Του Γιάννη Ιωάννου από το ΕΘΝΟΣ

Αν δεν έχεις σκοπό να λύσεις αυτό το πρόβλημα, βρίσκεις χιλιάδες λύσεις στο πρόβλημα της ...ακρίβειας.

Οταν, πάλι, προτείνεις εφαρμογή της «εργατικής» νομοθεσίας, ξανά κουκουλώνεις την αλήθεια που λέει ότι στο όνομα της «εργατικής» νομοθεσίας είναι που επιτρέπεται το ξέσκισμα των εργατών και μισθολογικά. Είναι άλλο πράγμα τι κατοχύρωσαν με νόμο οι εργάτες παλεύοντας κι άλλο πράγμα τι εφαρμογή έχει αυτός ο νόμος όταν οι συσχετισμοί είναι ενάντια στους εργάτες. Οι συμβάσεις της ΓΣΕΕ με 740 ευρώ μεικτά είναι νόμος του κράτους. Οι ενοικιαζόμενοι εργάτες είναι νόμος του κράτους. Οι εποχικοί κι αυτοί με νόμο. Το χάρισμα των ασφαλίστρων κι αυτό με νόμο γίνεται. Η εφαρμογή αυτών των νόμων είναι ενάντια στους εργάτες. Ο εργάτης που ζητάει 1.400 ευρώ μισθό βρίσκει απέναντί του το νόμο της ΓΣΕΕ. Για να εφαρμοστεί νόμος υπέρ του εργάτη, πρέπει ο εργάτης να έχει και τη δύναμη - εξουσία να το επιβάλει.

Εκεί που το κουκούλωμα γίνεται απόλυτο είναι όταν προτείνονται μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης χωρίς κόστος! Δηλαδή ψάχνουν και για άλλα θύματα! Που εθελοντικά θα παρέχουν κοινωνικό έργο για να κερδίζουν ατομικά οι κεφαλαιοκράτες και απ' αυτά που είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν μέσα από το κράτος τους - δικό τους είναι αυτό το κράτος - ώστε να μπορεί ο εργάτης να πάει και την επομένη μέρα για δουλειά.

Το ωραίο είναι πως στην κατακλείδα θεωρούν αδιανόητο να υπάρχουν αποκλεισμένοι από τα κέρδη της ανάπτυξης. Μα, κύριέ μου, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι αποκλεισμένοι από τα κέρδη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δε θα μπορούσατε στα Μέγαρά σας να πίνετε στην υγεία των κορόιδων που στενάζουν και ψηφίζουν το ίδιο κόμμα με το αφεντικό τους.

Οταν αύριο ακούσεις να μιλάνε ξανά για δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, ρώτα: Υπάρχει πιο ωμή αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου από αυτήν που βάζει τον εργάτη να πληρώνει για να δουλέψει - αυτό κάνει ο εργάτης σε επιδοτούμενη θέση, πληρώνει για να δουλέψει - και τον πλούτο που παράγει τον εισπράττει ολόκληρο - χωρίς «μισθολογικό κόστος» - το αφεντικό;

Θες να προσγειωθείς; Δες πώς μετρά την προοπτική ο αστός. Καθαρά σου λέει: Διαμορφώνουμε εμείς ατζέντα και περίμενε εσύ τις εκλογές για να εκφράσεις τη λαϊκή βούληση. Μια ποδηγετημένη συνείδηση που θα έχει διαμορφωθεί με ψευδοσυλλαλητήριο από τη ΓΣΕΕ για την ακρίβεια και μια καμπάνια του ΣΥΝ για τη «γενιά των 700» που ζητάει ...να εφαρμοστεί ο νόμος. Ετσι ο εργάτης εκλέγει το αφεντικό του.

Ξανά απ' την αρχή, λοιπόν: Ολος ο πλούτος σ' αυτούς που τον παράγουν. Για να γίνει αυτό, πρέπει να έχουν και την εξουσία. Για να την πάρουν, πρέπει να χτίσουν μέτωπο ικανό να τη διεκδικήσει. Για να χτιστεί τέτοιο μέτωπο, πρέπει ο άνεργος, ο 700άρης, ο συνταξιούχος, ο υπάλληλος, η γυναίκα, ο φοιτητής να ενώνουν τον πολιτικό και συνδικαλιστικό αγώνα τους στην πράξη ενάντια στον πυρήνα της πολιτικής που έχουν απέναντι και γενικά και στα επιμέρους μέτωπα.

Παράδειγμα: Μόνο το ΚΚΕ έπιασε απ' τη μούρη τον Κακλαμάνη μόλις τόλμησε να μιλήσει για ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και είναι το ΠΑΜΕ, μαζί με την Πανσπουδαστική και γονείς αυτοί που πάνε σήμερα έξω από του Κακλαμάνη να του ψιθυρίσουν τη δική τους ενιαία θέση για τα πανεπιστήμια που θέλουν. Αυτό είναι ένα καλό δείγμα του πώς πρέπει να δίνονται οι μάχες ώστε να εξασφαλίζεται ενιαίο μέτωπο που ξέρει γιατί παλεύει.