Τα στοιχεία είναι δικά τους. Η ομολογία τους είναι συγκλονιστική. Το έγκλημα είναι αυταπόδεικτο:

• 167.000 φέρετρα εργατών κάθε χρόνο στα κράτη - μέλη της ΕΕ από εργατικά «ατυχήματα»!
• 13.727 νεκροί εργάτες το μήνα, στην πολιτισμένη Ευρώπη, στη μάχη του μεροκάματου!
• 458 δολοφονημένοι εργάτες την ημέρα στα κρεματόρια του Μάαστριχτ, της Λευκής Βίβλου και της... «ευελφάλειας»!

Δεν το χωράει ανθρώπου νους. Δεν το αντέχει καμία στατιστική του τρόμου.

Το χωράει, όμως, η πολιτική του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Το αντέχει το σύστημα του σύγχρονου Μεσαίωνα, αυτή η δικτατορία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

*

Κάθε χρόνο - όπως προκύπτει από την Εκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της ΕΕ για το 2006 - οι εργαζόμενοι της Ευρώπης υφίστανται μια ταξική «γενοκτονία» που, με τους μετριότερους υπολογισμούς, ξεπερνά σε μέγεθος ανθρώπινων απωλειών το έγκλημα της Χιροσίμα!

*

Δίπλα σε αυτά τα 167.000 φέρετρα εργατών του 2006 (και κάθε έτους) πρέπει να προστεθούν και όλα εκείνα τα θύματα των συναδέλφων τους, που επίσης «εκτελέστηκαν» και «εκτελούνται», αλλά δεν καταγράφονται σε κανένα επίσημο στοιχείο.

Πρέπει να προστεθούν οι πάνω από 300.000 εργαζόμενοι (δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος) που κάθε χρόνο αποκτούν μόνιμη αναπηρία από «ατυχήματα» που συμβαίνουν στους χώρους δουλιάς στις χώρες του Μπράουν και του Μπλερ, του Σαρκοζί και του Σιράκ, της Μέρκελ και του Σρέντερ, του Πρόντι και του Μπερλουσκόνι, του Καραμανλή και του Σημίτη, και στα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ΕΕ!

Η πολιτική τους, η «ανταγωνιστικότητά τους», η «ανάπτυξή τους», η «ευελιξία» στην «αγορά εργασίας» τους, εκτός από τους ρυθμούς και τους δείκτες κερδοφορίας των πολυεθνικών τους, μετριέται και με έναν ακόμα «δείκτη»:

Κάθε χρόνο 500.000 εργάτες, ένας πληθυσμός ίσος με το μισό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης (!), σκοτώνονται ή σακατεύονται στα εργοστάσια, στα καράβια και στα κάθε λογής κάτεργα του μεγάλου κεφαλαίου της «Ευρώπης της... λαών».

*

Οποιος μιλήσει για «πόλεμο» θα έχει δίκιο.

Οποιος αποτολμήσει συγκρίσεις με τον πόλεμο στο Ιράκ, πάλι θα έχει δίκιο:

Αν ο αριθμός των νεκρών που δίνουν επισήμως οι εισβολείς στο Ιράκ είναι αληθής (και δεν είναι), τότε προκύπτει ότι κάθε χρόνο τα θύματα των εργατών στην Ευρώπη της «ειρήνης», την ώρα του μεροκάματου, είναι διπλάσια από τα θύματα του 5χρονου πολέμου στο Ιράκ!

*

Πόλεμος, ναι, αλλά εδώ δεν αρκεί η λέξη μόνη της για να περιγράψει ακριβώς τι συμβαίνει. Γιατί εδώ, πάνω στα 167.000 φέρετρα εργατών ετησίως, έχουμε καταγεγραμμένη την πιο καθαρή εικόνα της πηγής, της ουσίας και της «μητέρας» όλων των πολέμων: Του ταξικού πολέμου.

1931 Αρχίζει η δίκη των στελεχών του ΚΚΕ Ανδρόνικου Χαϊτά, Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Παπαρήγα, Κώστα Ευτυχιάδη, μελών του ΠΓ, Βασίλη Ασίκη και άλλων για παράβαση του «Ιδιώνυμου». Καταδικάστηκαν συνολικά σε 3 χρόνια φυλακή και ένα χρόνο εξορία ο καθένας.

1945 Ο Σοβιετικός Στρατός απελευθερώνει τη Βαρσοβία.

1963 Πενήντα χιλιάδες πυρηνικές βόμβες και κεφαλές ανακοινώνουν ότι διαθέτουν οι ΗΠΑ, έναντι πέντε χιλιάδων της Σοβιετικής Ενωσης.

1966 Τέσσερις βόμβες υδρογόνου πέφτουν από αμερικανικό βομβαρδιστικό «Β-52» στην Ισπανία, η μία εκ των οποίων χάνεται στον Ατλαντικό, ύστερα από σύγκρουση του βομβαρδιστικού με επίσης αμερικανικό αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού «KC-135». Η σύγκρουση έχει ως αποτέλεσμα και το θάνατο επτά εκ των έντεκα μελών των δύο πληρωμάτων.

1991 Ξεκινά η αμερικανική πολεμική επιχείρηση «Καταιγίδα της ερήμου» κατά του Ιράκ.

1995 Πάνω από 6.400 άτομα σκοτώνονται έπειτα από ισχυρό σεισμό, μεγέθους 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, που πλήττει το Κομπ της Ιαπωνίας.