Αποκαλυπτικές για το ρόλο της πλειοψηφίας του ΔΣ στη ΔΟΕ είναι οι αποφάσεις της για αντιπροσώπευση της Ομοσπονδίας στο ΕΣΥΠ και συμμετοχή του ινστιτούτου της στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με ευρωπαϊκά κονδύλια. Οπως σχολιάζει ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ Κ. Παπλωματάς, η συνεδρίαση της περασμένης Τρίτης «μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορική, γιατί αποκαλύπτει τη φύση και το ρόλο του συνδικαλισμού σήμερα, ενώ δικαιώνει τη μέχρι τώρα στάση και τις εκτιμήσεις του ΠΑΜΕ. ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ- ΟΛΜΕ - ΔΟΕ, εξαιτίας και του καταθλιπτικού συσχετισμού δύναμης, έχουν χάσει πια κάθε διεκδικητικό χαρακτηριστικό και μετατρέπονται σε μοχλούς εξυπηρέτησης της ενιαίας στρατηγικής του μεγάλου κεφαλαίου και των πολιτικών φορέων που τη διαχειρίζονται (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ). Η πραγματικότητα αυτή αποδείχτηκε σήμερα από τους ζηλωτές του ευρωμονόδρομου, της "μοναδικής" λογικής, που υπηρετεί αντίθετα ταξικά συμφέροντα με τις συγκεκριμένες αποφάσεις, που πάρθηκαν από τους εκπροσώπους των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στο ΔΣ της ΔΟΕ. Αποκαλύφτηκε περίτρανα η πλήρης ταύτισή τους».

Συγκεκριμένα, με ψήφους των παραπάνω παρατάξεων η Ομοσπονδία ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του προέδρου του ΕΣΥΠ για ορισμό αντιπροσώπων στο γνωστό όργανο σχεδιασμού, προπαγάνδισης και υλοποίησης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των αναδιαρθρώσεων, με δεδομένη μάλιστα την εμπειρία από τη λειτουργία του ως τέτοιου. Η κίνηση αυτή «προσφέρει άλλοθι νομιμοποίησης, χέρι βοήθειας - διευκόλυνσης στους αντικοινωνικούς διαλόγους του εταιρισμού και προωθεί τις αντιδραστικές τομές του μεγάλου κεφαλαίου στην εκπαίδευση. Αποτελεί τυπικό και ουσιαστικό δείγμα ταξικής συνεργασίας. Οι όποιες μελλοντικές αναχωρήσεις της ΔΟΕ και οι διαμαρτυρίες στο ΕΣΥΠ δεν μπορούν να αλλάξουν το θλιβερό τοπίο, αντίθετα δείχνουν την υποκρισία και τη βαθύτερη ενσωμάτωση του κρατικού πια συνδικαλισμού και των συμμάχων του στην αστική κυριαρχία και το δικομματισμό», σχολιάζει ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ.

Παράλληλα, αποφασίστηκε η πιστοποίηση του ερευνητικού ινστιτούτου ΙΠΕΜ-ΔΟΕ και η χρηματοδότησή του για να αναπτύξει δραστηριότητες επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, κάτι που όχι μόνο δε σέβεται τις ψηφισμένες αποφάσεις του κλάδου για ουσιαστική επιμόρφωση, αλλά επιβεβαιώνει δραματικά τις θέσεις του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για τη φυσιογνωμία αυτών των ινστιτούτων σαν οργάνων ευνουχισμού της ταξικής πάλης και προπαγάνδας της κυρίαρχης πολιτικής. «Τώρα βέβαια με τα κονδύλια του ΕΠΕΑΕΚ (Δ΄ ΚΠΣ) συναλλάσσονται και αμείβονται για να γίνουν και επίσημα πια όργανα χειραγώγησης - υποταγής των εκπαιδευτικών στις ιδεολογικές εντολές των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και να συμβάλουν πιο αποτελεσματικά στην προετοιμασία του ελαστικού εκπαιδευτικού του μέλλοντος», σημειώνει ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ και καταγγέλλει ότι την ίδια στιγμή η πλειοψηφία χρονοτριβεί να καταδικαστεί αποφασιστικά η απαγόρευση λειτουργίας της Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας Τσεχίας, με το πρόσχημα της παράλληλης καταδίκης των γεγονότων του 1968 στην Πράγα. «Με το να ανασύρει κανείς αντικομμουνιστικά φαντάσματα του παρελθόντος, χτυπάει συνολικά πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα, αγώνες, καθώς και τον ίδιο το συνδικαλισμό», σημειώνει.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η αναγκαιότητα της ύπαρξης και της δράσης του ΠΑΜΕ, μέσα και έξω από τα συνδικάτα, σαν δύναμης πραγματικής αντίστασης στις λεηλασίες των συνδικαλιστών του συστήματος και σαν μοναδικής διεξόδου και ελπίδας για τη χάραξη και την αντεπίθεση της ενιαίας αντίπαλης στρατηγικής της εργατικής τάξης και όλων των συμμάχων της.

Φιλότιμη, πραγματικά, η προσπάθεια του «μέντορα» υπερασπιστή των ιδιωτικών πανεπιστημίων, προέδρου του Γέιλ, Δρ Ρίτσαρντ Λέβιν, να εμφανίσει «ρόδινη» την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και τη λειτουργία των δημόσιων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και σε άμεση σύνδεση με την αγορά. Ωστόσο, ακόμα και η ωραιοποιημένη διάλεξή του προχτές το απόγευμα από το Ζάππειο Μέγαρο με θέμα «Η Διεθνοποίηση του Πανεπιστημίου» δε στάθηκε αρκετή για να κρύψει την πραγματικότητα.

Χαρακτηριστικά, ανέφερε ότι το δημόσιο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, πριν από 20 χρόνια δεχόταν τη μισή του χρηματοδότηση από το κράτος. Σήμερα αυτή αποτελεί το 1/4 της χρηματοδότησης. Τότε τα δίδακτρα κάλυπταν το 6% των εσόδων, σήμερα αποτελούν το 25% των εσόδων του «δημόσιου» πανεπιστημίου. Οσο δηλαδή και η κρατική χρηματοδότηση!

Για τα δημόσια και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ είπε πως δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους αναφορικά με τους στόχους τους και τις προσεγγίσεις τους. Μάλιστα, «οι πηγές χρηματοδότησης τώρα συγκλίνουν στα ιδιωτικά και στα δημόσια, προέρχονται όλο και περισσότερο από δωρεές και δίδακτρα», σημείωσε.

Κατά τα άλλα, προέτρεψε το ελληνικό κοινό: «Μη φοβάστε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δημόσιων και ιδιωτικών λειτουργεί επωφελώς και για τα δυο, τα κάνει ισχυρότερα».

Αποκαλυπτικός ήταν και για το «τι εστί αξιολόγηση». Αφού τάχθηκε υπέρ της αξιολόγησης της «ποιότητας» όλων των Ιδρυμάτων, χωρίς κόμπλεξ και περιστροφές εξήγησε: «Στις ΗΠΑ η πλειονότητα των ΑΕΙ εξαρτάται από τις χρηματοδοτήσεις ιδιωτών, τα δίδακτρα και τις δωρεές, παρά από τις κρατικές επιχορηγήσεις, αλλά όλα αξιολογούνται συστηματικά».

Ο πρόεδρος του Γέιλ ήταν περιεκτικός και σύντομος. Με το γνωστό προκάλυμμα της «προόδου» και ταυτίζοντας αυθαίρετα την «κοινωνία» με την «αγορά» και την καπιταλιστική οικονομία, επιχείρησε να δικαιολογήσει τις αντιδραστικές αλλαγές που επιβάλλεται να γίνουν στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Επιχειρηματολόγησε για τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών από τη σκοπιά των καπιταλιστικών αναγκών, την προσαρμογή δηλαδή των προγραμμάτων, του περιεχομένου της εκπαίδευσης στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου για αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Ενδεικτικά, σημείωσε ως λόγους που τεκμηριώνουν την ανάγκη αλλαγής των προγραμμάτων σπουδών τούς εξής: «Σήμερα η κίνηση του κεφαλαίου, των ανθρώπων και των προϊόντων είναι πιο ελεύθερη και ταχύτερη από ποτέ», «κάθε κλάδος της οικονομίας είναι ανοιχτός στην παγκόσμια αγορά», «η διακυβέρνηση σε επίπεδο κράτους είναι αδύνατη», «χρειάζεται διεθνής ρύθμιση» όσον αφορά την επέμβαση των εθνικών κυβερνήσεων στις επιχειρήσεις. Ολα περιστρέφονται γύρω από τη διαιώνιση των μονοπωλίων. Και το περιεχόμενο της διδασκαλίας δεν αφήνει ούτε στιγμή τη σκέψη του φοιτητή να ξεφύγει.

Αλλωστε, κατέληξε ότι σε κάθε χώρα τα πανεπιστήμια παρέχουν ανθρώπινο δυναμικό στις επιχειρήσεις και αποστολή της έρευνας είναι να βοηθά την οικονομία. Ετσι πρέπει να προσαρμοστεί ανάλογα και η ύλη που διδάσκεται και η διασυνοριακή ροή των φοιτητών. Δηλαδή να προετοιμάζουν φθηνό εργατικό δυναμικό, προσαρμοσμένο στην καπιταλιστική οικονομία όπου Γης και να διεξάγουν με δημόσιο χρήμα έρευνες - χρυσωρυχείο για τις επιχειρήσεις.

Πολλές φορές αναφέρθηκε και στο γεγονός ότι από το Γέιλ βγαίνουν οι αυριανοί ηγέτες του κόσμου, έκανε λόγο για «κορυφαία δημόσια και κορυφαία ιδιωτικά πανεπιστήμια» παραδεχόμενος την υπαρκτή κατηγοριοποίηση των πανεπιστημίων. Παραδέχτηκε εξάλλου σε σχετική ερώτηση ότι η διεθνοποίηση της εκπαίδευσης απαιτεί τεράστια χρηματοδότηση και ότι δεν είναι όλα τα Ιδρύματα σε θέση να ανταποκριθούν. «Δεν μπορούν όλα τα Ιδρύματα να έχουν εκτεταμένο δίκτυο προγραμμάτων, όπως το Γέιλ ή το Χάρβαρντ, αλλά κάνουν μεγάλες προσπάθειες. Ο κόσμος αναπόφευκτα είναι άνισος...», κατέληξε.