Στην ερώτηση για το αν συμμερίζεται την άποψη των διεθνών παρατηρητών ότι η διαδικασία της ψηφοφορίας ήταν αδιάβλητη και έδωσε τη δυνατότητα ψήφου και στους κατοίκους των πλέον απομακρυσμένων περιοχών και πώς εξηγεί ότι παρ' όλα αυτά ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δε συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία, απάντησε:

-- «Σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτή την ερώτηση γιατί πραγματικά αυτές οι σκέψεις, μας βοηθάνε κι εμάς να καταλάβουμε πώς μας βλέπουν στο εξωτερικό. Δηλαδή όχι μόνο εμείς τι λέμε για τους εαυτούς μας, αλλά και πώς μας βλέπουν έξω.

Τα τελευταία χρόνια όλες οι εκλογικές διαδικασίες μπορούν τελείως να επαληθευτούν με διάφορους τρόπους, γιατί υπάρχει ένας 100% μηχανοποιημένος έλεγχος, εσωτερικός και εξωτερικός, των αποτελεσμάτων.

Και είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί πάντα αμφισβητείται. Γιατί υπάρχουν ακόμα και σήμερα τμήματα της Βενεζουέλας που αρνούνται αυτό το αποτέλεσμα και αναφέρομαι σε τμήματα της αντιπολίτευσης. Σε τμήματα της αντιπολίτευσης μη δημοκρατικά. Εμείς τα ονομάζουμε αντεπαναστατικά. Είναι ένα μικρό τμήμα βέβαια της αντιπολίτευσης, όμως εξακολουθεί να υπάρχει. Ενα τμήμα το οποίο δε δέχεται τις εκλογές. Δε θέλει εκλογές. Θέλει να συνεχίσει τις προσπάθειες που έγιναν το 2002 για την ανατροπή της κυβέρνησης και του ίδιου του Τσάβες.

Παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν ευνοϊκό για μας, εμείς θεωρούμε ότι είναι θετικό με την έννοια ότι πια αποδείχτηκε ξεκάθαρα πως ο λαός είναι αποφασισμένος να προχωρήσει μέσα από τον πολιτικό αγώνα, μέσα από τη δημοκρατία. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει πια να γίνει αποδεκτό και να αναγνωριστεί και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.

Κάνω αυτή την παρατήρηση γιατί σκέφτομαι ακριβώς τα τμήματα εκείνα της Δεξιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά επίσης και διάφορα τμήματα στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ισπανία, που εξακολουθούν να προωθούν την ανατροπή με όχι δημοκρατικούς τρόπους της κυβέρνησης Τσάβες».

Στις ερωτήσεις γιατί την αποχή των 3 εκατομμυρίων των οπαδών του Ου. Τσάβες την αποδίδει σε χαλαρότητα και όχι σε δυσαρέσκεια, αν στη Βενεζουέλα υπάρχουν σήμερα πολυεθνικές εταιρείες που εκμεταλλεύονται την εξόρυξη πετρελαίου και κατά πόσο θεωρεί υπαρκτό τον κίνδυνο για ένα νέο πραξικόπημα, απάντησε:

-- «Κάποιες παρατηρήσεις σε σχέση με τους αριθμούς: Στην πραγματικότητα υπάρχουν 16 εκατομμύρια ψηφοφόροι. Από αυτά τα 16 εκατομμύρια ψήφισαν τα 9 εκατομμύρια στις εκλογές και 7 εκατομμύρια έκαναν αποχή.

Τα 3 εκατομμύρια που αναφέραμε έχουν σχέση με τις προεδρικές εκλογές, στις οποίες συμμετείχαν περίπου 12 εκατομμύρια ψηφοφόροι.

Αυτό φυσικά μπορεί να έχει διάφορες εξηγήσεις. Δεν πρόκειται να κάνω ωραιοποιήσεις αυτή τη στιγμή, προτιμώ να περάσω κατευθείαν στο αυτοκριτικό κομμάτι.

Ας πάρουμε την ακραία υπόθεση, που δεν είναι καθόλου εύκολο βεβαίως να επιβεβαιωθεί, ότι αυτά τα 3 εκατομμύρια δεν πήγαν να ψηφίσουν λόγω δυσαρέσκειας. Ας πούμε ότι αυτό που βλέπουμε μέσα από όλα αυτά είναι ότι υπάρχει μια κριτική θέση από την πλευρά ενός μπλοκ ας πούμε 7 εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν είναι κάτι παράξενο αυτό.

Αν πάτε στη Βενεζουέλα θα ακούσετε το λαό να κριτικάρει. Ομως η ιστορία αυτών των τελευταίων 9 χρόνων δείχνει ταυτόχρονα και προς τα πού στρέφεται, και προς τα πού πηγαίνει αυτή η κριτική;

Αυτά τα λαϊκά τμήματα με την υψηλή πολιτική συνείδηση ήταν ακριβώς εκείνα που στήριξαν και υποστήριξαν τον Τσάβες κατά τη διάρκεια του φασιστικού πραξικοπήματος του 2002.

Διακινδύνευσαν την ίδια τη ζωή τους για να διώξουν τη φασιστική κυβέρνηση. Αυτή η αποχή δεν πήγε στην αντιπολίτευση, οι ψήφοι δηλαδή δεν πήγαν στην αντιπολίτευση, γιατί αν πίστευαν ότι η κυβέρνηση Τσάβες έπρεπε να φύγει, θα έπρεπε να ψηφίσουν υπέρ της αντιπολίτευσης.

Αυτά τα 3 εκατομμύρια, συν τα 4 εκατομμύρια που ψήφισαν υπέρ των αλλαγών στο δημοψήφισμα, είναι ακριβώς το πιο κριτικό και αποφασισμένο κομμάτι που θέλει εμβάθυνση της επανάστασης.

Γι' αυτό είναι και λάθος ο υπολογισμός που κάνουν οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες που αναμειγνύονται άμεσα και ανοιχτά στα εσωτερικά ζητήματα της Βενεζουέλας.

Το 2002 οι ΗΠΑ έκαναν το στρατιωτικό πραξικόπημα πιστεύοντας ότι ο λαός θα τους περιμένει σαν απελευθερωτές. Τώρα πίστεψαν ότι η κριτική που γίνεται, γίνεται ενάντια στην κυβέρνηση Τσάβες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η κριτική γίνεται γιατί θέλουν εμβάθυνση της επανάστασης.

Η Βενεζουέλα είναι ανοιχτή στο εμπόριο και στις διεθνείς σχέσεις. Απλά υπάρχουν σήμερα νέες συνθήκες για το εμπόριο και τις διεθνείς σχέσεις. Αυτές πρέπει να ευνοούν την ανταλλαγή, δηλαδή να είναι εμπορικές συμφωνίες αμοιβαία επωφελείς και για τις δύο πλευρές.

Παλιά οι μεγάλες εταιρείες έβγαζαν από τη χώρα όλο τον πλούτο, με αποτέλεσμα ο λαός να γίνεται όλο και πιο φτωχός. Σήμερα υπάρχουν πια νέες σχέσεις και η πλειοψηφία των επιχειρήσεων τις έχει αποδεχτεί αυτές τις νέες σχέσεις, αλλά όχι όλες οι επιχειρήσεις.

Σήμερα για παράδειγμα πρέπει να πληρώνουν φόρους, παλιότερα όχι. Δηλαδή μιλάμε για επιχειρήσεις που ενώ ήξεραν πολύ καλά ότι στη χώρα τους πρέπει να πληρώνουν φόρο διαφορετικά τιμωρούνται, στη Βενεζουέλα δεν πλήρωναν ποτέ!

Σήμερα τα πράγματα είναι απλά. Υπάρχουν νέοι κανονισμοί νέοι νόμοι. Οποιος θέλει τους σέβεται και παραμένει, όποιος δε θέλει δεν τους σέβεται και πρέπει να φύγει από τη χώρα.

Στον πετρελαϊκό τομέα υπήρξαν δύο επιχειρήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών που δε δέχτηκαν αυτό το νέο νόμο, η EXON και άλλη μία. Οι υπόλοιποι - Γάλλοι, Ισπανοί, Ρώσοι, Γιαπωνέζοι και Κινέζοι - αποδέχτηκαν αυτούς τους νέους όρους και κατάλαβαν ότι αυτοί ισχύουν πια και θα κερδίζουν και οι δύο μεριές. Υπάρχει πλήρης ασφάλεια για τους διεθνείς επενδυτές στη Βενεζουέλα».

Στην ερώτηση για το αν εκδηλώθηκαν και πώς αντιμετωπίστηκαν σχέδια της αντίδρασης πριν και κατά τη διάρκεια του τελευταίου δημοψηφίσματος, σημείωσε:

«Πρόκειται για μία πραγματικότητα που τη ζούμε συνεχώς από το 1998. Δηλαδή τα σχέδια για ένα πραξικόπημα. Δεν είναι η Βενεζουέλα η μοναδική περίπτωση. Αυτή η περίπτωση ισχύει για όλες τις χώρες του Νότου που θέλουν να προχωρήσουν με ανεξαρτησία και αυτονομία.

Οι παλιές χώρες της αποικιοκρατίας, οι ιμπεριαλιστικές χώρες σήμερα δε θέλουν να αναγνωρίσουν αυτή την πραγματικότητα. Είναι πολύ απλό το πράγμα, οι λαοί θέλουν να είναι ανεξάρτητοι και ελεύθεροι.

Θυμάμαι, για παράδειγμα, τα λόγια της πρώην υπουργού Εξωτερικών τότε, της Μαντλίν Ολ Μπράιτ, όταν ο Τσάβες δεν είχε κερδίσει ακόμα, ήταν υποψήφιος, στις εκλογές. Τότε, στην προεκλογική καμπάνια το 1998 η Μαντλίν Ολ Μπράιτ είχε πει, ότι η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών δεν πρόκειται να αποδεχτεί μια νίκη του Ούγκο Τσάβες Φρίας.

Και το θέμα δεν αφορά ειδικά τον Πρόεδρο Τσάβες, είναι η πολιτική γραμμή των Ηνωμένων Πολιτειών που δεν αποδέχονται κυβερνήσεις που να μην τις ελέγχουν απόλυτα, γιατί ακριβώς θέλουν μαριονέτες. Αλλαξε η κυβέρνηση από τότε των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά η πολιτική εξακολουθεί να είναι η ίδια.

Και θα ακολουθήσει σύντομα επόμενη κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες και η πολιτική θα εξακολουθήσει να είναι η ίδια, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές. Πρόκειται για την εφαρμογή του δόγματος Μονρόε. Πρόκειται για την εφαρμογή του δόγματος ότι η Λατινική Αμερική αποτελεί την πίσω αυλή των Ηνωμένων Πολιτειών».

Συνεχίζοντας υπογράμμισε: «Φυσικά υπάρχουν νέοι κίνδυνοι. Φυσικά οι νέοι αυτοί κίνδυνοι έχουν σχέση με την έλλειψη που παρουσιάζεται σε πηγές ενέργειας και σε νερό, όπου η Λατινική Αμερική θα γίνει ο άμεσος στόχος τόσο των Ηνωμένων Πολιτειών, όσο και διαφόρων ιμπεριαλιστικών κύκλων της Ευρώπης.

Αν αναλύσουμε το ζήτημα αυτό από την πλευρά των λαών και πάρουμε δύο λαούς, τον ελληνικό λαό -ας πούμε- και το λαό της Βενεζουέλας θα δούμε ότι έχουν κοινά συμφέροντα. Ξέρουμε ότι κι εσείς χρειάζεστε ενέργεια, εμείς έχουμε αρκετή, δεν είμαστε εγωιστές, είναι όμως προς το συμφέρον και των δύο λαών να υπάρχει άμεση επαφή. Γιατί οι υψηλές τιμές βενζίνης και πετρελαίου που υπάρχουν στην Ευρώπη δεν είναι από ευθύνη δική μας, των λαών δηλαδή του Νότου.

Οι μεγάλες μπίζνες με το πετρέλαιο γίνονται από τις μεγάλες πετρελαϊκές βιομηχανίες του λεγόμενου πρώτου κόσμου και από τις κυβερνήσεις που επιβάλλουν φόρους. Γι' αυτό ακριβώς βάζουμε το θέμα ενός νέου διεθνούς συστήματος που οι εμπορικές ανταλλαγές να βασίζονται πάνω στην αλληλεγγύη και στη συνεργασία, γι' αυτό ακριβώς κάνουμε την πρόταση στους λαούς να μπορούν να έχουν άμεσα και φτηνή ενέργεια, πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι και αυτοί θα κερδίσουν, αλλά και εμείς θα κερδίσουμε. Στην πραγματικότητα εκείνο που πρέπει να επιτευχθεί είναι να παρακάμψουμε τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.

Ακριβώς όμως επειδή αυτή η ενέργεια είναι κατά των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών, γι' αυτό ακριβώς θα εξακολουθήσουν αυτές οι πολυεθνικές εταιρείες να χρηματοδοτούν φασιστικά πραξικοπήματα.

Το παράδειγμα της Βενεζουέλας για μια ακόμα φορά δείχνει, ότι εξακολουθεί να ισχύει η θέση της ταξικής πάλης. Οι κυρίαρχες τάξεις ποτέ δεν παραιτούνται εθελοντικά από τα συμφέροντά τους. Οι λαοί πρέπει να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους. Πρόκειται για ένα δίκαιο αγώνα, για μια δίκαιη πάλη που αυτή τη στιγμή διεξάγεται στη Βενεζουέλα, στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ, στη Νικαράγουα, εξακολουθεί στην Κούβα και στην Αργεντινή».

Τέλος, στην ερώτηση για το ποιος είναι ο βαθμός οργάνωσης και συμμετοχής της εργατικής τάξης και ευρύτερα του λαού της Βενεζουέλας στην προώθηση της Μπολιβαριανής διαδικασίας και για την αποτροπή των επεμβάσεων που εκδηλώνονται εναντίον της και με δεδομένη την κρισιμότητα αυτού του παράγοντα ποια μέτρα λαμβάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας για την ενίσχυσή του, απάντησε:

«Αυτό αποτελεί ένα ζήτημα που συζητιέται στα πλαίσια της ανταλλαγής σκέψεων και πείρας ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΚΚ Βενεζουέλας, γιατί χρειάζεται η ενεργή συμπαράσταση και συμμετοχή της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων.

Στη Βενεζουέλα γίνονται προτάσεις πολύ συγκεκριμένες, που έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται και πρακτικά. Το ΚΚ Βενεζουέλας, αναλύοντας την ανάγκη να υπάρξει λαϊκή οργάνωση πρότεινε ένα νόμο που αφορά τα Κοινοτικά Συμβούλια. Για να επιτευχθεί ακριβώς η συμμετοχική δημοκρατία είναι απόλυτα αναγκαία η οργάνωση όλων των κοινοτήτων, προκειμένου να προτείνονται, να συζητιούνται, να αποφασίζονται αλλά και να ελέγχονται τα σχέδια της κυβέρνησης, αλλά και τα οικονομικά της κυβέρνησης.

Αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν γύρω στις 30.000 τέτοια Κοινοτικά Συμβούλια και για το 2008 υπάρχουν σχέδια να λειτουργήσουν άλλα 10.000. Εδώ υπάρχει μία σύγκρουση με την παλιά πολιτική, γιατί η παλιά πολιτική θεωρούσε ότι ο λαός δεν είναι έτοιμος να αναλάβει αυτό τον έλεγχο.

Τι ξέρει ο λαός για το Σύνταγμα, έλεγαν για παράδειγμα. Χρειάζονται ειδικοί γι' αυτό τον τομέα, έλεγαν. Τι ξέρει ο λαός για τα θέματα πολεοδομικού σχεδιασμού; Γι' αυτό χρειάζονται ειδικοί. Τι ξέρει ο λαός για το σχεδιασμό μιας επιχείρησης; Και αυτό είναι θέμα ειδικών...

Εμείς θεωρούμε και αυτό ακριβώς εφαρμόζουμε στην πρακτική μας, ότι οι καλύτεροι ειδικοί βρίσκονται μέσα στους κόλπους του λαού. Γιατί οι "ειδικοί" στην πλειοψηφία τους εκφράζουν και υπερασπίζονται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Δηλαδή παρά το γεγονός ότι μπορεί να έχουν την υπηκοότητα της Βενεζουέλας, τα συμφέροντα που εκφράζουν είναι των αφεντικών τους, δηλαδή των πολυεθνικών εταιρειών.

Η ίδρυση, η δημιουργία αυτών των Κοινοτικών Συμβουλίων, δεν είναι εύκολο πράγμα. Εχουμε όμως εμπιστοσύνη στη σοφία και τις δυνατότητες του λαού μας.

Το ΚΚ Βενεζουέλας έχει τώρα όμως μία δεύτερη πρόταση νόμου, που έχει καταθέσει για τη δημιουργία των Εργατικών Συμβουλίων. Γιατί είναι απόλυτη ανάγκη να οργανωθεί ο λαός σε επίπεδο τόπου δουλιάς.

Πρέπει οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν στη διοίκηση της επιχείρησης. Πρέπει να ασκούν έλεγχο στα κέρδη. Πρόκειται για μία διαδικασία μάθησης. Είναι κάτι για το οποίο πρέπει κανείς να αποκτήσει συνείδηση. Ομως είναι κάτι που προχωράει στη Βενεζουέλα. Είναι βέβαια μια σκληρή δουλιά που ακόμα αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες.

Υπάρχουν τμήματα που απογοητεύονται, τμήματα που θέλουν τα πράγματα να προχωράνε πιο γρήγορα και είναι ακριβώς αυτά τα τμήματα που έκαναν αποχή. Πρόκειται για σημαντικά βήματα που πραγματικά θα καταφέρουν να αλλάξουν την κατάσταση στη Βενεζουέλα.

Θα υπάρχουν αιρετοί υπεύθυνοι σε επίπεδο προεδρικό, σε επίπεδο νομαρχιών, σε επίπεδο δήμων. Ομως όλοι αυτοί πρέπει να ελέγχονται άμεσα από το λαό. Πολλές φορές στα πλαίσια των δήμων, ο προϋπολογισμός που υπήρχε θεωρούνταν από τον ίδιο το δήμαρχο σαν προσωπικά χρήματα. Πολλές φορές έκανε δώρα, για να λέγεται μετά "χάρη στο δήμαρχο έχουμε σχολείο". Ομως δεν είναι δικά του τα χρήματα, είναι τα χρήματα του λαού. Απλά πρέπει να τα διαχειρίζεται σωστά ο δήμαρχος».