Δεν είναι τυχαίες και σίγουρα δε θα είναι τελευταίες οι πρόσφατες εκδηλώσεις της Ευρωβουλής για τη λεγόμενη «τουρκική και μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα. Δίχως άλλο, πρόκειται για ένα ακόμη «επεισόδιο» με στόχο την προώθηση της εφαρμογής ενός καλά οργανωμένου σχεδίου για την περαιτέρω εξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων στα Βαλκάνια. Επιδιώξεις και σχέδια που βεβαίως δεν πρόκειται να «σεβαστούν» τα «ιερά και τα δίκαια» των «Ελλήνων συμμάχων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ» (παρά τη σχετική προπαγάνδα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ...), αφού φαίνεται πως τώρα έρχεται η σειρά μας για το ρόλο της (πρόθυμης ή απρόθυμης, ο καιρός θα δείξει...) Ιφιγένειας στην ιμπεριαλιστική «Αυλίδα»...

Ηταν άλλωστε «βέβαιο», πως θα παιζόταν πιο «χοντρά» και στη χώρα μας, το «μειονοτικό χαρτί» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων περί της προσχηματικής «αυτοδιάθεσης των μειονοτήτων». Ιδιαίτερα δε όταν η ντόπια αστική τάξη (σε αντίθεση με το συνειδητοποιημένο τμήμα της εργατιάς) ποιούσε την νήσσαν ή έτεινε εκούσια χείρα βοηθείας σε όλες τις πρόσφατες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης στη Χερσόνησο του Αίμου, την τελευταία 20ετία (βλέπε διάλυση Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας Σλοβενίας, Κροατίας κλπ., επιδρομές του ΝΑΤΟ σε Βοσνία, Σερβία, Κοσσυφοπέδιο κλπ....).

Η πραγματικότητα έχει δείξει - με τον πιο οδυνηρό τρόπο - πως οι κατά καιρούς διάφορες εθνικές, θρησκευτικές και άλλες μειονότητες, γίνονται βούτυρο στο ψωμί του ιμπεριαλισμού. Κυρίως επειδή - είτε υπαρκτές είτε κατασκευασμένες - χρησιμοποιούνται για να επιτύχουν τον ακόλουθο βασικό στόχο: τον αποπροσανατολισμό, τη διατάραξη και - ει δυνατόν - την εκμηδένιση του ταξικού αγώνα της εργατικής τάξης απέναντι στο οργανωμένο μεγάλο κεφάλαιο. Σ' αυτή την περίπτωση, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική η υπόθεση διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας με πιο πρόσφατο (αλλά όχι και τελευταίο...) επεισόδιο, εκείνο της «μονομερούς ανεξαρτησίας» του Κοσσυφοπεδίου.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί τη δημιουργία και την «άνδρωση» του π.χ. σλοβενικού και του κροατικού εθνικισμού απ' τα αμερικανο-γερμανικά καπιταλιστικά συμφέροντα που οδήγησε στις αρχές της δεκαετίας του '90 στην αλυσιδωτή κήρυξη «ανεξαρτησίας» πρώην Δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας; Τους πολέμους που οδήγησαν στη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων με κριτήριο την εθνοτική και θρησκευτική τους ταυτότητα; Τη μετάλλαξη της μουσουλμανικής σλαβικής κοινότητας της πρώην Γιουγκοσλαβίας σε «εθνοτική», προκειμένου οι σήμερα λεγόμενοι «Μπόσνιακς» (δηλαδή «Βόσνιοι Μουσουλμάνοι») να «αποτελέσουν» την κρίσιμη μάζα για τη δημιουργία του αμερικανο-ευρωπαϊκού προτεκτοράτου στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη; Ποιος μπορεί να λησμονήσει τα τότε καλά (και όχι τρομοκρατικά...) κύματα ξένων μουσουλμάνων μαχητών «μουτζαχεντίν», που κατέκλυζαν ως τα μέσα της δεκαετίας του '90 την πρώην Γιουγκοσλαβία με τις ευλογίες των ΗΠΑ και της τότε ΕΟΚ με στόχο τη (βολική για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα) δημιουργία του «πρώτου μουσουλμανικού κράτους» στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης; Επιπλέον, ποιος μπορεί να λησμονήσει τη δημιουργία της εγκληματικής συμμορίας του ΟΥΤΣΕΚΑ στα θερμοκήπια αμερικανο-ευρωενωσιακών συμφερόντων, που χρησιμοποιήθηκε το 1999 σαν πρόσχημα για την εξαπόλυση των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, την απόσχιση της επαρχίας απ' τη Σερβία και τη μετατροπή της περιοχής σε ΝΑΤΟϊστάν;

Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι για τους ιμπεριαλιστές δεν υπάρχουν «καλές» ή «κακές» μειονότητες αλλά τέτοιες που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους με τη γνωστή τακτική του διαίρει και βασίλευε...

Για παράδειγμα, το διάστημα 1993-95 οι ΗΠΑ βοήθησαν τους Κροάτες εθνικιστές του προέδρου Φράνιο Τούτζμαν να σφάξουν και να εκδιώξουν περίπου 200.000 Σέρβους (εντός και πέριξ της Κράινας...). Μερικά χρόνια μετά στο Κοσσυφοπέδιο, οι Αμερικανοί χτίζουν τη μεγαλύτερη και ακριβότερη στρατιωτική τους βάση Μπόντστιλ κοντά στο Ουρόσεβατς για να «εγγυηθούν» τάχα τα δικαιώματα της σερβικής μειονότητας στο προτεκτοράτο!

Για τους ιμπεριαλιστές, το αιματηρό παιχνίδι της «αυτοδιάθεσης των μειονοτήτων», δεν οδηγεί απαραίτητα άμεσα στον «παράδεισο» της ίασης πάσας νόσου διά της δημιουργίας νέων κρατών. Εύγλωττη εδώ είναι η περίπτωση της αλβανικής μειονότητας στο Πρέσεβο της νότιας Σερβίας. Οι αμερικανοεκπαιδευμένοι ηγέτες των εκεί «αυτονομιστών» ή διάφοροι εκεί Αλβανοί «τοπικοί παράγοντες», πότε «ξεσηκώνονται» διεκδικώντας αυτονομία έως και ένωση με το Κοσσυφοπέδιο και πότε λουφάζουν μέχρι να κληθούν να ξαναπαίξουν τον αποσχιστικό ρόλο τους με δραματικές συνέπειες και για τους Σέρβους και για τους Αλβανούς εργαζόμενους της περιοχής... Συναφής είναι και η περίπτωση της «Σερβοβοσνιακής Δημοκρατικής Οντότητας» που απ' τη συνθήκη του Ντέιτον αναγκάστηκε να παραμείνει «τμήμα» της ομοσπονδίας της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και όχι ανεξάρτητο κράτος, όπως θα μπορούσε με «πρότυπο» τη μονομερή ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου...

Επιπροσθέτως, για τους ιμπεριαλιστές δεν υπάρχει εφάπαξ «ξεκαθάρισμα» των μειονοτικών «διαφορών». Οι κατά περιπτώσεις «διαφορές» και ανισότητες με γνώμονα την εθνοτική, φυλετική, θρησκευτική, ή άλλη ταυτότητα, χρησιμοποιούνται τόσο και για όσο κρίνουν εκείνοι «απαραίτητο».

Σ' αυτό το σημείο θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στην περίπτωση της ΠΓΔΜ όπου και εκεί η αλβανική μειονότητα υπό τη χειραγώγηση, το χρήμα και τα όπλα του αμερικανο-ευρωπαϊκού κεφαλαίου πολέμησε το 2001 το στρατό των Σκοπίων σαν «Σλαβομακεδόνα δυνάστη» και απειλεί, παρά τα αυξημένα δικαιώματα που κατέκτησε μετά τη συμφωνία της Οχρίδας, να ξαναπάρει τα όπλα όποτε και εάν «καταστεί αναγκαίο». Η προ διμήνου μονομερής ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σε βάθος χρόνου αναμένεται να παίξει (μεταξύ άλλων) σημαντικό ρόλο και στο όποιο μέλλον της ΠΓΔΜ...

Μέσα απ' όλες αυτές τις αιματοχυσίες και τα επικίνδυνα μειονοτικά παιχνίδια, ο απολογισμός «κερδισμένων και ηττημένων» είναι σχεδόν πάντα «δεδομένος»: Οταν οι μειονότητες χρησιμοποιούνται ως εργαλείο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, τότε οι λαοί πάντα πληρώνουν το λογαριασμό με το αίμα τους και την υποθήκευση του μέλλοντός τους (βλέπε μάστιγες της ανεργίας, της φτώχειας κλπ.). Οι δε ιμπεριαλιστές αλλάζουν σύνορα και ανεβοκατεβάζουν σημαιάκια προωθώντας κάτω απ' το χαλί τα δικά τους συμφέροντα...

Κοντολογίς, για τους απλούς εργαζόμενους είτε στην περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας είτε σε οποιοδήποτε κομμάτι του πλανήτη, ο κοινός παρονομαστής είναι και πρέπει να είναι ο αγώνας τους απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο γιατί το τελευταίο κερδίζει κάθε φορά που οι λαοί είναι διχασμένοι και αποπροσανατολισμένοι. Ο πολωμένος, εθνικιστής και μισαλλόδοξος εργάτης ρίχνει νερό στο μύλο των ιμπεριαλιστών και γύψο σε κάθε προσπάθεια προόδου και ευημερίας των λαών... Ο συνειδητοποιημένος εργαζόμενος ξέρει ότι δεν έχει ουσιαστικά καμία διαφορά απ' το συνάδελφό του ανεξαρτήτως φυλής, εθνοτικής ή εθνικής καταγωγής, χρώματος και θρησκείας. Διαφορές και λογαριασμούς έχει μόνον με την αστική τάξη και το μεγάλο κεφάλαιο, που δε θα διστάσουν να τον θολώσουν και να τον σκοτώσουν για να αυξήσουν το δικό τους μερίδιο στην πίτα...

Με αφορμή τη συμμετοχή του στο Συνέδριο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ), που έγινε στο Καράκας της Βενεζουέλας στις 9 και 10/4, ο Ζιβάντιν Γιοβάνοβιτς, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και πρόεδρος σήμερα της φιλειρηνικής οργάνωσης «Φόρουμ του Βελιγραδίου για τον Κόσμο των Λαών», τόνισε στο «Ρ»:

«Με τη ΝΑΤΟική επίθεση το 1999, τα Βαλκάνια εκτέθηκαν σε διαμελισμούς νόμιμων, κυρίαρχων κρατών. Εκτέθηκαν στη βίαιη επέκταση των ΝΑΤΟικών βάσεων στην περιοχή, γενικά προς την Ανατολή. Η διατήρηση της ειρήνης προϋποθέτει σεβασμό του νόμου, της κυριαρχίας και της ακεραιότητας κάθε χώρας σε όλον τον κόσμο, σε κάθε περιοχή».

Σχετικά με τη «μονομερή και παράνομη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της σερβικής επαρχίας του Κοσσόβου και της Μετόχιας» επισήμανε ότι, όπως αναλύθηκε και στο Συνέδριο του ΠΣΕ, «αποτελεί πολύ επικίνδυνο προηγούμενο, που θα επηρεάσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα, όχι μόνο στην περιοχή των Βαλκανίων, αλλά και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, στην Ασία, σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Λατινικής Αμερικής. Για παράδειγμα, στη Βολιβία γίνονται προσπάθειες για την αυτονόμηση της περιοχής της Σάντα Κρουζ».

Ακόμα, ο Ζ. Γιοβάνοβιτς τόνισε πως «είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί η αρχή σύμφωνα με την οποία κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να επιλέξει τη δική της εσωτερική ανάπτυξη. Καμία χώρα και για κανένα λόγο δεν πρέπει να δέχεται υποδείξεις για το μονοπάτι ανάπτυξης που θα ακολουθήσει. Δεν μπορούμε να ζήσουμε σεβόμενοι τη διαφορετικότητα, αν αποδεχόμαστε μόνο το μοντέλο δημοκρατίας που επιβάλλει η Ουάσιγκτον», ενώ - μεταξύ άλλων - κατέληξε: «Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη αν δεν υπάρχει ελευθερία. Αυτό είναι σημαντικό, ιδιαίτερα για τους λαούς των Βαλκανίων. Η κατάσταση σήμερα στην περιοχή βρίσκεται κάτω από το στρατιωτικό έλεγχο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Και γι' αυτό δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι όροι για ελευθερία, με τόσες αμερικανικές και ΝΑΤΟικές βάσεις στα Βαλκάνια, με τόσα στρατεύματα κατοχής, όπως στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, στο Κόσσοβο και τη Μετόχια».