Η Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ ανέλαβε την περασμένη Δευτέρα την Προεδρεία της Αργεντινής, μιας χώρας με περίπου 40 εκατομμύρια κατοίκους και τεράστια κοινωνικά προβλήματα για τα λαϊκά στρώματα. Στην έδρα του Κοινοβουλίου έγινε η τελετή ανάληψης των καθηκόντων της όπου συμμετείχαν εννέα αρχηγοί λατινοαμερικανικών κρατών και αντιπροσωπείες πολλών άλλων χωρών.

Η Κριστίνα Φερνάντες, 54 χρόνων, διαδέχεται το σύζυγό της Νέστορ Κίρσνερ, και ως πρώτες μάλλον συμβολικές κινήσεις της επέλεξε: να συνηγορήσει για την άμεση ένταξη της Βενεζουέλας στην Κοινή Αγορά του Νότου (MERCOSUR) «για να κλείσει η ενεργητική εξίσωση της Λατινικής Αμερικής», όπως είπε, και επίσης να εξάρει την υπογραφή για την ίδρυση της Τράπεζας του Νότου η οποία, όπως τόνισε, θα πρέπει να «είναι ένα εργαλείο για τον οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό της περιοχής», και να εκφράσει τη δέσμευση της κυβέρνησής της να βοηθήσει στην «προσπάθεια επίτευξης λύσης στο εσωτερικό πρόβλημα της Κολομβίας, που απαιτεί το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο», χωρίς όμως, όπως ανέφερε, «να αναμειχθεί με οποιονδήποτε τρόπο στα εσωτερικά ζητήματα μιας άλλης χώρας».

Αναφερόμενη δε στο θέμα της αντιμετώπισης της «παγκόσμιας τρομοκρατίας» (που όπως φαίνεται υιοθετεί) σημείωσε ότι στη μάχη ενάντια σε αυτό το εγκληματικό φαινόμενο δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται τακτικές που να καταπατούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Και, τέλος, διεκδίκησε για άλλη μία φορά την κυριαρχία της Αργεντινής στα Νησιά Φόκλαντ, υπό βρετανική κατοχή σήμερα.

Κατά τα άλλα, υποσχέθηκε ότι θα συνεχίσει την «αλλαγή» που ξεκίνησε ο σύζυγός της. Ποια είναι, όμως, η συνέχιση της αλλαγής που επαγγέλλεται η νέα Πρόεδρος.

Αξίζει να δούμε την πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση του Ν. Κίρσνερ στην οικονομία. Οι υποστηρικτές της πολιτικής αυτής ισχυρίζονται ότι άφησε μια καλή κληρονομιά με πρωτογενές οικονομικό πλεόνασμα, ευνοϊκό εμπορικό ισοζύγιο και το εξοφλημένο χρέος προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Επίσης, ότι μείωσε την ανεργία και μείωσε τα επίπεδα της φτώχειας και εξαθλίωσης με κάποια προγράμματα για την ανέγερση λαϊκών κατοικιών, η οδική υποδομή της χώρας, ο ενεργειακός τομέας, η Ππαιδεία και η Υγεία. Ωστόσο, πέρα από το ότι σε όλα αυτά υπάρχει μια εμφανέστατη υπερβολή, το γεγονός είναι ότι ακόμα και αν αμβλύνθηκαν ορισμένες «οξείες γωνίες» της εκρηκτικής κοινωνικής πραγματικότητας, οι κυρίως ωφελημένοι ήταν τα μεσαία και υψηλά εισοδήματα και οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Αργεντινής, σε μία εκτίμησή του για την κυβέρνηση Ν. Κίρσνερ αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η κυβέρνηση αυτή ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας της αστικής εξουσίας για μια διέξοδο από την κρίση ακυβερνησίας που προέκυψε από την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη του 2001. Ασκησε όσο λίγες κυβερνήσεις τον κυνισμό να λέει ένα πράγμα και να πράττει το αντίθετο (για παράδειγμα, στο θέμα της πληρωμής του εξωτερικού χρέους, στις σχέσεις με το ΔΝΤ και τις ιδιωτικοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις) αν και από την ανάληψη της προεδρίας το Μάη του 2003 τόνιζε ότι ο ορίζοντάς του θα ήταν ένας "εθνικός καπιταλισμός". Ομως, αυτό το "σεμνό όνειρο" είναι αδύνατον σε συνθήκες ιμπεριαλισμού. Αν αναζητάται η αυτονομία, η εθνική κυριαρχία και η αναδιανομή του πλούτου, αυτός ο δρόμος οδηγεί στη ρήξη με τον καπιταλισμό. Οι συμφωνίες, ωστόσο, με το ΔΝΤ, οι πληρωμές στην ώρα τους για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους, οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν για μια ανακύκλωση των εμπορικών συναλλαγών στην Αργεντινή, από τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, η λεηλασία των κρατικών επιχειρήσεων από την εποχή του πρώην Προέδρου Μένεμ, η διατήρηση της δομής της ιδιοκτησίας, και των σχέσεων διανομής του πλούτου και της φτώχειας (σχέση όλο και πιο άδικη), η διατήρηση του φορολογικού συστήματος (όπου πληρώνουν μόνο οι φτωχοί μέσω της κατανάλωσης), αποδεικνύουν τον αστικό ταξικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Κίρσνερ. Η ποινικοποίηση της λαϊκής διαμαρτυρίας, η απαράδεκτη επικοινωνιακή εκστρατεία υπέρ του να δημιουργηθούν συνθήκες ώστε «να βγει η κοινωνική διαμαρτυρία από τους δρόμους», η τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα κλπ. επιβεβαιώνουν ότι η αδικία στη διανομή του πλούτου έχει ανάγκη την καταστολή ως ένα "φυσικό" συμπλήρωμα. Η αποστολή στρατού στην Αϊτή, κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση των λαών, για τη βοήθεια μιας κυβέρνησης που προήλθε από πραξικόπημα που στηρίχτηκε προκλητικά από την CIA και η συμμετοχή στο λεγόμενο "αντιτρομοκρατικό πόλεμο", δείχνουν ότι στηρίζει την ιμπεριαλιστική στρατηγική μετά το 2001».

Ταυτόχρονα, το ΚΚ Αργεντινής, σημειώνει με έμφαση ότι η πολιτική αυτή «συνέχισης του νεοφιλελευθερισμού υπό τη στρατηγική του ιμπεριαλισμού, καλύπτεται με μια "προοδευτική φρασεολογία", πράγμα που εγκλωβίζει λαϊκά στρώματα λόγω και της αδυναμίας των αριστερών δυνάμεων να παρουσιάσουν μια πραγματικά εναλλακτική λύση».

Στα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ναι μεν σημειώθηκε μια πρόοδος με την ακύρωση των νόμων της συγχώρεσης (1986-1987), για τις αθωώσεις της δεκαετίας του '90, και προχώρησαν οι δίκες των πρώην βασανιστών της δικτατορίας, η Δικαιοσύνη όμως είναι πολύ αργή και υπάρχει διάχυτη δυσαρέσκεια.

Ενα εύλογο παράδειγμα για τα παραπάνω, αποτελεί η Πορεία της Αντίστασης που πραγματοποιήθηκε μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο της Κάσα Ροσάδα στις 5 και 6 του Δεκέμβρη, όπου πολλές οργανώσεις του λαϊκού, μαζικού κινήματος και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με κύριο σύνθημα «Πάμε για περισσότερα», απαίτησαν «περισσότερη αλήθεια και δικαιοσύνη», αλλά και «περισσότερη Υγεία, Παιδεία, περισσότερη αναδιανομή του πλούτου», ζωτικά και πολύ ευαίσθητα θέματα του παρόντος. Σε σχέση με όλα αυτά, γίνεται φανερό ότι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής που εξαγγέλλει η νέα Πρόεδρος, Κριστίνα Φερνάντες, είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να φέρει καλύτερες μέρες για τα λαϊκά στρώματα.

Ταυτόχρονα, όπως δείχνει και το προχτεσινό περιστατικό, με την τη σύλληψη τριών υπηκόων της Βενεζουέλας και ενός της Ουρουγουάης στις ΗΠΑ, οι πιέσεις προς τη νέα Πρόεδρο και την κυβέρνηση θα συνεχιστούν. Σύμφωνα με την κατηγορία, για λογαριασμό της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, οι τέσσερις αυτοί πολίτες προσπάθησαν να διοχετεύσουν παράνομα χρήματα προς την Φερνάντες όταν ήταν υποψήφια για την προεδρία της Αργεντινής και δρώντας παράνομα στις ΗΠΑ.

Η Φερνάντες χαρακτήρισε την όλη υπόθεση ως ένα ακόμη «ελεεινό κόλπο» με στόχο να προκαλέσει ρήγμα στις σχέσεις των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Επίσης, πρόσθεσε ότι θα εξακολουθήσει να διατηρεί «ισχυρούς δεσμούς με όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και πολύ περισσότερο με τη Βενεζουέλα».

Μένει να φανεί ποια πολιτική θα εφαρμόσει και αν πραγματικά θα αντισταθεί στις πιέσεις του ιμπεριαλισμού. Πάντως, η συνέχιση της πολιτικής του πρώην Προέδρου και συζύγου της δείχνει ότι η πορεία θα είναι αυτή του συμβιβασμού και όχι της ρήξης.