ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λ. ΖΑΜΟΪΣΚΙ

Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας

7ο ΜΕΡΟΣ

Ο ρόλος της στοάς

Ολες αυτές οι μασονικές στοές μπορούσαν από τώρα και πέρα να συνδέονται ανεμπόδιστα με τους Ιταλούς «αδελφούς» άμεσα στο ιταλικό έδαφος, μια και τα μέλη τους ήταν ταυτόχρονα μετέχοντες της «μεγάλης Ανατολής» τόσο στην Ιταλία, όσο και στις ΗΠΑ. Για «βοήθεια» στους Ιταλούς μασόνους προστέθηκε ο Τζέιμς Τσέλερμπαχ, πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Ρώμη και Αμερικανός μασόνος. Στις ΗΠΑ με πρωτοβουλία του ακούραστου Τζιλιότι συστήθηκε η ειδική «Εθνική Επιτροπή Αμερικανών πολιτών για την απόδοση δίκιου στον ιταλικό μασονισμό». Μεταξύ άλλων στην επιτροπή ανήκε ο Χέρτερ, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Κατ' απαίτησή του δόθηκε στη διάθεση των μασόνων της Ιταλίας το μέγαρο Τζουστινιάνι στη Ρώμη για το οποίο οι Αμερικανοί πλήρωσαν 140 εκατ. λιρέτες, σεβαστό ποσό για κείνη την εποχή.

Τον Απρίλη του 1960, όταν στην Ιταλία η κυβέρνηση Ταμπρόνι συνασπίστηκε με τους νεοφασίστες και ετοιμάζονταν μαζικοί τουφεκισμοί των διαδηλώσεων, με το καράβι «Σατούρνια» έφτασε εδώ μια επιβλητική αντιπροσωπεία του αμερικανικού μασονισμού. Υποδέχτηκαν τους Αμερικανούς «αδελφούς» που τους συνόδευε ο Τζιλιότι, Ιταλοί υπουργοί και ο προσωπικός εκπρόσωπος του Προέδρου. Η άφιξη αυτής της αντιπροσωπείας επισφράγιζε τη δουλιά για την αναδιοργάνωση των ιταλικών μασονικών στοών κάτω από την αιγίδα της «μεγάλης Ανατολής»*.

«Οι Αμερικανοί, πρώτ' απ' όλα οι εκπρόσωποι του μασονισμού, που συνδέονταν με τη μαφία και τη ΣΙΑ - έγραφε σχετικά μ' αυτό ο Τζάνι Ρόσι στο βιβλίο «Εν ονόματι της "στοάς"» - από τώρα και στο εξής κρατούσαν στα χέρια τους το μέλλον της «μεγάλης Ανατολής» της Ιταλίας. Τα μασονικά κανάλια μπορούσαν τώρα σε περίπτωση ανάγκης να χρησιμοποιηθούν για να ασκηθεί με όλα τα μέσα επίδραση στις ιταλικές πολιτικές αποφάσεις κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη γίνει τίποτε γνωστό. Για το σκοπό αυτό επιβαλλόταν, ωστόσο, να απωθηθούν το ιστορικό σοσιαλιστικό και αντικληρικό συστατικό του ιταλικού μασονισμού, να γίνει προσέγγιση με την καθολική εκκλησία, να στηθεί στα πόδια και να δοθεί σε σίγουρα χέρια το μυστικό όργανο που θα χρησίμευε σαν κανάλι εκβιασμού και διείσδυσης στις κρυφές γωνίες του μεγάρου Τζουστινιάνι* - στοάς της «Προπαγάνδας-2».

Πρόκειται για την υπερστοά του Τζέλι. Η άνοδος του Τζέλι άρχισε ακριβώς από τη στιγμή που στο τέλος του 1966 μεταφέρθηκε στη στοά «Π-2» σαν «μαθητής». Εδώ αποχτάει κύρος, επωφελούμενος από τις σχέσεις που είχε συνάψει κατά την παραμονή του στην Αργεντινή. Ο πρόεδρος Περόν τον διορίζει μάλιστα οικονομικό σύμβουλο της Πρεσβείας της Αργεντινής στην Ιταλία. Μέσα από τα χέρια του Τζέλι και των φίλων του, στη στοά περνούν οι συμφέρουσες συναλλαγές με την Αργεντινή, γίνεται εμπόριο όπλων με τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ο γενικός γραμματέας της «Π-2», Μινγκέλι, συνδεόταν με την εταιρία ΡΑΚΟΪΝ που κάνει εμπόριο όπλων, η οποία είχε ετήσιο τζίρο μέχρι μισό δισεκατομμύριο δολάρια. Στην ουσία, η ΡΑΚΟΪΝ είναι παράρτημα των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών που ανάμεσα στ' άλλα καθήκοντα ασχολούνταν επίσης με το κρυφό εμπόριο όπλων. Εξυπακούεται, ήταν ωφέλιμο και βολικό να γίνονται τέτοιες δοσοληψίες μέσα από τα μυστικά κανάλια που εξασφάλιζε η «Π-2». Το 1971 ο Τζέλι γίνεται ελεγκτής της «Π-2», ύστερα παίρνει τον τίτλο «επίτιμος τέκτων» αυτής της στοάς. Την εποχή αυτή, η στοά διευρύνει τις θέσεις της σε διάφορες στρατιωτικές υπηρεσίες της Ιταλίας, σε τμήματα των μυστικών υπηρεσιών. Η ΣΙΑ και το Πεντάγωνο μπορούσαν βολικότερα να περάσουν μέσα από τη στοά την πολιτική τους στα ζητήματα των εξοπλισμών, για παράδειγμα, να «λαδώνουν» τους ανώτατους κρατικούς παράγοντες, ώστε να εξασφαλίσουν την αγορά από μέρους της Ιταλίας, αεροπλάνων «Λόκχιντ» και άλλου αμερικανικού οπλισμού.

Η «Π-2» ενισχύει την επιρροή της στον κρατικό και στρατιωτικό μηχανισμό, γίνεται κράτος εν κράτει ή, ακριβέστερα, το χαλκείο των κρατικών συνωμοσιών, προκλήσεων, σκανδάλων, τρομοκρατικών ενεργειών, που αποσταθεροποιούν το σύστημα κρατικής οργάνωσης της χώρας και προετοιμάζουν το έδαφος για την κατάληψη της εξουσίας από τα φασιστικά στοιχεία. Ο Τζέλι καλεί τους οπαδούς του «να παρατήσουν τη φιλοσοφία και ν' ασχοληθούν μόνο με σοβαρά και συγκεκριμένα ζητήματα, που αφορούν ολόκληρη την εθνική ζωή» - διάβασε: συνωμοσίες.

Χρέος των μελών της στοάς ήταν να έχουν στο κάθε τμήμα «πηγές πληροφόρησης, κυρίως αναλυτικής».

Το 1973 ο Τζέλι βοηθάει τον Περόν να επανέλθει στην εξουσία στην Αργεντινή. Προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στον πρόεδρο της Ουρουγουάης. Οι μετοχές του «αξιότιμου μάγιστρου» ανεβαίνουν ακάθεκτα. Από τότε υπουργοί και ανώτεροι αξιωματικοί επιδιώκουν να γίνουν δεκτοί από τον Τζέλι σε ακρόαση, να γραφούν στη μασονική στοά «Π-2». Κι ο Τζέλι τους δέχεται στα πολυτελή διαμερίσματα του ξενοδοχείου «Εκσέλσιορ» επί της οδού Βενέτο της Ρώμης, απέναντι από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Στην Ιταλία ο Τζέλι συμπεριφέρεται σαν Αμερικανός υποπρόξενος. Με δική του υπόδειξη, το υπουργείο Αμυνας διόρισε επικεφαλής των ιταλικών ειδικών υπηρεσιών το φασίστα στρατηγό Μιτσέλι. Από τον Τζέλι εξαρτούνταν οι σπουδαιότεροι διορισμοί και προβιβασμοί. Από τώρα και πέρα, στη στοά γίνονται δεκτοί μόνο ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί με βαθμό όχι μικρότερο από συνταγματάρχη.

Ολη αυτή η δραστηριότητα, εννοείται, βγαίνει ολοένα πιο συχνά στην επιφάνεια. Πολύ περισσότερο που ο «μάγιστρος», καθώς αισθάνεται σαν μη εστεμμένος άρχοντας της Ιταλίας, επιτρέπει στον εαυτό του κάτι που δεν εγκρίνει γενικά η μασονική πρακτική: την επικοινωνία με τον «χυδαίο» Τύπο. Εξάλλου, ο Τύπος ανήκει στον ίδιο, τουλάχιστον, η εφημερίδα με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία σ' όλη τη χώρα, η μιλανέζικη «Κοριέρε ντέλα σέρα», όπου δημοσιεύονται οι συνεντεύξεις του. Οι κυριότεροι συντάκτες της εφημερίδας, ο αρχισυντάκτης κι ο ιδιοκτήτης της, τραπεζίτης Κάλβι, ανήκουν στη στοά του Τζέλι. Εκεί συναντιούνται επίσης οι διευθυντές των ραδιοσταθμών και των προγραμμάτων της τηλεόρασης.

Ο Τζέλι αφήνει να εννοηθεί ότι κι αυτός, «όπως ο Γαριβάλδης», έχει τη «χιλιάδα» του, με καμιά εκατοντάδα μέλη του Κοινοβουλίου, που ανήκαν σε διαφορετικά κόμματα. Δημιουργημένη με τις φροντίδες της ΣΙΑ, η δομή της μασονικής στοάς αγκάλιασε στους κόλπους της ένα συνονθύλευμα από αντικομμουνιστές και φιλοατλαντικούς παράγοντες όλων των αποχρώσεων, από τους σοσιαλδημοκράτες (και σοσιαλιστές) μέχρι τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος των χριστιανοδημοκρατών, τους φασίστες παλαιού τύπου και τους νεοφασίστες. Το «μαργαριτάρι» όμως του Τζέλι, που άστραφτε από δολάρια και σχέσεις με τις ΗΠΑ, ήταν ο τραπεζίτης Μικέλε Σιντόνα.

Τον ίδιο τον Σιντόνα τον ανακάλυψε στη Σικελία ο παλιός μας γνώριμος Μαξ Κόρβο. Ο Σιντόνα απόχτησε την περιουσία του με σκοτεινές μηχανορραφίες: οργάνωνε αισχροκερδείς κομπίνες για τη δημιουργία, χωρίς αρκετή κάλυψη, τραπεζικών υποκαταστημάτων σε άλλες χώρες, ώστε να μεταφέρει εκεί κρυφά και ατελώνιστα τα κεφάλαιά του, κάνοντας σπέκουλα με συνάλλαγμα. Χρηματοδοτούσε τα κόμματα σαν αντάλλαγμα για τις παράνομες εκδουλεύσεις τους, διατηρούσε σχέσεις με τη σικελιώτικη και την ιταλοαμερικανική μαφία και, φυσικά, πρόσφερε υπηρεσίες στη ΣΙΑ. Το 1971 ο Σιντόνα, με τη βοήθεια του πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Ρώμη Γκραμ Μάρτιν, γίνεται ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Ντέιλι Αμέρικεν», δημοσιογραφικού οργάνου της ΣΙΑ στην Ιταλία που κυκλοφορούσε στην αγγλική γλώσσα*.

Για το Σιντόνα η αγορά αμερικανικής εφημερίδας ήταν μια δυνατότητα για χρηματικές κομπίνες πέρα από τον ωκεανό. Για τη ΣΙΑ πάλι ήταν μια ευκαιρία να καλυφθεί πίσω από τον Σιντόνε για το σκάνδαλο που ξέσπασε στην Ιταλία, όταν αποκαλύφθηκε ότι η εφημερίδα «Ντέιλι Αμέρικεν» χρηματοδοτείται από την αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών.

*Για την εκδήλωση αυτή ο Αμερικανός κατάσκοπος τιμήθηκε με τον τίτλο «ισόβιος μεγάλος επίτιμος τέκτων, διακεκριμένο μέλος του ιταλικού συμβουλίου σκωτικής τελετουργίας» και εκπρόσωπος... της Ιταλίας στη διεθνή μασονική ένωση - της λεγόμενης «Συνδιάσκεψης της Ουάσιγκτον».

* Το στρατηγείο της «μεγάλης Ανατολής» της Ιταλίας στη Ρώμη.

* Η «Ντέιλι Αμέρικεν» άρχισε να εκδίδεται στη Ρώμη μετά τον πόλεμο στη θέση της εφημερίδας «Σταρζ εντ Στράιπς», η οποία έβγαινε για τους Αμερικανούς στρατιώτες στην Ιταλία. Η εφημερίδα άλλαξε μια σειρά από ιδιοκτήτες, ώσπου για την τύχη της ενδιαφέρθηκε η ίδια η δαιμόνια Κλερ Μπουτ Λιούς. Να τι γράφει σχετικά μ' αυτό ο πρώην υπάλληλος της ΣΙΑ Ρόμπερτ Κάνινχαμ: «Η πρέσβειρα έδειχνε μεγάλη φροντίδα για την "Ντέιλι Αμέρικεν" και ήταν πεπεισμένη, δεν ξέρω όμως με ποια βάση, ότι η εφημερίδα αυτή μπορεί να πέσει στα χέρια των Ρώσων. Εκμυστηρεύτηκε τους φόβους της αυτούς στον Αλεν Ντάλες που ήταν φίλος της και κατόρθωσε να τον πείσει να ιδρύσει μια εταιρία, στην οποία η ΣΙΑ να έχει άμεσα το 40% των μετοχών. Στα χέρια αυτής της εταιρίας πέρασε η εφημερίδα. Η ιστορία αυτή βγήκε το 1964 στη φόρα και δημιούργησε μπελάδες στη ΣΙΑ». Επικεφαλής της εφημερίδας διορίστηκε ο ίδιος ο Κάνινχαμ, ο οποίος έγινε και ιδιοκτήτης της, αφού παραιτήθηκε από τη ΣΙΑ. Η παραίτησή του ήταν τυπική και δεν άλλαξε τον προορισμό της εφημερίδας σαν φερέφωνο της αμερικανικής κατασκοπείας. Τότε ακριβώς μεσολάβησε η πούληση της εφημερίδας στον Μικέλε Σιντόνα που ήταν βολική, γιατί παρότι η εφημερίδα άρχισε ν' ανήκει φαινομενικά σ' έναν Ιταλό, στην πραγματικότητα, όμως, παρέμεινε όργανο της ΣΙΑ, αφού ο ίδιος ο Σιντόνα ήταν άνθρωπος των Αμερικανών.

Αύριο η συνέχεια

Ο τίτλος είναι του «Ριζοσπάστη»