«Κυβέρνηση χωρίς όραμα - αντιπολίτευση χωρίς προοπτική»...

Σε αυτήν τη φράση συμπυκνώνεται ο προβληματισμός των αστικών επιτελείων για το πώς θα ξεπεραστεί η «ασυμμετρία» του πολιτικού συστήματος, ώστε να θωρακίζεται, από τη μια, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και να διασφαλίζονται, από την άλλη, η αναγκαία συναίνεση και η δυνατότητα παγίδευσης της λαϊκής δυσαρέσκειας με την κυβερνητική εναλλαγή.

Προβληματισμοί που εκδηλώνονται πότε με κριτική και προειδοποιήσεις για «κόπωση» της κυβέρνησης, πότε με αναλύσεις για τον «κίνδυνο αστάθειας» λόγω της χαοτικής κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ και των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ, πότε με σχόλια για την «αδυναμία» να «πειστεί» ο λαός για τον «μονόδρομο» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της πολιτικής του κεφαλαίου και των κομμάτων του.

Αν κάτι όμως αποδοκιμάζεται στην πράξη από τον λαό και τροφοδοτεί «ανησυχίες» όπως οι παραπάνω, είναι η πολιτική της κυβέρνησης, που για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων και της κερδοφορίας τους κάτω απ' όλες τις συνθήκες, απογειώνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων και το τσάκισμα του λαού. Αλλά και η στρατηγική συναίνεση που της παρέχει η «αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων συμπληρωμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος.

Αυτά άλλωστε επιβεβαιώνονται καθημερινά στην ίδια τη ζωή των εργαζομένων: Στη δουλειά - λάστιχο, όπου η εργοδοσία αξιοποιεί όλο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο των κυβερνήσεων. Στο λεηλατημένο από την ακρίβεια εισόδημα, που μεταφράζεται σε κέρδη με ουρά για βιομηχάνους, ενεργειακούς ομίλους, τραπεζίτες, μονοπώλια τροφίμων, αλλά και σε φορολεηλασία για να βγαίνουν τα κρατικά πλεονάσματα.

Στους αμέτρητους κινδύνους με τους οποίους έχει να αναμετρηθεί ο λαός, όπως με τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τα βιομηχανικά ατυχήματα και κάθε λογής «φυσική καταστροφή», τα διαλυμένα δημόσια νοσοκομεία, λόγω της επιλεκτικής ανικανότητας του αστικού κράτους να προστατέψει τη ζωή και τη λαϊκή περιουσία.

Στην ιμπεριαλιστική πολεμική κλιμάκωση, με τα μέτωπα σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή να φουντώνουν, προδιαγράφοντας τη γενίκευση των συγκρούσεων, και με τη χώρα μας να εμπλέκεται όλο και πιο βαθιά, ως προμαχώνας του ΝΑΤΟ.

Σε όλα τα παραπάνω αποτυπώνεται η στρατηγική σύγκλιση όλων των αστικών κομμάτων. Η κυβέρνηση της ΝΔ ανακυκλώνει τα αδιέξοδα για τον λαό, με την ακρίβεια, την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική της ΕΕ και την πολεμική προπαρασκευή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και οι άλλοι δυσκολεύονται να ...αντιπολιτευτούν την πολιτική που εφάρμοσαν ως κυβέρνηση και υπηρετούν οι ίδιοι!

Γι' αυτό τα επιτελεία του συστήματος εστιάζουν είτε στη «δυσπιστία» για το κυβερνητικό έργο είτε στην αδυναμία να διοχετευτεί αλλού η λαϊκή δυσαρέσκεια, ώστε να εξασφαλίζεται η περιβόητη «σταθερότητα». Γι' αυτό επιστρατεύονται εκβιασμοί και απειλές, για τα χειρότερα που τάχα απειλούν τους εργαζόμενους αν αμφισβητηθεί αυτή η πολιτική.

Γι' αυτό προβάλλεται και η λασπομαχία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, πάνω σε κάλπικες και χρεοκοπημένες διαχωριστικές γραμμές.

Αν κάτι γίνεται φανερό, λοιπόν, είναι ότι για τον λαό δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο: Ούτε στην αναμονή για «καλύτερες μέρες» μέσα από την υλοποίηση του αντιλαϊκού κυβερνητικού έργου ούτε σε χρεοκοπημένες αυταπάτες ότι μια κυβερνητική εναλλαγή μπορεί να αποτελέσει διέξοδο. Οτι μπορεί να υπάρξουν Μεσσίες που θα συμβιβάσουν τα κέρδη με τις λαϊκές ανάγκες.

Η ελπίδα και η προοπτική βρίσκονται στον δρόμο της ενίσχυσης αυτού που φοβούνται και ξορκίζουν η αστική τάξη και η εξουσία της: Της αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, του ακόμα πιο αποφασιστικού απεγκλωβισμού από τα αστικά κόμματα, της συμπόρευσης με το ΚΚΕ μέσα στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Σε αυτό το πεδίο θα κρίνεται καθημερινά το δίκιο των εργαζομένων: Στην εφ' όλης της ύλης σύγκρουση με το αντιλαϊκό κράτος και τα κόμματά του, σε όλη τη γραμμή και τα μέτωπα της βάρβαρης πολιτικής, που τσακίζει δικαιώματα και λαϊκές ανάγκες. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει ανατρεπτική διέξοδο στη γενικευμένη δυσαρέσκεια. Να τη μετατρέψει σε οργανωμένη αγωνιστική στάση και διεκδίκηση, με προοπτική να γίνει ο ίδιος ο λαός αφέντης στον τόπο του!