Μικρή αποδείχτηκε η αίθουσα στην ΚΥΒΕ στο Περιστέρι για τους φίλους που θέλησαν να παρακολουθήσουν την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, για την πρόταση εξουσίας του Κόμματος

Οπως υπογράμμισε στην ομιλία της: «Αποτελεί σημαντικό γεγονός ότι μετεκλογικά, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, γίνεται συζήτηση για μια νέα διακυβέρνηση, για νέα πρόταση εξουσίας. Αντανακλά μια κινητικότητα που παρατηρείται στα λαϊκά στρώματα, καθώς αναζητούν κάποια διέξοδο κάτω από το βάρος της εκτίμησης ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε θετικό από τη διακυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε με την εναλλαγή της από το ΠΑΣΟΚ.

Μια τάση φυγής εμφανίζεται και στο χώρο της ΝΔ και ακόμα πιο έντονα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Πολύ θετικό. Είμαστε περήφανοι γιατί έχουμε συμβάλλει σ' αυτό με την αταλάντευτη πολεμική μας και στους δύο.

Το ερώτημα που τίθεται αντικειμενικά σήμερα είναι:

Με ποια μέσα, με ποιο τρόπο η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολουμένων στα μικρομάγαζα, της φτωχής αγροτιάς, της νεολαίας και των γυναικών που ανήκουν στη λαϊκή οικογένεια θα καταφέρουν να δουν άσπρη μέρα, να ανακουφιστούν σήμερα από τα οξυμένα προβλήματά τους, να ελπίζουν στην κοινωνική λαϊκή ευημερία αύριο;

Το ΚΚΕ δεν πετάει στα σύννεφα, γνωρίζει καλά ότι ο άλλος δρόμος που συμφέρει το λαό θα είναι και συναρπαστικός και σκληρός, και δύσκολος αλλά και εφικτός. Αρκεί να μην υπάρχουν αυταπάτες, πλάνες, φοβίες και ταλαντεύσεις ή ροζ όνειρα θερινής νυκτός.

Απέναντι στον εργαζόμενο λαό δεν ήταν και δεν είναι μόνο μια αντιλαϊκή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ή μια αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν αρκεί η φθορά της δύναμης των δύο κομμάτων εξουσίας, δεν αρκεί να ανατραπεί η δικομματική εναλλαγή, όσο και αν ως πρώτο βήμα είναι σημαντικό, πρωτόγνωρο, αλλά δυστυχώς δε φθάνει.

Απέναντι στον εργαζόμενο λαό ορθώνεται η μονοπωλιακή ιδιοκτησία, η μονοπώληση των περισσότερων κλάδων της οικονομίας, αλλά και η βαθιά διείσδυση των μονοπωλίων στις υπηρεσίες, στην Παιδεία, σε όλες τις βαθμίδες της υγείας, στον πολιτισμό και βεβαίως στα ΜΜΕ. Αυτοί καθορίζουν τι και πώς θα αναπτυχθεί. Αυτοί καθορίζουν τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς και τα μεροκάματα, τα πάντα. Και όταν πιέζονται από το λαϊκό κίνημα, σήμερα, κάνουν όλο και πιο λίγες υποχωρήσεις, σχεδόν καμιά. Αυτοί συνιστούν μια ολόκληρη τάξη, δεν είναι 5-6 οικογένειες που είναι φίλες πολιτικών και ηγετών. Η αστική τάξη δεν έχει φιλίες με πρόσωπα, ενδιαφέρεται για κόμματα που την υπηρετούν. Η διαπλοκή είναι επί μέρους σύμπτωμα της ιδιοκτησίας. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΝ βολεύονται να μιλάνε για διαπλοκή, ώστε να αφήσουν στο απυρόβλητο ολόκληρη την αστική τάξη.

Απέναντι στον εργαζόμενο λαό ορθώνονται οι δεσμεύσεις που εθελοντικά ανέλαβαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπως και οι ελληνοαμερικανικές συμφωνίες.

Ο δεσμεύσεις δε συνιστούν έναν κατάλογο ξεχωριστών όρων, που μπορεί κανείς να κάνει επιλογή ανάμεσα στον χειρότερο και τον πολύ χειρότερο, καθορίζουν τη θέση και τη στάση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και αντίστροφα».

Στη συνέχεια η ομιλήτρια υπογράμμισε: «Σήμερα αυτό που έχει ανάγκη ο λαός είναι να παλέψει όχι για μια κυβερνητική εναλλαγή, αλλά για εναλλακτική διακυβέρνηση εξουσίας.

Τίποτε μα τίποτε θεαματικό και διαφορετικό δεν μπορεί να συμβεί για το λαό όσο η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η ιδιοκτησία του πλούτου που διαθέτει η χώρα βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων. Οσο η αναπτυξιακή πορεία της χώρας καθορίζεται από την κερδοφορία του κεφαλαίου και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Επιμέρους κατακτήσεις μπορεί να υπάρξουν για λίγους, και αυτές θα είναι πολύ προσωρινές.

Το ΚΚΕ προτείνει στο λαό τη χάραξη ενός δρόμου που θα υιοθετεί στόχους εναντίον των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, ένα λαϊκό μέτωπο πάλης αδιαπέραστο από αυταπάτες και μοιρολατρία. Τότε θα μπορεί να ασκεί πίεση, τότε θα μπορεί να απειλεί τους εχθρούς του. Αυτός ο δρόμος δεν πρέπει να μείνει στη μέση, όσο βεβαίως εξαρτάται από τη θέληση και την ικανότητα της λαϊκής πλειοψηφίας πρέπει να ολοκληρωθεί με ολοκληρωτική νίκη στο επίπεδο της εξουσίας. Προς όφελος της κοινωνικοποίησης και συνεταιριστικοποίησης. Σε αντίθεση και ρήξη με τις δυσβάστακτες και σε τελευταία ανάλυση υποδουλωτικές για το λαό δεσμεύσεις. Με κέντρο βάρους τον πανεθνικό σχεδιασμό της ανάπτυξης με τις αναγκαίες αναλογίες ανάμεσα στους κλάδους. Με τον πανεθνικό σχεδιασμό της κατανομής του εργατικού δυναμικού, της πολιτικής μισθών, κοινωνικών παροχών με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο σε όλη την κλίμακα. Με σχεδιασμό ανάπτυξης διεθνών συνεργασιών με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος. Με την αξιοποίηση των αντιθέσεων που θα οξυνθούν ακόμα περισσότερο στην πορεία εξαιτίας των ανισότιμων σχέσεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, των φυγόκεντρων τάσεων, ιδιαίτερα εκείνων που έρχονται ως αποτέλεσμα νίκης των λαϊκών κινημάτων σε μια ή σε περισσότερες χώρες.

Ο δρόμος πάλης που προτείνει το ΚΚΕ είναι δύσκολος αλλά εφικτός, είναι σκληρός γιατί απαιτεί θυσίες, πολύ λιγότερες από τις θυσίες που απαιτεί η συμμόρφωση και η υποταγή με τη σημερινή τάξη πραγμάτων. Θυσίες που θα φέρουν το άλφα ή το βήτα θετικό αποτέλεσμα ακόμα και αν οι δυσκολίες προς το παρόν είναι πιο μεγάλες από τη δύναμη του κινήματος για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα.

Ο δρόμος πάλης που προτείνει το ΚΚΕ είναι ρεαλιστικός γιατί ξέρει τη δύναμη και την επικινδυνότητα του εχθρού, όμως δεν τον θεωρεί ανίκητο».

Ακολούθως η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε: «Το ΚΚΕ δεν πρόκειται - προκειμένου να κερδίσει το έπαθλο της δημοφιλίας με κόστος όμως για το λαό τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό - να καθησυχάσει τον αντίπαλο. Είμαστε κόμμα που δεν απεμπολούμε τις αρχές μας. Ακριβώς επειδή πατάμε σε στέρεο έδαφος μπορούμε άφοβα να κάνουμε και ελιγμούς και προσαρμογές, με έναν όρο: Οτι αυτές ωφελούν το λαό. Αλλωστε το έχουμε αποδείξει με την πρόταση για τη συγκρότηση του Λαϊκού Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου που δεν προϋποθέτει τη συμφωνία για το σοσιαλισμό. Πίσω όμως από αυτήν τη γραμμή υποχώρησης, πίσω δηλαδή από την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης υπάρχει η ενσωμάτωση, η υποταγή.

Το ΠΑΣΟΚ ταλαντεύεται ανάμεσα στη μονοκομματική λογική του και την πολιτική προοδευτικής συνεργασίας, με προϋπόθεση την ηγεμονία του. Δε μας απασχολεί το ζήτημα της ηγεμονίας, γιατί πριν και πάνω απ' όλα είναι διαπιστωμένη η αντιλαϊκή στρατηγική του.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απλόχερα απευθύνεται για συνεργασία. Πότε ρίχνει δίχτυ στο ΠΑΣΟΚ βάζοντας προσχηματικούς όρους, πότε "ερωτεύεται" το ΚΚΕ και μας καλεί σε συστράτευση, ξεχνώντας ότι από το πρόγραμμά του κάτι τέτοιο είναι απαγορευτικό. Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος. Δεν έχει πρόβλημα να βάλει στο ράφι το πρόγραμμά του προσωρινά, να βάλει τη στολή των Σαντινίστας και των Τουπαμάρος, να πάρει ακόμα τα βουνά, προκειμένου να νικήσει μια αριστερή κυβέρνηση, όπως λέει.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε καθόλου, είναι ο ίδιος του 1991, του 1995, 2000, 2004 και 2007. Απλά έχει την πολυτέλεια να μπορεί να αλλάζει την εξωτερική του μορφή για τα μάτια της κάλπης.

Ωστόσο σε ένα ζήτημα προφυλάσσεται. Δε δίνει καμιά απάντηση τι θα κάνει με τα μονοπώλια, τα επιχειρηματικά μεγαθήρια και τις δεσμεύσεις με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Οταν είσαι αντιπολίτευση και ζητάς ψήφο στο στιλ ψαρεύω ψήφους, μπορείς εύκολα να κάνεις το παλικάρι, ότι θα λύσεις τα λαϊκά προβλήματα, θα βρεις δουλειά σε όλους, θα κάνεις ανθρώπινη την απάνθρωπη ζωή που ισχύει για τους περισσότερους. Ας πει στο λαό τι θα κάνει όταν θα μετέχει σε κυβέρνηση ή όταν θα είναι κυβέρνηση, αφού έτσι πιστεύει. Μήπως σκοπεύει να ανατρέψει τις συμφωνίες ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, της ΔΕΗ και των άλλων ΔΕΚΟ; Μήπως θα ακυρώσει τους νόμους των προηγουμένων κυβερνήσεων; Μήπως θα δηλώσει ανυπακοή στις αντιλαϊκές επιλογές της ΕΕ; Μήπως θα βάλει τέλος στις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ; Μήπως θα ακυρώσει λεόντειες συμφωνίες με διεθνικά μονοπώλια; Μήπως δήλωσε να μην εφαρμόσει τις συνθήκες που υπογράφτηκαν στη Λισαβόνα;

Το θέμα δεν είναι να παράγει κανείς ελπίδες, αυτό είναι το πιο εύκολο. Το θέμα είναι να τα δίνεις όλα ώστε η ελπίδα να γίνει πραγματικότητα.

Βλέπουμε μακριά και δεν πρόκειται να κάνουμε κανένα στραβοπάτημα σήμερα, πολύ περισσότερο που θα το πληρώσει ο λαός, και δικαιολογημένα, όταν το αντιληφθεί, που θα είναι και αργά, θα μας ζητήσει με το δίκιο του τα ρέστα. Δυστυχώς, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο τα λάθη δεν αναγνωρίζονται, όταν μάλιστα διάγουμε το 90ό έτος της ηλικίας μας. Δεν είμαστε άπειροι για να δικαιούμαστε να κάνουμε τέτοια λάθη. Εμείς δεν κάνουμε εμπόριο ελπίδων, ούτε προσπαθούμε να ξεγελάσουμε το λαό με ουτοπίες. Οχι μόνο λέμε στο λαό τι πρέπει να κάνει μια λαϊκή διακυβέρνηση, αλλά επιδιώκουμε να ετοιμάζεται για τη σκληρή αναμέτρηση, που δε θα γίνει μόνο στο εκλογικό πεδίο, αλλά κυρίως έξω από την κάλπη και μακριά από την κάλπη. Η κάλπη βεβαίως και μας ενδιαφέρει, αλλά δεν μπορεί να κοροϊδέψουμε κανέναν και καμιά, δεν έχουμε δικαίωμα».