Δύο στοιχεία βρήκαν το βράδυ των εκλογών τα στελέχη της ΝΔ, για να παρηγορηθούν για την τρίτη κατά σειρά ήττα στις βουλευτικές εκλογές: Οτι «ο Κ. Καραμανλής είναι πανίσχυρος» και «ο δικομματισμός παντοδύναμος». Πρόκειται για δυο άξονες, που καθορίζουν και τη γραμμή πλεύσης της ηγεσίας της ΝΔ στη νέα τετραετία και εξυπηρετούν τους στόχους της. Η υπογράμμιση της ενίσχυσης του δικομματισμού δε γίνεται τυχαία. Ο πρόεδρος της ΝΔ, κάτω από το κέλυφος της «δικομματικής δικτατορίας», πιστεύει ότι είναι πιο εύκολο να προχωρήσει πιο δυναμικά και αποφασιστικά στη συναίνεση και συνεργασία με την κυβέρνηση, θεωρώντας ότι το «σύνολο σχεδόν» του ελληνικού λαού επικροτεί το φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με αυτήν την τακτική, αφ' ενός, θα μπορέσει να εκπληρώσει την αποστολή του να στηρίξει και πιέσει την κυβέρνηση για να προχωρήσει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά στην επιβολή των νεοφιλελεύθερων επιλογών που έχουν δρομολογηθεί στη μετά ΟΝΕ εποχή και, από την άλλη, θα ενισχύσει την εικόνα της «ήρεμης δύναμης του μεσαίου χώρου», ώστε να κερδίσει, όπως υπολογίζει, τους δυσαρεστημένους από την κυβερνητική πολιτική. Είναι ολοφάνερο ότι ο Κ. Καραμανλής έχει αποδεχτεί το ρόλο του στυλοβάτη της κυβερνητικής πολιτικής και του «πυλώνα» για την άμεση εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών για το επόμενο διάστημα. Η υλοποίηση αυτού του στόχου περνάει μέσα από την τακτική της συνεννόησης και συναίνεσης με την κυβέρνηση «για μείζονα θέματα», καθώς και την καλλιέργεια της ιδεολογίας του «μεσαίου χώρου», που δεν είναι τίποτα περισσότερο από το περιτύλιγμα και τη «δικαιολογητική βάση» της σύμπλευσης με τις σκληρές αντιλαϊκές επιλογές της κυβέρνησης.

Ταυτόχρονα, ο Κ. Καραμανλής επικαλείται και «αφιερώνει» την εκλογική άνοδο της ΝΔ, για να ενισχύσει το ρόλο του ως συνδιαχειριστή και συγκυβερνήτη τα επόμενα χρόνια. Αυτό ήταν, άλλωστε, το νόημα της δήλωσης, που έκανε το βράδυ των εκλογών, ότι «η κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη δική μας συναίνεση». Αποσαφηνίζοντας παραπέρα, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ υποστήριξε ότι το μήνυμα των εκλογών ήταν «ένα μήνυμα συναίνεσης και συνεννόησης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και γι' αυτό έδωσε αυτή την ισοδυναμία στα δύο μεγάλα κόμματα». Εξέφρασε, μάλιστα, την προσδοκία ότι η κυβέρνηση Σημίτη θα ανταποκριθεί και «θα επιδιώξει τη δική μας γόνιμη συνεργασία»! Τις επόμενες μέρες, τόσο ο εκπρόσωπος Τύπου, όσο και ηγετικά στελέχη της ΝΔ φρόντισαν να προσδιορίσουν, όχι μόνο πλαίσιο συνεργασίας με την κυβέρνηση, αλλά και τα «θεσμικά όργανα», μέσω των οποίων θα νομιμοποιηθεί και εμπεδωθεί. Ως τέτοια όργανα, έχουν προταθεί τα εθνικά συμβούλια για την εξωτερική πολιτική, για την παιδεία και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ώστε να εξασφαλιστεί η «εθνική γραμμή» γι αυτά τα θέματα, αλλά και να εμπεδωθεί στη λαϊκή συνείδηση η «ανάγκη της συναίνεσης». Ξεχωριστό βάρος θα δώσει η ηγεσία της ΝΔ στην άσκηση πιέσεων για σαρωτικές και γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση αγορών και διαρθρωτικές αλλαγές και στην αγορά εργασίας. Το είπε απροκάλυπτα ο ασυγκράτητος Πρ. Παυλόπουλος: «Ας στηριχτεί περισσότερο πάνω μας ο Κ. Σημίτης για να γίνουν αυτές οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές και λιγότερο στα βαρίδια, τα οποία ενδεχομένως υπάρχουν στο κόμμα του»! Αλλά και ο Αρ. Σπηλιωτόπουλος δεν έμεινε πίσω: «Τολμά η κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε διαρθρωτικές αλλαγές; Τολμά να έρθει αντιμέτωπη με τα συνδικάτα; Εδώ είμαστε να τη στηρίξουμε»! Παράλληλα, η ηγεσία της ΝΔ είναι έτοιμη να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, εννοείται προς συντηρητικότερη και αυταρχική κατεύθυνση. Γενικότερα, σε όλα τα θέματα, πάντως, η ηγεσία της ΝΔ θα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες εκ των προτέρων, ώστε να προλαβαίνει την κυβέρνηση και να ανοίγει το δρόμο για την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων.

Ομως, τα πράγματα δεν έχουν μόνο μία όψη. Η ηγεσία της ΝΔ γνωρίζει πολύ καλά ότι δε θα είναι διόλου ανέφελη και χωρίς κόστος η τακτική της συναίνεσης. Πολύ σύντομα, θα φανεί ότι η ΝΔ στηρίζει τα κυβερνητικά μέτρα, γεγονός που, φυσικά, θα ξεσηκώσει τους ψηφοφόρους που έχει παραπλανήσει, δημαγωγώντας ασύστολα και προβάλλοντας ένα ψεύτικο φιλολαϊκό πρόσωπο. Γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο ταυτίζεται με την κυβερνητική πολιτική θα καταβάλλει το ανάλογο πολιτικό κόστος. Προσδοκά, όμως, άλλη μια φορά, ότι η συνεπής ταξική τοποθέτησή της θα αναγνωριστεί από τα «μεγάλα αφεντικά», τα οποία θα ανάψουν -επιτέλους - το «πράσινο φως» για την άνοδο στην εξουσία. Αλλά αυτό το «έργο» το έχουν δει τουλάχιστον τρεις φορές, την τελευταία δεκαετία στη Ρηγίλλης...