Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (World Federation of Trade Unions - WFTU) ιδρύθηκε το 1945 στο Παρίσι. Στην ίδρυσή της συμμετείχαν οι Συνομοσπονδίες όλων των χωρών του κόσμου που μέχρι εκείνη την περίοδο είχαν ιδρυθεί και λειτουργούσαν στις χώρες τους.¹

Με την έναρξη της περιόδου του «Ψυχρού Πολέμου» και με πρωτοβουλία των αμερικανικών συνδικάτων (American Labour Federation and Congress of Industrial Organisation - AFL-CIO), αποχώρησαν από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία ορισμένες Συνομοσπονδίες και το 1949 ίδρυσαν τη Διεθνή Συνομοσπονδία Ελευθέρων Συνδικάτων (International Confederation of Free Trade Union - ICFTU).

Σε όλη τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου», η Διεθνής Συνομοσπονδία Ελευθέρων Συνδικάτων (ICFTU) ήταν ένα πιστό και επικίνδυνο όργανο του διεθνούς κεφαλαίου και των κυβερνήσεων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών.² Από την ίδρυσή της και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, στο χρονιάτικο οικονομικό προϋπολογισμό της CIA υπήρχε πάντοτε σημαντικό κονδύλι για την ενίσχυσή της. Αυτό είναι σήμερα τεκμηριωμένο από πλείστες δημοσιευμένες ερευνητικές εργασίες. Θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα:

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μακάριος Δρουσιώτης (Μ.Δ.) σε άρθρο του αποκάλυπτε το ρόλο της ICFTU και των αμερικανικών συνδικάτων (AFL - CIO) στην Κύπρο κατά τη δεκαετία του '60.³

Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι οι παραπάνω οργανώσεις διέθεταν πακτωλούς δολαρίων, για να ενισχύσουν τη δεξιά συνδικαλιστική οργάνωση ΣΕΚ, που ήταν μέλος της ICFTU σε βάρος της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ), που ήταν η μαζικότερη συνδικαλιστική οργάνωση της Κύπρου και μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Η οικονομική βοήθεια της ICFTU αντιπροσώπευε το 25% των λειτουργικών εξόδων της ΣΕΚ. Οι μισθοί των έξι γραμματέων της ΣΕΚ καλύπτονταν από τη βοήθεια της ICFTU.

Στο άρθρο του, ο Μ.Δ. αναφέρει μια σειρά στοιχεία από τις δοσοληψίες μεταξύ της ICFTU και της AFL - CIO με τη ΣΕΚ. Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι χρηματοδοτήθηκε από την αμερικανοκίνητη χούντα της Ελλάδας (1967 - 1974) η ανέγερση των κεντρικών γραφείων της ΣΕΚ. Στόχος δεν ήταν να αλλάξει μόνο το «συνδικαλιστικό χάρτη», αλλά και να επηρεάσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της Κύπρου που λόγω της γεωγραφικής θέσης της εξυπηρετούσε τα σχέδια των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.

Εξίσου αποκαλυπτικό ήταν το άρθρο του Hernardo Calvo Ospina, στην Monde Diplomatique.⁴Αναφέρει ότι η εφημερίδα Washington Post, στις 26/2/1967, αποκάλυψε ένα πολύκροτο σκάνδαλο με διεθνείς διαστάσεις: Η CIA χρηματοδοτούσε στο εξωτερικό συνδικάτα, πολιτιστικούς συλλόγους, μέσα ενημέρωσης αλλά και φημισμένους διανοούμενους. Το 1979 δημιουργήθηκε το American Political Foundation, ένας συνασπισμός του Δημοκρατικού και Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ηγετών του συνδικαλιστικού κινήματος και εργοδοτών, πανεπιστημιακών που ασχολούνταν με την εξωτερική πολιτική.

Το 1983 το Κογκρέσο των ΗΠΑ κύρωσε με νόμο την ίδρυση του Εθνικού Ιδρύματος για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy - NED). Τέσσερις οργανώσεις αποτελούν τους πυλώνες στους οποίους στηρίζεται το NED: To Free Trade Union Institute (FTUI), βραχίονας της AFL - CIO, που στη συνέχεια έγινε Center for International Labor Solidarity, το ινστιτούτο του Εμπορικού Επιμελητηρίου των ΗΠΑ και τα αντίστοιχα ινστιτούτα του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού Κόμματος.

Ανάμεσα στις «ιστορικές νίκες» του NED περιλαμβάνεται και η περίπτωση της Πολωνίας, τη δεκαετία του '80. Στόχος της NED ήταν η δημιουργία συνδικάτων, εφημερίδων και ομάδων υπεράσπισης των «ανθρώπινων δικαιωμάτων», δήθεν ανεξάρτητων φυσικά. Τα 10 πρώτα χρόνια ύπαρξής του το NED διένειμε 200 εκατομμύρια δολάρια σε 1.500 σχέδια για τη στήριξη των φίλων της Αμερικής. Χάρη στα δολάριά του και σε ορισμένους «εμπειρογνώμονες» κατόρθωσε να αναμειχθεί στις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες περίπου 90 χωρών της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης σε όλη την περίοδο του ψυχρού πολέμου.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, οι ηγετικές δυνάμεις της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων είχαν συνειδητά ιεραρχήσει σαν πρωτεύον ζήτημα για τις στρατηγικές επιδιώξεις τους τη διάλυση, τον ευνουχισμό και την αιχμαλωσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, προκειμένου να περιορίσουν τις αντιδράσεις της εργατικής τάξης στα σχέδιά τους.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δημιουργήθηκε το Democracy Projects Database, το οποίο συντονίζει σχεδόν 6.000 προγράμματα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων σε ολόκληρο τον κόσμο. Το NED, που αναφέραμε παραπάνω, βρίσκεται στο κέντρο του Network of Democracy Research Institutes, στο οποίο συμμετέχουν «ανεξάρτητα» ινστιτούτα που συνδέονται με συνδικάτα, με πολιτικά κόμματα (νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά), με πανεπιστήμια και με «κινήματα» σε όλο τον κόσμο. Την ίδια περίοδο, η ICFTU σχεδιάζει από την αρχή το διεθνή συνδικαλιστικό χάρτη. Τα δολάρια ρέουν άφθονα, στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή για την εξαγορά συνδικάτων και συνδικαλιστικών στελεχών.

Στις 1 - 3 Νοέμβρη του 2006 στη Βιέννη, η ICFTU συνενώθηκε με μια περιθωριοποιημένη διεθνή συνδικαλιστική οργάνωση με σοσιαλδημοκρατικές απόψεις, την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Εργασίας (World Confederation of Labour - WCL) και δημιούργησαν την ITUC. Η «νέα» οργάνωση αποτελεί μηχανισμό και συνεργάτη του καπιταλιστικού συστήματος. Δείτε τη στάση της στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο. Δείτε τις συκοφαντίες που οργανώνει ενάντια στην Κούβα, ενάντια στη Βενεζουέλα, ενάντια στο Εκουαδόρ.

Μετέτρεψαν το Διεθνές Γραφείο Εργασίας σε ένα όργανο του κεφαλαίου, που προσαρμόζει τις διεθνείς συμβάσεις με βάση τα συμφέροντα των πολυεθνικών και με την ψήφο των «εργατικών» εκπροσώπων που στοιχίζονται πίσω από ταμεία της ITUC.

Σε αυτές τις εξελίξεις, αρνητικό ρόλο παίζουν οι ηγετικές ομάδες συνδικαλιστικών οργανώσεων που στο παρελθόν ήταν μέλη της ΠΣΟ (όπως της CCOO Ισπανίας, της CGIL Ιταλίας και της CGT Γαλλίας) και σήμερα είναι το μακρύ χέρι της ITUC.⁵ Στην αντιδραστική αυτή προσπάθεια συμμετέχει και η ΓΣΕΕ, που με όχημα το γνωστό ΙΝΕ προσπαθεί να «εξευρωπαΐσει» τους συνδικαλιστές των βαλκανικών χωρών.

Στην αρχή του 21ου αιώνα βλέπουμε την αποικιοκρατία να επανεμφανίζεται και να δυναμώνει με νέα, βέβαια, χαρακτηριστικά και στοιχεία. Στην Αφρική, πολλές χώρες δέχονται την έντονη αποικιοκρατική πίεση των ΗΠΑ. Στη Λατινική Αμερική το ίδιο. Σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, η εργατική τάξη εργάζεται σε συνθήκες φεουδαρχίας.

Οι ανατροπές της περιόδου 1989 - 1991 έφεραν νέους συσχετισμούς που οδήγησαν στην παντοκρατορία των ΗΠΑ. Αν και πιστεύουμε ότι η παντοδυναμία αυτή είναι προσωρινή, εντούτοις γεννά πολέμους, αλλάζει τα σύνορα κρατών, δημιουργεί εκατομμύρια πρόσφυγες, σκοτώνει αθώους, καταργεί την αυτοτέλεια και ανεξαρτησία χωρών και υποδουλώνει λαούς, μετατρέπει τον ΟΗΕ σε ομπρέλα των παρανομιών των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.⁶

Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία ομολογούν ότι μόνο από τους σύγχρονους ιμπεριαλιστικούς πολέμους υπάρχουν 8,5 εκατομμύρια πρόσφυγες και 21 εκατομμύρια άνθρωποι υποχρεώνονται να αλλάζουν τόπο κατοικίας μέσα στις ίδιες τους τις χώρες. Πάνω από 20 εκατομμύρια είναι οι οικονομικοί μετανάστες στην Ευρώπη. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι παραμένουν στα κέντρα κράτησης μεταναστών, στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης της «Γηραιάς Ηπείρου». Ο ρατσισμός, ο νεοφασισμός, η ξενοφοβία σιγά - σιγά ξαναεμφανίζονται!

Σύμφωνα με την UNESCO, τουλάχιστον 1 δισεκατομμύριο είναι οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων σε όλο τον κόσμο. Με δικαιολογία την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα περιορίζονται. Οι ανθρώπινες ελευθερίες περιορίζονται. Λαοί, κράτη και κυβερνήσεις απειλούνται.

Εχουμε ακόμα:

• Τις κατεστραμμένες οικονομίες και κοινωνίες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου από τις πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.
• Τον έλεγχος της αγροτικής παραγωγής και της διακίνησης από τις πολυεθνικές των τροφίμων και των μεταλλαγμένων.
• Τα αμέτρητα θύματα του Εϊτζ, της μαλάριας κλπ. εξαιτίας των πολυεθνικών των φαρμάκων.

Ολες αυτές οι εξελίξεις είχαν και έχουν αρνητικές επιπτώσεις για την παγκόσμια εργατική τάξη. Συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη για τη διεθνή ολιγαρχία με την ένταση και τη μεγιστοποίηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης σε όλο τον πλανήτη.

Αυτή είναι η σύγχρονη εικόνα του κόσμου που ζούμε. Και γεννιούνται τα ερωτήματα για το Διεθνές Συνδικαλιστικό Κίνημα:

Τι συνδικάτα χρειάζεται σήμερα ο εργαζόμενος; Με ποια στρατηγική; Με ποια τακτική; Τι πρέπει να ενισχυθεί και τι να αλλάξει; Πόσο νέες είναι κάποιες θεωρίες που επαναλαμβάνονται εδώ και 150 χρόνια; Σε ποιους ανήκει το μέλλον; Θα κρίνουμε τα Συνδικάτα από τα λόγια ή από τις πράξεις και τις παραλείψεις τους;

Η απάντηση βρίσκεται στην ενίσχυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ). Μια οργάνωση που, από την ίδρυσή της το 1945, ήταν σταθερά στο πλευρό των εργαζομένων. Πάντοτε στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είχε και έχει σημαντικό ρόλο στα κινήματα της Ασίας, στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική, στην Ευρώπη και στην Αυστραλία.

Χαραγμένη στη μνήμη των εργαζομένων όλου του κόσμου, είναι η διεθνιστική δράση της ΠΣΟ. Ιστορικοί έχουν μείνει οι αγώνες της ενάντια στη δράση των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Εχουν γραφτεί πολλά βιβλία, υπάρχουν αδιάψευστα ντοκουμέντα, είναι ακόμα στη ζωή χιλιάδες πρωταγωνιστές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας και κανείς δεν μπορεί να αναποδογυρίσει τα ιστορικά γεγονότα.

Δε θα μπορούσε, βέβαια, να ήταν η πορεία αυτή ευθύγραμμη, χωρίς ζιγκ - ζαγκ και προσωρινά πισωγυρίσματα. Στην πορεία αυτή, των 60 και πλέον χρόνων, δεν έλειψαν οι παραλείψεις και τα λάθη. Αυτά, όμως, καθόλου δεν ακυρώνουν τη θετική και πλούσια διαδρομή της ΠΣΟ. Η ΠΣΟ στην περίοδο 1990 - 2000 αντιμετώπισε σοβαρές δυσκολίες και προβλήματα. Αντεξε στην προσπάθεια διάλυσής της από τα όργανα του ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, βρίσκεται σε νέα πορεία. Αντιπαλεύει τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Αναπτύσσεται, δυναμώνεται και έχει πλούσια δραστηριότητα. Στην τελευταία διετία, 47 νέες αιτήσεις εγγραφής εθνικών συνδικάτων έγιναν στην ΠΣΟ. Σήμερα, στις γραμμές της συσπειρώνει 180 συνδικάτα με 65 εκατομμύρια μέλη, σε 80 χώρες σ' όλο τον κόσμο.

Ανασυγκροτεί Διεθνείς Κλαδικές Συνδικαλιστικές Οργανώσεις στην Ενέργεια, στις Μεταφορές, στο Μέταλλο, στον Τουρισμό.

Διοργάνωσε το 2006 στις Βρυξέλλες, διεθνή συνάντηση για τα προβλήματα των μεταναστών, την ίδια χρονιά οργάνωσε ακόμα διεθνή συνάντηση στην Αθήνα για τα προβλήματα της εργαζόμενης νεολαίας.

Διοργάνωσε το 2007 Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για τα προβλήματα των γυναικών (η προηγούμενη είχε γίνει στο Παρίσι το 1977).

Η ΠΣΟ, με την πείρα από τη δράση της και με την ανανεωμένη και σύγχρονη ταξική της αντίληψη, αποτελεί ελπίδα για την αναζωογόνηση του Παγκόσμιου Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. «Η ιστορία του Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Κινήματος», Ουίλιαμ Φόστερ.

2. Αρθρο Γ. Μαυρίκου, ΚΟΜΕΠ 3/2004.

3. www.makarios.ws.

4. Le Monde Diplomatique, 22/7/2007.

5. Απόφαση της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ, 16 - 17/6/2007

6. Πλατφόρμα 2007 Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας.