ICON

Η πολιτική του δεύτερου πυλώνα απασχόλησης, που προωθεί η ΕΕ για τις αγρότισσες, δεν μπορεί να δώσει απασχόληση στην αγρότισσα, αφού παράλληλα συρρικνώνεται ο πρώτος πυλώνας της αγροτικής ανάπτυξης. Αυτό το κατανοεί η καθεμία και ο καθένας που ζει στην ύπαιθρο

Περιμέναμε, λοιπόν, να δούμε πώς θα τιμούσε η κυβέρνηση τη βασανισμένη και «χωρίς μοίρα στον ήλιο» Ελληνίδα αγρότισσα. Ημασταν υποψιασμένοι ότι δεν επρόκειτο ν' ακούσουμε ουσιαστικά πράγματα που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη θέση της. Ομως, ακούσαμε και είδαμε πολύ κατώτερα απ' όσα περιμέναμε. Και όχι μόνον. Ακούσαμε παράτες, μεγάλα λόγια και εκθέσεις ιδεών από τη συντριπτική πλειοψηφία των ομιλητών. Λόγια περίτεχνα διατυπωμένα, κολακείες, λόγια ανέξοδα, που αγγίζουν το συναίσθημα και αφήνουν τη λογική και την πραγματικότητα απ' έξω. Υμνους στην επιχειρηματικότητα που μπορεί να αξιοποιήσει η γυναίκα της υπαίθρου (!) φτιάχνοντας γλυκό του κουταλιού, χυλοπίτες, τραχανά και φλοκάτες!

Ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε. «Οι 130 συνεταιρισμοί γυναικών σ' όλη την Ελλάδα, επίτευγμα του ΠΑΣΟΚ - είπε ο κ. Γ. Παπανδρέου - έχουν δώσει ουσιαστική ώθηση στην επιχειρηματικότητα των γυναικών και στην ανάπτυξη της υπαίθρου». Το ίδιο ισχυρίστηκε και ο πρωθυπουργός. Και οι δυο μαζί επιχείρησαν να φανούν ως καλύτεροι διαχειριστές των προγραμμάτων της ΕΕ. Ο δε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκε την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και πρότεινε συμμόρφωση μ' αυτήν. Καμιά έκπληξη. Ούτε ο κακόγουστος λαϊκισμός του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. μάς εξέπληξε. Κορόνες για εντυπωσιασμό και τίποτε άλλο.

Πολύ σωστά και εύστοχα ήρθε η συνολική απάντηση από την ΓΓ της ΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ότι αυτοί οι γυναικείοι συνεταιρισμοί είναι σταγόνα στον ωκεανό και ούτε καν αποτελούν μέτρο αναπλήρωσης της εκτόπισης της αγρότισσας από τον πρώτο πυλώνα της αγροτικής οικονομίας. Σημείωσε ακόμη ότι αυτός ο προσανατολισμός των δραστηριοτήτων της αγρότισσας αναπαράγει τον ανισότιμο γυναικείο καταμερισμό, επειδή περιορίζει την αγρότισσα στο σπίτι και σε κάποιες συμπληρωματικές - βοηθητικές δραστηριότητες. Λόγια καθαρά, σταράτα, που αποτυπώνουν την πραγματικότητα και που δεν καλλιεργούν το έδαφος για αυταπάτες.

Η πολιτική του δεύτερου πυλώνα απασχόλησης, που προωθεί η ΕΕ για τις αγρότισσες, δεν μπορεί να δώσει απασχόληση στην αγρότισσα, αφού παράλληλα συρρικνώνεται ο πρώτος πυλώνας της αγροτικής ανάπτυξης. Αυτό το κατανοεί η καθεμία και ο καθένας που ζει στην ύπαιθρο. Συνεπώς, μια πολύ μικρή μειοψηφία των αγροτισσών μπορεί να ωφεληθεί μέσα από τον αγροτουρισμό και τους γυναικείους συνεταιρισμούς.

Στο μεταξύ, η ζωή της αγροτικής οικογένειας όσο πάει και χειροτερεύει. Τα προβλήματα τα βιώνει με πιο έντονο τρόπο η αγρότισσα. Ο αναλφαβητισμός εξακολουθεί να υπάρχει και υπάρχει κυρίως στις γυναίκες. Η φτώχεια μεγαλώνει, με αποτέλεσμα να μην μπορούν πολλές αγρότισσες και αγρότες (υπολογίζονται πάνω από 200.000) να πληρώνουν τις εισφορές τους για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη σύνταξή τους. Αυτό, τελοσπάντων, το επίδομα, που ονομάζεται σύνταξη και μπορούν να το πάρουν αφού γίνουν 65 χρόνων.

Δεν υπάρχουν βρεφονηπιακοί - παιδικοί σταθμοί, σχολείο και συγκοινωνίες. Δεν υπάρχει κοινοτική στήριξη της τρίτης ηλικίας. Ολα αυτά τα καλύπτει η αγρότισσα, που μετά το εξαντλητικό ωράριο από τα χαράματα στο χωράφι, στο σπίτι και στη φροντίδα των παιδιών και ηλικιωμένων, συνεχίζει το τρέξιμο για να μεταφέρει τα παιδιά στις πόλεις για φροντιστήρια ή εξωσχολικές δραστηριότητες. Γι' αυτό οι νέες γυναίκες φεύγουν από τα χωριά, αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα στην πόλη.

Ετσι η εργαζόμενη γυναίκα σήμερα δεν έχει ουσιαστικό δικαίωμα στη δουλειά, έχει μισθό τουλάχιστον 10-15% μικρότερο από τον άντρα (επίσημα στοιχεία της ΕΕ), δεν έχει ουσιαστικές κοινωνικές παροχές στήριξης της οικογένειας, δεν έχει υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας δωρεάν και δημόσιες, δεν έχει τελικό δικαίωμα στη σύνταξη (και λόγω αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης και λόγω της μερικής απασχόλησης και των μεγάλων διαστημάτων ανεργίας), η μητρότητα από κοινωνικό αγαθό για όλες τις γυναίκες έχει γίνει οικογενειακή υπόθεση και πανάκριβο εμπόρευμα, με διαφορετική αντιμετώπιση από το κράτος, σύμφωνα με το πού εργάζεται η κάθε μητέρα (!). Αυτή, λοιπόν, την ισότητα των μισθωτών γυναικών στη χώρα μας η κ. Κεφαλογιάννη εύχεται να βιώσουν και οι αγρότισσες.

Δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι αγρότισσες είναι σε χειρότερη μοίρα. Αλλά το να στοχεύεις στο λιγότερο κακό, δε λέγεται πρόοδος, λέγεται συμβιβασμός, υποβάθμιση του προβλήματος και παραπλάνηση από τις πραγματικές και σύγχρονες ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας των γυναικών σήμερα.

Ενθαρρύνει και προσπαθεί να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες ότι δεν μπορεί να γίνουν βήματα, αν οι ίδιες είναι αμέτοχες και μακριά από τους αγώνες. Και όταν λέμε αγώνες, δεν εννοούμε γενικά και αόριστα αγώνες με οποιοδήποτε περιεχόμενο και προσανατολισμό. Εννοούμε κυρίως επιθετικούς αγώνες, πολιτικοποιημένους, συντονισμένους με όλη την εργατική τάξη και τους κλάδους των εργαζομένων. Ενιαίους αγώνες με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, το κίνημα της φτωχής αγροτιάς, συνολικά το λαϊκό κίνημα.

Ξέρουμε ότι οι προκαταλήψεις και οι αναχρονιστικές αντιλήψεις αναπαράγονται στις συνθήκες της φτώχειας και της ανέχειας. Στις κλειστές κοινωνίες και με το συγκεκριμένο τρόπο ζωής των ανθρώπων της υπαίθρου, η ζωή των γυναικών ασφυκτιά. Ελαχιστοποιείται η δυνατότητα της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, οι προκαταλήψεις μπαίνουν επιπλέον εμπόδιο.

Πρέπει να τα ξεπεράσουμε αυτά. Πρέπει να συζητήσουμε με τις αγρότισσες για τη δική μας πρόταση διεξόδου από την κρίση. Να συζητήσουμε για τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να φτιάξουμε την πλατιά λαϊκή συμμαχία, να ισχυροποιήσουμε το λαϊκό κίνημα. Σ' αυτήν τη συμμαχία, η παρουσία και η δράση των γυναικών του καθημερινού μόχθου είναι σημαντική και ουσιαστική. Να πολλαπλασιαστούν οι αγωνίστριες γυναίκες και μητέρες που θα διαπαιδαγωγούν ανάλογα τα παιδιά τους, ώστε να μη συμβιβάζονται με τις δυσκολίες, να απαιτούν και να αγωνίζονται. Ετσι θα ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη εξουσία, που θα στηρίζεται και θα στηρίζει την αξιοποίηση του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των πολλών.

Σ' αυτήν την εξουσία και οικονομία θα μπουν οι βάσεις για τη λύση των προβλημάτων των γυναικών και την ουσιαστική ισότητα των δυο φύλων.