Σκηνή πρώτη. Λευκωσία. Ο Πρόεδρος της Κύπρου φιλοξενεί την 9η τριμερή συνάντηση με Ελλάδα και Ισραήλ. «Θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και για το Κυπριακό και για τα Ελληνοτουρκικά. Θεωρώ ότι ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος είναι καθοριστικής σημασίας μήνες για το πώς θα εξελιχθούν τα θέματα», ανακοινώνει.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης επαυξάνει: «Οι επόμενοι δύο μήνες θα είναι μήνες κρίσιμοι σε πολλά επίπεδα (...) για το ζήτημα του Κυπριακού (...) οι επόμενοι μήνες είναι σημαντικοί και στα πλαίσια των ελληνοτουρκικών σχέσεων».

Και ο Ισραηλινός Πρόεδρος συμπληρώνει: «Σύντομα θα πρέπει να αποφασίσουμε για το πώς το Ισραήλ θα εξαγάγει το αέριό του και οι ίδιες αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν από την Κύπρο (...) αυτές οι αποφάσεις θα ληφθούν τους επόμενους τρεις με έξι μήνες, νομίζω εντός τριών μηνών».

Μια μέρα πριν, ο υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ, μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον Τούρκο ομόλογο του, έχει ανακοινώσει ότι ο Νετανιάχου ετοιμάζει βαλίτσες για Αγκυρα, σε μια «πολλά υποσχόμενη στιγμή για την περιφερειακή συνεργασία».

Στη διακήρυξη της τριμερούς Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ τονίζεται ότι «υπό το πρίσμα της αυξανόμενης ανάγκης για ενεργειακή διαφοροποίηση και διασυνδεσιμότητα, λόγω των γεωπολιτικών εξελίξεων», αναζητείται ένας «αξιόπιστος ενεργειακός διάδρομος από τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη».

Σκηνή δεύτερη. Αγκυρα. Στις κοινές δηλώσεις μετά τη συνάντησή τους, οι ΥΠΕΞ Ελλάδας και Τουρκίας ανακοινώνουν έναν πυκνό «οδικό χάρτη» για τους επόμενους τρεις μήνες, με συνεχείς συναντήσεις, ανάμεσά τους και αυτή των Μητσοτάκη - Ερντογάν.

Εναν «διάλογο άνευ προϋποθέσεων», όπως είπε ο Φιντάν, άρα με όλα τα ζητήματα ανοιχτά στο τραπέζι. «Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου για τη Συρία, για τη Λιβύη, για τη συνεχιζόμενη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία», πρόσθεσε ο Ελληνας ΥΠΕΞ και επανέλαβε πολλές φορές την ανάγκη «να υπάρξει προσέγγιση στο πλαίσιο της περιφερειακής σταθερότητας», της ανάγκης δηλαδή να θωρακιστεί η ΝΑΤΟική συνοχή.

Σκηνή τρίτη. Βίλνιους, Σύνοδος του ΝΑΤΟ. Σε συνέντευξη εφ' όλης της ύλης, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ενημερώνει για τα Ελληνοτουρκικά ότι «αυτό που προσπαθώ να κάνω ειλικρινά είναι να πετύχω μια συνεργασία στην οποία ενισχύουμε το NATO».

Λίγες ώρες μετά, στη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν, αποφασίζεται να τρέξει «γκαζωμένα» το παζάρι, με τον Ελληνα πρωθυπουργό να λέει μάλιστα ότι μια ενδεχόμενη «απομείωση κυριαρχίας» «είναι σχετική έννοια», καθώς «οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί ενδεχομένως να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».

Λίγες μέρες μετά, ο Ερντογάν αποκάλυψε ότι «συζητήσαμε ξεκάθαρα με τον κ. Μητσοτάκη (...) το θέμα της στρατιωτικοποίησης αυτών των νησιών (σ.σ. του Ανατολικού Αιγαίου). Αλλωστε ο υπουργός Εξωτερικών μου μίλησε με τον συνομιλητή του για το θέμα, μιλάει και θα μιλήσει για αυτά».

Και μια «λεπτομέρεια»: Ανάμεσα σε πολλά άλλα, στη Σύνοδο του Βίλνιους εγκρίνονται τα «χωρικά σχέδια» του ΝΑΤΟ απέναντι σε Ρωσία, Κίνα, Ιράν. Με αμερικανική πρόταση, σε αυτά προβλέπονται διπλή ονομασία για τα Στενά του Βοσπόρου («προσπερνώντας» τη Συνθήκη του Μοντρέ) και αναφορά στην Κύπρο με συντεταγμένες, αντί με το όνομα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Βάζοντας σε μια σειρά την αλληλουχία αυτών των σκηνών, «διαβάζει» κανείς τη μεγαλύτερη εικόνα των διευθετήσεων που επιταχύνονται στην περιοχή, μέρος των οποίων είναι και τα Ελληνοτουρκικά.

«Αφετηρία» είναι η ευρωατλαντική συνοχή, «καταλύτης» τα ενεργειακά, «επόπτης» οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και μεθοδεύεται λύση - πακέτο σε Αιγαίο, Ανατ. Μεσόγειο, Κυπριακό. Ειδικά στα Ελληνοτουρκικά, ο «οδικός χάρτης» έχει προορισμό τη Χάγη, είναι εφ' όλης της ύλης και το παζάρι αφορά επώδυνες παραχωρήσεις και συμβιβασμούς, που είναι όμως ...«σχετικές έννοιες», σύμφωνα με τον πρωθυπουργό.

Και πώς να μην είναι τέτοιες για την αστική τάξη και τα κόμματά της, όταν το μεγάλο ζητούμενο για τα συμφέροντά της είναι η αναβάθμιση του ρόλου της στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που προϋποθέτει βαθύτερη εμπλοκή και αδιάρρηκτη συνοχή του ΝΑΤΟ απέναντι στους ανταγωνιστές του, βάζοντας τη χώρα και την περιοχή σε νέους κινδύνους, ενάντια στα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού και του τουρκικού λαού...