Είναι απλά μαθηματικά: Οταν θες πάνω από 600 ευρώ για μια βδομάδα διακοπών και παίρνεις 700 ευρώ μισθό, ή δε θα κάνεις διακοπές, ή θα κάνεις, αλλά δε θα έχεις χρήματα να περάσεις τον υπόλοιπο μήνα. Αλλο παράδειγμα: Πόσες μέρες διακοπές μπορεί να κάνει μια τετραμελής οικογένεια, όταν θέλει 80 ευρώ το άτομο (διπλή διαδρομή) με το ΚΤΕΛ μέχρι την Καβάλα και ακόμα 4,5 ευρώ το άτομο για να περάσει στη Θάσο; `Η όταν χρειάζονται γύρω στα 110 ευρώ το άτομο για τη Σάμο - χωρίς αυτοκίνητο; Τότε - για να μιλήσουμε με αριθμούς - τα 1.400 ευρώ κατώτατος μισθός, που διεκδικεί το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, δε μοιάζει και τόσο μαξιμαλιστικό αίτημα...

Ολοι επικαλούνται και αναγνωρίζουν την ακρίβεια, τη λιτότητα κλπ., κάποιοι μάλιστα επίτηδες μιλούν για αισχροκέρδεια. Ας καταφύγουμε ξανά στους αριθμούς: Σχεδόν 1 στους 2 εργαζόμενους στην Ελλάδα (το 47%) δε θα μπορέσει να κάνει φέτος διακοπές (στοιχεία του Ινστιτούτου Καταναλωτών). Το 73% αναφέρει οικονομικούς λόγους και το 20% επαγγελματικές υποχρεώσεις. Δηλαδή, το 93% επικαλείται λόγους που έχουν να κάνουν με τους χαμηλούς μισθούς, την ακρίβεια, την εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών, με τις εργασιακές σχέσεις, με την ανάγκη να δουλέψουν σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Το 30% αυτών που θα κάνουν διακοπές, θα περιοριστεί σε μία βδομάδα και το 34% στις 10 μέρες.

Ο αριθμός αυτών που καταφέρνουν να κάνουν διακοπές, όσο και η διάρκειά τους, χρόνο με το χρόνο, μειώνονται. Από την άλλη, τα κέρδη των μονοπωλίων που ελέγχουν τον τουρισμό αυξάνουν. Δεν μπορεί να γίνεται λόγος ξερά για την αλματώδη αύξηση των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων και όχι για τα μυθικά κέρδη των ακτοπλοϊκών εταιρειών, όπως για παράδειγμα: ATTICA GROUP 50,72 εκατ. ευρώ, ποσοστό αύξησης 92,9%. HELLENIC SEAWAYS 17,37%, ποσοστό αύξησης 71% (για το 2007). Αντίστοιχα, τα κέρδη των μεγάλων ταξιδιωτικών πρακτορείων και των μεγάλων ξενοδόχων σημειώνουν αυξήσεις. Εν ολίγοις, τα χρήματα που στερούνται κάποιοι, οι εργαζόμενοι, τα καρπώνονται κάποιοι άλλοι, τα μονοπώλια. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα, γενικά.

Το δικαίωμα των εργαζομένων και των νέων στις διακοπές «σκοντάφτει» στην ανάγκη του κεφαλαίου για αναπαραγωγή, δεν είναι συμβατό με τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Ολες οι λαϊκές ανάγκες συνθλίβονται από τις κεφαλαιοκρατικές ανάγκες και από τις αντίστοιχες πολιτικές που εφαρμόζονται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εχει περάσει προ πολλού η εποχή της διαπίστωσης των προβλημάτων. Τώρα είναι ο καιρός της αντεπίθεσης για όλα όσα ξέρουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα να έχουμε και τα στερούμαστε λόγω των γερασμένων και αναχρονιστικών σχέσεων σε επίπεδο οικονομίας.