ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αμερικανικά παραμύθια

Προφανώς, η Ντ. Μπακογιάννη θεωρεί ότι ο ελληνικός λαός καταναλώνει κουτόχορτο. Δεν εξηγείται αλλιώς η σαθρή «επιχειρηματολογία» της με την οποία προσπάθησε να υποστηρίξει τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν. Ούτε λίγο ούτε πολύ η υπουργός Εξωτερικών προσπάθησε να πείσει ότι η ΝΑΤΟική επέμβαση έγινε επειδή στη μακρινή αυτή χώρα «τα κορίτσια απαγορεύεται να πηγαίνουν σχολείο» ή ότι οι γυναίκες - μοιχές λιθοβολούνται ή επειδή καλλιεργείται το όπιο που «γεμίζει τις αγορές όλης της Δύσης». Με βάση αυτά αναμάσησε το αμερικανικό σύνθημα ότι «βρισκόμαστε στο Αφγανιστάν για ανθρωπιστικούς λόγους». Δεν αξίζει μάλλον να απαντήσει κανείς επί της ουσίας, αφού τα παραπάνω επιχειρήματα έχουν καταρρεύσει προ πολλού, αφήνοντας να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί λόγοι της επέμβασης. Ασφαλώς και τους γνωρίζει και μάλιστα πολύ καλύτερα η Ντ. Μπακογιάννη - δεν είναι δυνατόν να μη γνωρίζει ότι μετά την επέμβαση η καλλιέργεια του οπίου πολλαπλασιάστηκε με τις ευλογίες του στρατού κατοχής - αλλά η δουλειά της είναι να υπερασπίζεται τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ξεχνάει όμως ότι δεν απευθύνεται σε «Αμερικανάκια»...

Κοινή «βαλκανική» πολιτική

Γρηγοριάδης Κώστας

Για διγλωσσία και θολά μηνύματα κατηγόρησε την κυβέρνηση ο Γ. Παπανδρέου στη χτεσινή ομιλία του στη Βουλή, αλλά και ο ίδιος δεν πήγε πίσω. Από τη μια, είπε να μην αναγνωρίσει η κυβέρνηση το Κόσσοβο, αλλά ταυτόχρονα ζήτησε από την κυβέρνηση να μην αποσύρει από εκεί το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα. Προχωρώντας ακόμα περισσότερο, υπέδειξε στην κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες, ώστε να νομιμοποιηθεί η στρατιωτική επέμβαση και παρουσία. «Δε σας ζητήσαμε μονομερώς να αποσύρετε τα στρατεύματα, σας ζητήσαμε να θέσετε το ζήτημα επί τάπητος και, αν δεν υπάρξουν βεβαίως οι απαραίτητες αλλαγές, διευκρινίσεις και κινήσεις, ώστε νομικά, να είναι η Ελλάδα κατοχυρωμένη και αυτά τα παιδιά, απέναντι στα οποία έχουμε ευθύνη εμείς, εμείς εδώ στη Βουλή, έχουμε ευθύνη για τις ζωές τους...», είπε χαρακτηριστικά. Η «νομική κατοχύρωση», που ζητούσε, ήρθε αργότερα από την Ντ. Μπακογιάννη που υποστήριξε ότι στο Κόσσοβο βρίσκονται «οι θεσμοθετημένες δυνάμεις της ΕΕ», επιχείρημα που καθόλου δε σχολίασε στη δευτερολογία του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Η ουσία είναι μία: Η «βαλκανική» πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι εναρμονισμένη με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΕΕ και στο πλαίσιό της προσπαθούν να μεγαλώσουν το μερίδιο της λείας...

Η Σύμβουλος

Αντιγράφουμε από το «ναυτίλο» του Στάθη στην «Ελευθεροτυπία» χτες: «Αγρια πράγματα κι απίστευτα! Μιλούσαν χτες στο δελτίο ειδήσεων του Mega πολλοί προσκεκλημένοι για το θέμα της ντόπας. Ανάμεσά τους ο κ. Γιώργος Λιάνης του ΠΑΣΟΚ κι απέναντί του η κυρία Ελένη Αυλωνίτου, πρώην πρωταθλήτρια κολύμβησης, υποψήφια του ΣΥΝ για τη δημαρχία του Γαλατσίου και εργοφυσιολόγος στο επάγγελμα. Η κυρία Αυλωνίτου, λοιπόν, έκανε σκληρή κριτική στον κ. Λιάνη για τα πεπραγμένα του εν εξουσία, ώσπου ο πρώην υφυπουργός εξερράγη και την τάπωσε: "Μα εσείς, κυρία μου, ήσασταν ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ μου τότε! Γιατί δε μου τα λέγατε όλα αυτά εγκαίρως;". Μούγκα η κυρία Αυλωνίτου ή αλλιώς η αιδήμων σιωπή της πάπιας. Απτόητος ο Λιάνης επανερχόταν: "Ησασταν Σύμβουλός μου ή μήπως όχι;". Τσιμουδιά η κυρία Αυλωνίτου. Κιχ...».

Εμείς δε χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτα. Η Ελ. Αυλωνίτου είναι στέλεχος του Συνασπισμού και προφανώς εμπίπτει σε εκείνη την κατηγορία στελεχών του ΣΥΝ για τα οποία η Τόνια Αντωνίου του ΠΑΣΟΚ είχε δηλώσει στις 21 Γενάρη του 2004 - σε εκπομπή της ΝΕΤ και σε απάντηση της κατηγορίας του Π. Λαφαζάνη ότι το κόμμα της δημιούργησε ένα «αλαζονικό κράτος» - το εξής: «Μα, τι λέτε; Οι μισοί γενικοί γραμματείς της κυβέρνησης είναι του Συνασπισμού»!

Βούρκος ντόπινγκ

Η υπόθεση ντόπινγκ στην Αρση Βαρών είναι βούρκος. Ολο το αστικό εποικοδόμημα, αστικά ΜΜΕ, αστικά κόμματα, αθλητικοί παράγοντες, μπροστά στην πρεμούρα τους να αποσείσουν τις ευθύνες τους, πασχίζουν να κρύψουν τη συμβολή τους στις αιτίες της ύπαρξης και αναπαραγωγής ενός δημιουργήματός τους. Γιατί ο εμπορευματοποιημένος πρωταθλητισμός - δικός τους είναι - χωρίς ντόπινγκ, είναι φαΐ χωρίς αλάτι. Τουλάχιστον, ο Τζέκος το 2004 ήταν ειλικρινής, όταν είπε πως «ντοπαρισμένος είναι αυτός που πιάνεται». Φαίνεται δε πως αυτό είναι και το όριο της υποτιθέμενης καταπολέμησης του ντόπινγκ. Και αυτό θα αναπαράγεται όσους όρκους πίστης και αν δίνουν στο λεγόμενο καθαρό πρωταθλητισμό. Είναι αξία τους ο άκρατος ανταγωνισμός και εδώ εντάσσεται και το εμπόρευμα «πρωταθλητής». Γιατί είναι «πολλά τα λεφτά» και σίγουρα τα κέρδη αυτής της «πολυκλαδικής βιομηχανίας» παραγωγής του.

Τούτη δω η πραγματικότητα που διαμορφώνουν ξανά, όπως και το 2004, με τη συγκεκριμένη ιστορία, στοχεύει ίσια στις λαϊκές συνειδήσεις με έναν, τον ίδιο πάντα, σκοπό. Τη διατήρηση των θεμελίων της οικονομικής βάσης που στηρίζουν το αστικό αθλητικό εποικοδόμημα και στηρίζονται και σ' αυτό και την αναπαραγωγή του. Είναι σαν το σύστημα της εξουσίας τους. Φαίνεται δημοκρατικό, αλλά δεν είναι. Πρέπει όμως να το κάνουν να φαίνεται για να εγκλωβίζουν συνειδήσεις. Ετσι και το ντοπάρισμα θα υπάρχει και θα εξαπλώνεται και η άκρατη υποκρισία των καθαρών αγώνων θα φαίνεται «έργο αγαθό». Και τα δύο τα κουμαντάρει το ίδιο το σύστημα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ντόπινγκ δεν είναι ότι φτιάχνει «μεταλλαγμένους» ανθρώπους. Είναι η συνείδηση που επιδιώκει να διαμορφώσει στις λαϊκές μάζες, ότι ο επαγγελματίας πρωταθλητής ξεχωρίζει, καταχτά δόξα και χρήμα που αυτή φέρνει από τους χορηγούς, όχι μόνο ως κίνητρο αλλά ως ιδανικό, ως αξία ζωής, και να παρουσιάζεται ως ίνδαλμα και ιδανικό. Αλλωστε, πολλοί γονείς «βάζουν» τα παιδιά τους στον αθλητισμό με αυτό ακριβώς το κίνητρο. Ετσι, χάνεται το γεγονός ότι δημιουργούν κάποιοι μεταλλαγμένους, μη «κανονικούς ανθρώπους», για να υπηρετούν μια ιστορικά ξεπερασμένη κοινωνία, την οποία διαφεντεύουν οι λίγοι, οι κηφήνες της, που ζουν ως παράσιτά της από την κλεμμένη εργασία των πολλών. Μα μήπως αυτοί είναι οι μη κανονικοί;

Επομένως, το επικίνδυνο της υπόθεσης είναι το κοινωνικό ντοπάρισμα ανοχής ή υποταγής στο σύστημα. Μα ο αθλητισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της φύσης και της ζωής του ανθρώπου, και ως τέτοιο είναι ζήτημα κοινωνικό. Μέρος του συνολικού κοινωνικού ζητήματος που στις ταξικές κοινωνίες η ουσία του είναι η εκμετάλλευση. Ως τέτοιο πρέπει να εντάσσεται στην ταξική πάλη, ως ένα από τα μέτωπά της. Η κατάργηση της εμπορευματοποίησής του, η επανάκτησή του ως συστατικού μέρους της ανθρώπινης ζωής και ολόπλευρης ανάπτυξης, ως φυσικής αγωγής δηλαδή, ως μαζικού λαϊκού αθλητισμού, είναι προϋπόθεση για να ξαναγίνει αδιάσπαστο μέρος της φυσιολογικής κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, χωρίς εξαναγκασμό και αποξένωση. Και αυτή η κατάργηση απαιτεί την πάλη για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική. Ετσι θα τον κάνει καθολικό κοινωνικό φαινόμενο, δηλαδή δικαίωμα για όλους, στο συναγωνισμό και την άμιλλα του αγώνα των ανθρώπων μιας κοινωνίας, που καταργώντας την εκμετάλλευση θα κατακτούν τον κόσμο ολόκληρο, περνώντας από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.