Associated Press

Στιγμιότυπο από τις διαδηλώσεις του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην Ιταλία, ενάντια στην επίσκεψη Μπους τον περασμένο χρόνο

Κατ' αρχήν είναι το κάλεσμα που υπογράφει ο Φράνκο Σορίνι από την τάση Λ' Ερνέστο της Επανίδρυσης, που απευθύνεται σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές της Ιταλίας. Τονίζει: «Μετά την ήττα της "Αριστεράς Ουράνιο Τόξο", απευθυνόμαστε στα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών και της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και σε όλους τους κομμουνιστές, όπου και να βρίσκονται στην Ιταλία. Είμαστε κομμουνιστές των καιρών μας. Επιλέξαμε να βρισκόμαστε στα κινήματα και στην κοινωνική σύγκρουση. Εχουμε διαφορετικές ιστορίες και ευαισθησίες. Εχουμε τη συναίσθηση, ακόμα και κριτική, της ιστορίας που δεν απαρνιόμαστε. Ομως το βλέμμα μας είναι στραμμένο στο παρόν και στο μέλλον. Δε νοσταλγούμε το παρελθόν αλλά επιθυμούμε ένα καλύτερο μέλλον. Το αποτέλεσμα της Αριστεράς Ουράνιο Τόξο είναι καταστροφικό:... συλλέγει κάτι λιγότερο από το 50% των ψήφων που έλαβαν πριν δύο χρόνια τα δύο κομμουνιστικά κόμματα (Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών, PdCI και Κομμουνιστική Επανίδρυση, PRC) που είχαν ξεπεράσει το 8%... Είναι λίγο παραπάνω από το 1/3 του καλύτερου αποτελέσματος 8,6% της Επανίδρυσης όταν το κόμμα ήταν ακόμα ενωμένο. Τρία εκατομμύρια ψήφοι χαμένοι σε σχέση με το 2006. Και για πρώτη φορά, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ιταλία δεν υπάρχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των κομμουνιστών. Το εκλογικό αποτέλεσμα έχει αρκετά πιο βαθιές ρίζες από την απλή πρόσκληση στη "χρήσιμη ψήφο": προβάλλει την εκτεταμένη και βαθιά απογοήτευση του κόσμου της Αριστεράς και των κινημάτων για την πολιτική της κυβέρνησης Πρόντι και την προβολή, σε τμήματα του Ουράνιου Τόξου, μιας προοπτικής απάλειψης της πολιτικής, θεωρητικής και οργανωτικής αυτονομίας των κομμουνιστών σε έναν νέο σχηματισμό μη κομμουνιστικό, μη αντικαπιταλιστικό, που θα προσανατολίζεται προς θέσεις νεο-ρεφορμιστικές. Ενας σχηματισμός που δε θα έχει καμία εναλλακτική ισχύ και θα υποτασσόταν στο μετριοπαθές πρόγραμμα του Δημοκρατικού Κόμματος και σε μία λογική της εναλλαγής του συστήματος.

Εφτασε η ώρα των επιλογών: αυτή είναι η δική μας. Δε συμμεριζόμαστε την ιδέα του μοναδικού υποκειμένου της Αριστεράς, για το οποίο μερικοί απαιτούν επίμονα μια "επιτάχυνση", παρά την πολιτικο-εκλογική χρεοκοπία. Αντιθέτως, προτείνουμε μια προοπτική ενότητας και αυτονομίας των κομμουνιστικών δυνάμεων στην Ιταλία, σε μια διαδικασία συνένωσης που, ξεκινώντας από τις μεγαλύτερες δυνάμεις (PRC και PdCI) θα πάει παραπέρα συμπεριλαμβάνοντας και άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Απευθύνουμε κάλεσμα στα μέλη και τα στελέχη της Επανίδρυσης και του Κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών, άλλων ενώσεων και δικτύων και στους εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές χωρίς κομματικό βιβλιάριο, που συνέβαλαν αυτά τα χρόνια στα κινήματα και στους αγώνες για να μπουν οι βάσεις μιας εναλλακτικής κοινωνίας στον καπιταλισμό, για να μην απαλειφθούν οι οργανωμένες μορφές των κομμουνιστών και ακόμα για να ξεκινήσει μία ανοιχτή και ανανεωτική διαδικασία με στόχο την οικοδόμηση ενός "κοινού σπιτιού των κομμουνιστών". Απευθυνόμαστε στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, στους διανοούμενους, στον ταξικό συνδικαλισμό και το συνδικαλισμό της βάσης, στα κοινωνικά στρώματα που σήμερα δεν τα καταφέρνουν πια και για τους οποίους η "κρίση της τέταρτης βδομάδας" δεν είναι μόνο τίτλος εφημερίδας: που όλοι μαζί εκπροσωπούν τη δομική και ταξική βάση, απαραίτητη για κάθε αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό. Απευθυνόμαστε ακόμα στα νεολαιίστικα, γυναικεία και περιβαλλοντικά κινήματα, στα φιλειρηνικά κινήματα, που αγωνίζονται ενάντια στην παρουσία πυρηνικών όπλων και ξένων στρατιωτικών βάσεων στη χώρα μας, που βρίσκονται στο πλευρό χωρών και λαών (όπως ο παλαιστινιακός) που προσπαθούν να τινάξουν από πάνω τους τη στρατιωτική, πολιτική και οικονομική κηδεμονία του ιμπεριαλισμού, στους μετανάστες(...) Η δέσμευσή μας δεν αναιρεί τη δίκαιη απαίτηση για μια πιο πλατιά ενότητα δράσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς που δεν απαρνούνται την αλλαγή. Ούτε αποκλείει την αναζήτηση χρήσιμων συγκλίσεων για να ανακοπεί η επέλαση των πιο ανοιχτά αντιδραστικών δυνάμεων. Ομως μια τέτοια ενωτική προσπάθεια στα αριστερά θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία, όσο πιο αποφασιστική θα είναι η διαδικασία ανοικοδόμησης ενός κομμουνιστικού κόμματος, ισχυρού και ενωτικού, στο ύψος των καιρών. Και που, πολύ περισσότερο σήμερα, να ξέρει να ζήσει και να ριζώσει στην κοινωνία πριν από τους θεσμούς, γιατί μόνο το κοινωνικό ρίζωμα μπορεί να εγγυηθεί στερεότητα και προοπτικές ανάπτυξης και να θέσει τις βάσεις ενός κόμματος που να έχει την αυτόνομη οργάνωσή του και έναν αυτόνομο πολιτικό ρόλο με επιρροή στις μάζες, παρά τον σημερινό αποκλεισμό από το Κοινοβούλιο ακόμα και στην πιθανότητα νέων χειρότερων εκλογικών νόμων. Η διαδήλωση της 20ής του Οκτώβρη, όπου με ενθουσιασμό πορεύτηκαν 1.000.000 άτομα κάτω από μία θάλασσα κόκκινες σημαίες με τα κομμουνιστικά σύμβολα, αποδεικνύει - πέρα από κάθε άλλη συζήτηση - ότι στην Ιταλία του σήμερα υπάρχει ο κοινωνικός και πολιτικός χώρος για μία κομμουνιστική αυτόνομη, αγωνιστική, ενωμένη και ενωτική δύναμη, που να ξέρει να είναι ο άξονας για μια πιο πλατιά λαϊκή κινητοποίηση στα αριστερά(...)».

Σε άρθρο του στο περιοδικό Λ' Ερνέστο, ο Μάρκο Ρίτσο(ευρωβουλευτής του Κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών), με τίτλο «Κάηκε το Ουράνιο Τόξο, τώρα το λόγο έχουν οι κομμουνιστές» σημειώνει: «Σήμερα χρειαζόμαστε μία νέα αρχή! Για να επανακτήσουμε την εμπιστοσύνη σε εκείνο το κομμάτι του λαού που δεν παραδέχεται τις ανισότητες αυτής της κοινωνίας. Μία επιλογή που να περνάει απαραίτητα από μία βαθιά ανάλυση για όσα συμβαίνουν στην Ιταλία και στον κόσμο. Κυρίως σήμερα, που οι αντιθέσεις του καπιταλισμού - πόλεμος και τρομοκρατία, όλο και μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες, περιβαλλοντική κατάρρευση του πλανήτη - εμφανίζονται όλο και πιο έντονες. Κυρίως τώρα, που η γνώση της "υπέρβασης του καπιταλισμού" είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρη. Κυρίως τώρα είναι φανερό πως η κομμουνιστική επιλογή του 21ου αιώνα είναι εντελώς απαραίτητη. Πρέπει να επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη στον κόσμο μας, και κυρίως να το κάνουμε με τέτοιον τρόπο ώστε αυτή η εμπιστοσύνη να ανταμειφθεί. Η επιβεβαίωση του δικομματισμού υπογραμμίζει την αυξανόμενη "αμερικανοποίηση" της πολιτικής. Θέλουν να κλείσουν "την ανωμαλία της ιταλικής περίπτωσης" όπου, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, για πάνω από 40 χρόνια, το μεγαλύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα της Δύσης, μαζί με ένα φοβερό εργατικό κίνημα, παρότι δε συμμετείχε στην κυβέρνηση, είχε καθορίσει σημαντικά την κοινωνική και πολιτική σκηνή της χώρας μας(...) (...) Το κομμουνιστικό ζήτημα προβάλλει σήμερα πολύ έντονα, και λόγω του ότι, όπου δεν υπάρχουν οργανωμένα κομμουνιστικά κόμματα, με επιρροή στην κοινωνία, όπως στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ, ουσιαστικά δεν υπάρχει η Αριστερά. Το εκλογικό αποτέλεσμα, μας λέει ότι και εδώ σε μας, χωρίς το κομμουνιστικό κόμμα, η Αριστερά εξαφανίζεται. (...) Τρεις είναι οι άξονες της συζήτησης, που σχηματικά, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε: Εναν νέο συλλογισμό και μια νέα πρακτική του αντιιμπεριαλισμού στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, είτε στα πλαίσια του αμερικανικού που κυριαρχεί ή του ευρωπαϊκού που γεννιέται. Την εναλλακτική απάντηση στην αμερικανοποίηση της πολιτικής και στη συνέχεια στο Δημοκρατικό Κόμμα, ακριβώς για μία εναλλακτική λύση συστήματος και κοινωνίας. Ενα νέο υποκείμενο των κομμουνιστών, όπου θα μπορούν να συμμετέχουν όλοι εκείνοι που σκοπεύουν να δεσμευτούν για την υπέρβαση αυτού του μοντέλου κοινωνίας, πέρα από τις σημερινές προσχηματικές οργανώσεις, που φυσικά δεν έχουν αυτάρκεια».