Τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές και δύο είναι τα θέματα που σκίασαν και σκιάζουν την επικαιρότητα: Τα Ζωνιανά και η «υπόθεση Ζαχόπουλου».

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση είναι μπλεγμένοι τόσο το πολιτικό προσωπικό του συστήματος όσο και οι θεμέλιοι λίθοι που το συναπαρτίζουν: Κρατικές υπηρεσίες, Δικαιοσύνη, εκδοτικό κατεστημένο, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλοδημοσιογράφοι, κλπ.

Μιλάμε για την «ελίτ» και τους «VIP» μιας κοινωνίας όπου η ολιγαρχία των «βαρόνων» της πολιτικής, των «ευγενών» του πλούτου και των ευπόρων του θεάματος διαπλέκεται σε ένα σύμπλεγμα συναλλαγής και συνενοχής.

Το ίδιο αυτό «κλαμπ» είναι που διαχειρίζεται είτε σε επίπεδο λήψης πολιτικών αποφάσεων, είτε σε επίπεδο απονομής δικαίου, είτε σε επίπεδο παροχής πληροφόρησης, τη ζωή του ελληνικού λαού. Εν ολίγοις - και πέρα από πρόσωπα ή καλές προθέσεις ενίων εκ των συμμετεχόντων στο «κλαμπ» - η περικύκλωση είναι πλήρης.

*

Ο βούρκος έχει την ιδιότητα και την ικανότητα να διατηρείται μέσα από το βάλτωμα των ελπίδων και των προσδοκιών. Η απαισιοδοξία που προκαλεί σε όσους υφίστανται την κακοσμία του, μαζί με τη συνακόλουθη έκλυση του «αναισθητικού» της παθητικοποίησης λειτουργούν ευεργετικά για τα είδη που ενδημούν στον πάτο του. Μέσα από το «όλοι ίδιοι είναι» ή, ακόμα χειρότερα, μέσα από την εμφάνιση διαφόρων που αν και βουτηγμένοι ως το λαιμό στο έλος αναλαμβάνουν ρόλο ιεροκηρύκων της «κάθαρσης», επιτυγχάνεται κάθε φορά η αναπαραγωγή της σήψης.

Η κατάσταση αυτή, όμως, ούτε μοιραία είναι, ούτε, πολύ περισσότερο, αιώνια και αμετάβλητη. Ο ελληνικός λαός έχει τη δύναμη να απαλλαγεί από τους φορείς της μπόχας και της παρακμής. Αρκεί να αντιληφθεί και να αξιοποιήσει αυτή του τη δύναμη. Πώς; Στερώντας από την ολιγαρχία το μέσο που της δίνει τη δυνατότητα να τον λεηλατεί, να τον εκμεταλλεύεται, να τον παραπλανά, να τον ρυπαίνει με τις βρωμιές της. Με δυο λόγια, παίρνοντας στα δικά του χέρια αυτό το μέσο: Την πολιτική εξουσία.

Ακόμα και τον επικήδειο που εκφώνησε χτες ο Ανθιμος, πάνω από το σκήνωμα του Χριστόδουλου, τον είδε σαν ευκαιρία για να διατρανώσει το στίγμα της «μαυρίλας» του. Το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης, σε σχέση με τους πρώην Προέδρους της Δημοκρατίας, προέδρους της Βουλής, υπουργούς κλπ., έχει σε μεγαλύτερη υπόληψη τον Γλύξμπουργκ (τον οποίο και προσφώνησε παραβιάζοντας το πρωτόκολλο), εμάς ποσώς μας θίγει. Πολύ περισσότερο που έτσι δόθηκε μια καλή ευκαιρία για να παρακολουθήσουμε σύσσωμη την αστική πολιτική ηγεσία να τη φτύνουνε και κείνη να κάνει ότι βρέχει...

Ετρεξε το κλεφτόπουλο σα να 'τανε ζαρκάδι,/

ψηλά στη ράχη του βουνού και τρεις φορές φωνάζει:/

«Ο κούκο Δήμος έφυγε, ο κούκο Δήμος πάει».

*

Πράγματι, όμως; «Πάει;»...

Η επιλογή ανεξαρτητοποίησης του βουλευτή ήταν ό,τι πιο βολικό τούτη τη στιγμή:

Πρώτον, ήταν η πιο βολική εξέλιξη για τον ίδιο, που αντί τον ευθύ δρόμο της παραίτησης, διάλεξε την ευκολία της ανεξαρτητοποίησης. Δηλαδή, τη διατήρηση της βουλευτικής ασυλίας, αλλά και της διατήρησης της βουλευτικής ψήφου που μπορεί να είναι «διαπραγματεύσιμη» στο πλαίσιο μιας κυβερνητικής εξουσίας με οριακή πλειοψηφία.

Δεύτερον, ήταν η πιο βολική εξέλιξη και για την κυβέρνηση, που από τους χειρισμούς της δείχνει να πιστεύει ότι το πλήγμα της ανεξαρτητοποίησης είναι μικρότερο από μια παραίτηση. Και τούτο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι, όπως φαίνεται να εκτιμούν στο Μαξίμου, το «152» του αριθμού των βουλευτών της ΝΔ μπορεί να διατηρηθεί και διά της μορφής του «151+1». Πολύ περισσότερο που αυτός ο ένας, βρίσκεται σε «εκκρεμότητα» και επομένως χρειάζεται στηρίγματα...

*

Ορισμένοι θα έμπαιναν στον πειρασμό να υποστηρίξουν ότι πρόκειται για μια εξέλιξη πλήρως ενταγμένη στο «εκβιαστικό» κλίμα των ημερών. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είναι μια εξέλιξη απολύτως συνεπής με την καθεστηκυία αντίληψη περί «κάθαρσης».