Αλήθεια, ξαφνικά όλοι οι Ελληνες έγιναν θιασώτες της ΟΝΕ, υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων, τυφλοί μπροστά στο φάσμα της ανεργίας, κουφοί μπροστά στη λαίλαπα που έρχεται να κατεδαφίσει το κοινωνικό κράτος και τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα; Πού πήγε, λοιπόν, η τόση και τέτοια αγανάκτηση ανδρών και γυναικών;

Πρέπει, μήπως, να σκεφτούμε ότι άλλα πιστεύουν οι συμπατριώτες μας, άλλα νιώθουν και άλλα πράττουν;

Αποδείχτηκε, λοιπόν, για μια ακόμα φορά ότι οι γυναίκες, οι πιο φτωχές των φτωχών, οι πιο καταπιεσμένες, είναι και οι πιο ευάλωτες και οι πιο συντηρητικές; Να είναι η άγνοια που φταίει; Ή μήπως ο επηρεασμός από την πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ, από τα στημένα «ντιμπέιτ» και τις δημοσκοπήσεις; Οχι, όχι πάντα... Για παράδειγμα, μια φίλη εκπαιδευτικός εξεγερμένη απέναντι στην (αντι)εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και συμπάσχοντας με τους - τις μαθήτριες της: «Μου φαίνεται ότι πολύ χαίρονται οι νεοδημοκράτες. Λες; Θεούλη μου!»

Μια άλλη φίλη μας μίλησε για την τρομερή ψυχολογική πίεση που ασκήθηκε στις φετινές εκλογές ενάντια στα μικρά κόμματα, «πανταχόθεν». Από υποψήφιους και εκπροσώπους τους που έπαιρναν τηλέφωνο στο σπίτι κατά συρροή «αν ενδιαφερόμαστε για ένα ουζάκι και μεζέ». «Μα, θα ψηφίσεις αυτό το κόμμα, ενώ κινδυνεύει να μη βγει το ΠΑΣΟΚ;, μου έλεγαν. Κι εκεί τους απαντούσα να πάψουν να με στενοχωρούν γιατί φαίνεται ότι ξέχασαν ποια είμαι και τι πιστεύω...».

Φόβος...

Αν η ιδεολογική τρομοκρατία είχε τόση επιρροή σε ενημερωμένες και μορφωμένες γυναίκες, τότε τι να πει κανείς για τις άλλες, τις πολλές που αντιμετωπίζουν χίλια μύρια προβλήματα;

Δεν ήταν ωστόσο μικρά τα τμήματα του πληθυσμού - κυρίως γυναικείου - που υπέκυψαν στις Σειρήνες του κατεστημένου. Η ρουσφετολογία από την πλευρά των δύο μονομάχων οργίασε, συνεπικουρούμενη από την ανεργία, την αβεβαιότητα και την εξάρτηση των γυναικών. Ομηροι, πολλές του μέλλοντος των παιδιών τους, ενέδωσαν στις μικρές ή πλουσιοπάροχες υποσχέσεις για παροχές.

Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά δεν έχει να υποσχεθεί παρά μόνο αγώνα για ιδανικά και θυσίες... Οι άλλοι, δίπλα στις παροχές κράδαιναν την απόλυση, την τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς, τους εκβιασμούς, το φόβητρο των γηρατειών χωρίς σύνταξη... Και δίπλα στο μαστίγιο, το καρότο: Σταθερότητα, συνέχεια μιας οικονομικής πορείας που δεν πρέπει να... διακοπεί η αποτελεσματικότητα η έλλειψη κλυδωνισμών, η αποδοχή από τους Ευρωπαίους εταίρους και ιδίως από τις ΗΠΑ... Κάποιες φοβήθηκαν το Χρηματιστήριο, άλλες έβλεπαν και πόλεμο μπροστά τους... Και φυσικά επέδρασαν οι παραινέσεις για την «αξιοπιστία» του ενός ή του άλλου μονομαχούν. «Να μας γκαστρώσει επειδή είναι πολύ... φερέγγυος...» Οι γνωστοί δημοτικοί στίχοι σ' όλο τους το μεγαλείο: «Βασίλη κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης».

«Καλό το ΚΚΕ, αλλά σίγουρα δε θα γίνει κυβέρνηση», ήταν το «αποστομωτικό» επιχείρημα πολλών. Επιχείρημα που έδειχνε την έλλειψη αυτοπεποίθησης, την έλλειψη πίστης στις δυνατότητες του κινήματος: Το παν είναι ποιος θα μας κυβερνήσει, δεν πειράζει αν η αντιπολίτευση στριμώχνει στο περιθώριο, αν δεν υπάρχει ουσιαστικά έλεγχος στην εξουσία... άλλοι είναι αυτοί που ξέρουν πριν από μας, για μας, δε χρειάζεται εμείς να αγωνιστούμε για τα συμφέροντά μας...

Ηδη όμως ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων και οι μεγαλοεπιχειρηματίες τρίβουν τα χέρια τους και σπρώχνουν την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της: Ηδη, κατά τη γνώμη τους έχουν καθυστερήσει υπερβολικά οι διαρθρωτικές αλλαγές, η αναδόμηση του ασφαλιστικού, οι ιδιωτικοποιήσεις, η συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών και η μείωση της δικής τους φορολογίας. Με δυο λόγια, βιάζονται να βγάλουν περισσότερο «λάδι» από τους εργαζόμενους, αρκετά περίμεναν. Δεν τους αρκούν τα υπέρογκα κέρδη των τελευταίων χρόνων...

Κάποιοι πιστεύουν πια ότι το νερό μπήκε στ' αυλάκι, ότι οι γυναίκες και οι νέοι θα γίνονται όλο και περισσότερο απολίτικοι και αδιάφοροι για τα κοινά (ό,τι χρειάζεται για να τους ξεζουμίζουν). Ομως, η ιστορία έχει δείξει ότι αυτός ο λαός επιφυλάσσει εκπλήξεις σ' όσους θέλουν να τον χειραγωγήσουν...

Εκπλήξεις, που μπορεί να προέλθουν μόνο από ένα λαϊκό μέτωπο, με πρόσωπα, αλλά κυρίως με κινήσεις και ιδέες. Κίνημα, όχι αφομοίωσης της ψήφου των αριστερών, κίνημα σύγκρουσης και ανατροπής. Αυτό δεν ήταν πάντα η Αριστερά; Ενα κίνημα, όχι κορυφών ούτε μεσσιών, αλλά κίνημα της λαϊκής βάσης και του πολιτισμού...

Μη χάσετε το θεατρικό έργο της Λείας Βιτάλη «Το γεύμα», στη «Θεατρική Σκηνή», σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντωνίου. Είναι ένα έργο, που, όχι μόνο θα συγκινήσει πολλές γυναίκες που μπορεί να το θεωρήσουν «φεμινιστικό», αλλά και κάθε άνθρωπο, γιατί δίνει μηνύματα σ' όλους μας, χτυπώντας το καμπανάκι του κινδύνου. Ενα έργο ευρηματικό, που αναφέρεται στη νεοελληνική πραγματικότητα.

Τρία ζευγάρια γευματίζουν σ' ένα πολυτελές τραπέζι και μεταξύ τυρού και αχλαδιού αποφασίζουν να παίξουν ένα παράξενο παιχνίδι. Πρόκειται για «πολιτισμένους» «ευυπόληπτους» πολίτες, για νεόπλουτους Ρωμιούς γιάπηδες.

Αυτό που τους συνδέει είναι η ...λυκοφιλία και τα κοινά ή ανταγωνιστικά συμφέροντα: Αριβίστες, που προσπαθούν ν' ανέβουν κοινωνικά και οικονομικά, εξαφανίζοντας τον άλλο! Στην πορεία, αποδεικνύεται ότι μόνο μια γυναίκα από το «σινάφι» έχει υγιείς αντιδράσεις, γιατί είναι διαφορετική από τους άλλους: Αντιστέκεται στο κατεστημένο και, τελικά, η βία της εξουσίας την εξουθενώνει.

Οι θεατές θα αναγνωρίσουν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, την απελπισμένη τάση για αυτοεπιβεβαίωση άδειων ανθρώπων, μέσω του πλούτου, της κοινωνικής καταξίωσης, της σεξουαλικής κατανάλωσης, της δίψας «να πιάσουμε την καλή». Με οποιοδήποτε τίμημα, με οποιοδήποτε συμβιβασμό...

Μπροστά στο έγκλημα που συντελείται πάνω στη σκηνή - και το οποίο θα προλάβαιναν, αν ήθελαν, να αποτρέψουν όλοι, άντρες και γυναίκες, μένουν απαθείς - βλέπουν ό,τι βλέπουν, χωρίς να επέμβουν. Αλλος από πώρωση, άλλη από δειλία, άλλη από αναισθησία, άλλος από ιδεολογικό ή οικονομικό συμφέρον...

Ενα έργο συμβολικό για την κοινωνία μας και τον ανταγωνιστικό, απάνθρωπο κόσμο, όπου ζούμε: Τον κόσμο της ελεύθερης αγοράς...