Η κερδοφορία των επιχειρήσεων από τη μια και η πολιτική της εντεινόμενης λιτότητας και της ακρίβειας από την άλλη, είναι η Σκύλλα και Χάρυβδη, ανάμεσα στις οποίες παλεύει να επιβιώσει η εργατική λαϊκή οικογένεια. Με βάση την κατάπτυστη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του ενός ευρώ, που υπέγραψε τον περασμένο Μάρτη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, το κατώτερο μεροκάματο διαμορφώθηκε από το Γενάρη του 2008 στα 30,4 ευρώ και ο μισθός στα 681 ευρώ μεικτά.

Στην πραγματικότητα, αν αφαιρεθούν οι κρατήσεις για τα Ταμεία και τους άλλους οργανισμούς, ο μισθός με τον οποίο καλείται να ζήσει ένας εργαζόμενος από 1/1/2008 ανέρχεται στα 572 ευρώ! Αντίστοιχα, με βάση την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης για το 2008, οι «αυξήσεις» στους μισθούς του Δημοσίου κυμαίνονται από 57 έως 80 λεπτά του ευρώ το μήνα μεικτά, διαμορφώνοντας στα 696 ευρώ μεικτά το μισθό ενός πρωτοδιοριζόμενου υπαλλήλου κατώτερης εκπαίδευσης!

Ακόμα και τα στατιστικά στοιχεία της κυβέρνησης δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι η πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να τα βγάλει πέρα. Είναι ενδεικτικό ότι την ίδια ώρα που οι ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς του Δημοσίου από την 1η του Γενάρη είναι της τάξης του 1,86%, ο επίσημος ρυθμός αύξησης του πληθωρισμού στο τελευταίο δωδεκάμηνο (σύγκριση Απρίλης 2008 - Απρίλης 2007) ήταν 4,4%.

Τον περασμένο μήνα (Απρίλης), ο γενικός δείκτης διαμορφώθηκε σε μέσα επίπεδα στο 3,5%. Οι τιμές για τα περισσότερα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης έχουν εκτοξευτεί το τελευταίο διάστημα, καταγράφοντας αυξήσεις από 6,5% (γάλα νωπό) μέχρι 35,4% (σπορέλαιο), 38,6% (πετρέλαιο θέρμανσης), ακόμα και 45% (φυσικό αέριο)!

Η κατάσταση δεν είναι καινούρια. Ακρίβεια υπήρχε και επί των προηγούμενων κυβερνήσεων, τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ. Οπως σταθερή και διαχρονική ήταν και παραμένει η πολιτική της λιτότητας. Το μαρτυρούν τα κέρδη των επιχειρήσεων που αυξάνονται ατάραχα και μάλιστα με ιδιαίτερα υψηλούς ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, φτάνοντας τα 11 δισ. ευρώ για τις εισηγμένες στο χρηματιστήριο. Επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η μόνη «αυτορρύθμιση» που μπορεί να επιβάλει το καθεστώς της «ελεύθερης αγοράς» είναι αυτή που αφορά στην καθήλωση των μισθών.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών από το 2001 (ΠΑΣΟΚ) μέχρι σήμερα, οδήγησε σε αυξήσεις των εισιτηρίων έως και 376%! Αυτά ήταν τα αποτελέσματα του «ανταγωνισμού» για τον οποίο τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ διατείνονταν και διατείνονται ότι οδηγεί σε βελτίωση των τιμών προς όφελος του καταναλωτή και καλυτερεύει την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Το ίδιο διάστημα, η αγοραστική δύναμη των μισθών βυθίστηκε ακόμα πιο κάτω, παρασέρνοντας το λαϊκό εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων οικογενειών.

Ενα ακόμα παράδειγμα: Η ραγδαία ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας έχουν οδηγήσει ώστε τα λαϊκά νοικοκυριά, μόνο για το 2006, να έχουν καταβάλει 7,49 δισ. ευρώ από την τσέπη τους. Αλλα στοιχεία καταγράφουν ότι η μέση ετήσια κατά κεφαλή δαπάνη για υπηρεσίες Υγείας φτάνει τα 2.400 ευρώ (1.200 άμεσα από την τσέπη του ασθενή, 800 από τα ταμεία και 400 από το κράτος)!

Είναι φανερό ότι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της ολοένα και μεγαλύτερης παράδοσης των κοινωνικών υπηρεσιών στους ιδιώτες (με διαμεσολαβητή και την Τοπική Αυτοδιοίκηση) αποτελούν σοβαρό παράγοντα συρρίκνωσης του λαϊκού εισοδήματος. Το ίδιο ισχύει και στον τομέα της Παιδείας.

Ολα τα παραπάνω (όπως και κάθε άλλη χρονιά) ήταν γνωστά στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όταν προσέρχονταν στις διαπραγματεύσεις για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση. Αυτό σε τίποτα δεν την εμπόδισε να βάλει την υπογραφή της κάτω από ένα κατάπτυστο κείμενο, υποθηκεύοντας για μια ακόμη διετία το εισόδημα των εργαζομένων και διασφαλίζοντας από την άλλη την κερδοφορία των επιχειρήσεων.

Γι' αυτό οι βιομήχανοι, η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ χαιρέτισαν τη συμφωνία της ντροπής. Γι' αυτό οι μεγαλοεργοδότες που διαπραγματεύονται τώρα τις κλαδικές Συμβάσεις πήδηξαν από τη χαρά τους στο άκουσμα του ενός ευρώ, πίσω από το οποίο έχουν τώρα ταμπουρωθεί, αρνούμενοι οποιαδήποτε «αύξηση» πάνω από το ποσοστό που υπέγραψε η ΓΣΕΕ.

Αυτοί που τώρα σηκώνουν δήθεν μπαϊράκι κατά της ακρίβειας και καταγγέλλουν τις ανατιμήσεις, είναι οι ίδιοι που καταδίκασαν συνειδητά τους εργαζόμενους στη φτώχεια, όπως απαιτούσαν οι «κοινωνικοί εταίροι», οι βιομήχανοι και η κυβέρνηση. Μεγάλες ευθύνες έχει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει χέρι βοήθειας στη συνδικαλιστική πλειοψηφία και εξαντλείται στις κατόπιν εορτής καταγγελίες, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την υπογραφή της Σύμβασης σαν ένα απλό «λάθος» της ΓΣΕΕ.

Το ίδιο ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ που ωρύεται για τη «γαλάζια» ακρίβεια, ξεχνώντας την «πράσινη», αλλά και προσπαθώντας να συγκαλύψει τη στρατηγική συμφωνία του με την καθήλωση των μισθών και τη σύμβαση του αίσχους.

Ολοι αυτοί, με περίσσια υποκρισία, έχουν κηρύξει σήμερα τον ανένδοτο στην κυβέρνηση και την ακρίβεια, με ακίνδυνους βερμπαλισμούς και κινήσεις εντυπωσιασμού, μακριά από οποιαδήποτε ουσιαστική κριτική της πολιτικής που γεννάει την ακρίβεια, μακριά από οποιαδήποτε επί της ουσίας σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική των βιομηχάνων και των κομμάτων τους.

Αυτοί που άρον άρον εγκατέλειψαν τη μάχη των συμβάσεων και έκλεισαν τη σύμβαση του ενός ευρώ, προσπαθούν να εμφανιστούν σήμερα σαν υπερασπιστές του λαϊκού εισοδήματος. Αυτοί που δεν τολμούν ούτε στα λόγια να θίξουν την πολιτική της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και αποδέχονται τη συνύπαρξη του «δημόσιου» και ιδιωτικού τομέα (συνολικότερα, αλλά και σε ιδιαίτερους τομείς, όπως η Υγεία), προσπαθούν σήμερα, με διαχειριστικά πυροτεχνήματα, να αναγορεύσουν εαυτούς σε πρωτομάστορες της μάχης ενάντια στην ακρίβεια.

Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Που χωρίς σταματημό συνεχίζει να δίνει τη μάχη των κλαδικών συμβάσεων, καταγράφοντας μάλιστα σημαντικές κατακτήσεις. Που διαμορφώνει και παλεύει για την προστασία και αύξηση του λαϊκού εισοδήματος στη βάση ενός πλαισίου που αμφισβητεί την καπιταλιστική κερδοφορία.

Το αίτημα για 1.400 κατώτερο μισθό είναι αυτό που σήμερα απαντάει στην επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του στο λαϊκό εισόδημα. Στο χτύπημα των κερδών των πολυεθνικών βρίσκεται η διέξοδος από τη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργατικών λαϊκών νοικοκυριών.

Σ' αυτή την κατεύθυνση οι Ομοσπονδίες και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ εντείνουν τους κλαδικούς και συντονισμένους αγώνες για τη Σύμβαση, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια. Συζητούν πλατιά με τους εργάτες και τις εργάτριες το σύνθετο χαρακτήρα της μάχης, αναδεικνύοντας τις δυσκολίες, αλλά και τις δυνατότητες που ανοίγονται από τον ταξικά προσανατολισμένο αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών. Κλιμακώνουν με πολύμορφες και απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως αυτή στην οποία καλεί η Ομοσπονδία του Φαρμάκου στις 2 του Ιούνη.

Ενας τέτοιος αγώνας περνάει μέσα από την ουσιαστική καταδίκη και σύγκρουση με το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Η επιτυχία του προϋποθέτει συνέπεια και διάρκεια στο μέτωπο ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων, τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας. Προϋποθέτει απεγκλωβισμό από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, από τις αυταπάτες που προσπαθεί να καλλιεργήσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Στο βαθμό που τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου αγώνα θα ριζοσπαστικοποιούνται, στο βαθμό που η πάλη των εργαζομένων θα πολιτικοποιείται και θα στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, η αποτελεσματικότητά της θα ανεβαίνει, θα ανοίγει ο δρόμος για την κατάκτηση ουσιαστικών μέτρων ενάντια στην ακρίβεια, για συνολικότερες, πιο ριζοσπαστικές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων.