Σάββατο πρωί και παρέες νέων ανθρώπων ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, με τον ίδιο προορισμό. Το γήπεδο 5χ5 του Δήμου Ιλίου, όπου διεξάγεται το 3ο Ποδοσφαιρικό Τουρνουά που διοργανώνει η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ. Με τη συμμετοχή 18 ομάδων από διάφορους εργασιακούς κλάδους και πέντε στεγνών θεραπευτικών προγραμμάτων.

Ανθρωποι που συνειδητά έχουν αποφασίσει να μην κάθονται στην μπάντα, «να μη βολεύονται με λιγότερο ουρανό». Νέοι σε ηλικία ή σε διάθεση, από θεατές γίνονται πρωταγωνιστές (σωματικά ή πνευματικά). Οχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά για το διπλανό, για το σύνολο. Δεν παρατάνε τη ζωή, δεν αποποιούνται των δικαιωμάτων τους. Αγωνίζονται γι' αυτά.

Είναι ένα τελείως διαφορετικό τουρνουά. Δεν τζιράρονται εκατομμύρια, δε διακυβεύονται πολυεπίπεδα συμφέροντα, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Αυτό που μετράει είναι η διάθεση και η συμμετοχή. Σήμερα θα γίνει ο τελικός. Υπάρχουν διαδικαστικά νικητές και ηττημένοι, αλλά ουσιαστικά όλοι είναι κερδισμένοι.

«Τα ταξικά σωματεία παίρνουν πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και μέσα από αυτές προβάλλουν και τις διεκδικήσεις μας. Ταυτόχρονα, εκφράζουμε τη διάθεσή μας για ένταση της μάχης, ενάντια στα ναρκωτικά και στην ουσιοεξάρτηση», μάς εξηγεί η Β. Μουκάνω, μέλος της Γραμματείας Νέων του ΠΑΜΕ. Η Ελ. Καραπάνου (μέλος της Γραμματείας και του ΔΣ στον ΣΕΑ) προσθέτει: «Ο αθλητισμός αποτελεί δικαίωμα και όχι εμπόρευμα. Στόχος του είναι το ατσάλωμα σώματος και χαρακτήρα και όχι το κέρδος. Μακριά από φανατισμούς και ανταγωνισμούς, με κυρίαρχο προσανατολισμό τη συμμετοχή, τη χαρά του παιχνιδιού και το σεβασμό εαυτών και αλλήλων.

Συμμετέχουν εργαζόμενοι νέοι και παιδιά από θεραπευτικές κοινότητες, που με την παρουσία και την πράξη τους προβάλλουν μια άλλη στάση ζωής. Μέσα από το παιχνίδι αναπτύσσεται το αίσθημα της συλλογικότητας, της αγωνιστικότητας, της συντροφικότητας. Συνειδητοποιούν ότι μέσα από τη συλλογική δράση έρχονται περισσότερα αποτελέσματα και κατακτήσεις».

«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Ο Βαγγέλης διαιτητεύει ακούραστα, με σύμμαχο ένα καπέλο και την πίστη στην αξία αυτού που κάνει. Η Κατερίνα και ο Θωμάς είναι έτοιμοι, αν χρειαστεί, να προσφέρουν τις νοσηλευτικές τους υπηρεσίες. Η Βάσω και η Ελευθερία ασχολούνται με το οργανωτικό κομμάτι. Δεν υπολογίζουν τις ώρες που περνούν, εφαλτήριό τους δεν είναι κάποια ευρώ ή η προβολή. Αλλά η ταξική τους συνείδηση. Τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτιούνται με αγώνες και συλλογική δράση.

Εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους κλοτσούν, πασχίζουν, διασκεδάζουν. Με τη φιλοσοφία και την πράξη τους, φωτίζουν αυτά που οι εξουσιαστές επιχειρούν να κρύψουν. «Δείχνουμε ότι υπάρχει και πρέπει να αναδειχτεί ένας άλλος αθλητισμός, για την εργατική και εργαζόμενη νεολαία. Ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός, όπως πραγματικά τον έχει ανάγκη και της αξίζει. Και όχι αυτός που βασίζεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, στα κέρδη του, στην ντόπα. Η νεολαία πρέπει ν' αντιδράσει. Να γίνει πρωταγωνίστρια, να απαιτήσει την ενίσχυση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Διεκδικούμε και παλεύουμε την ανάπτυξή του, μέσα από τα σωματεία, δημιουργώντας ομάδες και συμμετέχοντας σε τέτοιες διοργανώσεις» (Ν. Ζαμπουλάκης, μέλος της Επιτροπής Νέων Λογιστών και Αντιπρόεδρος της Ενωσης Λογιστών Αθήνας).

«Είναι πολύ σημαντικό να φεύγει η νεολαία από την εξέδρα και την τηλεόραση και να μπαίνει στο γήπεδο. Να αφήνει την παθητική και να επιλέγει την ενεργητική συμμετοχή. Ανεξάρτητα από το επίπεδο ικανότητας, η συμμετοχή στον αθλητισμό αποτελεί μια ευκαιρία να νιώσεις ολοκληρωμένος άνθρωπος» (Χρ. Γαϊτανίδης, ομάδα Συνδικάτου Οικοδόμων Παλλήνης).

Οι αναμετρήσεις, όπου συμμετέχουν οι ομάδες από τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα, ολοκληρώνονται η μία μετά την άλλη. Τα παιδιά χειροκροτούνται πιο ζεστά. Η επιβράβευση, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, για τους νικητές της ζωής. Που δεν υποτάχθηκαν μοιραία σε μια ολέθρια επιλογή, που έκαναν κάποια στιγμή της ζωής τους, αλλά αντέδρασαν δυναμικά. Αποφάσισαν ν' αλλάξουν πορεία, ν' αγωνιστούν και να κερδίσουν.

«Δεν μπορεί κάποιος απ' έξω να κατανοήσει εύκολα πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή σε τέτοια τουρνουά. Τα παιδιά ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, τον αγαπάνε, αγαπάνε τη ζωή. Μαθαίνουν να λειτουργούν ομαδικά, αποκτούν στόχους, ιδανικά. Μαθαίνουν ν' αγωνίζονται μέσα στα γήπεδα, αλλά και έξω από αυτά». Τα λόγια βγήκαν από το στόμα, αλλά πηγάζουν από την ψυχή ενός πατέρα που ο γιος του αγωνιζόταν, ως μέλος ομάδας από τα προγράμματα.

Την ίδια στιγμή που κάποιοι στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό φαρμακώνονται για μετάλλια, ρεκόρ, χρήμα άλλα παιδιά αξιοποιούν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, για να ξεφύγουν από τις ουσίες...

«Παλεύουμε να ξεπεράσουμε τα ναρκωτικά, να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας, να γίνουμε εμείς και πάλι πρωταγωνιστές. Ο αθλητισμός αποτελεί έναν σημαντικό βοηθό. Συμμετέχουμε, παίζουμε ομαδικά. Οπως αγωνιζόμαστε μέσα στο γήπεδο, έτσι αγωνιζόμαστε καθημερινά και έξω από αυτό. Για τη ζωή μας. Τέτοια τουρνουά μάς επιτρέπουν να νιώθουμε ότι μπορούμε να συμμετέχουμε, να κάνουμε κάτι θετικό για τον εαυτό μας» (Βασίλης (Εξάντας). Ντίνος, από το ίδιο πρόγραμμα: «Το χαιρόμαστε και απολαμβάνουμε τη συμμετοχή μας. Μας βοηθάει να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητά μας, να κάνουμε κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει, να χαιρόμαστε την ομαδικότητα. Ανθρώπινα πράγματα».

Ο Νίκος και ο Τάσος (ΔΙΑΒΑΣΗ) αρχικά ήταν διστακτικοί. Οι φράσεις δεν έβγαιναν εύκολα. Κάποια στιγμή, σαν να ήταν συνεννοημένοι, πέρασαν ο ένας το χέρι στον ώμο του άλλου. Και αλληλοστηριζόμενοι μας μίλησαν από καρδιάς, με δύο στόματα αλλά μια φωνή: «Είναι σημαντικό για μας, χαιρόμαστε που μας καλούν να παίξουμε μπάλα, που ενδιαφέρονται, που αναγνωρίζουν την προσπάθειά μας. Για μας, τέτοια τουρνουά είναι ξεχωριστά. Μας βοηθούν και ψυχολογικά. Μας αρέσει που έρχονται και παρακολουθούν οι γονείς, τ' αδέρφια, οι φίλοι μας, ο κόσμος. Είναι δίπλα μας σε ό,τι κάνουμε.

Μόνο από την τηλεόραση έβλεπα ποδόσφαιρο. Τώρα καταλαβαίνω ότι δεν έχει καμιά σχέση. Οταν είσαι μέσα στο γήπεδο είναι τελείως διαφορετικά. Το πιστεύεις, το παλεύεις, το προσπαθείς. Εδώ το ζεις, απ' έξω απλά το φαντάζεσαι. Αυτή είναι τεράστια διαφορά, δημιουργεί έντονα συναισθήματα. Το κυριότερο, είσαι μέσα στα πράγματα. Αυτή είναι η ζωή, αυτή είναι η πραγματικότητα. Ζεις το παιχνίδι. Και το να μάθεις να ζεις το παιχνίδι είναι σημαντικό, για να μάθεις να ζεις τη ζωή. Αυτή είναι και πρέπει να είναι η πραγματικότητα. Εμείς δεν το είχαμε ζήσει ποτέ και δεν το περιμέναμε. Μας δίνεται η ευκαιρία να ζήσουμε κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό.

Σκεπτόμουν όταν ερχόμουνα ότι η ζωή είναι ωραία. Εχει πολλά πράγματα που μπορείς να ζήσεις και να βγάλεις μέσα από τη ζωή. Αλλο να παρακολουθείς από την εξέδρα και άλλο να έχεις πάρει εσύ την υπόθεση στα χέρια σου και να ξέρεις ότι και εσύ θα κάνεις το αποτέλεσμα. Εγώ το χάρηκα πολύ, είναι άλλη αίσθηση. Πρέπει να διοργανώνονται τέτοια τουρνουά. Μας δίνεται η ευκαιρία για επαφή και επικοινωνία με τον κόσμο. Δε νιώθουμε ότι είμαστε μόνοι μας. Είναι πολύ σημαντικό ότι έχουμε δίπλα μας ανθρώπους. Είτε στις χαρές, είτε στις λύπες. Π.χ. σήμερα χάσαμε στον αγώνα. Ο ένας βοηθάει τον άλλον, μιλάμε, επικοινωνούμε. Δεν κρατάμε πράγματα μέσα μας. Να μας γεμίζουν θυμό, να μην μπορούμε να λειτουργήσουμε μ' αυτά.

Τέτοιες προσπάθειες πρέπει να διευρυνθούν. Να βοηθήσουν τον κόσμο να καταλάβει τι γίνεται. Οτι είμαστε παιδιά που κάναμε μια λάθος επιλογή. Αλλά έχουμε το δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Είναι σίγουρο ότι μέσα από τέτοιες προσπάθειες θα κινηθεί το ενδιαφέρον του κόσμου. Είναι δύσκολο, θέλει πολύ αγώνα αλλά αξίζει. Αλλο να διαβάζεις κάποια πράγματα και άλλο να τα βλέπεις, να τα ζεις. Να βλέπεις ότι αυτά τα παιδιά κάποτε "έπιναν" και τώρα είναι "καθαρά". Τρέχουν και έχουν "πιάσει τη ζωή από τα μαλλιά"».