Ο αγώνας για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις Συλλογικές Συμβάσεις βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση του. Είναι δεδομένο ότι σ' αυτή τη μάχη όλοι κρίνονται από τις θέσεις αλλά και την ταχτική τους μέσα στο κίνημα. Από το κατά πόσο το πλαίσιο και οι μορφές πάλης που στηρίζουν, βοηθούν στην ανάπτυξη μαζικών ενιαίων ταξικών αγώνων με διάρκεια και συνέπεια, «κόβουν» χώρο από την κυβέρνηση και ακυρώνουν τους ελιγμούς της, δεν αφήνουν περιθώρια για αποπροσανατολισμό και αυταπάτες, προετοιμάζουν την εργατική τάξη για την αναγκαία κλιμάκωση το επόμενο διάστημα, ανεξάρτητα από την κοινοβουλευτική τύχη που θα έχει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.

Με βάση τα παραπάνω κρίνεται και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και στη μεν τακτική του, τα πράγματα είναι εξόφθαλμα. Η συμπόρευσή του στο συνδικαλιστικό κίνημα με τη συνδικαλιστική πλειοψηφία είναι χαρακτηριστική της εχθρικής του στάσης απέναντι στην αναγκαία όσο ποτέ ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων, στην κλιμάκωση της ολομέτωπης σύγκρουσης με την καρδία κάθε μεταρρύθμισης, το καπιταλιστικό κέρδος και το σύστημα που το στηρίζει. Το ίδιο άλλωστε εκφράζει και η στάση του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, τον έτερο εκφραστή της πλουτοκρατίας. Σε ό,τι αφορά στις θέσεις του, είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω ενδεικτικά μόνο παραδείγματα.

• Για την ενοποίηση των Ταμείων, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βάζει όρους, όπως η σύνταξη «αξιόπιστων αναλογιστικών μελετών που θα αναδεικνύουν την οικονομική προοπτική των Ταμείων», την αποπληρωμή των ελλειμμάτων, τη συγκατάθεση των εργαζομένων και τέλος η ενοποίηση να γίνει «στο ανώτατο δυνατό κοινό παρονομαστή». Ποιο είναι το πρόβλημα για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Οτι η ενοποίηση γίνεται πρόχειρα, χωρίς μελέτες. Και ότι δεν υπάρχει συναίνεση των εργαζόμενων στο αποδεδειγμένο πετσόκομμα των δικαιωμάτων τους. Προφανώς, αν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, θα συναινούσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τη μείωση π.χ. των συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Είναι φανερό ότι η πρότασή του υπονομεύει από τη σύλληψή της ακόμα τη σκέψη οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.
• Για τη βιωσιμότητα του συστήματος (για την οποία προφανώς ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί ότι κινδυνεύει) συνιστά «αύξηση του ποσοστού απασχόλησης» και την «κατάργηση της ανασφάλιστης εργασίας». Προτείνει μάλιστα ότι η Ελλάδα πρέπει να πιάσει το ποσοστό των άλλων κρατών μελών της ΕΕ (70%, έναντι του 61% στη χώρα μας). Ποια απασχόληση όμως μπορεί να εξασφαλίσει ο καπιταλισμός; Σίγουρα όχι τη μόνιμη, σταθερή με πλήρη δικαιώματα. Μπορεί να εξασφαλίσει την ημιαπασχόληση και την υποαπασχόληση εναλλασσόμενη με την ανεργία, με μισθούς των 500 ευρώ, που έχουν την αντανάκλασή τους και στις χαμηλές συντάξεις. Ετσι κατάφεραν και τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ να φτάσουν στο 70%, ακολουθώντας δηλαδή την αντιδραστική μεθοδολογία που επιτάσσει η στρατηγική της Λισαβόνας.

Στο ζήτημα της Συλλογικής Σύμβασης, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει:

• Για τη μερική απασχόληση: «Στα υπόλοιπα θεσμικά μπορούμε να δούμε θετικά αρκετές από τις προτάσεις που έχουν διατυπωθεί από τη νομική υπηρεσία της ΓΣΕΕ. Εμφαση χρειάζεται στη δημιουργία ενός πλαισίου κανόνων για σταθερή απασχόληση και εργασιακές σχέσεις με χτύπημα των ελαστικοτήτων» (Θέσεις «Αυτόνομης Παρέμβασης» για τη νέα ΕΓΣΣΕ). Ποια θέση της ΓΣΕΕ στηρίζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Να μπει πλαφόν στη μερική απασχόληση! Οχι να καταργηθεί κάθε μορφή ελαστικής απασχόλησης, αλλά να παζαρέψουν οι εργαζόμενοι πόσο περισσότερο θα τους εκμεταλλεύονται κατά περίπτωση οι εργοδότες. Υπέρμαχος της θεωρίας του «εφικτού», ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ βάζει σήμερα αίτημα για πλαφόν 10% στη μερική απασχόληση. Αύριο, όταν δυσκολέψει ακόμα περισσότερο η δυνατότητα αναπαραγωγής του κεφαλαίου και ενταθεί η επιθετικότητά του, σε τίποτα δε θα διστάσει να προτείνει πλαφόν 20%, 30% ή και 50%. Σε καμιά περίπτωση όμως δε θα βάλει αίτημα - στην πράξη και όχι στα λόγια, όπως το συνηθίζει - να καταργηθεί η μερική απασχόληση.

Για να μην αναφερθεί κανείς στα άλλα «θεσμικά» αιτήματα της ΓΣΕΕ, όπως η απελευθέρωση των απολύσεων και η νομιμοποίηση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας μέσα από τις Συλλογικές Συμβάσεις. Τι λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις του στη ΓΣΕΕ; «Ο γέγονε γέγονε». Οι ελαστικές σχέσεις απασχόλησης έγιναν νόμος, το ίδιο και η διευθέτηση. Αρα «εφικτό» και «ρεαλιστικό» είναι να διαπραγματευτούμε τις συνέπειές τους και να αφορίσουμε κάθε αίτημα για κατάργησή τους.

• Για τους μισθούς, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Ο κατώτερος μισθός βρίσκεται σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα (50% του κατώτερου ευρωπαϊκού, 54% του ελληνικού μέσου μισθού). Βασικό αίτημα η εντός τριετίας εναρμόνιση με τα ευρωπαϊκά δεδομένα όσον αφορά τον κατώτερο μισθό που βρίσκεται στα 1.250 ευρώ. Συνεπώς, διεκδικούμε κατ' αναλογία και με τις απαραίτητες στρογγυλοποιήσεις, ο κατώτερος μισθός να διαμορφωθεί στα 860 ευρώ από τα 657,89 ευρώ που είναι σήμερα ενώ το κατώτερο ημερομίσθιο να διαμορφωθεί στα 40 ευρώ από τα 29,39 ευρώ που είναι σήμερα» (ό.π).

Στο ζήτημα των μισθών, κριτήριο του ΣΥΝ αποτελούν τα ισχύοντα στην ΕΕ. Αν, για παράδειγμα, στην ΕΕ ο μέσος όρος των μισθών ήταν ίσος με αυτόν της Ελλάδας, προφανώς δε θα υπήρχε κανένας λόγος να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι αυξήσεις. 'Η, αν για παράδειγμα, κριτήριο είναι η ΕΕ, τότε γιατί να μην διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι και αύξηση της μερικής απασχόλησης, τα επίπεδα της οποίας είναι στην Ελλάδα στατιστικά μικρότερα από αυτά της ΕΕ;

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται με πάμπολλα ακόμα παραδείγματα από το εργατικό και το μαζικό κίνημα. Ποια βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων εξυπηρετεί η στήριξη της ΠΑΣΚΕ, ενίοτε και της ΔΑΚΕ, από τις δυνάμεις του ΣΥΝ σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες σε βάρος του ΠΑΜΕ; Ποια προοπτική ανοίγει για τους εργαζόμενους η αθώωση του ΠΑΣΟΚ μέσα από προτάσεις συνεργασίας σε θέματα φωτιά, όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει καταγράψει εγκλήματα σε βάρος της εργατικής τάξης και των παιδιών της, όπως το Ασφαλιστικό και η Παιδεία; Τι ακριβώς κερδίζουν οι εργαζόμενοι από τη συνδιοίκηση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε δήμους και νομαρχίες; Εκεί όπου οι εργασιακές σχέσεις γίνονται κουρέλι, στο όνομα του «εφικτού» και το ρητό «πλήρωνε για να έχεις» έγινε νόμος στο όνομα του ρεαλιστικού;

Αυτή είναι η πραγματικότητα και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι το κυρίαρχο σύστημα δε στερήθηκε ποτέ ούτε αναχώματα προς τις ριζοσπαστικές δυνάμεις, ούτε συμπληρώματα σε κόμματα που ανέκαθεν προωθούσαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.