Τι κι αν το όνειρο πολλές φορές μοιάζει να παραμένει ανεκπλήρωτο. Οσο η ελπίδα αγανακτεί, και έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να αγανακτεί σήμερα, σηκώνει ψηλά το κεφάλι σε πείσμα όσων τη θέλουν σε μια γωνιά να οδύρεται για τη μοίρα του κόσμου. Αλλωστε, εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας, εμείς και την ορίζουμε. Λείπουν πολλά πράγματα από τη ζωή μας. Οχι από τη στενά δική μας ζωή, αλλά τη ζωή και τον κόσμο μέσα στον οποίο ο καθένας μας προσπαθεί πρώτα να ερμηνεύσει, μετά να αγαπήσει και ν' αλλάξει. Ναι, λείπουν πολλά από τη ζωή μας. Λείπει ο ελεύθερος χρόνος. Λείπει η ποίηση, λείπει ο ενθουσιασμός, ο ρομαντισμός, η ευαισθησία. Μόνο η αγωνία και το άγχος, το βάρος και η θλίψη δε μας λείπουν, όταν βλέπουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι στα όρια της φτώχειας και της ανέχειας.

Κι αλήθεια, πόσο ανακουφισμένοι αισθανόμαστε όταν αυτές οι σκέψεις, οι ίδιες ελπίδες, τα ίδια όνειρα, συναντηθούν με τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί μας. Μια τέτοια ανακούφιση και αισιοδοξία έφερε και η συζήτηση με την Ελένη Γερασιμίδου.

Το κορίτσι από το Πανόραμα Θεσσαλονίκης, που ξέρει και να δακρύζει και να γελάει, και να ελπίζει και να δρα, η Ελένη Γερασιμίδου, μπορεί ακόμη να ονειρεύεται, πιστεύει με θέρμη και στην προσωπική αντίσταση και εξακολουθεί να παλεύει σε όλα τα επίπεδα. Γι' αυτήν, οι λέξεις «αντιστέκομαι», «αντίσταση», «μπορούμε», είναι λέξεις που τις συναντάς σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, αλλά και στη ζωή και τη δράση της.

Ηθοποιός, συγγραφέας και πρόεδρος του Σωματείου Ηθοποιών, η Ελένη Γερασιμίδου δεν «ησυχάζει». Ξέρει να μας εκπλήσσει πάντα ευχάριστα. Φέτος στο θέατρο «Παραμυθίας», ο Εταιρικός θίασος ΟΕΘ-ΣΕΗ «Συν ένα» παρουσιάζει δεκατρείς μονολόγους που έγραψε πριν δέκα περίπου χρόνια με τη μορφή διηγημάτων, και κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Περίπλους». Τα κείμενα αυτά χρησιμοποιήθηκαν πολλές φορές σε εξετάσεις στις δραματικές σχολές. Τώρα ήρθε η στιγμή να δουν και το φως της σκηνής. Δεκατρείς μονόλογοι και μία αντρική παρουσία συνθέτουν ένα ζωογόνο τοπίο, πάνω στο οποίο η γυναίκα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τον ιστορικό της ρόλο, μέσα από πληθώρα συναισθημάτων και εσωτερικών συγκρούσεων. Η σκηνοθεσία είναι του Κωστή Καπελώνη και τα σκηνικά - κοστούμια της Νίκης Πέρδικα. Παίζουν: Ελένη Γερασιμίδου, Αντώνης Ξένος, Αγγελική Ξένου, Αγγελική Πετροπετσιώτη, Κατερίνα Σουβλή, Αδριανή Τουντοπούλου.

Καταναλώνουμε τη ζωή χωρίς να τη γευόμαστε, χωρίς να βλέπουμε τα κύματα που έστρεψαν κατά πάνω μας, παίρνοντας μαζί τους πολύτιμα αγαθά, αναγκαία για να συνθέσουν τη λέξη άνθρωπος και ζωή. Κοινωνικές συμβάσεις και συμβιβασμοί, υποχωρήσεις και αποχωρήσεις, θλιμμένες σιωπές επιτρέπουν στους στείρους εγωισμούς της εξουσίας, στις «ιδεολογίες» της κονόμας και του εύκολου πλουτισμού, στην αδιάλλακτη πλουτοκρατία, να επαίρονται για το αποτέλεσμα της μιζέριας και της ανέχειας.

«Πρέπει να αντιστεκόμαστε, αλλιώς θα τρελαθούμε» λέει η Ελένη Γερασιμίδου. «Ολοι κάποιες φορές θλιβόμαστε, απογοητευόμαστε από όσα συμβαίνουν. Ομως, αν η απελπισία κυριαρχούσε δε θα προχωρούσε τίποτε στον κόσμο. Ολες οι εποχές έχουν αντίστοιχες καταστάσεις. Βέβαια, τώρα το κακό έχει παραγίνει. Ετσι κι αλλιώς η άρχουσα ιδεολογία απαξιώνει τη σκέψη, επιδιώκει να μην σκέφτεται κανείς και να λέει έτσι είναι η ζωή έτσι θα τη δεχτούμε. Αλλά δεν είναι έτσι. Η απελπισία δε βοηθάει. Η ζωή κι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερη αν εμείς αγωνιστούμε γι' αυτό».

Πόσο εύκολο είναι να αντισταθεί κανείς; Ποιες δυνάμεις μπορούν να ενεργοποιήσουν και πάλι τη φυσική εξέλιξη του ανθρώπου και της κοινωνίας; Ακόμη κι εκείνοι που έχουν τη θέληση και τη δύναμη να αντισταθούν, πολλές φορές δε χάνονται μέσα σε αναβολές ή απαισιόδοξες στιγμές της ζωής τους;

«Υπάρχει μια ανασφάλεια για την εργασία» συμπληρώνει η Ελένη Γερασιμίδου, «για το ψωμί, για το σήμερα, πολύ περισσότερο για το αύριο. Οι ώρες της εργασίας πολλαπλασιάζονται συνέχεια και μπαίνουμε σε ένα ρυθμό δουλιάς και ζωής, με αποτέλεσμα να χάνουμε την ίδια τη ζωή. Πιστεύω όμως, ότι η ανάγκη ενώνει τους ανθρώπους. Πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε μέσα μας, να καταλάβουμε τι θέλουμε και πώς θα το επιτύχουμε και το επόμενο βήμα είναι η κοινή στάση και αντίσταση, αλλά πάντα με άλλους μαζί, γιατί μόνος σου δεν κάνεις τίποτα. Ο αγώνας τότε μόνο γίνεται αποτελεσματικός, όταν είναι κοινός».

Από τη μια αυτοί που ονειρεύονται, αυτοί που αγωνίζονται για την επιβίωση. Αυτοί που στέλνουν χαιρετίσματα στην εξουσία, αυτοί που χαμογελούν. Ποιοι και πόσοι; Κάποιοι... λίγοι ή πολλοί, αλλά υπάρχουν... Κι από την άλλη, κάποιοι άλλοι, για τους οποίους αναρωτιόμαστε ποιοι είναι και τι επιδιώκουν. Ζούμε σε μια περίοδο πολύ άσχημη για όλο τον κόσμο και ο καλλιτέχνης, λογικά, είναι αυτό που λέμε ο ευαίσθητος δέκτης των όσων συμβαίνουν, από την άλλη όμως είναι κι εκείνος μέρος του προβλήματος. Πόσο εύκολο είναι το διαχειριστεί;

«Είναι αλήθεια πως σήμερα δεν υπάρχουν πια προσχήματα από την πλευρά της εξουσίας για όσα προβλήματα η ίδια δημιουργεί. Από την άλλη, εκτός από δέκτης, ο καλλιτέχνης είναι και ο ίδιος θύμα αυτής της κατάστασης. Τα προβλήματα και στο χώρο μας είναι πολύ μεγάλα και γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα. Ειδικά στο ραδιοτηλεοπτικό χώρο πασχίζουμε σαν σωματείο, να έχουμε μια σύμβαση και καλύτερες συνθήκες δουλιάς. Δουλεύουμε σήμερα, για να πληρωθούμε έξι μήνες μετά την προβολή, αλλά στην ουσία ύστερα από οκτώ ίσως και παραπάνω, γιατί η δουλιά έχει αρχίσει μήνες πριν. Και οι αμοιβές ή μένουν στάσιμες ή μειώνονται. Και φαντάζεσαι τι συμβαίνει στους νεότερους ηθοποιούς ή στους ηθοποιούς που δεν έχουν μια αξιοπρεπή αμοιβή, να τα πάρουν και ύστερα από τόσους μήνες. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα και έτσι δουλεύει η κάρτα, και αν σκεφτούμε ότι πολλοί από αυτούς που κατέχουν αυτά τα Μέσα έχουν και τράπεζες δικές τους, καταλαβαίνεις τι γίνεται και πόσο καλά δουλεύει το σύστημα. Από την άλλη, τι να πούμε για τις συνθήκες δουλιάς; Αθλιες, κυριολεκτικά».

Ακούμε συχνά από τον κόσμο, όλο και περισσότερο τη φράση «δεν πάει άλλο». Πιστεύετε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν ωριμάσει αρκετά σήμερα για την ενδυνάμωση του λαϊκού κινήματος;

«Πιστεύω, ότι οι αντικειμενικές συνθήκες», σημειώνει η Ελένη Γερασιμίδου, «είναι τουλάχιστον ευνοϊκές, για να αναπτυχθεί ένα πολύ μεγάλο κίνημα. Βέβαια, το σύστημα δουλεύει πάρα πολύ καλά προς την αναχαίτιση αυτής της δυναμικής, σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους χώρους. Με την τηλεόραση, με τις εκπομπές, με τον αποπροσανατολισμό γενικότερα, ακόμα και μέσα από την Παιδεία. Το θέμα είναι τι κάνουμε όλοι εμείς κόντρα στο σύστημα. Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά και είναι και η μόνη λύση. Είναι αναγκαίο. Σίγουρα όμως, είναι πολύ μεγάλη η προσωπική ευθύνη. Βέβαια, υπάρχουν άνθρωποι που φωνάζουν, που αγωνίζονται. Απλώς, πρέπει να είμαστε πολύ περισσότεροι. Είναι απόλυτη ανάγκη. Η ανάγκη χτύπησε πια "κόκκινο"».