Με ιδιαίτερη συχνότητα το τελευταίο διάστημα, τα κυρίαρχα ΜΜΕ προβάλλουν διάφορα «εναλλακτικά κινήματα» σαν τη δήθεν ανερχόμενη και ενδεδειγμένη απάντηση στα προβλήματα και τα αδιέξοδα που γεννά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα για τους εργαζόμενους - κυρίως τους νέους - και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ενα από αυτά είναι και το παρουσιαζόμενο σαν «κίνημα των blogers». Πρόκειται για άτομα ή ομάδες που διατηρούν προσωπικά η θεματικά ιστολόγια (blogs). Συνεκτικός τους δεσμός είναι η επικοινωνία και ο επιδιωκόμενος συντονισμός μέσω του διαδικτύου, με στόχο την παρέμβαση σε ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Χωρίς κανένας να υποτιμά τη χρησιμότητα της τεχνολογίας και ιδιαίτερα του διαδικτύου στην ενημέρωση και την προπαγάνδα, η προσέγγιση στις διάφορες μορφές που αυτή παίρνει πρέπει να εστιάζεται στο περιεχόμενο.

Από τα πιο προβεβλημένα blogs είναι αυτό της «Γενιάς των 700 ευρώ», το επονομαζόμενο «G 700» (Generation 700). Πρωτολειτούργησε το Γενάρη του 2007 και έχει τις ρίζες του σε αντίστοιχες κινήσεις στο εξωτερικό. Μαζί με άλλα παρόμοια ιστολόγια, επιχειρείται από πολλούς να παρουσιαστεί σαν το «αντίπαλο δέος» στην οργανωμένη συνδικαλιστική δράση. Σαν το «κίνημα» εκείνο που θέλει και μπορεί να εκφράσει την πλειοψηφία των οικτρά αμειβομένων νέων, ηλικίας από 25 έως 35 ετών.

Ποιοι είναι αυτοί που παρουσιάζονται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ σαν οι εκφραστές όσων δουλεύουν και αμείβονται με άθλιους όρους; Πώς προσεγγίζουν τα αίτια αυτής της πραγματικότητας και τι λύσεις προτείνουν; Ποια είναι η σχέση τους με το συνδικαλιστικό κίνημα και τα κόμματα; Μπορούν οι θέσεις τους να αποτελέσουν απάντηση στα αδιέξοδα που δημιουργεί η αντιλαϊκή πολιτική για τους εργαζόμενους, κυρίως τους νέους; Μια περιήγηση στο ιστολόγιο της «G 700» (g700.blogspot.com) είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική.

Παρά την προσπάθειά να παρουσιαστούν αποστασιοποιημένοι από κόμματα και ιδεολογίες, οι διακηρύξεις και οι θέσεις τους κάθε άλλο παρά «άχρωμες» και «άοσμες» είναι. Κάτω από την αταξική ερμηνεία της πραγματικότητας, κρύβεται μια βαθιά ταξική πρόταση, ενσωματωμένη στην κυρίαρχη πολιτική, κάτω από την οποία επιχειρείται να συγκαλυφτεί η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Αντίθεση θεμελιώδης, που ευθύνεται, μεταξύ άλλων, και για το γεγονός ότι χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι είναι εξαναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη σε εξευτελιστικές τιμές, όπως αυτές διαμορφώνονται και από τις άθλιες Συμβάσεις που κάθε χρόνο υπογράφει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Η «G 700» δηλώνει: «(...) Το βασικό μέλημα της νέας γενιάς σήμερα δεν είναι ο "ιμπεριαλισμός", ο "καπιταλισμός" ή ο "σοσιαλισμός", αλλά συγκεκριμένα καθημερινά ζητήματα: Η υπερεργασία για όσους εργάζονται, η πολυαπασχόληση, οι πενιχρές αμοιβές, η έλλειψη πολλών και καλών θέσεων απασχόλησης, το στρεβλό επιχειρηματικό περιβάλλον, οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, το υποβαθμισμένο δομημένο και φυσικό περιβάλλον, η κακή κατάσταση της Παιδείας».

Ολα τα παραπάνω παρουσιάζονται σαν να έπεσαν από τον ουρανό. Σαν να μην είναι παράγωγα ενός συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, πιο επικίνδυνο.

Ακόμα παραπέρα: Η «G 700» αποκηρύσσει «την a priori άρνηση της παγκοσμιοποίησης και τον εκ πεποιθήσεως αντιαμερικανισμό, την αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού οικονομικού μοντέλου (..) την καταγγελία της κεντροαριστεράς ως χρεοκοπημένης πολιτικής δύναμης, τη δαιμονοποίηση των φιλελεύθερων ιδεών μέσα από την άκριτη ταύτισή τους με το νεοφιλελεύθερο δόγμα».

Ζητάει «εξευρωπαϊσμό και σύγκλιση με την ΕΕ» και θέλει την Ελλάδα «χώρα πρωταγωνιστή με ενεργό ρόλο στην οικοδόμηση της Ευρώπης. Δε θέλουμε να σταματήσουμε την παγκοσμιοποίηση, θέλουμε να την αξιοποιήσουμε προς όφελός μας. Δεν απορρίπτουμε συλλήβδην τον ρόλο των ΗΠΑ στον πλανήτη, αντιστεκόμαστε στην πολιτική επιλεκτικής πρωτοκαθεδρίας και τη μονομέρεια Προέδρων τύπου Τζορτζ Μπους».

Το πράγμα «μιλάει» από μόνο του. Ολες οι θέσεις που διατυπώνονται παραπάνω ταιριάζουν γάντι στον οποιασδήποτε απόχρωσης απολογητή της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής, που ζητάει «βελτιώσεις» σε επιμέρους πλευρές, στηρίζοντας «με τα μπούνια» το στρατηγικό δρόμο ανάπτυξης προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί μια ματιά στα μισθολογικά αιτήματα της «G 700», που χαρακτηρίζει «θετικότερη απ' ό,τι περιμέναμε» τη σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες και η οποία καθηλώνει τους μισθούς στα 572 ευρώ καθαρά!

Αντί όμως των 700 ευρώ, η «G 700» ζητάει «τη θεσμοθέτηση Εθνικού Κατώτατου Μισθού (ΕΚΜ), ο οποίος θα προσδιορίζεται κάθε χρόνο από το κράτος στη λογική ενός ελάχιστου μισθολογικού κανόνα που θα αντιστοιχεί στο 50% του εθνικού μέσου μισθού. Αυτό σημαίνει ότι στην Ελλάδα, με μέσες μηνιαίες μεικτές αποδοχές στα 1.501 ευρώ, ο ΕΚΜ θα έπρεπε να διαμορφωθεί στα 749,5 ευρώ (νούμερα 2006)».

Με λίγα λόγια, αυτό που επιδιώκει η «G 700» είναι από γενιά των 700 ευρώ να γίνει γενιά των 749,5 ευρώ. Οσος, δηλαδή, θα είναι ο μεικτός κατώτερος μισθός από 1/5/2009, σύμφωνα με τη σύμβαση της ΓΣΕΕ...

Στον ίδιο αντιδραστικό ντορό κινείται και η θέση της για την Κοινωνική Ασφάλιση. Εξ αρχής διευκρινίζεται ότι «το Ασφαλιστικό μπορεί να επιλυθεί μόνο με διακομματική συναίνεση και ευρεία συμφωνία στο κοινωνικό επίπεδο», γι' αυτό και χρειάζεται «εδώ και τώρα κοινωνικός διάλογος με στόχο (...) να επιλύεται συναινετικά μια κρίσιμη παράμετρος του ασφαλιστικού» κάθε φορά.

Στο διά ταύτα, η «λύση» στις σημερινές συντάξεις και παροχές πείνας είναι για τη «G 700» η «μετάβαση σε ένα μεικτό σύστημα ασφάλισης με τρεις πυλώνες: Διανεμητικός πυλώνας (...) με ποσοστό αναπλήρωσης στο 60% με 65% (όσο και τις χώρες του ΟΟΣΑ) και ανταποδοτικές συντάξεις (...) Κεφαλαιοποιητικός πυλώνας (..) Ιδιωτικός πυλώνας, με προαιρετική συμμετοχή εργαζομένων, εργοδοτών, φορολογικά κίνητρα για συμμετοχή».

Σε ελεύθερη απόδοση, η «G 700» ζητάει ό,τι ακριβώς γράφουν τα κιτάπια της ΕΕ, ό,τι επιχείρησε να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ με τις προτάσεις Γιαννίτση και ξεκίνησε με το νόμο Ρέππα και ό,τι προωθεί τώρα η ΝΔ με το νόμο Πετραλιά.

Στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων, η «G 700» θεωρεί ότι οι αντιδραστικές προτάσεις Κουκιάδη στοχεύουν στο «να θωρακίσουν θεσμικά το σύγχρονο εργασιακό τοπίο και να αντιμετωπίσουν βασικές προκλήσεις και προβλήματα». Χαρακτηρίζει την «ευελφάλεια» (flexicurity) σαν «ένα εργασιακό μοντέλο που συνδυάζει το ελαφρύ θεσμικό πλαίσιο στην εργατική νομοθεσία με την ασφάλεια στην απασχόληση, πετυχαίνοντας σπουδαίες επιδόσεις για τον Ευρωπαίο εργαζόμενο, χωρίς αυτός να χρειαστεί να περιμένει την κομμουνιστική επανάσταση για να δει άσπρη μέρα» (!).

Κάθε σχόλιο περιττεύει. Οι θιασώτες των νέων αντεργατικών ανατροπών σε ευρωενωσιακό και εθνικό επίπεδο μπορούν να επιχαίρουν για τον αξιόπιστο σύμμαχο που βρήκαν στους blogers της «G 700».

Οι θέσεις της «G 700» δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές και για τα άλλα ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Οπως, για παράδειγμα, η αναγνώριση των κολεγίων, την οποία θεωρούν «αυτονόητη». Αυτονόητη, όμως, είναι και η πλήρης υποταγή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στις αξιώσεις και τις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς, αφού η «G 700» προτείνει: «Την εξεύρεση εναλλακτικών πόρων για το πανεπιστήμιο. Πόροι, οι οποίοι θα προέλθουν μέσα από τη διαχείριση της περιουσίας των πανεπιστημίων, μέσα από δωρεές και επενδύσεις - συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα και τους οργανισμούς του Δημοσίου (...) Το πανεπιστήμιο πρέπει να αποκτήσει σχέσεις με την επιχειρηματική κοινότητα τόσο του ιδιωτικού όσο και του ευρύτερου δημόσιου τομέα».

Το κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η θέση για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, αφού «(...) το ταμπού της καταστολής και της απαγόρευσης έχει αποδεδειγμένα καταρρεύσει. Οσοι συνεχίζουν να το υπερασπίζονται, βάζουν τις ιδεοληψίες τους πάνω από το δικαίωμα στη ζωή (...)».

Μετά απ' όλα τα παραπάνω, δεν προκαλεί καμιά έκπληξη ότι στο blog της η «G 700» χαιρετίζει «την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ κι ευχόμαστε να δούμε και τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους να προχωρούν σε φρεσκάρισμα του στελεχικού τους δυναμικού».

Ούτε, βέβαια, εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι την προβολή τους έχουν αναλάβει εργολαβικά τα μεγάλα συγκροτήματα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου (Alpha, Τα ΝΕΑ, Athens Voice, Μανδραβέλης, Ελευθεροτυπία, Εθνος, Ελεύθερος Τύπος, in.gr, ET1 Economist, ΣΚΑΪ radio, Καθημερινή, Ημερησία, BBC, El Pais, Reuters, ΒΗΜΑ, ΜΕΤΡΟ, «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα»).

Είναι τα ίδια Μέσα που αφιερώνουν σελίδες και ώρες ολόκληρες σε «σιωπηλές διαμαρτυρίες» για τα δάση και σε κινήσεις εντυπωσιασμού, με αίτημα ...τη νυχτερινή λειτουργία του Μετρό, την ίδια ώρα που αποσιωπούν συνειδητά κάθε εργατική κινητοποίηση, πολύ περισσότερο όταν σ' αυτήν πρωτοστατεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Συμβάλλουν έτσι - στο μέτρο που τους αναλογεί - στη δημιουργία των αναγκαίων για το κεφάλαιο αναχωμάτων, που θα στρέψουν σε ακίνδυνους για το σύστημα δρόμους την εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και θα αποτρέψουν τη ριζοσπαστικοποίηση πλατιών εργατικών λαϊκών δυνάμεων.