«Συναίνεση», «σταθερότητα», «υπευθυνότητα», «συνέπεια»: Πάνω σε αυτούς τους άξονες χτίζεται συστηματικά το τελευταίο διάστημα η αξίωση από τον λαό να στοιχηθεί με τη βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, κάλεσμα στον λαό να υποταχθεί σε αυτήν την πολιτική ήταν και όσα είπαν χθες Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης στην εγκάρδια συνάντησή τους, με την κυβέρνηση της ΝΔ να κάνει λόγο για «δίαυλο επικοινωνίας» και «παραγωγική συζήτηση» και την «αξιωματική αντιπολίτευση» του ΠΑΣΟΚ να σημειώνει ότι «η συναίνεση είναι σαν το ταγκό, θέλει δύο».

Τι είναι όμως αυτό που ενεργοποιεί ξανά τα «ελατήρια» της συναίνεσης και τα καλέσματα «σταθερότητας»; Τι είναι αυτό που έρχεται ως συμπλήρωμα της γνωστής δικομματικής κοκορομαχίας για τον εγκλωβισμό εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στα γνωστά ψεύτικα διλήμματα;

Η απάντηση δίνεται, πρώτον, από τις διεθνείς οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις, από τα πολεμικά μέτωπα σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία, που παίρνουν παγκόσμιες διαστάσεις και οδηγούν την άρχουσα τάξη να αναζητεί διαρκώς μέτρα εξουδετέρωσης των λαϊκών αντιδράσεων. Να εναλλάσσει το καρότο της συναίνεσης με το μαστίγιο της καταστολής, για να επιβάλει την πολιτική της βαθιάς εμπλοκής στους θανάσιμους σχεδιασμούς.

Δεύτερον, από τις εξελίξεις στην ΕΕ, που προκαλούν μεγάλη ανησυχία στην άρχουσα τάξη, αφού αποτυπώνονται τα μεγάλα αδιέξοδα ενόψει μίας ακόμα κρίσης, με τα σεισμικά κύματα να ξεκινούν προς το παρόν από τις δύο μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες, τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Τρίτον, από τη σφοδρή επίθεση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα για να θωρακίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου, για να ανεβάσει στροφές η «πολεμική οικονομία», που φέρνει φτώχεια, μισθούς πείνας, επίθεση στην Παιδεία, στην Υγεία και σε κάθε εργατικό - λαϊκό δικαίωμα.

Δίνεται δηλαδή από όλους εκείνους τους παράγοντες που δικαιολογημένα εντείνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, στο φόντο των μεγάλων αντιφάσεων του συστήματος και της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Που τροφοδοτούν το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και της διεκδίκησης.

Γι' αυτό και μια σειρά αναλύσεις που καταλήγουν στην ανάγκη για «συναίνεση» και «σταθερότητα» ξεκινούν από τις προειδοποιήσεις για «περιπέτειες» και «συμφορές», για «δύσκολες μέρες» που - όπως λένε - έρχονται και πρέπει «να μας βρουν ενωμένους».

Η πραγματικότητα βεβαίως είναι η ακριβώς αντίθετη. Οτι σε «περιπέτειες», ακόμα πιο «δύσκολες μέρες» και «συμφορές» σπρώχνουν τους εργαζόμενους και τον λαό αυτοί που ζητάνε τη συναίνεσή του, η κυβέρνηση, το κεφάλαιο, τα κόμματά του και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπου συμμετέχει το ελληνικό κράτος.

Ο λαός σήμερα καλείται να συναινέσει:

Καταρχάς στους θανατηφόρους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στους οποίους εμπλέκεται με τα μπούνια η Ελλάδα και στους οποίους συμφωνούν μέχρι κεραίας όλα τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό και τα λεγόμενα ζητήματα «εξωτερικής πολιτικής» βρέθηκαν στο επίκεντρο της χθεσινής συνάντησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Στο δόγμα θωράκισης της ΝΑΤΟικής συνοχής, που πάει χέρι χέρι με τα επικίνδυνα σχέδια συνδιαχείρισης στο Αιγαίο και οριστικής διχοτόμησης στην Κύπρο. Στη μετατροπή της χώρας σε απέραντη ΝΑΤΟική βάση, για τη στήριξη τόσο του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ όσο και του καθεστώτος Ζελένσκι στην Ουκρανία.

Σε αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, όπως η «πράσινη μετάβαση», που σημαίνει ενεργειακή φτώχεια για τον λαό, στους μισθούς πείνας, στην υποβάθμιση και εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας κ.ο.κ.

Σε όλα εκείνα δηλαδή που τσακίζουν τη ζωή του και βρίσκονται στον πυρήνα της στρατηγικής της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου, που στο όνομα της σταθερότητάς της καλούν τον λαό να σηκώσει «λευκή σημαία».

Από την άλλη, υπάρχει και πείρα. Σε λιγότερο επικίνδυνες και δύσκολες συνθήκες, τα προηγούμενα χρόνια, ο λαός κλήθηκε να σκύψει το κεφάλι, να υπομένει το τσάκισμα της ζωής του, το ξήλωμα κατακτήσεων και δικαιωμάτων δεκαετιών, εξαπατήθηκε από όσους του υπόσχονταν έξοδο από την κρίση χωρίς σύγκρουση με το σύστημα, κλήθηκε να στηρίξει διάφορους συνδυασμούς κυβερνήσεων συνεργασίας που όλες πήγαιναν από το ένα μνημόνιο στο άλλο.

Τίποτα λοιπόν δεν έχουν να περιμένουν από τη σταθερότητα του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους. Μια τέτοια «σταθερότητα» το μόνο που εξασφαλίζει είναι η μεγαλύτερη αστάθεια, μια ζωή με διαρκή ανασφάλεια, αναμέτρηση με απειλές και κινδύνους για το παρόν και το μέλλον τους.

Στον αντίποδα, σταθερότητα από τη σκοπιά του λαού μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από την αμφισβήτηση της στρατηγικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, με την ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης και σύγκρουσης με τους σχεδιασμούς των επιχειρηματικών ομίλων και των κομμάτων τους.

Σταθερότητα για τον λαό εξασφαλίζεται με την πάλη του, βάζοντας εμπόδια στην εφαρμογή της βάρβαρης αυτής πολιτικής, προκαλώντας ρήγματα. Σημαίνει οργάνωση της αντεπίθεσής του, με το βλέμμα στραμμένο στην προοπτική της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, στις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη για να κατακτήσει τον πλούτο που παράγει, για να μπορέσει να ικανοποιήσει κάθε του ανάγκη.