Εξαθλιωμένα πιτσιρίκια μεταφέρουν τη σορό ενός βρέφους... Μαντιλοφορούσες γυναίκες, ντυμένες στα μαύρα, θρηνούν. Πλήθος ταλαιπωρημένων ανθρώπων με φλογισμένα μάτια στοιβάζονται πίσω από φορτηγά που μοιράζουν σακιά αλεύρι, φάρμακα και μπουκάλια νερό. Ρακένδυτοι άνδρες βουτούν στη σκόνη συντριμμιών για να εντοπίσουν τυχόν επιζώντες ενώ οι σειρήνες των ασθενοφόρων καλύπτουν το βόμβο των ισραηλινών μαχητικών και τον κρότο των πυρών από τα άρματα μάχης.

Γάζα, Μάρτης 2008. Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο. Περίπου 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στερούνται τροφής, πόσιμου νερού, στοιχειωδών υποδομών, νοσοκομειακής περίθαλψης, εδώ και πολλά χρόνια, και πολύ περισσότερο τον τελευταίο χρόνο. Οι εικόνες των νεκρών, των τραυματισμένων, των καταστροφών, μετά τις ισραηλινές επιδρομές, είναι καθημερινότητα. Οπως και η πείνα, οι ασθένειες, η εξαθλίωση.

Το Μάρτη του 2008 η ανθρωπιστική κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας είναι χειρότερη από το 1967, από τότε, δηλαδή, που ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε καταλαμβάνοντάς την από την Αίγυπτο. Στα σαράντα χρόνια που πέρασαν από τότε, ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού και η ηγεσία του πέρασαν από πολλές περιπέτειες μέχρι να φτάσουν στη διεθνή, έστω και τυπική, αναγνώριση. Μεγάλες και ενδιάμεσες συμφωνίες υπογράφτηκαν ξανά και ξανά, υποσχέσεις δόθηκαν, ευχολόγια διατυπώθηκαν, χειραψίες φωτογραφήθηκαν και «ιστορικές» αναδιπλώσεις του ισραηλινού κατοχικού στρατού καταγράφτηκαν καρέ καρέ. Η καθημερινότητα, όμως, του παλαιστινιακού λαού, με μικρά διαλείμματα, όχι μόνο δε βελτιώθηκε αλλά μάλλον έγινε πολύ χειρότερη, όπως δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Οι εκατόμβες των θυμάτων, η κυνική σφαγή νηπίων και αθώων πολιτών από αέρος και εδάφους, η επιβολή λιμοκτονίας σε ολόκληρες περιοχές ήταν ενδεχόμενα ιδιαίτερα απίθανα ακόμη και εκείνα τα σκληρά χρόνια της απόλυτης ισραηλινής κατοχής. Τώρα, ο ισραηλινός στρατός μπορεί να μην είναι έξω από την πόρτα των σπιτιών αλλά η «προφανής απουσία» του αποδεικνύεται πολύ πιο αιματηρή και οδυνηρή. Γιατί η κατοχή δεν τελείωσε ποτέ. Απλώς, άλλαξε μορφή για να γίνει ακόμη σκληρότερη, ακόμη πιο απάνθρωπη, καλυπτόμενη υποκριτικά πίσω από τους αλλεπάλληλους γύρους δήθεν «διαπραγματεύσεων» που εξυπηρετούν πολλούς άλλους στόχους και σχέδια, αλλά σίγουρα δε στοχεύουν στον τερματισμό της κατοχής.

Αυτό έγινε απροκάλυπτα και κυνικά φανερό, για άλλη μια φορά, κατά την επίσκεψη αυτή τη βδομάδα της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών στην περιοχή. Με το αίμα να ρέει ακόμη ζεστό στη Λωρίδα της Γάζας, τους τάφους ανοιχτούς και τη λιμοκτονία να θερίζει τον πληθυσμό, η Κ. Ράις πίεσε ασφυκτικά για «επανάληψη του ισραηλινο-παλαιστινιακού διαλόγου» παρουσιάζοντάς τον ως μονόδρομο προς την «ειρήνη και την παλαιστινιακή ανεξαρτησία». Μια «ειρήνη» που βασίζεται στην αντιμετώπιση με τον ίδιο τρόπο του θύτη και του θύματος, που δε θίγει την κατοχή, που κωφεύει απέναντι στα αναρίθμητα καθημερινά εγκλήματα πολέμου. Μια «ειρήνη» που θα χτιστεί με θεμέλιο τον περαιτέρω διχασμό του παλαιστινιακού λαού και την όξυνση της εμφύλιας αντιπαράθεσης, την οποία τόσο μεθοδικά καλλιεργούν εδώ και μήνες τα ισραηλινά εγκλήματα και το απάνθρωπο εμπάργκο των, κατά τ' άλλα, «ανησυχουσών» ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Αυτή η «ειρήνη» δεν οδηγεί στην ανεξαρτησία, ή τουλάχιστον στην ανεξαρτησία που ο παλαιστινιακός λαός οραματίζεται και για την οποία αγωνίζεται, εδώ και δεκαετίες, διεκδικώντας τα δικαιώματά του. Οδηγεί σε μια «ανεξαρτησία» τύπου Μπαλουχιστάν, με διάσπαρτα εδάφη, με ελεγχόμενα σύνορα, με ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία, με απόλυτα εξαρτώμενη οικονομία, με χειραγωγούμενη ηγεσία. Αυτή η αναξιοπρεπής και υποταγμένη «ειρήνη», όμως, είναι ο στόχος της Ουάσιγκτον και θα την προωθήσει με κάθε κόστος. Το «ξαφνικό» της ενδιαφέρον για δήθεν «επίλυση» του Παλαιστινιακού, μέχρι το τέλος της θητείας Μπους, επί της ουσίας, ελάχιστα σχετίζεται με το ίδιο το Παλαιστινιακό, όπως αποδείχτηκε περίτρανα και στη σύνοδο - σόου της Ανάπολης, στα τέλη Νοέμβρη.

Το Παλαιστινιακό, για άλλη μια φορά, αναδεικνύεται σε σημαντικό «διαπραγματευτικό χαρτί», σε «μοχλό» περαιτέρω προώθησης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την «ευρεία Μέση Ανατολή» ή αλλιώς «για τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό του αραβικού κόσμου». Ο Λευκός Οίκος βλέπει τα σχέδιά του να βαλτώνουν στην έρημο του Ιράκ και στο Λίβανο. Η «απελευθέρωση» και ο «εκδημοκρατισμός» στις δύο αυτές χώρες δεν «εξελίσσονται ομαλά». Στο Ιράκ, πέντε χρόνια μετά την εισβολή, μετά από δεκάδες χιλιάδες νεκρούς πολίτες, μετά από ισοπέδωση ολόκληρων πόλεων, μετά από επιχειρήσεις «ανακατάληψης» κατεχόμενων περιοχών, μετά από ανείπωτες φρικαλεότητες, μετά από εκατοντάδες φέρετρα Αμερικανών στρατιωτών, μετά από τον πακτωλό χρημάτων που έρευσαν σε επενδυτικά προγράμματα και ιδιωτικές μισθοφορικές εταιρείες, η χώρα δεν ελέγχεται πλήρως.

Και το χειρότερο, για την Ουάσιγκτον, είναι ότι δεν είναι απολύτως βέβαιο πως ελέγχεται πλήρως και η ηγεσία - ανδρείκελο που έστησε καθώς ολοένα και περισσότερο η σιιτική, μέχρι πρότινος πιστή σύμμαχος, πλειοψηφία μοιάζει να «αλληθωρίζει» επικίνδυνα προς τη σιιτική γείτονα χώρα, το Ιράν. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ιρανού Προέδρου, Αχμαντινετζάντ, υπό διθυραμβικούς τίτλους στα ιρακινά ΜΜΕ, ήρθε απλώς να εντείνει την αίσθηση που είχε δημιουργήσει η απουσία της ιρακινής κυβέρνησης από τη σύνοδο της Ανάπολης: Την αίσθηση ότι η Βαγδάτη αναζητεί «εναλλακτικές πλάτες» ενόψει της πολύ πιθανής εξέλιξης να μειωθεί σημαντικά, κάποια στιγμή, η τεράστια αμερικανική στρατιωτική παρουσία. Η «αναδιάταξη» των δυνάμεων της ιρακινής πολιτικής σκηνής ως προς τον προσανατολισμό τους αναδεικνύεται και μέσα από το γεγονός ότι, τους τελευταίους μήνες, οι κατοχικές αμερικανικές δυνάμεις ενισχύουν τη συνεργασία τους με σουνιτικές ένοπλες ομάδες και διατυπώνουν ανοιχτά τη δυσφορία τους για «τα σιιτικά τάγματα θανάτου».

Από την άλλη πλευρά, στο Λίβανο, η πολιτική κατάσταση είναι εκρηκτικά στάσιμη εδώ και μήνες. Η χώρα παραμένει χωρίς Πρόεδρο από τον περασμένο Νοέμβρη με τις κυβερνητικές και αντιπολιτευόμενες δυνάμεις να μην μπορούν να καταλήξουν σε κάποια μέση λύση. Η ισραηλινή εισβολή στο νότο, το καλοκαίρι του 2006, φαίνεται να λειτούργησε ως μπούμερανγκ για τους εμπνευστές και σιωπηλούς υποστηρικτές της, αφού, αντί να «τελειώσει» τη σιιτική «Χεζμπολάχ» και κάθε μη αμερικανόφιλη πολιτική δύναμη, κατάφερε να ενισχύσει την αντιπολίτευση απέναντι στους εκλεκτούς της Ουάσιγκτον, που ελέγχουν την κυβέρνηση Σινιόρα.

Με γνώμονα τα παραπάνω είναι προφανές ότι τα σχέδια για την «ευρεία Μέση Ανατολή», δηλαδή για την ανάδειξη καθεστώτων τέτοιων που θα «διευκολύνουν» τον αμερικανικό έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων της πολύτιμης, γεωστρατηγικά, περιοχής, δεν προχωρούν κατ' ευχήν για την Ουάσιγκτον. Ούτε για τους, ανά περιόδους, «συμμάχους» της, όπως είναι η ΕΕ, η οποία, ως σύνολο ή ως ξεχωριστές δυνάμεις, διαγκωνίζεται, μαζί και με τη Ρωσία, για ένα μεγαλύτερο κομμάτι «επιρροής», είτε συμπράττοντας είτε υποσκάπτοντας τα αμερικανικά σχέδια ανάλογα με το πώς κρίνεται ότι προωθούνται καλύτερα τα δικά τους συμφέροντα. Αντίθετα, διαπιστώνεται ενίσχυση αυτού που οι αναλυτές ονομάζουν «ιρανική επιρροή» σε πολιτικές δυνάμεις, κατ' αρχάς σιιτικές, της ευρύτερης περιοχής, με αποτέλεσμα ο διαγραφόμενος ως επόμενος στόχος της Ουάσιγκτον να μην είναι τόσο εύκολα αντιμετωπίσιμος όσο αρχικά φαινόταν, παρά τα αλλεπάλληλα «φροντιστήρια» της αμερικανικής διπλωματίας σε «φίλους και συμμάχους» εκτός και εντός του αραβικού κόσμου περί της «ιρανικής απειλής».Μια αντι-ιρανική συμμαχία των «προθύμων» δε φαίνεται να στήνεται τόσο εύκολα όσο έγινε στην περίπτωση του Ιράκ.

Αντιλαμβανόμενος κανείς την περιοχή της Μέσης Ανατολής σαν μια μεγάλη σκακιέρα, επί της οποίας οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανταγωνίζονται, γίνεται σαφές ότι το Παλαιστινιακό, για ιστορικούς κυρίως λόγους, είναι ένα ιδιαίτερα χρήσιμο «πιόνι».Μια εντυπωσιακή κίνηση, όπως, παραδείγματος χάριν, η επίτευξη μιας «ειρηνευτικής συμφωνίας», έστω και αν δε θα απαντά σε κανένα από τα παλαιστινιακά αιτήματα αλλά αντίθετα θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το επόμενο αιματοκύλισμα, είναι ο τωρινός στόχος της Ουάσιγκτον. Μια τέτοια κίνηση θα «καλμάρει» τη βαθιά λαϊκή δυσαρέσκεια των λαών της περιοχής δίνοντας «ανάσα» στα αυταρχικά, πλην φίλα προσκείμενα στην Ουάσιγκτον, καθεστώτα και θα περιορίσει τα περιθώρια άσκησης επιρροής του Ιράν, ανοίγοντας, έστω και προσωρινά, το δρόμο για την επιτάχυνση της προώθησης της «ευρείας Μέσης Ανατολής».

Αυτή είναι η «ειρήνη» για την οποία πιέζουν οι ΗΠΑ. Το ενδεχόμενο κατάρρευσης μιας τέτοιας «ειρήνης» και μιας τέτοιας υποτακτικής και μη βιώσιμης «ανεξαρτησίας» είναι σχεδόν βέβαιο και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ακόμη πιο αιματηρές περιπέτειες τους λαούς της περιοχής. Εντούτοις, στην παρούσα φάση, η «επόμενη μέρα» δε φαίνεται να απασχολεί το Λευκό Οίκο, που απλώς, στη βάση της αντίστροφης μέτρησης για τη λήξη της θητείας Μπους, εκβιάζει, διά του ισραηλινού αιματοκυλίσματος και του διεθνούς εμπάργκο, την υποταγή του παλαιστινιακού λαού. Μια υποταγή που αφορά όχι μόνο τους Παλαιστινίους αλλά όλους τους λαούς της περιοχής, σε βάρος των οποίων προωθούνται τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μια υποταγή ενάντια στην οποία ο παλαιστινιακός λαός αγωνίζεται και οφείλει να αντισταθεί με όλες τις δυνάμεις του, ξεπερνώντας το σκόπελο του διχασμού, με αιχμή του δόρατός του όχι μόνο την πίστη στο δίκιο του αλλά και την αλληλεγγύη όλων μας.