«Δεν είναι μέρα γιορτής, είναι μέρα ντροπής». Και οι περίπου 400 εργαζόμενοι στα Κέντρα Πρόληψης (ΚΠ), στις 26 Ιούνη Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών, απεργούν και κατεβαίνουν στο δρόμο - ενώ από σήμερα προχωρούν σε πολύμορφες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας - διεκδικώντας το αυτονόητο: Την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου. Την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Το δικαίωμα στην πρόληψη και τη ζωή. Γιατί ακόμη και σ' αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι στα ΚΠ έχουν συμβάλλει με τη δράση και το μεράκι τους, να πετύχουν τη χρονική περίοδο 1998 - 2004 μείωση της χρήσης κατά 9% στον πληθυσμό 18-24 χρονών και 3,9% στον πληθυσμό από 12-64 χρονών.

Υπενθυμίζεται ότι τα 72 ΚΠ είναι μια από τις αποσπασματικές πρωτοβουλίες που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της «αντιναρκωτικής» πολιτικής τους, το μοναδικό «έργο πρόληψης», που όμως ακόμα κι αυτό «πνίγεται» στα χρέη, «σκοντάφτει» στην υποχρηματοδότηση, οδηγείται σε λουκέτο. Τα ΚΠ ξεκίνησαν να λειτουργούν πριν 11 χρόνια, με τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, υπό την επιστημονική εποπτεία και τη συγχρηματοδότηση του Οργανισμού Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) κατά 50% και της Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατά 50%. Κάθε τριετία ανανεώνεται η συμφωνία, αλλά κανένα θεσμικό πλαίσιο δεν εξασφαλίζει την ανανέωση, καθώς είναι στην ευχέρεια του ΔΣ του ΟΚΑΝΑ και του υπουργείου Υγείας αν θα συνεχιστεί αυτή η συνεργασία. Το 2002, η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - με τη συγκατάθεση του υπουργείου Εσωτερικών - πήρε την απόφαση το άλλο 50% της χρηματοδότησης (δηλαδή των δήμων και των νομαρχιών) να προέρχεται από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Το αποτέλεσμα είναι ο ΟΚΑΝΑ να έχει σταματήσει να χρηματοδοτεί - με το αναλογούν κονδύλι - οχτώ στα δέκα ΚΠ από το πρώτο εξάμηνο του 2006, με πολλούς από τους εργαζόμενους να μένουν απλήρωτοι μέχρι και οχτώ μήνες, να συνάπτουν ατομικές εργασιακές συμβάσεις, χωρίς ενιαίο μισθολόγιο, με υπογραφή συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι μέχρι τώρα κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης κινείται στο μοτίβο «αντί να σταματήσω τον πόλεμο, περιθάλπω τον τραυματία». Με την πρόληψη πατάει σε ξύλινα πόδια που κατασκευάζονται κατά περίσταση, ευκαιριακά, αποσπασματικά, αντί να ενδυναμώνεται και να αποτελεί τη βάση της αντιναρκωτικής πολιτικής. Επίσης, ξεκάθαρο είναι ότι η κυβερνητική πολιτική πρόληψης μπορεί να έχει αποτελέσματα μόνο όταν εντάσσεται στην αντιμετώπιση των βαθύτερων και, για πολλούς, αθέατων κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών αιτιών που συνδέονται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, με την ταξική εκμετάλλευση και τους νόμους της αγοράς.

Οι κινητοποιήσεις εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης συμβάλλουν στον αγώνα του συνεπούς αντιναρκωτικού κινήματος που μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό και το μαζικό λαϊκό κίνημα, απαιτεί με απόλυτα ξεκάθαρο τρόπο: Οχι σε όλα τα ναρκωτικά, στο διαχωρισμό «μαλακών - σκληρών» ναρκωτικών, στην πριμοδότηση των προγραμμάτων υποκατάστασης, που συντηρούν και δε θεραπεύουν (η υποκατάσταση να αφορά ειδικές ομάδες, π.χ. με χρόνια νοσήματα).