ΣΕΛ. 28
Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, μένει όμως η αντιαγροτική πολιτική! Αυτό επισήμαναν οι βουλευτές του ΚΚΕ, κατά τη συζήτηση της Επερώτησης του Κόμματος για τα προβλήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς και της αγροτικής οικονομίας, χτες στη Βουλή.
Αλέκα Παπαρήγα: Από τον «κοινωνικό διάλογο» τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι. Χρειάζεται ο άλλος διάλογος, στους τόπους δουλειάς, στους δρόμους, στις πλατείες. Ο αγώνας έχει και το διάλογο, έχει και τον αντίλογο
Σήμερα κυβέρνηση, κεφάλαιο, τα κόμματά του προωθούν τις ελαστικές μορφές εργασίας, ενώ μπορεί να είναι σταθερός και να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος στις 7 ώρες. Οταν το 19ο αιώνα οι εργαζόμενοι πάλευαν για 8ωρο, τον 21ο αιώνα, με την πρόοδο της τεχνολογίας, με τη βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου, μπορεί να μειωθεί, να έχουν δουλειά όλοι οι εργαζόμενοι, με κανονικό μισθό, με βελτίωση των όρων εργασίας. Υπάρχουν τομείς με διαπιστωμένα κενές θέσεις εργασίας, όπως οι κοινωνικές υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, που πρέπει να αναπτυχθούν, αλλά και παραγωγικοί τομείς που συρρικνώνονται επειδή δε συμφέρουν το κεφάλαιο. Η τεχνολογία μειώνει τη ζωντανή ανθρώπινη εργασία στον παραγωγικό τομέα, δημιουργεί πλεόνασμα εργατικού δυναμικού, για να ασχοληθεί με υπηρεσίες που βελτιώνουν τη ζωή του ανθρώπου. Κυβέρνηση και κεφάλαιο ρίχνουν το βασικό μισθό, τη βασική σύνταξη, ωθούν σε ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών παροχών, που δε θα φτάνει να καλύπτουμε σύγχρονες ανάγκες. Προωθούν τον «εθνικό μισθό», την «εθνική σύνταξη» στα 500 και 600 ευρώ.
Βγήκαν πάλι αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία ενάντια στο ΚΚΕ, γιατί δε συμμετέχει στις κινητοποιήσεις που καλούσαν διάφοροι, από την κυβέρνηση μέχρι τους αυτοαποκαλούμενους και επονομαζόμενους «αντιεξουσιαστές», για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή το Δεκέμβρη του 2008. Το ΚΚΕ τιμά επετείους με περιεχόμενο που επικεντρώνει στην πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα, συμμετέχει σε κινητοποιήσεις που θέτουν στο επίκεντρο, μαζί με την αντιμετώπιση της κρατικής βίας και καταστολής, τα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, της νεολαίας και των γυναικών, τα δικαιώματά τους, που δέχονται ολομέτωπη επίθεση. Η βία που δολοφόνησε το μαθητή είναι η βία του συστήματος που δολοφονεί εργάτες στα κάτεργα των καπιταλιστών (εργατικά ατυχήματα τα λένε). Εχει σχέση με τη ληστεία του λαϊκού μόχθου, την ανεργία, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την εμπορευματοποίηση των Παιδείας - Υγείας - Πρόνοιας, τα αντιδραστικά μέτρα που προωθούν η ΕΕ, η κυβέρνηση, με τη συμφωνία της ΝΔ. Απάντηση συνολικά στη βία του συστήματος είναι η πολιτική αντεπίθεση του λαού για τη δική του εξουσία. Τέλος, ένα οργανωμένο μαχητικό αποτελεσματικό λαϊκό κίνημα πρέπει να αυτοπεριφρουρείται από προβοκάτσιες και μηχανισμούς τρομοκράτησης και συκοφαντίας.