Από πού να ξεκινήσει κανείς!

Η ίδια η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μέγα σκάνδαλο. Αυτή η ΕΕ που είναι πνιγμένη στα «ιδεώδη» και στις προοπτικές «ευτυχίας», σέρνει τη χώρα μας σιδηροδέσμια, σαν Αφρικανίδα πριγκίπισσα σε ρωμαϊκό θρίαμβο.

Υστερα σκοτωθήκαμε να μπούμε στην ΟΝΕ και ν' αποκτήσουμε κι εμείς το περίφημο Ευρωνόμισμα. Λες κι έπεσε ακρίδα και δεν άφησε τίποτα όρθιο. Τα χρυσά κουτάλια που τάζανε στο Λαό μας, του κάτσανε στο λαιμό και κοντεύει να πνιγεί στη φτώχεια και στη μιζέρια.

Από κοντά ήρθε το μέγα σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και λεηλάτησε τις οικονομίες του κόσμου. Κοπήκανε τα πόδια των ανθρώπων και μείνανε από τότε ανάπηροι, με τσακισμένο το ηθικό τους, αιχμάλωτοι των δανείων και των τραπεζών.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τώρα θα νομοθετήσουνε και το Ασφαλιστικό για να 'ρθει το γλυκό να δέσει!

Πάνω στην ώρα ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών. Η «Ερικσον», η «Βόνταφον» και το κακό συναπάντημα. Ακούγανε κρυφά τα μυστικά και τ' άπλυτα. Ακόμα και του Πρωθυπουργού! Τα χάσανε στην Κυβέρνηση. Απάνω στη σύγχυση, τα είπανε σχεδόν όλα. Βγάλανε κι ένα τρίγωνο με την αμερικάνικη πρεσβεία στο κέντρο. Για τη CIA είπανε, για το FBI είπανε, για τους ντόπιους συνεργάτες των επικυρίαρχων είπανε... όλα τα είπανε. Μετά που συνήλθανε τα πήρανε πίσω. Δεν ξέρουμε τίποτα εμείς, τα παραπέμψαμε στη Δικαιοσύνη. Χώθηκε η Δικαιοσύνη μέσα στον κόσμο των μικροτσίπς και χάθηκε. Χάθηκαν τα στοιχεία, πέταξαν το φάκελο στο Αρχείο. Κανένας ένοχος. Μόνο εκείνος ο μικροϋπαλληλάκος, ο ευαίσθητος, που αυτοκτόνησε με το σκοινί που του δέσανε στο λαιμό.

Χαμός στη Βουλή!

-- Ελάτε, ρε παιδιά, να κάνουμε Εξεταστική Επιτροπή, να το ψάξουμε το θέμα... Οχι, γιατί θα εμποδίσετε το έργο της Δικαιοσύνης.

-- Ας την κάνουμε τώρα την Επιτροπή που μπήκε ο φάκελος στο Αρχείο... Οχι, όχι, όχι! Τους έξυπνους μας κάνετε; Δε βρήκε τους ενόχους η Δικαιοσύνη θα τους βρείτε εσείς;

-- Δεν πειράζει, ρε παιδιά, ας μη δικάσουμε κανέναν, να ξέρουμε τουλάχιστον ποιοι είναι... Οχι και πάλι όχι! Δεν κάνει να τους μάθουμε, γιατί τότε μπορεί να θυμώσουν και να μας πλακώσουνε στο ξύλο!

Τέλος η «υπόθεση Υποκλοπές». Αυλαία!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αν βάλουμε και τα παραγραμμένα εγκλήματα των κρατικών προμηθειών και των μιζαδόρων, που μένουνε μονίμως στο απυρόβλητο και ξεκοκαλίζουν ανενόχλητοι το κλεμμένο ψωμί του Λαού μας, θα έχουμε ζωντανό μπροστά μας το αποκρουστικό, το σιχαμένο πρόσωπο, της παρακμασμένης Ελληνικής Πολιτείας. Της Δημοκρατίας μας.

Τα διαβάζεις όλ' αυτά στα τυπωμένα χαρτιά και σου σηκώνεται η τρίχα από τη συγκίνηση. Θα ζήσουμε καλά, σκέφτεσαι, σ' αυτή τη Δημοκρατία. Μετά βγαίνεις στο δρόμο, στην καθημερινότητα, κοιτάς γύρω σου, ψάχνεις εδώ ψάχνεις εκεί, ούτε Θεσμούς βλέπεις, ούτε Νόμους. Εχει ξεχαστεί το ουσιώδες. Εχουνε ξεχαστεί οι διαδικασίες και οι τρόποι με τους οποίους εξασφαλίζεται ή όχι, επιδιώκεται ή δεν επιδιώκεται η Νομιμοποίηση αυτού όλου του Νομικού Συστήματος, μέσα στην καθημερινή ζωή. Πόσο δηλαδή οι Θεσμοί και οι Νόμοι μέσα στην καθημερινή δοκιμασία της εφαρμογής τους, μετουσιώνονται σε αληθινή ζωή κι ακόμα, τι ποιότητα ζωής εξασφαλίζουν στους πολίτες μας. Ετσι νομιμοποιούνται αυτά που είναι γραμμένα στα χαρτιά και τότε αντιλαμβανόμαστε κι εκείνο το άλλο φαινόμενο που λέμε Αξιοπιστία.

Η Πολιτική έχει πλήρως ιδιωτικοποιηθεί. Οι Πολιτικοί έγιναν επαγγελματίες του είδους. Αυτοί, της Εξουσίας, ψευδολογούν ασύστολα και αδιάντροπα, εκτοξεύοντας στερεότυπες ρετσέτες όπως: «Η Ελλάδα πάει μπροστά», «Αναδόμηση του Κράτους», «Ολα για τη Διαφάνεια», «Μηδενική ανοχή στη Διαφθορά», «Επενδύσεις», «Ανάπτυξη», «Πρόοδος», «Αξιοκρατία στις Προσλήψεις», «Αναβάθμιση της Παιδείας», «Η Υγεία για όλο το Λαό», «Να σώσουμε τις Συντάξεις του Λαού», «Ο Πολιτισμός είναι Εθνικό Κεφάλαιο»... και όλα για την παραπλάνηση και τη χειραγώγηση της Εκλογικής Πελατείας. Οι Αλλοι, των μειοψηφιών, που ξερογλείφονται στις παρυφές των κομμάτων της Εξουσίας, τυλίγουν τα πολυκαιρισμένα σοκολατάκια τους σε καινούργιες συσκευασίες, με γυαλιστερά σελοφάν και χρωματιστές κορδελίτσες και καιροσκοπούν ψαρεύοντας αφρόψαρα, απ' αυτά που παραδέρνουν στα μολυσμένα νερά.

Οι πολίτες, με τη σειρά τους, οι περισσότεροι τουλάχιστον, εξαχρειώνονται και χάσκουν τρομοκρατημένοι. Παρακολουθούν περιδεείς τη λεηλασία του βίου τους. Ιδιωτεύουν κι αυτοί, εξαναγκασμένοι από τον ζωώδη ζυγό της επιβίωσης και πλιατσικολογούν αδέξια, προσπαθώντας να περισώσουν τα κουρέλια της αξιοπρέπειάς τους.

Ωρύεται το πανελλήνιο: «Ονόματα... ονόματα... δώστε μας τους κλέφτες»! Και τα κόμματα της Εξουσίας, πλένουν - ξεπλένουν τα χέρια τους και αποθέτουν τα βάρη και τις ευθύνες στους Δικαστές. Δικαστές και Εισαγγελείς καλούνται να σώσουν τον τόπο. Η Πολιτική, ο μέγιστος αυτός θεσμός της Δημοκρατίας, στέκεται παράμερα και χαζεύει. Η φουκαριάρα η Δικαιοσύνη πρέπει να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα του. Η Αγία Δικαιοσύνη, η Αδιάφθορη. Λες και ο Θεσμός της Δικαιοσύνης φυτρώνει σε άλλο χωράφι! Λες και η Δικαιοσύνη δεν τρέφεται από τα ίδια σαπισμένα χώματα και δεν ποτίζεται από τα ίδια μολυσμένα νερά! Λες και με το που έγινες Δικαστής και Εισαγγελέας, σε πήρε στα φτερά του το πνεύμα το άγιο και είσαι πια άσπιλος και αμόλυντος. Ιδιος Μητροπολίτης! Θα αρχίσουμε σε λίγο να τους προσκυνάμε και να τους φιλούμε το χέρι! Ο Αγιος Πρωτοδικών! Ο Αγιος Εφέτης! Η Ιερά Σύνοδος Αρείου Πάγου!

Και ο χορός καλά κρατεί, που λέει και η παροιμία!

Ο δικός μας καθρέφτης είναι πολύ σκληρός. Είναι κοφτερό ατσάλι. Αν κοιτάξεις μέσα προσεκτικά και ιδείς το πρόσωπό σου, έτσι παραμορφωμένο, μπορεί να σε πιάσουν τα κλάματα.

Γι' αυτό σκέφτηκα να κοιτάξουμε καλύτερα στον καθρέφτη της Ιστορίας. Να ιδούμε άλλα περιστατικά και γεγονότα, που συνέβησαν σε άλλες εποχές, άλλη χώρα και σε άλλο λαό. Μπορεί εκεί να κοιταχτούμε πιο ψύχραιμα και να βγάλουμε καθαρότερα συμπεράσματα για τη σημερινή μας κακοδαιμονία.

Κι επειδή η Ελληνική Πολιτεία, τα Συντάγματά μας και οι Νόμοι μας, από την Παλιγγενεσία ακόμα, έχουν βαθιά επηρεαστεί από τη Γαλλική Επανάσταση και το Διαφωτισμό, νομίζω ότι με τη Δημοκρατία της Γαλλίας έχουμε μια μεγαλύτερη συγγένεια, αφού μάλιστα στα γραφτά κείμενα τους έχουμε ακόμα και ξεπεράσει κι είμαστε εμείς, στο Σύνταγμά μας, πιο προχωρημένοι.

Ας ιδούμε λοιπόν την Ιστορία ως Κάτοπτρον.