Καθώς η επίθεση θα προχωράει και η ταξική πάλη θα ανεβαίνει, όλο και περισσότερο θα δυναμώνουν οι φωνές του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων. Ο σωστός προσανατολισμός συνιστά, λοιπόν, κρίσιμο ζήτημα για την απόκρουση αυτής της επίθεσης και τη διεκδίκηση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να ξεγελαστεί από τους ελιγμούς της κυβέρνησης, από την υποκρισία - μεταμφίεση του ΠΑΣΟΚ ή τη διγλωσσία του ΣΥΝ (ο οποίος δεν απορρίπτει τον «κοινωνικό διάλογο» από θέση αρχής, γι' αυτό καλλιεργεί αυταπάτες για «καλούς» και μη «κοινωνικούς διαλόγους»).

Το πρώτο που πρέπει ν' απαντήσουμε είναι: Υπάρχει πράγματι πρόβλημα στο Ασφαλιστικό και, αν υπάρχει, ποιο είναι;

Η κυβέρνηση «δεσμεύτηκε» απέναντι στο αίτημα ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - ΓΣΕΕ να καταβάλει, προκειμένου να προχωρήσει ο «κοινωνικός διάλογος», τις καθυστερούμενες οφειλές του κράτους (των 3 - 4 τελευταίων ετών) και να εφαρμόσει το νόμο Ρέππα για χρηματοδότηση των Ταμείων με 1% του ΑΕΠ. Και οι τρεις, όμως, θεωρούν τις δεσμεύσεις ανεπαρκείς και προτείνουν τη δημιουργία νέου Ταμείου που ...θα χρηματοδοτεί το ασφαλιστικό σύστημα. Η λογική αυτή οδηγεί, εκτός των άλλων, σ' ένα φαύλο - κύκλο.

Κατά το ΠΑΣΟΚ, οι πόροι του νέου Ταμείου («Εθνικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης») θα προέλθουν από «την επενδυτική εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, τις μετοχοποιήσεις Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (!) και άλλους (;) πόρους ανάλογα με την οικονομική συγκυρία». Ταυτόχρονα, προτείνει να προχωρήσουν τα «επαγγελματικά ταμεία» που προβλέπονται από το νόμο Ρέππα.

Σύμφωνα με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, στο νέο αυτό λογαριασμό - κουμπαρά, θα εισρέουν χρήματα από «τμήμα της κερδοφορίας των δημοσίων επιχειρήσεων», από «ποσοστό του προϊόντος της αποκρατικοποίησης δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών», τη «θέσπιση ειδικής έκτακτης επιβάρυνσης στα υψηλά εισοδήματα» (διευκρινίζουμε ότι ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ προσδιόρισε τα υψηλά εισοδήματα στα ...1.200 ευρώ!). Κατά την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ή προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις, ή το Ασφαλιστικό θα βουλιάξει!

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο ΣΥΝ, καθώς προτείνει την ίδρυση «Ταμείου Ασφαλιστικής Αλληλεγγύης», που θα χρηματοδοτείται από «τη φορολόγηση επιχειρηματικών και τραπεζικών κερδών». Τα περί φορολογίας των επιχειρήσεων αποτελούν βέβαια υποκρισία, όταν ο ΣΥΝ έχει ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου. Εχει όμως ενδιαφέρον να δούμε τις συγκεκριμένες προτάσεις του ΣΥΝ για τους πόρους αυτού του Ταμείου: «Από σημαντική αύξηση της ειδικής φορολογίας που επιβάλλεται στις συναλλαγές μετοχών στο χρηματιστήριο», «από την πρόσθετη φορολόγηση όλων των επιχειρήσεων με δραστηριότητα γύρω από τα τυχερά παιχνίδια», «από τμήμα των προστίμων που επιβάλλονται για παραβιάσεις του ΚΟΚ» κ.ά. Με λίγα λόγια, οι συντάξεις και η υγειονομική περίθαλψη των εργαζομένων θα εξαρτώνται από το ύψος των συναλλαγών στο χρηματιστήριο, από τα τυχερά παιχνίδια και (άκουσον - άκουσον) από τα πρόστιμα των τροχονόμων!

Στα λόγια, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δε θα μειωθούν οι συντάξεις και δε θ' αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Στην πράξη προχωράει και στα δύο. Η εφαρμογή του νόμου Ρέππα (Ν. 3029/2002) θα οδηγήσει την επόμενη 10ετία σε δραματική μείωση του ύψους των συντάξεων. (Ετσι η «εθελούσια» παραμονή στην εργασία θα γενικευτεί και αυτή θεωρείται η καταλληλότερη μέθοδος για δουλιά μέχρι θανάτου). Οσο για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, δεν ξεκαθαρίζει ποια όρια εννοεί: αυτά των εργαζομένων πριν από το 1983, αυτά που αφορούν τους εργαζόμενους μεταξύ 1983 - 1992 ή τα όρια των μετά από το 1993 εργαζομένων, που είναι στα 65 για όλους; (Κατηγορίες που όχι μόνο διατήρησε ο νόμος του ΠΑΣΟΚ, αλλά επιπλέον αύξησε σε 37 τα εργάσιμα χρόνια για σύνταξη χωρίς όριο ηλικίας).

Σύμφωνα με δηλώσεις των Ρουσόπουλου και Μαγγίνα η κυβέρνηση δε θα αυξήσει (;), προς το παρόν, το όριο των 65 (αλλά μόνον «εθελοντικά» στα 68). Το πρώτο βήμα, δηλαδή, των νέων αντιασφαλιστικών μέτρων θα είναι η σύγκλιση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65. Αυτό όμως σημαίνει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για το 70% των εργαζομένων! Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν τη λογική της κατηγοριοποίησης και να διεκδικήσουν πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια Ασφάλισης χωρίς όριο ηλικίας (τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης να μην ξεπερνούν τα 60 για τους άνδρες και τα 55 για τις γυναίκες.)

Τα ίδια λέει και το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να θολώσει τα νερά, μπαινοβγαίνοντας στο «διάλογο», ενώ την ίδια στιγμή πιέζει τη ΝΔ να εφαρμόσει πλήρως όχι μόνο το νόμο Ρέππα, αλλά και την «ισχύουσα νομοθεσία ως ελάχιστη προϋπόθεση δημιουργίας ασφαλιστικής συνείδησης και στέρεης οικονομικής βάσης». Δηλαδή, εφαρμογή όλων των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ! Αλλά και ο ΣΥΝ, μέσα από την παράταξή του σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, προτείνει: «Τα γενικά όρια για όλους πρέπει να είναι 65 για τους άνδρες - 60 για τις γυναίκες». Διεκδικεί, επίσης, «κατώτερη σύνταξη (κύρια και επικουρική) όσο τα 25 ημερομίσθια της ΕΓΣΣΕ», δηλαδή 734 ευρώ!

Προκειμένου να επιτευχθεί η κοινή δράση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, ο ΣΥΝ και η συνδικαλιστική του παράταξη διέγραψαν από το διεκδικητικό τους πλαίσιο ακόμη και το αίτημα «κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ» (σε σχετική Επερώτηση του ΣΥΝ, ζητείται η «κατάργηση αντιασφαλιστικών διατάξεων των ν. 2084 και ν. 3029», στην ΟΛΜΕ μάλιστα ψήφισαν μαζί με ΠΑΣΚ και Παρεμβάσεις...«πάγωμα των αντιασφαλιστικών διατάξεων του νόμου Ρέππα»).

Η θεωρία της «βιωσιμότητας» των Ταμείων είναι ένα τέχνασμα για να συγκαλυφθεί ότι η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα. Εντάσσεται στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις καταχτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. (Σ' αυτό το πλαίσιο θα υπάρχουν και θα συνεχιστούν η εισφοροδιαφυγή, η εισφοροκλοπή, η καταλήστευση των Ταμείων, η ανεργία).

Παρουσιάζουν τα Ταμεία, το ασφαλιστικό σύστημα, σαν ιδιοκτησία των εργαζομένων, σαν κάτι που λειτουργεί χώρια από την υπόλοιπη οικονομία, σαν αυτοσυντήρητη και αυτοδιαχειριζόμενη νησίδα στον καπιταλισμό. Η λογική αυτή οδηγεί σ' ένα «νέο» ασφαλιστικό σύστημα που θα στηρίζεται αποκλειστικά στην περιβόητη ανταποδοτικότητα, δηλαδή στην πλήρη ιδιωτικοποίησή του. Αυτό προβάλλει το ΠΑΣΟΚ στο πρόγραμμά του: «Ενίσχυση της ανταποδοτικής σχέσης εισφορών - παροχών». Να λειτουργεί, δηλαδή, η Κοινωνική Ασφάλιση με όρους ιδιωτικής.