Οδοστρωτήρας για όλους και για όλες αποδεικνύεται το νομοσχέδιο για την Κοινωνική Ασφάλιση που κατέθεσε η κυβέρνηση και ήδη συζητείται στη Βουλή. Οδοστρωτήρας, για μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα και μητέρες εργαζόμενες με ανήλικα, για αυτοαπασχολούμενους και επιστήμονες, για νέους και παλιούς ασφαλισμένους, για τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ και στις Τράπεζες, για τους μετά το 1983 ασφαλισμένους, αλλά και πριν. Για τους μετά το 1993, αλλά και για τη γενιά που στο μέλλον θα μπει στην παραγωγή... Οδοστρωτήρας για τα όρια ηλικίας, τις συντάξεις, τις παροχές υγείας, τις επικουρικές, τα εφάπαξ, τα βοηθήματα!

Η κατάσταση στην Κοινωνική Ασφάλιση σπρώχνεται στο έσχατο σκαλοπάτι. Ουσιαστικά φτάνουμε - αν δε φτάσαμε πλέον - σε μια μετάλλαξη του κοινωνικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Σε ένα σύστημα όπου ενώ οι εργαζόμενοι καταβάλλουν αδιάλειπτα τις εισφορές τους, οι συντάξεις έχουν καταντήσει «βοηθήματα», τα οποία θα ευτελίζονται ακόμα περισσότερο με την πάροδο του χρόνου, οι ασφαλισμένοι θα εργάζονται «διά βίου» - αν έχουν εργασία - και θα βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για την ιατροφαρμακευτική τους κάλυψη.

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι η κορύφωση ενός κύκλου από αλλεπάλληλους αντιασφαλιστικούς νόμους που εγκαινιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80. Μετά από μια 20ετία αδιάκοπης επίθεσης από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τα κόμματά του, κανένας δεν μπορεί πλέον να μιλάει ούτε για «κατακτήσεις» ούτε για το «ταμείο μου». Πολύ περισσότερο, που ήδη ετοιμάζεται ανάλογο νομοσχέδιο για το χώρο του δημοσίου, ενώ παράγοντες και «ειδικοί» επί των ασφαλιστικών (π.χ. Π. Τήνιος) κάνουν λόγο για ανάγκη νέας μεταρρύθμισης που θα εστιάζει στη γενιά μετά το 1993.

Ολα τούτα επιβεβαιώνουν την απλή αλήθεια: ΄Η όλοι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αυτοί δηλαδή που εργάζονται και παράγουν τον πλούτο, θα δώσουν μαζί τη μάχη, θα υπερασπιστούν το δικαίωμα να έχουν αξιοπρεπές εισόδημα μετά την αποχώρηση από την εργασία τους και αναβαθμισμένες δωρεάν παροχές υγείας σε όλη τη ζωή τους, ανεξάρτητα από Ταμείο, ηλικία και επάγγελμα ή όλοι θα βρεθούμε μέσα στον Καιάδα που έχτισαν μαζί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπό την υψηλή εποπτεία και καθοδήγηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. ΄Η θα αποδεχτούμε ότι η Κοινωνική Ασφάλιση είναι ένα πεδίο σκληρής ταξικής σύγκρουσης απ' όπου το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι επιδιώκουν να αποσπάσουν το μεγαλύτερο κέρδος και να μειώσουν στο ελάχιστο την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και ανάλογα θα οργανώσουμε τον αγώνα, κοινωνικό και πολιτικό ή θα μετράμε μόνο απώλειες.

Σε έναν τέτοιο αγώνα δεν έχουν θέση ούτε τα θεωρήματα περί «βιωσιμότητας» του συστήματος, ούτε τα τρομοκρατικά διλήμματα περί «ελλειμμάτων». Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δε χρειάζονται καμία αναλογιστική μελέτη - όπως διατείνονται πολλοί - για να δουν τον εμπαιγμό και τη σκληρή εκμετάλλευση που υφίστανται. Η μόνη μελέτη που χρειάζονται σήμερα είναι η ανάδειξη, από το κίνημα και τα συνδικάτα, των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής εργατικής οικογένειας και στη βάση αυτών των αναγκών η οργάνωση της πάλης απέναντι στον ταξικό εχθρό και τους εκφραστές του σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο.

Αλλωστε, οι ίδιοι που επεξεργάστηκαν τα συγκεκριμένα μέτρα - τα οποία δήθεν αποκαθιστούν αδικίες - ήδη μέτρησαν το κέρδος που θα τους αποφέρει κάθε συγκεκριμένο μέτρο. Μέτρησαν δηλαδή και με αξιοθαύμαστη ακρίβεια πόσα ευρώ θα τους αποφέρει η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση. Οχι, μην ψάξετε να βρείτε το κοινωνικό κόστος από το γεγονός ότι οι μητέρες με ανήλικα αναγκάζονται να εργαστούν πέντε χρόνια ακόμα. Δε θα βρείτε ούτε το κόστος για τους 400.000 και τις οικογένειές τους που με την αύξηση των ενσήμων δε θα μπορούν να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Θα βρείτε όμως, διαβάζοντας την Εκθεση του Λογιστηρίου του Κράτους, ότι όταν «ωριμάσουν» τα μέτρα, μετά από 3-4 χρόνια, η «Αποτροπή Δαπάνης» θα ανέρχεται στα 509.000.000 ευρώ το χρόνο.

Ετσι στην Εκθεση ευθαρσώς αναγράφεται ότι η αύξηση π.χ., από το 58ο στο 60ό για όλους τους εργαζόμενους του ΙΚΑ που έχουν συμπληρώσει τα 35 χρόνια εργασίας θα αποφέρει 69 εκατομμύρια ευρώ. Εκατομμύρια που θα καταβάλλουν οι εργαζόμενοι με τις επιπλέον εισφορές τους, αλλά και απ' αυτά που δε θα καταβάλλει ως συντάξεις το Ταμείο. Η κατάργηση του δικαιώματος για μειωμένη σύνταξη στις γυναίκες με ανήλικα σε όλα τα Ταμεία θα αποφέρει άλλα 96 εκατομμύρια ευρώ. Από την αύξηση του ορίου ηλικίας ακόμα και μετά τα 65 χρόνια άλλα 45 εκατομμύρια, ενώ η στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης 125 εκατομμύρια ευρώ.

Από τις περίφημες δε «ενοποιήσεις Ταμείων» και το ανακάτωμα των κλάδων υγείας, εδώ μέσα από «τον εξορθολογισμό των δαπανών» όπως κομψά το ονομάζουν, θα εξοικονομηθούν 1,5 δισ. ευρώ ετησίως. Δηλαδή αν εξαιρέσουμε ένα μικρό ποσό που αφορά εξοικονόμηση διοικητικών δαπανών - σύμφωνα με εκτιμήσεις δεν ξεπερνούν τα 50 εκατ. ευρώ - αυτό σημαίνει ότι παροχές υγείας ύψους 1.450 εκατομμυρίων ευρώ θα πετσοκοφτούν και ένα μέρος τους θα φορτωθεί στις πλάτες των ίδιων των ασφαλισμένων.

Για τα παραπάνω, είναι χαρακτηριστικό - και ενδεικτικά το αναφέρουμε - το Ταμείο Υγείας των εργαζομένων στους ΟΤΑ (ΤΥΔΚΥ) το οποίο ενοποιείται με τον ΟΠΑΔ (δημόσιο). Στο νέο Ταμείο, που θα υπαχθούν οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι των ΟΤΑ, θα αναγκαστούν να πληρώνουν - ενώ στο δικό τους ταμείο ήταν χωρίς συμμετοχή - το 40% των δαπανών για οδοντοθεραπευτική εργασία για τα έμμεσα μέλη, το 25% για τις ιατρικές παρακλινικές και ειδικές εργασίες, το 10% της νοσοκομειακής περίθαλψης, ενώ το επίδομα τοκετού θα μειωθεί στα 1.000 ευρώ από τα 1.765 ευρώ που έδινε το ΤΥΔΚΥ. Το ίδιο θα γίνει με δεκάδες ταμεία άλλων κλάδων που «ενοποιούνται». Να πώς θα «εξοικονομηθούν» τα 1.450 εκατομμύρια ευρώ για το οποίο επαίρεται η κυβέρνηση.

Σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ το χρόνο ανέρχεται και η «αποτροπή δαπάνης» από τη μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης των επικουρικών. Με αυτή την ορολογία οι συντάκτες της έκθεσης μιλάνε για τη σφαγή των επικουρικών και τη στέρηση τεράστιων ποσών από τους ασφαλισμένους.

Να πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση της ΝΔ τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων. Οπως ακριβώς την αντιλαμβάνεται και το ΠΑΣΟΚ. Και αυτοί που πασχίζουν να βρουν «λύσεις» στη βιωσιμότητα των Ταμείων και στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων - όπως ο ΣΥΝ και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ - δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ρίχνουν νερό στο μύλο της επίθεσης.

Τους εργαζόμενους το μόνο που πρέπει να τους απασχολεί είναι η δική τους «βιωσιμότητα». Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι έχει κανένα κόστος, γιατί οι εργαζόμενοι με την εργασία τους είναι αυτοί που παράγουν τους πόρους της. Μια μόνο ματιά στον Κοινωνικό Προϋπολογισμό του 2007 επιβεβαιώνει ότι από τα 32,817 δισεκατομμύρια έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων οι εργαζόμενοι κατέβαλαν τα 24,350 δισ. ευρώ (άμεσα με τις εισφορές τους, είτε με τη μορφή εργοδοτικής εισφοράς, που και πάλι όμως πρόκειται για αξία που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι). Και μόνο το ποσό των 8,467 δισ. ευρώ προήλθε από τον κρατικό προϋπολογισμό, όπου και εδώ το βάρος φορτώνεται στη φορολόγηση εργαζομένων και συνταξιούχων. Οι εισφορές μάλιστα αυτές δημιούργησαν πλεόνασμα που ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι παρά τη μικρή συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού, την τελευταία 25ετία οι εισφορές των εργαζομένων δημιουργούσαν πλεονάσματα και μόνο πλεονάσματα. Χωρίς να υπολογίσουμε την τεράστια εισφοροδιαφυγή.

Να, γιατί η μόνη συζήτηση που μπορεί να αποδεχτούν οι εργαζόμενοι είναι για την αύξηση των συντάξεων και τη βελτίωση της υγειονομικής περίθαλψης. Αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο και ο στόχος των αγώνων και σήμερα και αύριο.