Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτή η διάχυτη ανησυχία στους κόλπους των επιτελείων της άρχουσας τάξης είναι και ο λόγος που εδώ και καιρό έχει ανοίξει μια συζήτηση για την προώθηση εναλλακτικών σχεδίων αντιμετώπισης της δυσλειτουργίας του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Οι αναταράξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά τις εκλογές της 16ης του Σεπτέμβρη, οι οποίες συνεχίζονται με την ανοιχτή σύγκρουση που φαίνεται να οδηγεί σε ρήξη ανάμεσα στον Γ. Παπανδρέου και τον Ε. Βενιζέλο, αλλά και οι σοβαροί κλυδωνισμοί που συνταράσσουν το κυβερνητικό στρατόπεδο, μέσα σε ένα νοσηρό κλίμα που ανακύπτει από τους χώρους διαχείρισης της εξουσίας, έχουν πυροδοτήσει έντονες εσωκομματικές διεργασίες.

Είτε με την απευθείας καθοδήγηση της αστικής τάξης, είτε με τις παραινέσεις της μέσα από τα συγκροτήματα του Τύπου και τα ηλεκτρονικά μέσα που ελέγχει, προωθούνται μια σειρά από σενάρια αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού. Για παράδειγμα, μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου εμφανίζουν στο κυβερνών κόμμα τριβές και διαφοροποιήσεις, αλλά και «σενάρια διαδοχής» του Κ. Καραμανλή ερμηνεύοντας τη - μέσω δηλώσεων - σχετική διαφοροποίηση κυβερνητικών στελεχών, όπως της Ντ. Μπακογιάννη, ή του Δ. Αβραμόπουλου, τους οποίους εμφανίζουν να αναζητούν «προσωπικό» πεδίο δράσης. Στο ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου μετά την επανεκλογή του μιλάει για «νέα εποχή», για «απαλλαγή των βαριδιών του παρελθόντος», ενώ έφτιαξε και επιτροπή για την «αναγέννηση του πολιτικού συστήματος», την ίδια στιγμή που ο Ε. Βενιζέλος λανσάρει το δικό του ...νεοτερισμό μέσα από τη συγκρότηση «εσωκομματικού ρεύματος» και «ομίλου προβληματισμού».

Κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει πως οι έντονες εσωκομματικές διεργασίες μέσα στα δυο κόμματα και ειδικότερα στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ ενδεχομένως να οδηγήσουν και σε οργανωτική ρήξη. Στα σενάρια που κυκλοφορούν ότι μπορεί να υπάρξει ακόμα και μια συνεργασία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ή τμημάτων τους, ο δήμαρχος της Αθήνας, Ν. Κακλαμάνης, ήταν ξεκάθαρος. Μια πιθανή «κεντροαριστερή» συνεργασία, με στόχο την εξουσία, ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ή τμήματος ΠΑΣΟΚ με ΣΥΡΙΖΑ, που όσο και αν οι ηγεσίες τους επιχειρούν να αποποιηθούν, είναι κάτι που κορυφαία στελέχη και των δυο κομμάτων φροντίζουν να συντηρούν. Ακόμη, η δημιουργία «νέου πόλου» με τη συμμετοχή νυν και πρώην στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αποτελούν, όλα αυτά, εκδοχές που επεξεργάζεται η άρχουσα τάξη.

Κεντρικός στόχος των αστών είναι να προκαλέσουν συγχύσεις, να σπείρουν αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα προκειμένου να ...πείσουν ότι όλοι αυτοί που σήμερα δήθεν διαφωνούν με το «υπάρχον καθεστώς» και φέρουν τους τίτλους «αντάρτες», «δελφίνοι», «επικεφαλής ρευμάτων» και ό,τι άλλο περιτύλιγμα προκύψει, ίσως και «γυαλιστερό» σε μερικές περιπτώσεις, ενδιαφέρονται για τα λαϊκά προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί μαζί δηλώνουν ότι οι «ανησυχίες», οι «πρωτοβουλίες» και οι «κινήσεις» τους έχουν μοναδική αφετηρία τα προβλήματα του λαού και της χώρας!

Τι θέλουν όμως να κρύψουν πίσω από αυτή την ξαφνική «πρεμούρα» τους να υπηρετήσουν τα λαϊκά στρώματα; Οτι όλοι τους, όποιο «τίτλο» και αν φέρουν, έχουν αποδεχτεί συνειδητά και υπερασπιστεί από όποια θέση και αν βρέθηκαν - στους κυβερνητικούς θώκους και στους κομματικούς μηχανισμούς - τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του σάπιου συστήματός τους. Θέλουν να κρύψουν ότι κοινός παρονομαστής τους είναι η πίστη τους στη διαιώνιση της εξουσίας της πλουτοκρατίας, έτσι όπως αυτή εκφράζεται μέσα στα προγράμματά τους, στις πολιτικές αποφάσεις και στους νόμους τους, έτσι όπως αυτή υπαγορεύεται από τα ευρωενωσιακά και ιμπεριαλιστικά κέντρα που τους καθοδηγούν.

Οσες δηλώσεις και ομιλίες αν ψάξει κανείς, του πρωθυπουργού, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της Ντ. Μπακογιάννη, του Ε. Βενιζέλου, ακόμα και τη σημερινή περίοδο του «ανανεωτικού οίστρου», θα δει ότι μοναδική τους αγωνία - πάνω και από τις προσωπικές φιλοδοξίες - είναι πώς θα περάσουν οι «μεταρρυθμίσεις» που επιζητεί το μεγάλο κεφάλαιο για να αντεπεξέλθει στον παγκόσμιο «ανταγωνισμό» ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και να αυξήσει την κερδοφορία του.

-- Την ίδια ώρα που μιλούν ο καθένας από τη σκοπιά του για «αναγέννηση» του πολιτικού σκηνικού δεν τόλμησαν να ψελλίσουν μια λέξη όταν ο ΣΕΒ την προηγούμενη Πέμπτη έστειλε κείμενο προς τη ΓΣΕΕ με το οποίο απαιτεί: Κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, εξοβελισμό των σωματείων από τους τόπους δουλιάς, διά βίου κατάρτιση των εργαζομένων και παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων!

-- Την ίδια στιγμή που δηλώνουν ότι θα «ανανεωθούν» για να καταπολεμήσουν τα δικά τους «σκάνδαλα», ψηφίζουν νόμους και ζητάνε από τους εργάτες να δουλεύουν μέχρι τα 68 και 70 τους χρόνια, «να παρατείνουν τον εργάσιμο βίο τους», να ζουν με συντάξεις εξαθλίωσης, γιατί το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης κινδυνεύει!

-- Την ίδια ώρα που υπόσχονται «νέα πολιτικά ήθη», θεωρούν δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν μισθό μικρότερο από 700 ευρώ, για να μη διαταραχθεί η «δημοσιονομική πολιτική»!

-- Την ίδια στιγμή που όλοι τους εμφανίζονται σαν πολέμιοι των «μεγάλων συμφερόντων», είναι οι ίδιοι που με την πολιτική τους ιδιωτικοποιούν την εκπαίδευση, εμπορευματοποιούν την Υγεία, ξεπουλούν στο μεγάλο κεφάλαιο τα λιμάνια, τον τομέα της ενέργειας, τον φυσικό πλούτο της χώρας.

Η στρατηγική σύγκλιση των πολιτικών εκφραστών του κεφαλαίου, λοιπόν, δεν μπορεί να συγκαλυφτεί, όσες «ταμπέλες» και εάν φορέσουν. Οι σχεδιασμοί για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού έρχονται για να υπηρετήσουν το ξεπέρασμα της κρίσης του συστήματος και να ανοίξουν το δρόμο στα κόμματα της αστικής τάξης προκειμένου να επιταχύνουν την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η οποία σήμερα συναντά σοβαρά εμπόδια μέσα από την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Ο λαός λοιπόν δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα σχέδια χειραγώγησης της άρχουσας τάξης. Πρέπει να προχωρήσει σε ακόμα πιο αποφασιστική αποδυνάμωση των κομμάτων της, γκρεμίζοντας εν τη γενέσει τους όλα τα «σενάρια», τρομοκρατώντας ταυτόχρονα τους εμπνευστές τους...