ΑΠΟΣΤΟΛΗ: Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ

Ο «Ρ» συνεχίζει σήμερα, για τρίτη μέρα, την αποστολή σε Θράκη και Ανατολική Μακεδονία για να καταγράψει τα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι, στις ακριτικές αυτές περιοχές.

Μετά την προκλητική εγκατάλειψη των φτωχών αγροτών στον Εβρο, το ξεπούλημα και την απαξίωση των συνεταιριστικών μονάδων στην Ξάνθη, σήμερα ο «Ρ» παρουσιάζει την κατάσταση σε δύο άλλους εργασιακούς χώρους της Καβάλας. Τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων (ΒΦΛ), όπου οι εκατοντάδες εργαζόμενοι μένουν μετέωροι παρά τα σχέδια «εξυγίανσης» της κυβέρνησης, και τη μοναδική, πλέον, βιοτεχνία ιματισμού στην Καβάλα, «Δελφίνι», όπου επικρατούν άθλιες εργασιακές σχέσεις.

Την ίδια στιγμή, οι ΚΟ του ΚΚΕ σε αυτές τις περιοχές συζητούν με τους εργαζόμενους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τους καλούν να συμμετάσχουν στις συγκεντρώσεις όπου θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος στην Αλεξανδρούπολη, σήμερα, και στην Καβάλα, αύριο. Με εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς, στις σχολές και τα μαγαζιά της περιοχής μιλούν για την πολιτική πρόταση του Κόμματος.

Για το εργοστάσιο της Καβάλας η κυβέρνηση εδώ και μήνες έχει εξαγγείλει ένα «περιβόητο» σχέδιο εξυγίανσης, το οποίο εξυπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και δε δίνει ουσιαστική λύση στα προβλήματα της επιχείρησης. Ακόμα κι αυτό το σχέδιο, όμως, είναι στον «αέρα». Η λύση που προτείνεται είναι να μετοχοποιηθεί το 50% του χρέους της ΒΦΛ στη Δημόσια Επιχείρηση Αερίου (ΔΕΠΑ) και το υπόλοιπο να ρυθμιστεί σε 20 εξαμηνιαίες δόσεις.

Στη συνάντηση με τους εργαζόμενους επισημάνθηκε ότι η ΒΦΛ πρέπει να συνεχίσει τη λειτουργία της με ποιοτικό και καλό λίπασμα για τους αγρότες. Η συζήτηση ξεκίνησε με την ιστορία του εργοστασίου και τις τεράστιες ευθύνες των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων. Στη συνέχεια, τονίστηκαν τα προβλήματα που προέκυψαν απ' τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς. Είναι άλλωστε γνωστές οι θέσεις της κυβέρνησης πως τη λύση θα δώσει η λεγόμενη ελεύθερη αγορά. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ενδιαφέρεται για την εξυπηρέτηση των στόχων του κεφαλαίου και όχι την καλή λειτουργία της υπέρ της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Απ' την πλευρά του ΚΚΕ, ο Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Καβάλας, Δήμος Ζαχαριάδης, υπογράμμισε ότι η λύση που μπορεί να δώσει διέξοδο είναι η πάλη των εργαζομένων για τη δημιουργία Ενιαίου Δημόσιου Φορέα Λιπασματοβιομηχανίας και παράλληλα ο αγώνας ενάντια στα αντεργατικά σχέδια της κυρίαρχης πολιτικής.

Στην επιχείρηση, σύμφωνα με τον Χρήστο Τσιμέρογλου, αναπληρωτή πρόεδρο του σωματείου, εργάζονται 435 άτομα με μόνιμη σχέση εργασίας. Επιπλέον απασχολούνται 220 εργαζόμενοι, με διάφορες συμβάσεις (2μηνα, 6μηνα, 8μηνα). Σε αυτούς θα προστεθούν και άλλοι 65 εργαζόμενοι που πρόκειται να προσληφθούν, απ' τις θέσεις που προκηρύχτηκαν. Ο Χρ. Τσιμέρογλου σημείωσε πως το ΔΣ δέχεται πιέσεις απ' τη διοίκηση για αλλαγή εργασιακών σχέσεων, κάτι με το οποίο - πρόσθεσε - οι εργαζόμενοι διαφωνούν.

Σύμφωνα με το σωματείο, για να καλυφθούν οι ανάγκες της επιχείρησης πρέπει να προσληφθούν άλλοι 120 εργαζόμενοι με σταθερή και μόνιμη θέση εργασίας. Τέλος, όπως μας πληροφόρησαν οι συνδικαλιστές, η επιχείρηση παράγει 650.000 τόνους ετησίως, εκ των οποίων οι 550.000 διακινούνται στην εσωτερική αγορά και οι υπόλοιποι σε εξαγωγές.

Νωρίτερα, επισκεφθήκαμε τη μοναδική βιοτεχνία που έχει απομείνει στην Καβάλα τα τελευταία χρόνια. Να σημειώσουμε πως ο νομός, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, είχε πολλές βιοτεχνίες ιματισμού. Με την απελευθέρωση της αγοράς, όμως, οι επιχειρήσεις αυτές μεταφέρθηκαν αλλού για να κερδίζουν περισσότερο με φθηνότερα εργατικά χέρια. Αποτέλεσμα ήταν να μείνουν στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι στο νομό.

Η συγκεκριμένη επιχείρηση ονομάζεται «Δελφίνι» και έχει 300 εργαζόμενους, με διάφορες συμβάσεις και «μόνιμους» εργαζόμενους που κάνουν 10 μεροκάματα το μήνα και «εισπράττουν» 37 ευρώ μεικτά! Βρεθήκαμε εκεί, στο διάλειμμα των εργαζομένων.

Ο Χρ. Ποτόλιας, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΚΚΕ και νομαρχιακός σύμβουλος Καβάλας με τη ΝΑΣ, κάλεσε τους εργαζόμενους στη συγκέντρωση του Κόμματος στην Καβάλα και αναφέρθηκε στην πολιτική που ρημάζει τη ζωή των εργαζομένων. Τόνισε την αναγκαιότητα οργάνωσης στα σωματεία, πάλης ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική που φέρνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς.