Motion Team

Αυτή η διέξοδος προβάλλει χειροπιαστά μέσα από τον πρωτοποριακό, ριζοσπαστικό λόγο και την καθημερινή, ακούραστη, γεμάτη αυτοθυσία πράξη των κομμουνιστών σε όλη τη χώρα, οι οποίοι, άλλοι οργανωμένοι, άλλοι συσπειρωμένοι, άλλοι απλά συμπαρατασσόμενοι με το ΚΚΕ, δίνουν τη μάχη παντού σε κάθε τόπο δουλιάς, κατοικίας, μόρφωσης, παντού όπου υπάρχουν εργάτες και αγρότες, μικρομεσαίοι του μόχθου και της σκληρής μονοπωλιακής εκμετάλλευσης.

Ετσι προϋπαντούμε εμείς και γιορτάζουμε τα 90 χρόνια του θρυλικού Κόμματος των Ελλήνων κομμουνιστών, που, περνώντας μέσα από φωτιά και σίδερο, άνοιξε και ανοίγει καινούργιους, πρωτοποριακούς δρόμους, γνήσια σύγχρονους και επαναστατικούς, κι όχι ιμιτασιόν ανανεωτικούς.

Διευρύνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια από ευρύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων.

Αγκαλιάζει το σύνολο σχεδόν της εργατικής τάξης, - ιδιαίτερα τους νέους και τις γυναίκες - με εξαίρεση μόνο τα τμήματα της εξαγορασμένης εργατικής αριστοκρατίας, που εξακολουθεί να συναγελάζεται στον εταιρικό θίασο των βιομηχάνων - εφοπλιστών και τραπεζιτών.

Αγκαλιάζει το σύνολο της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, που δεν μπορεί να ζήσει ανθρώπινα στην ύπαιθρο λόγω του χαμηλού εισοδήματος που διαθέτει, ενώ συνεχίζει να πουλάει τη γη της και τα ζωντανά της στους μεγάλους καπιταλιστές ιδιοκτήτες γης και κεφαλαιοκράτες.

Αγκαλιάζει τμήματα των μεσαίων στρωμάτων των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας, ιδιαίτερα τους αυτοαπασχολούμενους, που βλέπουν να συνθλίβονται από τα καπιταλιστικά μεγαθήρια των διαφόρων κλάδων της παραγωγής, κι όσοι κατορθώνουν να επιβιώνουν, αυτό γίνεται κάτω από το βάρος των χρεών στις τράπεζες, δουλεύοντας από το πρωί έως το βράδυ κάτω από σκληρές συνθήκες, με κίνδυνο για την υγεία τους, χωρίς μια ανάσα για ελεύθερο χρόνο, για τον εαυτό τους και την οικογένειά τους.

Η όλο και διευρυνόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια έχει τη βάση της ακριβώς στην όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, στην αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιείται, στην προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων προς όφελος του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας του τόπου, στην ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι το μεγάλο κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη, ανησυχεί για πιθανή κρίση που μπορεί να αγκαλιάσει όλο το πολιτικό σύστημα. Αλλωστε, αυτή της η ανησυχία είναι μόνιμη.

Ξέρει καλύτερα από εμάς ότι η κοινωνία μας βρίσκεται στην ιστορική εποχή όπου το παλιό, ο καπιταλισμός, πεθαίνει, η τάξη τους έχει περάσει εδώ και πάνω από έναν αιώνα στην αντίδραση, έχει πάψει προ πολλού να είναι προοδευτική τάξη και ως εκ τούτου, νέες δυνάμεις, η εργατική τάξη έχει προβάλει ιστορικά στο προσκήνιο.

Ας θυμηθούμε λίγο και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» που ατόφιο ισχύει και σήμερα, και που φέτος το Φλεβάρη γιορτάζουμε τα 150 χρόνια από τη δημοσίευσή του, αφού το φάντασμα του κομμουνισμού εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από τη Γη, σπέρνοντας τον τρόμο στους αστούς. Αυτό φυσικά ισχύει παγκόσμια και στη χώρα μας.

Είμαστε σε φάση που δοκιμάζονται πολλά σενάρια, όπου υπάρχουν και διαφορετικές τακτικές για ένα νέο πολιτικό σκηνικό που για να υλοποιηθεί πιθανόν να γίνουν αλλαγές στα υπάρχοντα πρόσωπα, ακόμα και αν πρόκειται να γίνει διάσπαση σε ορισμένα κόμματα, ή να θυσιάσουν κάποια παραδοσιακά και πιστά στελέχη τους. Οι αστοί δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα.

Οι εξελίξεις, όμως, δεν υπαγορεύονται μόνο από τα συμφέροντα του κεφαλαίου στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και από τη διαπλοκή των συμφερόντων αυτών με τον διεθνή, τοπικό και ευρύτερο ανταγωνισμό, με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Τα σύννεφα πολεμικής εμπλοκής κατά του Ιράν ή της Συρίας, αλλά και στα βόρεια σύνορά μας, στα Βαλκάνια, εξακολουθούν να πλανώνται απειλητικά.

Το ενεργειακό πρόβλημα ασκεί σοβαρή επίδραση και στο εσωτερικό της χώρας.

Σε κάθε φάση, στην κάθε συγκεκριμένη χώρα, η αστική τάξη παίρνει τα μέτρα της, προσπαθεί να προβλέψει πιθανές αρνητικές για τα συμφέροντά της εξελίξεις. Προσπαθεί πάντα «πριν πεινάσει να μαγειρεύει».

Απ' αυτήν την άποψη, δυναμώνουν οι διεργασίες, οι προβληματισμοί της, για πιθανά σενάρια, ελέγχου των εξελίξεων. Απεργάζονται νέα σχέδια.

Προβάλλουμε ανοιχτά στο λαό την πολιτική μας πρόταση, η οποία περιλαμβάνει προτάσεις και θέσεις στα διάφορα μέτωπα πάλης που είναι ανοιχτά, όπως στο Ασφαλιστικό, στην Υγεία, στην Παιδεία, στις ιδιωτικοποιήσεις, στο περιβάλλον, στην αντισεισμική θωράκιση, στην αντιπυρική και αντιπλημμυρική προστασία, στο λαϊκό εισόδημα, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στην πάλη κατά των ναρκωτικών, στη σήψη και τη διαφθορά, στα προβλήματα των νέων ανθρώπων, των νέων ζευγαριών, αλλά και των απομάχων της δουλιάς, των ατόμων με ειδικές ανάγκες και τόσα άλλα.

Απευθυνόμαστε στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, στις δυνάμεις του μαζικού λαϊκού κινήματος. Ιδιαίτερα, απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη και τη νεολαία, στις γυναίκες και τους μετανάστες. Καλούμε σε συμπαράταξη τους μικρομεσαίους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και εμπόρους.

Δεν ξεχνάμε κανέναν. Καλούμε σε συνολική αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων.

Η αλλαγή της κατάστασης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων θα έλθει σαν αποτέλεσμα της ανταπόκρισης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού στο κάλεσμα του ΚΚΕ, για να εγκαταλείψουν όλοι, όσοι ακολουθούν ακόμα, τα κόμματα του κατεστημένου, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Κανένας εργάτης ή αγρότης, νέος ή νέα, να μη δώσουν άλλη υποστήριξη σε αυτά τα κόμματα και να έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοιχτά, να μην κολλήσουν σε αναχώματα, να μην πέσουν σε νέες κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές περιπέτειες που δεν οδηγούν πουθενά. Συμβάλλουν μόνο στο ρετουσάρισμα του άδικου και διεφθαρμένου συστήματος, για να πάρει τις ανάσες που έχει ανάγκη μόνο το ίδιο, ενώ ο λαός ασφυκτιά από την μπόχα του.

Τους καλούμε όλους σε συμπαράταξη και στήριξη των θέσεων και προτάσεων του ΚΚΕ. Τους καλούμε να μαζικοποιήσουν και να δυναμώσουν τους μαζικούς φορείς και τις οργανώσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, μέσα από τα συνδικάτα, τις επιτροπές αγώνα, το ΠΑΜΕ, τις φιλειρηνικές και αντιιμπεριαλιστικές οργανώσεις, τις αγροτικές συσπειρώσεις, την ΠΑΣΥ, τις συσπειρώσεις για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, τις οργανώσεις διεθνούς αλληλεγγύης, τις κινήσεις και τα Συμβούλια κατά των Ναρκωτικών, τις γυναικείες οργανώσεις, συλλόγους και ομάδες, τις φοιτητικές, σπουδαστικές και μαθητικές κινήσεις και συσπειρώσεις που αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα. Να δημιουργηθεί ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, τέτοιο που θα μπορεί με τη δύναμή του και τη θέληση του λαού μέσα από μαζικές δημοκρατικές συλλογικές διαδικασίες βάσης, να θέσει επί τάπητος σ' αυτήν την πορεία, το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας, που δεν είναι άλλο από το πρόβλημα της αναγκαιότητας της λαϊκής εξουσίας. Μιας αναγκαιότητας που έχει εδώ και καιρό ωριμάσει για την ελληνική κοινωνία αντικειμενικά, άρα για να το διεκδικήσει και να το επιτύχει χρειάζεται να βρεθεί και να κινητοποιηθεί, να δουλέψει γι' αυτό, να βάλει πλάτη γι' αυτό ο απαραίτητος στρατός, δηλαδή οι λαϊκές δυνάμεις.Και εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα. Δεν μπορείς να καλείς για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας που θα οδηγήσει μάλιστα σε σύγκρουση - όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ - όταν η όλη σου πρακτική οδηγεί στην ενσωμάτωση, στον παροπλισμό του λαού, οδηγεί στο να μειώνεις συνεχώς απαιτήσεις και αιτήματα, να ικανοποιείται όλο και με λιγότερα. Ο ρόλος της πρωτοπορίας, που βλέπει προς τα μπρος, είναι να επιδρά στις λαϊκές συνειδήσεις με το πρόγραμμα, τις θέσεις, τα συνθήματα, την όλη παρουσία και δράση σε όλα τα μετερίζια του αγώνα.

Πρώτο: Το πρόγραμμα που έχει κάθε κόμμα για το λαό και τον τόπο, δηλαδή, πώς βλέπει την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, τη θέση της χώρας στις διεθνείς σχέσεις, την απάντηση στο ερώτημα, ποια πολιτική θα εφαρμοστεί στο επίπεδο της διακυβέρνησης, της εξουσίας.

Αρα και την απάντηση που δίνει ο καθένας και στο τι και ποια αντιπολίτευση χρειάζεται σήμερα: Στη γενική πολιτική κατεύθυνση όπως προτείνει το ΚΚΕ ή στο ύφος και ήθος της εξουσίας, δηλαδή στον τρόπο διαχείρισης αυτής της σαπίλας;

Δεύτερο: Η στάση κάθε πολιτικής δύναμης στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, στις ονομαζόμενες εύηχα μεταρρυθμίσεις, και την ιμπεριαλιστική νέα τάξη πραγμάτων. Δηλαδή, απλά, τη θέση τους απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, απέναντι στις επιλογές αυτών των δύο βασικών διεθνών οργανισμών, απέναντι στις εξελίξεις στα Βαλκάνια, στους υπαρκτούς κινδύνους νέων πολεμικών επιχειρήσεων και επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή. Εδώ δε χωράνε «ναι μεν, αλλά», μέσες λύσεις και «ήξεις - αφήξεις».

Τρίτο: Η στάση απέναντι στο δικομματισμό, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στη συμμετοχή σε κυβερνήσεις διαχείρισης του συστήματος, στο διπολισμό, στις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές σαπουνόφουσκες.

Τέταρτο: Η θέση για την πολιτική των συμμαχιών, και ταυτόχρονα ο ρόλος του λαϊκού παράγοντα και των ταξικών αγώνων στις πολιτικές εξελίξεις. Δεν μπορεί η πολιτική συμμαχιών να γίνεται προπαγανδιστικό τρικ προεκλογικό, ή να καταντάει συνώνυμο του τυχοδιωκτισμού για την απόσπαση κάποιων εκλογικών ποσοστών, που μετά θα σκορπίσουν στο πρώτο φύσημα του αέρα, μπροστά στις πρώτες δυσκολίες.

Πέμπτο: Σε τελευταία ανάλυση, για κάθε πολιτική δύναμη κρίνεται η στάση, η θέση και η πρακτική της απέναντι στο πάντα επίκαιρο ερώτημα: Ενσωμάτωση στο σύστημα ή αντίθεση και ρήξη με αυτό;

Αυτά τα ζητήματα δεν αφορούν προνομιακά τα κόμματα αλλά και κάθε ξεχωριστό εργαζόμενο, τα λαϊκά στρώματα, το μαζικό λαϊκό κίνημα, χωρίς να ταυτίζουμε τα κόμματα με τις μαζικές οργανώσεις.

Τα κόμματα όμως, είτε το θέλουν είτε όχι, αντικειμενικά, πρέπει να έχουν εκφρασμένη θέση στα ζητήματα αυτά, ανεξάρτητα αν είναι μεγάλα ή μικρά κόμματα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Αφορά, επίσης, και όσες πολιτικές δυνάμεις μπορεί να προκύψουν στην πορεία. Κι όταν λέμε εκφρασμένη θέση, εννοούμε, με συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους, με μέτρα και τρόπους δράσης κι όχι με τίτλους και συνθήματα γενικόλογα, του τύπου «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», «θέλουμε ειρήνη κι όχι πόλεμο», δηλαδή λόγια που ακούγονται ωραία, αλλά είναι λόγια του αέρα, που μπορεί να τα ακούσεις από αθώα, αφελή και άκακα χείλη παιδιών, αλλά και τον Καρατζαφέρη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου και τον Αλαβάνο στη χώρα μας, μέχρι τους πολεμοκάπηλους εμπόρους του πολέμου, τον Κλίντον και τον Μπους, τον Μπλερ και τον Σαρκοζί.

Και μη μας απαντήσουν ότι αλλιώς τα εννοεί ο καθένας, άλλο περιεχόμενο δίνει ο καθένας, πράγμα που έχει κάποια βάση, όμως η αλήθεια είναι πάντα συγκεκριμένη, γι' αυτό και απαιτούμε από όλους να είναι συγκεκριμένοι και στις θέσεις τους και στη συνθηματολογία τους, κι όχι να τα εναλλάσσουν σαν τα πουκάμισα, ανάλογα με το ακροατήριο ή τη συγκυρία της στιγμής.

Για το ΚΚΕ, η γραμμή της συσπείρωσης των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και η γραμμή της αντιπαράθεσης, η γραμμή του διαχωρισμού, αλλά και της μεγάλης λαϊκής συμμαχίας που επιδιώκουμε είναι συγκεκριμένη.

• Είναι αγώνας κατά των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική, στις ιδιωτικοποιήσεις. Τι θα γίνει, για παράδειγμα, με τις γιγάντιες ιδιωτικές επιχειρήσεις στον τομέα της Υγείας, της κοινωνικής πολιτικής, της Παιδείας; Δε φτάνει σήμερα να λες ότι είμαι γενικά υπέρ του δημόσιου τομέα στην Υγεία ή στην Παιδεία, γιατί αν αφήσεις τους μεγάλους επιχειρηματίες να προχωρούν σε εξαγορές και συγχωνεύσεις, σε βαθύτερη διείσδυση στον κοινωνικό τομέα, σε καταστάσεις λίγο - πολύ μονοπωλιακές, τότε είναι που ο δημόσιος τομέας γίνεται καχεκτικός, αναποτελεσματικός, στην υπηρεσία του κέρδους, στην εξάρτηση από το κέρδος. Τι θα γίνει π.χ. με τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια, τις μεταφορές, το τραπεζικό σύστημα όλους, δηλαδή, τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, που σήμερα έχει περάσει σε κατάσταση πλήρους ιδιωτικοποίησης, έχουν γίνει τμήματα ή θυγατρικές γιγαντιαίων πολυεθνικών; Εμείς λέμε καθαρά ότι, όσο τομείς στρατηγικής σημασίας βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων, τότε είναι αδύνατον να δουλεύουν για το συμφέρον προς όφελος του λαού. Εμείς παλεύουμε για την κοινωνικοποίησή τους, αλλά και τη συνύπαρξη του κοινωνικοποιημένου τομέα με τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς που θα στηρίζουν τους μικρομεσαίους. Κι αυτή βεβαίως η κοινωνικοποίηση είναι λύση προς τα μπρος κι όχι προς τα πίσω, στην επιστροφή στο γνωστό μας διευρυμένο επιχειρηματικά, αποτυχημένο γι' αυτό το λόγο, κρατικό τομέα.
• Είναι πάλη κι αγώνας κατά του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Τι θα γίνει, αν π.χ. έχουμε μια προοδευτική κυβέρνηση -όπως τη λένε κάποια άλλα κόμματα - θα συνεχίζεται η συμμετοχή μας στα Σώματα αυτά; Θα έχουμε τις στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών στην Ελλάδα; Θα δεχόμαστε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε διεθνείς ενώσεις και μηχανισμούς που καταπιέζουν λαούς και χώρες; Βλέπουμε τι γίνεται στα Βαλκάνια, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με δημιουργία κρατών - προτεκτοράτων, όπως το Κόσσοβο, η ανεξαρτητοποίηση του οποίου θα ανοίξει νέους ασκούς του Αιόλου, θα αποτελέσει, φοβούμαστε, προηγούμενο λύσης και για το Κυπριακό και για άλλα περιφερειακά και διεθνή προβλήματα.
• Ποιες θα είναι οι διεθνείς σχέσεις της χώρας μας; Θα καθορίζονται από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ; Εμείς το λέμε καθαρά: Οσο η χώρα συμμορφώνεται και ενεργοποιείται με βάση την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, τότε θα γίνεται θύτης για άλλους λαούς και θύμα η ίδια και ο λαός μας μέσα στο σύστημα των σημερινών διεθνών σχέσεων που βασίζεται στο δόγμα της επέμβασης και της αλλαγής των συνόρων.
• Τι θα γίνει με τις δημοκρατικές και κοινωνικές ελευθερίες του λαού; Θα πειθαρχούμε στους περιορισμούς, θα δεχόμαστε σαν τετελεσμένα τους φραγμούς στους αγώνες και στις μορφές πάλης, που οι εργαζόμενοι επιλέγουν ανάλογα με την οξύτητα των προβλημάτων; Τι θα γίνει με την πραγματική δημοκρατία στους τόπους δουλιάς, με τον εργατικό λαϊκό έλεγχο; Πώς θα καταστήσουμε πραγματικά κουρελόχαρτα όλους τους τρομονόμους και τα άλλα τρομοκρατικά μέτρα;
• Συνοπτικά, αυτό που πρέπει να στοχεύει αυτή η πάλη, που είναι υπερώριμο και για την ελληνική κοινωνία τη σημερινή εποχή, είναι το εργατικό πρόγραμμα που προβλέπει κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό, λαϊκή συμμετοχή και εργατικό έλεγχο σε όλους τους τομείς της παραγωγής και της κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας. Δηλαδή, λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία. Πρόκειται για μια πρόταση συμμαχίας, που έχει στόχο την εξουσία, μια ριζικά διαφορετική εξουσία από αυτήν που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα από τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν το μεγάλο κεφάλαιο.

Αλλη λύση δεν υπάρχει.

Ή θα έχουμε εξουσία στα χέρια του λαού ή στα χέρια των δυνάμεων του κεφαλαίου, της ολιγαρχίας του πλούτου, των μονοπωλίων. Οποιος από τα πολιτικά κόμματα ισχυρίζεται το αντίθετο κοροϊδεύει τον κόσμο. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι οφείλεται σε αφέλεια, ούτε σε ανωριμότητα λόγω ηλικίας και απειρίας.

Ο στόχος της πρότασής μας είναι η εξασφάλιση της ανώτατης ικανοποίησης των ανθρώπινων αναγκών, που αναπτύσσονται συνεχώς, και είναι υλικές και πολιτιστικές ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας, μέσω της ανάπτυξης και τελειοποίησης της παραγωγής πάνω στη βάση της πιο υψηλής τεχνικής. Η πλήρης αξιοποίηση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, η καταπολέμηση κάθε μορφής ανεργίας, ανοιχτής ή συγκαλυμμένης. Στο επίκεντρο είναι το ψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και επαγγελματικής ειδίκευσης, το επίπεδο της Υγείας και της πολιτιστικής ανάπτυξης, της αύξησης του ελεύθερου χρόνου, δηλαδή του μη εργάσιμου χρόνου, η προστασία του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος. Η χειραφέτηση και ισοτιμία των γυναικών, η κατοχύρωση να μην αναγκάζεται να δουλεύει κανένας νέος πριν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευσή του, μέχρι να τελειώσει τις σπουδές του. Η λαϊκή οικονομία πρέπει να εξασφαλίζει, επίσης, τη βάση εκείνη, ώστε να αντιμετωπίζονται, με το ελάχιστο κάθε φορά κόστος, οι συνέπειες από φυσικά φαινόμενα, διαμορφώνοντας κατάλληλους όρους κατοικίας και γενικότερα υποδομών. Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι σε ποια πορεία βρίσκεται η ανθρώπινη ικανότητα να αντιμετωπίσει καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, αλλά η πολιτική στρατηγική που αφήνει ανυπεράσπιστους τους λαούς από τα φυσικά φαινόμενα, που ληστεύει το φυσικό περιβάλλον με τρόπο που αυτό να εκδικείται κυρίως τους λαούς.

Η Ελλάδα, παρά τις σοβαρές συνέπειες που έχει επιφέρει η κυριαρχία του κεφαλαίου, του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, της ανισόμετρης ανάπτυξης, της γενικότερης αναπροσαρμογής στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έχει τις προϋποθέσεις να διαμορφώσει και να αναπτύξει τη λαϊκή οικονομία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ αναπτύσσει την πρότασή του, η οποία μέχρι στιγμής αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική πρόταση πάλης μέχρι και το επίπεδο της εξουσίας.

Στέκεται στον αντίποδα των προτάσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και όσων κινούνται δορυφορικά γύρω από τα δύο αυτά κόμματα.

Είναι η μόνη ρεαλιστική, εναλλακτική πολιτική πρόταση, αφού όλες οι υπόλοιπες που πλασάρονται ως εναλλακτικές οδηγούν από άλλα μονοπάτια στο ίδιο αποτέλεσμα. Ιστορικές αποδείξεις πολλές. Αρκετές και οι σημερινές εμπειρίες στην Ευρώπη. Ολες οι δήθεν εναλλακτικές προτάσεις της «εκσυγχρονιστικής», «ανανεωτικής» «αριστεράς» σε όλη την Ευρώπη (σε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, κ.λπ.) κατέληξαν όχι απλά σε φιάσκο, αλλά σε ενδυνάμωση των αντιδραστικών αλλαγών και αναδιαρθρώσεων, σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών. Διέλυσαν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αδυνάτισαν μέχρι και εξαφάνισαν Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα.

Οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες, τα λαϊκά στρώματα, ας κουμπώνονται σε ό,τι παλιό, εμφανίζεται με τη μάσκα του «νέου». Γιατί μπορεί απ' έξω να μοιάζει «κούκλα», αλλά μέσα, στο περιεχόμενό του, κρύβει μόνο «πανούκλα»..

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ μπορεί να γίνει υπόθεση της ίδιας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στη χώρα μας. Να βγει από το περιθώριο ο λαός και να γίνει ο ίδιος και το κίνημά του πρωταγωνιστής των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων.