Οι παρακαταθήκες σου, όπως και αυτές όλων των ηρώων κομμουνιστών δημοσιογράφων του «Ρ», θα μας συντροφεύουν για πάντα στην καθημερινή μας δουλειά. Για να γίνεται καλύτερος ο «Ρ», πιο αποτελεσματικός στον αγώνα που κάνει το ΚΚΕ, για να γίνει υπόθεση του λαού η συγκρότηση της μεγάλης λαϊκής συμμαχίας για το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό. Για την ενημέρωση με την αλήθεια του δίκιου των εργαζομένων και του λαού.

«Η αγωνιστική δημοσιογραφία, έγραφες, δεν κάνει τεμενάδες στα κάθε λογής "παιχνίδια". Μαζί με τους άλλους εργαζόμενους οι δημοσιογράφοι της θα ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική».

Με την αγωνιστική, την κομμουνιστική δημοσιογραφία λοιπόν, για την αλήθεια του λαού, κόντρα στην αστική δημοσιογραφία, της αλήθειας της πλουτοκρατίας. Στο δύσκολο μα όμορφο δρόμο του ΚΚΕ. Το δρόμο να παλεύουμε για την ανατροπή του δυνάστη της εργατικής τάξης, ολόκληρου του λαού. Το δρόμο προς την έφοδο του δικού μας ουρανού.

Ενα μικρό δείγμα, άγνωστο στο πλατύ κοινό, αυτής της αγωνιστικής δημοσιογραφίας στις δύσκολες ώρες της γερμανικής κατοχής δίνουμε σήμερα από αφήγηση του Νίκου Καραντηνού.

«Από το φθινόπωρο του 1943, και ως το τέλος της Κατοχής, με καθοδήγηση της ΕΠΟΝ Αθήνας, αρχίσαμε να βγάζουμε ξενόγλωσσα αντιφασιστικά έντυπα, τα οποία με εξαιρετικά μεγάλους κινδύνους μοιράζαμε στους στρατώνες, στα καμιόνια και γενικά σε όλους τους τόπους, στους οποίους μαζεύονταν τα στρατεύματα Κατοχής. Το περιεχόμενο των προκηρύξεων αυτών ήταν βασικά πληροφοριακό με τα νέα του πολέμου και συγχρόνως κάλεσμα να εγκαταλείψουν το χιτλερικό στρατόπεδο και να περάσουν στην πλευρά των συμμάχων.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η γερμανική αντιφασιστική εφημερίδα που βγάζαμε πολυγραφημένη στην Αθήνα με τον τίτλο "Γερμανέ στρατιώτη μαζί εναντίον του Χίτλερ". Δεν ήταν καθόλου εύκολη η έκδοση αυτού του αντιφασιστικού γερμανικού εντύπου και ακόμη πιο δύσκολη και άκρως επικίνδυνη η αποτελεσματική διανομή του στους καθορισμένους αποδέκτες.

Στην Αθήνα πετύχαμε να βρούμε ένα καλό σπίτι, στην οδό Λυκείου, ακουμπητό στο μέγαρο Μαξίμου, το οποίο, τότε ήταν επιταγμένο και στέγαζε το Ναυαρχείο του Αιγαίου. Είναι αυτονόητο ότι υπήρχε άγρυπνη φρούρηση και παρακολούθηση όσων πλησίαζαν εκεί και συχνά γίνονταν και αιφνιδιαστικές έρευνες.

Στο σπίτι αυτό έμενε ο καθηγητής της Φαρμακολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας Γ. Ιωακειμόγλου, τον οποίο είχε φέρει στην Αθήνα από το Βερολίνο ο Ελ. Βενιζέλος για να ενισχύσει το Ιδρυμα, (θυμίζουμε ότι για τον ίδιο σκοπό είχαν προσκληθεί επίσης ο Νίκος Βέης και ο Καραθεοδωρής).

Σ' αυτό το σπίτι, όπου έμεναν μαζί με τον Ιωακειμόγλου οι ανιψιές του με τη μητέρα τους, είχαμε μοναδικό πετυχημένο συνδυασμό: η μια ανιψιά ήταν οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, ήξερε θαυμάσια γερμανικά και μετέφραζε το δελτίο το οποίο, όταν το δακτυλογραφούσε, το έπαιρνα και ποδαρόδρομο το πήγαινα στην περιοχή της ΒΙΟ, όπου γινόταν η εκτύπωση. Μεγάλη η διαδρομή, στην οποία παρουσιάζονταν συχνά απρόσμενες καταστάσεις. Είχε καταλάβει ο καθηγητής τι ακριβώς έκανε η ανιψιά του η Πίτσα μεσημεριάτικα και τι έκανε ο νεαρός άγνωστος, που μπαινόβγαινε στο σπίτι απίθανες ώρες; Η απάντηση είναι μάλλον θετική. Μπορεί να μη φανταζόταν το έντυπο που προετοιμάζαμε, αλλά ότι κάτι "μαγειρεύαμε", παράνομο, σίγουρα το υποψιαζόταν χωρίς ποτέ να πει ούτε μια λέξη».