Αλλα ...40 χρόνια «αποφασιστικής προώθησης» αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα θα απαιτηθούν για να διασφαλίσει η Ελλάδα «την ευημερία της» και να επιστρέψει σε δημόσιο χρέος 60% του ΑΕΠ. Τα παραπάνω ξεκαθαρίζονται από την Τράπεζα της Ελλάδας, σε ένα σαφές μήνυμα προς τον λαό ότι οι θυσίες δίχως τέλος είναι διαρκώς «ένα το κρατούμενο» για τη θωράκιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας.

Τι εννοούν τα επιτελεία του κεφαλαίου; Οτι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν τώρα η εργατική τάξη και ο λαός, που οι ανάγκες τους τσακίζονται σε ένα ατελείωτο μονοπάτι αντιλαϊκών προαπαιτούμενων, μέτρων τόνωσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, ούτε «προσωρινή» είναι, ούτε φέρνει κάποιο «φως στο τούνελ» για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους.

Μετά από μια δεκαετία σκληρών αντεργατικών μέτρων από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, που έφεραν τον λαό σε μεγάλα αδιέξοδα, τοποθετήσεις όπως η παραπάνω αποδεικνύουν ξανά πως όσα έζησε και ζει ο λαός δεν είναι κάποιο είδος «έκτακτης κατάστασης», αλλά είναι η ίδια η κανονικότητα που ορίζουν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Από τα μνημόνια στο σημερινό υπερμνημόνιο, το Ταμείο Ανάκαμψης, το νέο Δημοσιονομικό Πλαίσιο, το νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας και τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα που θα συνεχιστούν αμείωτα, και βέβαια όσα πρόκειται να προστεθούν στα προαπαιτούμενα της νέας ΚΑΠ και του Ταμείου Συνοχής, οι ανάγκες του λαού θα στραγγαλίζονται από όσα ορίζει ο «οδικός χάρτης» της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Στο κυνήγι της «ευημερίας» του κεφαλαίου λοιπόν και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, δεν υπάρχει κανένας χώρος για τις λαϊκές ανάγκες, γι' αυτό και το μόνο που απομένει σε κυβερνήσεις και καπιταλιστές είναι κάτι αναφορές σε «δίχτυα ασφαλείας» από τις «ανισότητες». Γι' αυτό και επιστρατεύουν τους γνωστούς «μέσους όρους», που από τη μία κουκουλώνουν τη σχετική και την απόλυτη εξαθλίωση και από την άλλη ρουφάνε από τους φτωχούς για να ξεγελάσουν τους φτωχότερους, τα μεγαλύτερα θύματα της πολιτικής τους που βαφτίζονται «ευάλωτοι» και «αδύναμοι».

Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τον κάθε γύρο «μεταρρυθμίσεων», που σαρώνει ό,τι έχει αφήσει όρθιο ο προηγούμενος. Αυτό αποδεικνύεται ξανά αυτές τις μέρες με την προώθηση νέων «προαπαιτούμενων» για το Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο έχει την υπογραφή όλων των αστικών κομμάτων: Από την «ψηφιακή κάρτα» που ξεχειλώνει κι άλλο τον εργάσιμο χρόνο μέχρι τη διάλυση και εμπορευματοποίηση της Ψυχικής Υγείας, και από τη γενίκευση των πλειστηριασμών μέχρι το τσεκούρι σε κοινωνικά επιδόματα που ετοιμάζεται, όλα έχουν την υπογραφή των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» για να πέσει ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο. Για να γίνει δηλαδή πράξη άλλη μια «τομή» στο πλαίσιο αυτών των 40 χρόνων προς την ...ευημερία.

Κάθε τέτοια ωμή παραδοχή από τα επιτελεία του συστήματος, ότι η θωράκισή του απαιτεί την αμείωτη επίθεση στη ζωή του λαού, αποκαλύπτει την ανάγκη σήμερα να οργανωθεί η πάλη των εργαζομένων με επίκεντρο τις δικές τους ανάγκες, κόντρα στη βαρβαρότητα που γίνεται «κανονικότητα», κόντρα στα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Ακριβώς επειδή η ζωή του λαού δεν μπορεί να περιμένει καμιά «δευτέρα παρουσία», σήμερα πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας κόντρα στους μισθούς - φιλοδωρήματα που εξατμίζονται τη δεύτερη βδομάδα του μήνα, κόντρα στη δουλειά - λάστιχο που ορίζεται από το «ευαγγέλιο» της ανταγωνιστικότητας.

Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η αναμέτρηση με αυτήν τη βαρβαρότητα είναι η μοναδική διέξοδος. Ο λαός μπορεί να σταθεί στα πόδια του, να υπερασπιστεί τη ζωή του, κι αυτό απαιτεί να δυναμώσει η αναμέτρηση με την πολιτική που θωρακίζει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, η οποία υλοποιείται από τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους. Να δυναμώσει η κοινή πάλη των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, η ανασύνταξη του κινήματός τους, στον αγώνα ενάντια στον κοινό τους εχθρό, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το κράτος του.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, για δουλειά με δικαιώματα αντίστοιχα των σύγχρονων δυνατοτήτων, κόντρα στην εκμετάλλευση και τον πόλεμο.

Είναι ο δρόμος που δείχνει το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που παλεύει καθημερινά σε κάθε επίπεδο και με όλες του τις δυνάμεις ώστε να οργανωθεί η εργατική - λαϊκή αντεπίθεση, για την ανατροπή της βαρβαρότητας, για τον σοσιαλισμό, με την εξουσία και την οικονομία στα χέρια των εργαζομένων και των αναγκών τους.