ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αξιος, άξιος!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με την πρώτη του εμφάνιση στη Βουλή, ο νέος υπουργός Εργασίας - Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Τ. Γιαννίτσης, δικαίωσε την επιλογή του πρωθυπουργού και φίλου του να τον τοποθετήσει σ' αυτόν τον ιδιαίτερα νευραλγικό τομέα. Κομβικό σημείο της ομιλίας του ήταν η ιεράρχηση των επιθέσεων. Πρώτα, η γενίκευση των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις και αμέσως μετά το αποτελείωμα της κοινωνικής ασφάλισης. Ξέρει πολύ καλά τι λέει και προπαντός τι θέλει ο άνθρωπος. Ξέρει ότι κοινωνική ασφάλιση, με γενίκευση της μερικής και ευκαιριακής απασχόλησης, με πλήρη αποδιοργάνωση του χρόνου εργασίας και σπάσιμο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, δεν μπορεί να υπάρξει. Γι' αυτό και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την «ολοκλήρωση» του αντεργατικού νόμου 2639/98, με την εξάλειψη κάθε διάταξης που δίνει κάποια περιθώρια αποδυνάμωσής του (π.χ. σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων), ώστε να δοθεί πια η χαριστική βολή στο οχτάωρο με τη λεγόμενη συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, να προχωρήσει η δραστική υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μέσω των διαβόητων Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, να αναδειχτεί η μερική και ευκαιριακή εργασία σε κύρια μορφή απασχόλησης...

Αυτή την ισοπεδωτική επίθεση, που επόμενο και παρεπόμενο βήμα της θα είναι η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, ο υπουργός την περιέγραψε συνοπτικά ως εξής: «Ξεπέρασμα των ιστορικά καθιερωμένων αντιλήψεων και πολιτικών όχι μόνο στην αγορά της εργασίας, αλλά και στα δεδομένα των ασφαλιστικών συστημάτων»!

Θέμα δυνατοτήτων...

Ενα πικρό παράπονο έβγαινε από τις περισσότερες ομιλίες βουλευτών της ΝΔ που πήραν το λόγο για να τοποθετηθούν επί των προγραμματικών δηλώσεων. Ελεγαν εν ολίγοις: Αφού αυτά που λέτε ότι θα κάνετε εσείς τώρα, εμείς τα λέγαμε πρώτοι, γιατί να μην κληθούμε να τα εφαρμόσουμε εμείς που τα πιστεύουμε και περισσότερο, αλλά εσείς;

Ελα, ντε; Φαίνεται πως δεν είναι μόνο θέμα... πίστης, που και αυτό δηλαδή ελέγχεται, αλλά και δυνατοτήτων. Και σ' αυτό πια όλοι όσοι, εντός και εκτός της χώρας, ενδιαφέρονται να προχωρήσουν τα σχέδιά τους με τις λιγότερες δυνατόν κοινωνικές «αναταράξεις», είχαν κάνει την επιλογή τους πολύ πριν τις 9 Απρίλη και είχαν «ψηφίσει» ΠΑΣΟΚ...

Η ... υπεραξία

Την τιμητική του είχε χτες στα μαζικά μέσα ενημέρωσης ο Ε. Βενιζέλος, καθ' ότι η επικαιρότητα έβγαλε θέμα αναθεώρησης του Συντάγματος και βεβαίως θέμα εκλογικού νόμου. Είπε - κατά το συνήθειό του - πολλά ο Ευάγγελος, κυρίως για το δεύτερο και με... παρρησία ξεκαθάρισε προς όσους τρέφουν αυταπάτες ότι εκτός του ότι η συζήτηση για τον εκλογικό νόμο είναι «ένα θέμα εντελώς ανεπίκαιρο»(!), η «καρδιά του θέματος είναι η ενίσχυση της κυβερνητικής σταθερότητας, μέσα από τη διευκόλυνση ανάδειξης μεγάλων αυτοδύναμων κυβερνητικών πλειοψηφιών...».

Αλλο, όμως, είναι εκείνο που μας έκανε πραγματικά εντύπωση. Και ερωτούμε: Είναι δυνατόν, ακόμα και ένας πολιτικός του... μεγέθους του κ. Βενιζέλου να αυτο-αποκαλείται «μία υπεραξία»; Διότι αυτό έκανε ο Ευάγγελος, μιλώντας χτες το πρωί στον «Φλας» γύρω από την αναθεώρηση του Συντάγματος και το δικό του ρόλο. Το να είναι - είπε - κανείς καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου, το να συνδυάζει, δηλαδή, την επιστημονική γνώση και την ψήφο του βουλευτή, αυτό είναι μία υπεραξία...

Παλιά καραβάνα...

Συναινετικός εμφανίστηκε στο βήμα της Βουλής και ο Κ. Μητσοτάκης, αλλά άσκησε και την κριτική του στην κυβέρνηση. Και την άσκησε - σαν πολιτικός της κλάσης του, που ποτέ δε χάνει το στόχο του - κυρίως σε θέματα κοινωνικής πολιτικής. Είπε πολλά επ' αυτού για να καταλήξει στο εξής: «Το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποκύπτει στον πειρασμό να προχωρά όπως και τη δεκαετία του '80 σε παροχές, χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους...».

Βεβαίως, ο κ. Μητσοτάκης ξέρει καλά ότι τα περί παροχών είναι είτε «φούσκες», είτε - στην καλύτερη περίπτωση - ένα απλό προπέτασμα καπνού για να προωθηθούν στόχοι και επιλογές πολύ σοβαρές και που έχουν να κάνουν με τα ευρύτερα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ομως, ως «παλιά καραβάνα» ξέρει και κάτι άλλο. Οτι, δηλαδή, η καλλιέργεια, έστω κι έτσι, κάποιων προσδοκιών στον κόσμο, είναι κάτι το, εν δυνάμει, επικίνδυνο...

Διαλέγετε, αλλά δεν παίρνετε

Προεκλογικά ο Κ. Σημίτης είχε κάνει λόγο για 300 χιλιάδες «ευκαιρίες» απασχόλησης. Οταν άρχισε να πέφτει το γέλιο, το γύρισε σε 300 χιλιάδες «θέσεις» απασχόλησης. Και ήρθε προχτές το βράδυ, κατά τη δευτερολογία του επί των προγραμματικών δηλώσεων, να... ισορροπήσει τα πράγματα, μιλώντας για «τριακόσιες χιλιάδες θέσεις - ευκαιρίες απασχόλησης...»!

Μ' άλλα λόγια, διαλέγετε, αλλά δεν παίρνετε! Ετσι και αλλιώς... θεωρητικό είναι το θέμα... Ούτε καν για ευκαιριακές θέσεις, δε μιλάμε.

Το πραγματικό «ατομικό» συμφέρον

«Συμφωνώ με όλα όσα λέτε, αλλά έχω τρία παιδιά 18 με 25 χρόνων που δεν μπορώ να τα θρέφω άλλο». Η φράση αυτή είναι πραγματική και ειπώθηκε με σχεδόν βουρκωμένα μάτια από 50χρονο αγρότη λίγες μέρες πριν τις εκλογές σε ένα χωριό της Φθιώτιδας. Ηταν η απάντηση - δικαιολογία στην απόφασή του να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, με την προσδοκία ότι ίσως έτσι καταφέρει να βολέψει κάποιο από τα άνεργα παιδιά του - πραγματικά βαρίδια στον ισχνό οικογενειακό προϋπολογισμό. Και ας συμφωνούσε ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική είναι αυτή που του δημιουργεί τα προβλήματα. Και ας συμφωνούσε ότι πλέον «δεν πάει άλλο, πρέπει να αντιδράσουμε», γιατί οι «φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι».

Το περιστατικό δεν είναι βέβαια μοναδικό. Μία από τις βασικές διαπιστώσεις από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών είναι η εκλογική αναντιστοιχία ανάμεσα στη λαϊκή δυσαρέσκεια και στην επιλογή ψήφου. Διαπίστωση που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί παρά μόνο από όσους έχουν κάθε συμφέρον να την αμφισβητήσουν. Πολλοί είναι οι παράγοντες που συνετέλεσαν σ' αυτό. Ενας από αυτούς είναι η «υπερεκτίμηση» από πολλούς του λεγόμενου προσωπικού συμφέροντος, έναντι του συνολικού, που αλλιώς λέγεται «ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, ας κοιτάξω κι εγώ το δικό μου». Βέβαια, όταν πρόκειται για κάποιον που πραγματικά κερδίζει από τη συνέχιση της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, της πολιτικής της ΟΝΕ και της Νέας Τάξης, τότε δε γεννάται θέμα. Μα όμως αυτοί αποτελούν μια μειοψηφία ανάμεσα στους Ελληνες. Είναι η πλουτοκρατία και όσοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με αυτήν.

Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους; Ποιο είναι, αλήθεια, το πραγματικό συμφέρον του καθενός; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να εξαργυρώνει την ψήφο του με ένα πιθανό πρόσκαιρο βόλεμα ως απασχολήσιμου, όταν γνωρίζει ότι η πολιτική της «διατηρησιμότητας στην ΟΝΕ» σημαίνει πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων; Πώς είναι δυνατόν κάποιος πατέρας να προσπερνά το ασφαλιστικό λέγοντας «τι θα μου κάνουν εμένα, σε λίγο βγαίνω στη σύνταξη», όταν ο ίδιος έχει παιδιά που θα υποστούν στο μέλλον όλες τις καταστροφικές αλλαγές; Πώς εξηγείται το γεγονός ένας αγρότης να λέει «συνεχίστε την αντιαγροτική πολιτική ξεκληρίσματος», μόνο και μόνο για να έχει - μέσω της «κατάστασης» - πρόσβαση στην ΑΤΕ ή τις τοπικές υπηρεσίες από τις οποίες μπορεί να έχει μικρο-ωφελήματα; Πώς μπορεί να χωρέσει ανθρώπου νους ότι ένας υπάλληλος - για παράδειγμα της Εμπορικής Τράπεζας, που πάει ολοταχώς για ξεπούλημα - χαρίζει την ψήφο του με αντάλλαγμα κάποια εσωυπηρεσιακή «καλή τοποθέτηση»;

Ενας κατάλογος με περιπτώσεις σαν τις παραπάνω μπορεί να είναι αρκετά μακρύς. Κοινή συνισταμένη είναι ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ του κάθε εργαζόμενου, αγρότη, μικρομεσαίου επαγγελματία, το οποίο ταυτόχρονα είναι και συλλογικό, στο όνομα του κακώς εννοούμενου στενά προσωπικού. Βέβαια θα ήταν λάθος να πει κανείς ότι όσοι λειτουργούν με τέτοια κριτήρια δε γνωρίζουν τι κάνουν. Ομως πίσω από αυτήν τη φαινομενικά αντιφατική πρακτική τους βρίσκεται το πρόβλημα των μειωμένων απαιτήσεων και προσδοκιών που έχουν τα λαϊκά στρώματα και τις οποίες υποχρεώνονται με πολλούς τρόπους να αποδέχονται. Και αυτές οι απαιτήσεις και προσδοκίες οδηγούν με τη σειρά τους στην παγίδα της «προσαρμογής». Της προσαρμογής σε μια εικονική πραγματικότητα, που φροντίζει να δημιουργεί και να καλλιεργεί η άρχουσα τάξη, με πλαστές διαχωριστικές γραμμές και διλήμματα.

Ηκατίσχυση του ατομισμού έναντι της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπων αλλά και μεταξύ των γενεών, είναι κάτι που επιθυμεί διακαώς και προωθεί με πολλούς τρόπους η άρχουσα τάξη. Μεγάλο θέμα για τους κομμουνιστές, για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, είναι να αντισταθούν, να αντιδράσουν σε όλα τα επίπεδα.

Παναγιώτης ΡΑΜΜΟΣ

Τα μπερδεμένα

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΠΟΛΥ μπερδεύονται οι εισαγγελείς και γενικώς οι νομικές διαδικασίες στην υπόθεση του εκλογικού αποτελέσματος κι αυτό μόνο σύγχυση τελικά μπορεί να δημιουργήσει, αφού επί της ουσίας στην υπόθεση των εκλογών της 9ης Απρίλη καμιά εισαγγελική έρευνα δεν μπορεί να ρίξει φως.

Ποιος εισαγγελέας, π.χ., μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα ποιος κέρδισε ή ποιος έχασε; Κέρδισε το ΠΑΣΟΚ του Κοντογιαννόπουλου και των ιδιωτικοποιήσεων ή έχασε η Νέα Δημοκρατία του ...μεσαίου χώρου;

Μπορεί κανένας εισαγγελέας να μας πει, αν θεωρούνται επιτρεπτές συνθήκες προεκλογικού ...προβληματισμού με τους πακτωλούς των δισεκατομμυρίων να πηγαίνουν για τηλεοπτικές διαφημίσεις, με τα «ντιμπέιτ», τα πληρωμένα «παράθυρα», τις πόρτες των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών κλεισμένες για τα λεγόμενα μικρά κόμματα και όλα τα σχετικά;

Οσον αφορά τώρα τις ελληνοποιήσεις και διάφορα τέτοια, κανείς δεν αμφιβάλλει πως το ΠΑΣΟΚ είχε προεκλογικά το μαχαίρι, το ΠΑΣΟΚ είχε και το πεπόνι. Και τέτοια να μην έκανε, θα ...έκανε άλλα.

Αμα έχεις την κρατική εξουσία, όσο να 'ναι, ξεκινάς προπορευόμενος...

Ετσι τώρα μας προέκυψαν ένας Σημίτης να προσπαθεί να παρουσιάσει για θρίαμβο την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία, ενώ η ...καρδούλα του το ξέρει τι τράβηξε το βράδυ των εκλογών κι ένας Καραμανλής να προσπαθεί να βολέψει τους δικούς του, τους «άγριους», μιλώντας για νοθείες και να δείχνει και προφίλ ήρεμης αντιπολίτευσης.

Πάλι καλά που μπήκαμε στους ρυθμούς του Πάσχα και θα ηρεμήσουν λίγο (γιατί και την ψηφοφορία για την ψήφο εμπιστοσύνης την ψιλοφοβήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, μη σας το ...παίζουν άνετοι), για να μας έρθουν μετά ...ορεξάτοι.

Γιατί, να το ξέρετε, μετά το Πάσχα θα αρχίσουν ...τα όργανα μια και καλοκαιρινή περίοδος έρχεται, οπότε έρχονται και τα «μυστήρια» νομοσχέδια.

Γρηγοριάδης Κώστας