Εν κρυπτώ και παραβύστω επιχειρεί η ελληνική κυβέρνηση να προωθήσει μια σειρά ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής και της λεγόμενης στρατιωτικής διπλωματίας, προκειμένου να επιτύχει τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων μονοπωλίων στην ευρύτερη περιοχή, παρέχοντας υπηρεσίες και εξυπηρετήσεις σε διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Εμπλέκει έτσι το λαό βαθύτερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, και μάλιστα σε μια εποχή που όλο το τόξο από τη Μαύρη Θάλασσα, τα Βαλκάνια, έως τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική μυρίζει μπαρούτι.

Χαρακτηριστικά, προχτές συνεδρίασε το ΚΥΣΕΑ. Από την κυβέρνηση κυκλοφόρησε αργότερα σαν «ενημέρωση» ένα «non paper» ...30 λέξεων: «Στην σημερινή συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ συζητήθηκαν: Η στρατηγική της χώρας για τα Εθνικά Θέματα. Το Προσφυγικό ζήτημα. Οι περιφερειακές εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια». Με στοχευμένες διαρροές, π.χ. στην «Αυγή», «πληροφορηθήκαμε» επίσης ότι «στο μικροσκόπιο μπήκαν όλα τα φλέγοντα ζητήματα της περιόδου και της ευρύτερης γεωγραφικής γειτονιάς όπως είναι το Συριακό, το Παλαιστινιακό, το ζήτημα των θαλασσίων ζωνών, το Κόσσοβο και βέβαια το Κυπριακό».

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση επιδεικνύει μια τέτοια μυστικοπάθεια. Π.χ. στο πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι κυβερνώντες τήρησαν σιγήν ιχθύος για όσα είπαν και συμφώνησαν με την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για θέμα της περιοχής μας, Β. Νούλαντ, στις επισκέψεις της στην Αθήνα. Γενικότερα δεν είπαν τίποτε για τη «γραμμή», που, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, έπαιρναν από τους Αμερικανούς στα παζάρια με τους δανειστές και «εταίρους» για τη διασφάλιση παραπέρα χρηματοδότησης των ντόπιων μονοπωλίων.

Ταυτόχρονα, ενδεικτικά είναι και όσα είπε πριν από μερικές μέρες, ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης της «δεύτερη φορά Αριστεράς» στη Βουλή: «(σ.σ: η κυβέρνηση) στηρίζει την εξωτερική της πολιτική σε τρεις αρχές, σε τρία μέσα: στη διαπραγμάτευση, στη διαβούλευση, στη διαιτησία. Δεν χρειάζεται να γίνονται όλα δημόσια, όταν βοηθάμε πλευρές με διαφορετικές αντιλήψεις ή και συμφέροντα στη διεθνή σκηνή να συναντώνται και να συζητούν με τη δική μας βοήθεια», δίνοντας μια εικόνα κυβέρνησης μεσάζοντα και ...μαντατοφόρου μεταξύ κέντρων και παράκεντρων. «Aυτό, πρώτον, μας δίνει μια μακρόχρονη ειδίκευση στο διεθνές σύστημα και δεύτερον, μας κάνει χρήσιμους σε όλο αυτό το σύστημα», επέμεινε.

Πάνω σε αυτήν τη βάση, πρέπει να γίνει καθαρό ότι η μυστικοπάθεια της κυβέρνησης δεν συνιστά απλά ένα ζήτημα έλλειψης ενημέρωσης. Αυτό που καίει πραγματικά το λαό είναι το γεγονός πως όσα συζητιούνται είναι σε βάρος του. Πίσω από τις πομφόλυγες περί «πολυδιάστατης» και «ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής», όπως κομπάζουν ο ίδιος ο πρωθυπουργός και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες ότι ασκούν, περιγράφεται η αγωνία τους να αποδείξουν στα μονοπώλια ότι μπορούν να εμπλακούν ακόμα πιο ενεργά από άλλες, προηγούμενες κυβερνήσεις, στη χοάνη των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων, να τα εξυπηρετήσουν στη διεκδίκηση μεγαλύτερων κομματιών από τη μοιρασιά στην εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και πόρων της ευρύτερης περιοχής.

Εχει να περιμένει τίποτε το θετικό ο λαός από μια τέτοια εξέλιξη; Τίποτε απολύτως. Αντιθέτως, κινδυνεύει να τα πληρώσει και με το αίμα του ακόμα. Εξ ου και πρέπει να οργανώσει την πάλη του, να αντιπαλέψει τους τέτοιους σχεδιασμούς κυβέρνησης και άρχουσας τάξης.