«...Αρα αξίζει τον κόπο αύριο (σ.σ. σήμερα) οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες να συνταχθούν με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με το ταξικό κίνημα λέμε εμείς, να συνταχθούν με τους γονείς τους, τους παππούδες τους, γιατί τους αφορά. Και τους αφορά άμεσα», υπογράμμισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας χτες στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και αφού είχε αναφερθεί στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο και στις επιπτώσεις που αυτό θα έχει στους νέους ανθρώπους, φοιτητές σήμερα, εργαζόμενους αύριο.

Συγκεκριμένα για το θέμα αυτό, η Αλ. Παπαρήγα υπογράμμισε, απαντώντας στο γιατί το Ασφαλιστικό αφορά και τους νέους: «Ο νέος πρέπει να δει τα πράγματα με ορίζοντα. Υπάρχουν ζητήματα που ενδιαφέρουν τους νέους τώρα. Ολο το σχέδιο νόμου που έχει έρθει τώρα στη Βουλή - που συνδέεται με προηγούμενους νόμους - δεν ήρθε από παρθενογένεση ξεκινάει από την εξής βάση: Οτι οι νέοι άνθρωποι αύριο, μεθαύριο που θα αναζητήσουν δουλειά σε ένα μεγάλο ποσοστό θα δουλεύουν σε συνθήκες ευελφάλειας - της ευελιξίας και ασφάλειας - διότι τα επόμενα χρόνια, όπως λένε, θα έχουν ανατραπεί οι κλασικές εργασιακές σχέσεις που οι γονείς σας και οι παππούδες σας γνώρισαν και ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων θα δουλεύει είτε με μερική απασχόληση είτε με άλλες μορφές. Θα δουλεύει περιοδικά.

Αυτό το νομοσχέδιο προσπαθεί να προσαρμόσει στις καινούριες συνθήκες και το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι μόνο η σύνταξη. Είναι οι αποδοχές και τα δικαιώματα στην Υγεία, την πρόληψη - που η πρόληψη αφορά τη νεολαία - αφορά στην Πρόνοια, τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες. Επομένως, δεν είναι μόνο η συνταξιοδότηση. Αφορά και τη συνταξιοδότηση, επειδή αυτή θα δοθεί με βάση και τις εργασιακές σχέσεις που θα "απολαύσει" η νεολαία σήμερα και αύριο.

Το νομοσχέδιο κοιτάζει μπροστά. Και εν πάση περιπτώσει είναι εκσυγχρονισμός. Μόνο που υπάρχει και ο βάρβαρος εκσυγχρονισμός, υπάρχει και ο ριζοσπαστικός προοδευτικός εκσυγχρονισμός, υπάρχει και ο αριστερός εκσυγχρονισμός που λένε άλλοι και υπάρχει και ο επαναστατικός εκσυγχρονισμός. Πάντως, είναι εκσυγχρονισμός αυτό που κάνει το νομοσχέδιο. Αλλά πάνω σε εργασιακές σχέσεις βάρβαρες. Της ανασφάλειας, χωρίς σιγουριά, της περιπλάνησης και προσαρμόζεται εκεί το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Αρα αξίζει τον κόπο, αύριο οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες, να συνταχθούν με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ταξικό κίνημα λέμε εμείς, να συνταχθούν με τους γονείς τους, τους παππούδες τους, γιατί τους αφορά. Και τους αφορά άμεσα. Εστω κι αν δεν μπορείτε να φανταστείτε τις ανάγκες σας στα 60, στα 65 και στα 70 χρόνια».

Αναφερόμενη στο νόμο - πλαίσιο η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Οταν ένας νόμος περνάει μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και αυτοί που θα τον υλοποιήσουν είναι οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, είναι οι φοιτητές, υπάρχουν σοβαρές ελπίδες αυτός ο νόμος να δυσκολευτεί στην εφαρμογή του. Πολύ περισσότερο που είναι στην αρχή και έχει πάρα πολλές ασάφειες. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία - αυτή είναι η θέση μας - να δυσκολευτεί η εφαρμογή του νόμου. Οταν δεν μπορείς άμεσα να ανατρέψεις κάτι ξεκινάς από την απειθαρχία, τη μη συμμόρφωση. Εμείς θεωρούμε ότι αυτό είναι από τις βασικές αρχές του κινήματος. Απειθαρχία έως και την ανατροπή του. Γιατί αν πάνε να εφαρμόσουν πειθαρχικά αυτό το νόμο, τότε έχουμε προσθέσει πολλούς χαλκάδες, τότε πραγματικά θα έχουμε νέα δεδομένα».

Και πρόσθεσε: «Το δυσκόλεμα δεν είναι εύκολη υπόθεση απαιτείται συσπείρωση δυνάμεων, απαιτούνται πλειοψηφίες, απαιτείται να συμμετέχουν και οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές, μέσα από μαζικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Οταν έχεις να συγκρουστείς με ένα τέτοιο θηρίο - γιατί σήμερα ο κάθε νόμος αντιπροσωπεύει ένα θηρίο στο χώρο του - χρειάζεται η συμπόρευση, η ενεργητική συμμετοχή όλων, η συζήτηση, η συσπείρωση σε ένα πλαίσιο πάλης, χρειάζεται η πολυμορφία στην πάλη και πάνω απ' όλα χρειάζεται η κατανόηση και η συμπαράσταση και η συμμαχία με όλους αυτούς που είναι έξω από τα πανεπιστήμια».

Συνεχίζοντας, η Αλ. Παπαρήγα και σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις τόνισε: «Στις εκλογές φάνηκαν κάποιες διεργασίες. Μετά τις εκλογές αυτές οι διεργασίες φάνηκαν ακόμα πιο πολύ. Εμείς το θεωρούμε πολύ θετικό. Παρά το γεγονός ότι όταν συντελούνται οι διεργασίες μέσα στο λαό, όταν ένα τμήμα του λαού αποκολλάται από τα δυο κόμματα, δε σημαίνει κατ' ανάγκη ότι υιοθετεί την πρόταση του ΚΚΕ ή όλες αυτές οι λαϊκές μάζες που αποκολλώνται από τα δυο κόμματα είναι έτοιμες να προσχωρήσουν στη δική μας πρόταση. Συνήθως έτσι γίνεται, απότομα οι λαϊκές μάζες αναζητούν μια άλλη λύση.

Από εκεί και πέρα, βεβαίως, αυτές μπορεί να διασκορπίζονται ανάλογα με το ποιες πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν ή πολλές φορές, μη συμφωνώντας με τη μια ή με την άλλη λύση, κάτω από το φόβο του άγνωστου, να ξαναγυρνάνε πίσω στα αστικά πολιτικά κόμματα. Ξεκαθαρίζουμε ότι εμείς δε φοβόμαστε αυτό το φαινόμενο. Παρά το γεγονός ότι είναι ακόμα ασαφής και ρευστή η κατάσταση. Ισα ίσα λέμε ότι πρέπει να επιταχυνθούν αυτές οι διεργασίες και ένας λόγος που εμείς ανοίγουμε αυτή τη συζήτηση είναι ότι θέλουμε να συμβάλουμε ακριβώς σε αυτό.

Τι είναι αυτό που οδηγεί λαϊκά στρώματα να δυσανασχετούν και να δυσαρεστούνται απέναντι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Εδώ θέλει συζήτηση. Αναμφισβήτητα το υπόβαθρο είναι τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Είναι η συνείδηση ότι αυτά τα κόμματα δεν αλλάζουν, ότι θα συνεχίσουν την πολιτική τους παρά τη φθορά που έχουν. Αυτό κατά τη γνώμη μας είναι το υπόβαθρο αυτών των διεργασιών».

«Παρ' όλα αυτά - συνέχισε - εκτιμάμε ότι πολλές φορές αυτή η δυσαρέσκεια ενώ πατάει σε υπαρκτά προβλήματα δεν έχει φτάσει έως τη ρίζα του προβλήματος. Βλέπει μια σειρά εξωτερικά στοιχεία στη διακυβέρνηση των δύο κομμάτων. Βλέπει, για παράδειγμα, ότι αυτά τα κόμματα είναι αναχρονιστικά, αντιλαϊκά, δε βλέπει όμως ότι αυτά τα κόμματα δεν είναι μόνα τους. Δεν έχουν να κάνουν με δυο κόμματα συντηρητικά, δυο κόμματα που υπηρετούν μια αντιλαϊκή πολιτική, αλλά με δυο κόμματα που έχουν αυτή την πολιτική, γιατί εκφράζουν τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης τάξης, της αστικής τάξης, γιατί εκφράζουν τα σύγχρονα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ετσι πρέπει να δούμε τα ζητήματα. Σε τελευταία ανάλυση, η φθορά των δύο κομμάτων δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεμπρόστιασμα της ίδιας της αστικής τάξης».

Ακολούθως και ολοκληρώνοντας την ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε και στην πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ σημειώνοντας:

«Εμείς όταν λέμε συμμαχία, πριν απ' όλα μιλάμε για τη συμμαχία στο κοινωνικό επίπεδο. Οταν την αλλαγή ή την κάθε αλλαγή την καθορίζει ο συσχετισμός δύναμης, δηλαδή ο λαός, το πρώτο πράγμα που πρέπει να δεις είναι τη συμμαχία στο κοινωνικό επίπεδο. Γιατί, να το πούμε καθαρά, ο λαός είναι μια πολύ γενική έννοια. Εμείς, λοιπόν, μιλάμε για τη συμμαχία της εργατικής τάξης, των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολουμένων, αυτών που έχουν επιχειρήσεις με έναν - δυο - τρεις εργαζόμενους και των μικροϊδιοκτητών αγροτών. Γιατί, για κοιτάξτε, σήμερα, η εργατική τάξη είναι ενωμένη; Εχει ενιαία συμφέροντα, αλλά είναι ενωμένη; Για να πάρουμε τους κλάδους που παλεύουν, που διεκδικούν εναντίον του νομοσχεδίου της Κοινωνικής Ασφάλισης. Εχουν ενιαία αιτήματα; Ο κάθε κλάδος έχει τα δικά του. Βεβαίως, όταν απεργούν την ίδια μέρα ας πούμε εμφανίζεται η ενότητα της εργατικής τάξης. Οταν οι αγρότες έβγαιναν στους δρόμους, η εργατική τάξη στις πόλεις στο σύνολό της έβγαινε στους δρόμους να τους συμπαρασταθεί; Αρα, είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης».

«Επομένως - τόνισε - είναι πολύ ελκτικό να συζητάς για τις πολιτικές συμμαχίες δηλαδή για τα κόμματα και πολύ λίγο να απασχολεί η συμμαχία στο κοινωνικό επίπεδο. Αυτή είναι καταρχήν που δίνει δύναμη. Ενα, λοιπόν, ζήτημα είναι η συμμαχία σε κοινωνικό επίπεδο που δεν έχει επιτευχθεί. Γιατί, αν είχε επιτευχθεί, σήμερα ο νόμος της κυβέρνησης θα μπορούσε να έχει ανατραπεί. Θα ήταν δυο - τρία εκατομμύρια στους δρόμους αποφασισμένοι να παρεμποδίσουν την ψήφιση του νόμου της Κοινωνικής Ασφάλισης. Οταν παλεύουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, βγαίνουν στα κανάλια άλλοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι και δυστυχώς διαμαρτύρονται».

«Αρα, λοιπόν, ένα ζήτημα είναι η κοινωνική συμμαχία και βεβαίως - δεν το αντιπαραθέτουμε και δεν το αποχωρίζουμε - οι συμμαχίες σε επίπεδο κομμάτων. Στο σημερινό επίπεδο, τουλάχιστον για εμάς, δεν υπάρχει δυνατότητα συμμαχίας. Ούτε με τη ΝΔ, ούτε με το ΠΑΣΟΚ. Είναι κόμματα αντίπαλα, δοκιμασμένα, που δεν αλλάζουν».

«Από εκεί και πέρα - υπογράμμισε καταλήγοντας - στην αντιπολίτευση υπάρχει ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει και το ΛΑ.Ο.Σ. Δεν υπάρχει δυνατότητα συνεργασίας, διότι έχουμε βαθιές και ουσιαστικές προγραμματικές διαφορές. Και με την ευκαιρία, εμείς την πολιτική συμμαχιών δεν την έχουμε χαρτί πολιτικό.

Σήμερα τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Πότε ρίχνει τα δίχτυα του στο ΠΑΣΟΚ και πότε στο ΚΚΕ. Είναι χαρτί η πολιτική συμμαχιών του, δεν την πιστεύει, δεν τη θέλει πραγματικά. Με την έννοια την εξής: Εχει διαφωνίες μαζί μας.

Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΝ παίζει με την πολιτική συμμαχιών. Επειδή είναι ένα ρεύμα σήμερα που έχει μια άνοδο, ακριβώς από στρώματα και μέσα σε στρώματα που δε θέλουν βαθιές και ουσιαστικές αλλαγές, θέλουν όμως κάποιες αλλαγές, παίζει με το χαρτί των συμμαχιών. Δεν είναι ειλικρινής στην πολιτική συμμαχιών.

Εμείς δεν παίζουμε. Εμείς δεν προτείνουμε συμμαχία σε κάποιον με τον οποίο ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γίνει συμμαχία και μετά να ρίχνουμε την ευθύνη σε αυτόν. Δεν προτείνουμε σε αυτόν που νομίζουμε ότι δεν έχουμε κάτι το κοινό. Πού είναι το κοινό; Διότι για να συμμαχήσεις πρέπει να συμμαχήσεις πάνω και στο επίπεδο της πρότασης εξουσίας.

Αλλά ας δούμε και κάτι άλλο. Τι λέει ο ΣΥΝ. Για να συμμαχήσεις με ένα κόμμα πρέπει να συμφωνήσεις στο άρθρο 16. Δεν είναι μόνο όμως το άρθρο 16, έχει και το νόμο πλαίσιο. Το γνωρίζετε καλά ότι ένα μέρος του ΣΥΝ είναι κατά του νόμου πλαισίου ένα άλλο υπέρ. Και η διγλωσσία επίσης είναι ένα χαρτί.

Να συμφωνήσουμε πάνω στη γραμμή της ΕΕ; Αφού έχουμε ουσιαστικές διαφορές. Να συμφωνήσουμε μόνο στην επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ και της ΔΕΗ; Και όλα τα άλλα μονοπώλια που υπάρχουν; Δεν υπάρχει έδαφος συμφωνίας».