Σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό ακούστηκε το μήνυμά του, διαφημιστικό ουσιαστικά του ίδιου: «Κάθε τόσα λεπτά, ένας τυχερός ακροατής μας κερδίζει ένα ποδήλατο από εμάς. Στείλτε τώρα μήνυμα από κινητό τηλέφωνο στο τετραψήφιο νούμερο τάδε. Χρέωση ανά μήνυμα ένα ευρώ συν ΦΠΑ». Ωραίο το κόλπο, η ιδιοκτησία δίνει μερικά ποδήλατα, παίρνει αρκετά από τα χρήματά της πίσω μέσω της αυξημένης χρέωσης των μηνυμάτων και παράλληλα αυτοπροβάλλεται ως ευαίσθητη, οικολογική, φιλοπεριβαλλοντική, σε αυτό το νέο κόλπο που οι μάνατζερς και οι διαφημιστές των μεγαλοκεφαλαιούχων όρισαν εύηχα και τόσο αποπροσανατολιστικά ως «εταιρική ευθύνη».

Την ίδια ώρα είναι πράγματι γεγονός ότι οι ποδηλάτες αυξάνονται. Παλαιότερα μοντέλα βγαίνουν από τις αποθήκες και ξεσκονίζονται, χαλασμένα επισκευάζονται, φτηνά καινούργια αγοράζονται. Αλλά όχι μόνο από οικολογικές ευαισθησίες. Ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, σκληρά εργαζόμενοι, γλίσχρα αμειβόμενοι, πασχίζουν με ορθοπεταλιές να αποφύγουν μηχανοκίνητα οχήματα, ρουφώντας καυσαέριο και πιεζόμενοι από αγενείς κόρνες. Με πιασμένους μύες και ιδρωμένες μπλούζες εγκαταλείπουν τα δικά τους αυτοκίνητα ή μηχανάκια. Εξαιτίας του συνεχώς αυξανόμενου κόστους χρήσης, όπως και της γενικευμένης όχι ακρίβειας, αλλά μονόπλευρης, μακρόχρονης λιτότητας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Οπως επίσης δυσκολεύονται να χρησιμοποιήσουν τα λεγόμενα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, εφόσον οι αστικές κυβερνήσεις - πιστές στους προσανατολισμούς τους - ούτε τα ανέπτυξαν τόσα χρόνια όπως και όσο έπρεπε (ειδικά αυτά της σταθερής τροχιάς) προς όλους τους προορισμούς, ούτε φυσικά φτηνό ενιαίο εισιτήριο για όλα τα ΜΜΜ φέρνουν, προβάλλοντας από τετραετία σε τετραετία διάφορες δικαιολογίες. Ολες βολικές για τους βιομηχάνους οχημάτων, ελαστικών, πετρελαιοειδών, λιπαντικών, ανταλλακτικών και πάει λέγοντας.

Αλλωστε, υπηρετούν την ίδια ακριβώς πολιτική, την πολιτική των εκβιαστικών διλημμάτων και του ευρωμονόδρομου, που κυριολεκτικά και μεταφορικά μάς έχει κάνει τη ζωή ποδήλατο. Με συνεχή αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, απανωτές ιδιωτικοποιήσεις και εμπορευματοποιήσεις άλλοτε κοινωνικών υπηρεσιών, πάγια καθήλωση μισθών και εισοδημάτων της «πλέμπας» σε εξωφρενικά χαμηλά επίπεδα, προκειμένου όλο και περισσότερος πλούτος να μένει διαθέσιμος, εκμεταλλεύσιμος για την ολιγαρχία.

Μ' αυτά και μ' άλλα, μια αλυσίδα κινεί δύο γρανάζια και δύο τροχοί μένει να κινηθούν. Ο καθένας οφείλει τελικά να αποφασίσει. Αν αυτή η αλυσίδα συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή ρότα, αν θα μπλοκάρει αδιέξοδα, αν οι τροχοί εκτροχιασμένοι από τον πραγματικό στόχο καταντήσουν να γυρνούν στον αέρα ακίνδυνα, αν αντί για μπροστά (για όλη την ανθρωπότητα και την κοινωνική της εξέλιξη) κυλήσουν προς τα πίσω. Οποιαδήποτε συμπόρευση με την ίδια αντιλαϊκή, ευρωενωσιακή πολιτική και τις δυνάμεις που την υπηρετούν, δεν οδηγεί πουθενά. Για τον εργαζόμενο άνθρωπο, τις ανάγκες του και την πλήρη ικανοποίησή τους, υπάρχει μόνο μία κατεύθυνση και στην παρούσα φάση είναι ανηφόρα. Δύσκολη κι απότομη, ταξική και ενειρήνευτη, σκληρή και πεισμωμένη. Αλλά είναι η μόνη που οδηγεί μπροστά.