Η μητρότητα τα τελευταία χρόνια χτυπιέται όσο ποτέ. Η επίθεση σε αυτό το ζωτικής σημασίας δικαίωμα των ζευγαριών ξεκινά από την αναπαραγωγική περίοδο της γυναίκας, μέχρι την ώρα της κύησης και του τοκετού και συνεχίζεται κατά το μεγάλωμα των παιδιών. Χτυπιέται «από χίλιες μεριές»: Από τον τρόπο ζωής και διατροφής των εργαζομένων, από την επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Χτυπιέται στους τόπους δουλειάς. Τσακίζεται από τους αντιασφαλιστικούς νόμους και από τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς της ζωής. Θυσιάζεται ακόμα και η απόκτηση παιδιών στο βωμό του κέρδους.

Με γνώμονα ότι «η γνώση βοηθά τη διεκδίκηση», η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) ξεκίνησε την περασμένη Τετάρτη την πανελλαδική καμπάνιά της για το δικαίωμα στη μητρότητα και την αναπαραγωγή, με μια ημερίδα με θέμα «Η Μητρότητα δεν είναι ΘΗΤΕΙΑ. Εχει Κοινωνική Αξία». Μια ημερίδα, όπου παρουσιάστηκαν και αναλύθηκαν οι κυριότεροι παράγοντες που σχετίζονται με το θέμα και που είναι βαθιά πολιτικοί. Η καμπάνια της ΟΓΕ έχει σκοπό να αφυπνίσει και να μετατρέψει την αγανάκτηση των γυναικών σε συλλογική δράση και αγώνα, καθώς, όπως τονίστηκε και στην ημερίδα, είναι απαράδεκτο το δικαίωμα στη μητρότητα να αποτελεί «κόστος» για τους εργοδότες, να χαρακτηρίζεται ως «θητεία» από το κράτος και τελικά να καταλήγει να είναι αποκλειστικά ατομική ευθύνη της γυναίκας.

«Σήμερα ξαναφέρνουμε το ζήτημα της μητρότητας στην επιφάνεια και όχι τυχαία», σημείωσε η Καλλιόπη Μπουντούρογλου, πρόεδρος της ΟΓΕ και συμπλήρωσε ότι «μέσα από το ζήτημα της μητρότητας ξεδιπλώνεται όλο το αντιλαϊκό πακέτο που αφορά στις εργασιακές σχέσεις, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας και της Πρόνοιας». Υπογράμμισε πως «η μητρότητα και η έμπρακτη κοινωνική της αναγνώριση από την πολιτεία δεν είναι ζήτημα μόνο του γυναικείου κινήματος. Είναι ζήτημα και του συνεπούς συνδικαλιστικού κινήματος, όπως και όλου του λαϊκού κινήματος».

Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι εδώ και 15 χρόνια η μητρότητα βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Οπως εξηγεί η Ζωή Σώκου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας, από το 1992, με τους νόμους Σιούφα και Ρέππα, μέχρι και σήμερα - που ολοκληρώνεται αυτή η επίθεση - τα μέτρα είναι σαρωτικά για τη μητρότητα και τις γυναίκες. «Αν βάζαμε έναν τίτλο σε αυτό που ζούμε, θα ήταν: "Οι γυναίκες υπό διωγμό - Η μητρότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα - Τα νέα παιδιά, οι σύγχρονοι δούλοι"», είπε χαρακτηριστικά.

Γενική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Χτύπημα των γυναικών και της μητρότητας. Μείωση των συντάξεων, κυρίως των πρόωρων (που αφορούν περισσότερο τις γυναίκες και μάλιστα τις μητέρες). Αύξηση του ελάχιστου ορίου ενσήμων για περίθαλψη από 50 ένσημα στα 100. Ιδιαίτερα για τις γυναίκες, σημείωσε, αυξάνει τον εργάσιμο βίο κατά 5 χρόνια για τις εργαζόμενες με ανήλικα παιδιά και καταργεί τη μειωμένη συνταξιοδότηση για τις γυναίκες με ανήλικο παιδί.

«Τα παραπάνω γίνονται στο όνομα της ...ισότητας, με ισοπέδωση των όποιων κατακτήσεων είχε το γυναικείο και εργατικό κίνημα», υπογράμμισε.

Περιγράφοντας τις άγριες συνθήκες στους τόπους δουλειάς, ανέφερε περιπτώσεις, όπως: Απολύσεις εγκύων, γυναικών που ετοιμάζονται να παντρευτούν, γυναικών μια ανάσα πριν βγουν στη σύνταξη.

Διαστάσεις επιδημίας τείνουν να πάρουν τόσο οι επαγγελματικές ασθένειες, όσο και τα «ατυχήματα» στους τόπους δουλειάς. Σε αυτό στάθηκε μιλώντας στην ημερίδα η Κατερίνα Μιχαλιού, νοσηλεύτρια Επαγγελματικής Υγείας. «Τα εργατικά ατυχήματα, οι επαγγελματικές ασθένειες, αλλά και γενικά η πρόωρη φθορά της υγείας που παρουσιάζουν συχνά οι εργαζόμενοι είναι το αποτέλεσμα της έκθεσής τους σε διάφορους βλαπτικούς παράγοντες που υπάρχουν στους χώρους εργασίας, που μπορεί να είναι φυσικοί, χημικοί, μηχανικοί, βιολογικοί και παράγοντες που σχετίζονται με την οργάνωση της εργασίας».

Στο γυναικείο εργατικό δυναμικό παρουσιάζονται μεγάλα ποσοστά επαγγελματικού άγχους (κατάθλιψη, διαταραχές ύπνου και όρεξης, πονοκέφαλοι, καρδιαγγειακά και γαστρεντερολογικά προβλήματα), ως αποτέλεσμα: Της εντατικοποίησης της εργασίας και της μεγάλης εργασιακής ανασφάλειας, της απασχόλησής τους πιο συχνά σε ανειδίκευτες θέσεις εργασίας με αυξημένους κινδύνους και χωρίς καμιά προοπτική εξέλιξης και τέλος ως αποτέλεσμα της διπλής επιβάρυνσης των γυναικών, με τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις να είναι μεγάλη πηγή άγχους.

«Ακόμα πιο σοβαρό είναι ότι στους χώρους εργασίας υπάρχουν βλαπτικοί παράγοντες που μπορεί να επιδράσουν στην αναπαραγωγική υγεία των γυναικών, αλλά και των ανδρών. Οταν λέμε βλάβη της αναπαραγωγικής υγείας εννοούμε πιθανή βλάβη σε όλα τα στάδια, πριν καν τη σύλληψη, ως το θηλασμό και τη λοχεία», εξηγεί. Ομως, «στους χώρους εργασίας δε λαμβάνονται αυτά τα μέτρα προστασίας, ακόμη και τα πιο στοιχειώδη»...

«Σε διεθνείς μελέτες αναδεικνύεται ότι οι γυναίκες, λόγω της διπλής επιφόρτισης, παρουσιάζουν αυξημένο ποσοστό προβλημάτων υγείας, συνδεδεμένα με το στρες, αλλά και προβλήματα υγείας λόγω έλλειψης ύπνου, ξεκούρασης, ελεύθερου χρόνου. Η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών πρόνοιας και η πλήρης προσαρμογή του χρόνου εργασίας των εργαζομένων στις ανάγκες των εργοδοτών επιβαρύνουν κι άλλο την κατάσταση», εξηγεί.

«Η αναπαραγωγική διαδικασία, που δεν αρχίζει με την έναρξη της κύησης και δεν τελειώνει με τον τοκετό και η προστασία της υγείας της γυναίκας πρέπει να είναι αποκλειστική υποχρέωση του κράτους», τόνισε η Ρίτα Αρβανιτάκη, γιατρός και μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ. Αντ' αυτού, η εξωνοσοκομειακή περίθαλψη κοστίζει 4,18 δισ. ευρώ στις λαϊκές οικογένειες. «Πόσα νέα ζευγάρια παραδέχονται ότι "δε βγαίνουμε οικονομικά" και η οικονομική δυσκολία δεν αφορά μόνο το δυσθεώρητο κόστος της ανατροφής ενός παιδιού, αλλά ακόμα και το υπέρογκο κόστος που απαιτείται για να έρθει στον κόσμο», σημειώνει.

«Εάν στο δημόσιο νοσοκομείο όλη η διαδικασία μιας φυσιολογικής εγκυμοσύνης με φυσιολογικό τοκετό φτάνει περίπου στις 3.000 ευρώ, σκεφτείτε στις ιδιωτικές κλινικές...», είπε χαρακτηριστικά.

Συνεχίζοντας παρέθεσε στοιχεία αποκαλυπτικά των κερδών που αποφέρει μόνο η σύλληψη του παιδιού: «Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) εκτιμά ότι περίπου το 8-12% των ζευγαριών που βρίσκονται σε αναπαραγωγική ηλικία θα αντιμετωπίσει κάποιας μορφής πρόβλημα γονιμότητας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Εταιρείας Γονιμότητας και Στειρότητας, το 28% των ζευγαριών μεταξύ 23-45 ετών δυσκολεύονται να αποκτήσουν παιδιά».

Ετσι, μορφή «βαριάς βιομηχανίας» παίρνει η εφαρμογή της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής στην Ελλάδα. «Σε σύνολο 54 δημόσιων και ιδιωτικών κέντρων (μόνο τα 10 είναι δημόσια) πραγματοποιούνται κάθε χρόνο περίπου 14.000 κύκλοι Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Ο συνολικός "τζίρος" τους εκτιμάται ότι ξεπερνά τα 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, με το μεγαλύτερο μέρος της δαπάνης να βαραίνει τους ίδιους τους "ασθενείς"».

Οπως είπε, «ένας κύκλος θεραπείας μπορεί να κοστίσει έως 9.000 ευρώ, τα φάρμακα που απαιτούνται κοστίζουν 2.000-4.000 ευρώ. Το κόστος της κλινικής τους εφαρμογής ξεπερνά τα 2.000 ευρώ. Εκτός κι αν πρόκειται για εξωσωματική "φυσικού κύκλου", η οποία δεν απαιτεί φάρμακα και κοστίζει περίπου 1.000 ευρώ. Στην περίπτωση που χρειαστεί μικρογονιμοποίηση, το κόστος μπορεί να φτάσει τα 3.000 ευρώ και αν απαιτηθεί προεμφυτευτική διάγνωση να ξεπεράσει τα 5.000 ευρώ».

Τη δική της εμπειρία κατέθεσε η Γεωργία Τσούμπα, μητέρα παιδιού ΑμΕΑ. Περιέγραψε τα αδιέξοδα που βιώνουν οι γονείς, την εγκληματική έλλειψη κάθε πρόνοιας για την ανακούφιση αυτών των οικογενειών. Τόνισε την ανάγκη να υπάρχουν κατ' αρχήν Κέντρα Οικογενειακού Προγραμματισμού, που θα συμβουλεύουν τα νέα ζευγάρια, ώστε να τα προφυλάξουν από τη μετάδοση κληρονομικών και μεταδιδόμενων παθήσεων.

«Υπάρχουν μητέρες, που όταν επιτέλους πάρουν τη διάγνωση για το παιδί τους είναι αβοήθητες και ψάχνουν ποιο ιδιωτικό κέντρο θα βρουν για να κάνουν τις απαραίτητες θεραπείες στο παιδί τους - αν έχουν χρήματα να πληρώσουν». Η κατάσταση, όπως την περιέγραψε η Γ. Τσούμπα, έχει ως εξής:

• Υπάρχουν 185.000 παιδιά εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τα δημόσια Ειδικά Σχολεία είναι ελάχιστα και συνεχώς υποβαθμίζονται.
• Πολλές μητέρες παραιτούνται από τη δουλιά τους, προκειμένου να φροντίσουν τα ανάπηρα παιδιά τους, που λόγω έλλειψης κατάλληλων δομών παραμένουν στο σπίτι.
• Το ποσοστό της ανεργίας των ικανών προς εργασία αναπήρων αγγίζει το 90%.
• 60.000 γονείς ζουν με την αγωνία τι θα γίνουν τα αυτιστικά παιδιά τους όταν δε θα ζουν πια οι ίδιοι, αφού δεν υπάρχουν δημόσιοι ξενώνες. Πολλοί περισσότεροι γονείς ατόμων με αναπηρίες και νοητική υστέρηση ζουν με την ίδια αγωνία.

«Γνωρίζουν οι κυβερνήσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τα προβλήματά μας και τι χρειάζεται να γίνει για να βελτιωθεί η ζωή η δική μας και των παιδιών μας, αλλά συνειδητά εγκληματούν σε βάρος μας, μας σακατεύουν. Ας τολμήσουν να κάνουν μια έρευνα και να μας πουν πόσοι από αυτούς που φθάνουν στα νοσοκομεία έχοντας κάνει απόπειρα αυτοκτονίας είναι γονείς ατόμων με αναπηρία», επισήμανε. «Τόσο απάνθρωπες είναι οι κυβερνήσεις».

Οταν οι κυβερνήσεις αντιλαμβάνονται ως ισότιμη αντιμετώπιση τη συμμετοχή των ΑμΕΑ σε πασαρέλα (!) για την προώθηση προϊόντων ενός εμπορικού κέντρου, γίνεται αντιληπτό τι είδους «ισότητα» και «ισοτιμία» ισχύει για τους εργαζόμενους...