(Το μήνυμα της Κρήτης)
«ΟΥΤΕ γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών». Μ' αυτό το κεντρικό σύνθημα, που βροντοφώναζαν οι διαδηλωτές της παγκρήτιας αντιιμπεριαλιστικής κινητοποίησης - την περασμένη Κυριακή έξω από τη βάση της Σούδας - για μια ακόμη φορά έστειλαν το μήνυμά τους: Να κλείσει η αμερικανοΝΑΤΟική βάση, το ορμητήριο αυτό για τις σφαγές των λαών.
ΕΙΝΑΙ 65 χρόνια, από τότε, που η Αθήνα εκείνο το μακρινό χάραμα της 20ής του Μάη 1941 ξυπνούσε από το μεγάλο θόρυβο, που έκαναν ασταμάτητα τα γερμανικά αεροπλάνα. Δε χρειάζονταν άλλες πληροφορίες.
ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ πως οι Γερμανοί κάτι ετοίμαζαν ήταν ορατά σε πολλά σημεία της Αθήνας, στους δρόμους, στα κέντρα διασκέδασης, με την άφιξη των επίλεκτων μονάδων του Χίτλερ, που συγκροτούσαν οι μονάδες αλεξιπτωτιστών.
Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «Μερκούρ» έχει αρχίσει μ' ένα φοβερό βομβαρδισμό, που κράτησε τρεις κοντά ώρες. Είναι η στιγμή, που από τη μια άκρη της Κρήτης ως την άλλη φτάνει το μήνυμα κι η κραυγή «έρχονται». Ξεσηκωμός σ' ολόκληρη την Κρήτη. Σε λίγο ο ουρανός του νησιού θα γεμίσει «ομπρελάδες», όπως αποκάλεσαν οι Κρητικοί τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Μια ολόκληρη μεραρχία είναι στον αέρα. Οι περισσότεροι βρίσκουν το θάνατο, πριν ακόμη πατήσουν το χώμα. Αλλά κι εκείνοι που προσγειώνονται κι αυτοί βρίσκουν το θάνατο στις συγκρούσεις που τους αναμένουν. Οι Κρητικοί, πάσης ηλικίας και με κάθε είδος πολεμικού όπλου που ο καθένας είχε, τους πολεμάνε.
ΠΑΡ' ΟΛΕΣ τις μεγάλες απώλειες που είχαν οι Γερμανοί πέτυχαν να αγκιστρωθούν δυτικά του αεροδρομίου του Μάλεμε και να προωθήσουν τη θέση τους όλο και περισσότερο, αντιμετωπίζοντας την αντίσταση που δεν είχαν υπολογίσει. Ο Γερμανός διοικητής, που ήταν επικεφαλής της επιχείρησης εισβολής στην Κρήτη, ο Στούντεντ γράφει: «Στο θερμό έδαφος της Κρήτης αρχίζει ο σκληρότερος αγώνας, στον οποίο είχε περιπλεχτεί ποτέ γερμανικό σώμα στρατού».
ΣΕ ΛΙΓΟ κλείνουν 50 χρόνια, που για πρώτη φορά έβλεπα την Κρήτη, ύστερα από την ηρωική εκείνη στιγμή, που είχε ζήσει το Μάη του 1941. Είχα ακούσει τους αγωνιστές τους ίδιους να μιλούν για τις ώρες εκείνες, για τις μάχες που δώσανε άντρες, γυναίκες, γέροι και τα παιδιά με τους εισβολείς. Ηταν μια δημοσιογραφική αποστολή μοναδική σε εμπειρίες. Σκόρπια στα χωράφια ακόμα τα κόκαλα των πολεμιστών. Ντυμένες στα μαύρα οι γυναίκες των εκτελεσμένων. Ολόκληρα χωριά ολοκαυτώματα πενθούσαν ακόμη.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ εκείνο στην Κρήτη δεν είχε τρεχατά, δεν είχε ανταποκρίσεις και τηλεφωνήματα. Είχε ελεύθερο χρόνο, είχε την άνεση ν' ακούς τους γερο - Κρητικούς να σου διηγούνται. Κι είχε ακόμα την καλή σύμπτωση ένας άξιος φωτογράφος, ο Σπ. Μελετζής, να καταγράψει μορφές μοναδικές, να μας μιλούν για τη μεγάλη εκείνη ώρα.
Η ΜΑΧΗ της Κρήτης μπορούσε να κερδηθεί και η Κρήτη να μείνει λεύτερη. Αυτό παρατηρεί ο Αλέκος Ψηλορείτης (Γιώργης Χ. Αγγουράκης) στην ιστορική του μελέτη. Αν, βέβαια, έγκαιρα είχαν παρθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα. «Αν χάθηκε και το νησί γνώρισε την πιο βάρβαρη κατοχή, υπεύθυνος γι' αυτό είναι πρώτα απ' όλα η αγγλική κυβέρνηση κι ακόμα περισσότερο οι ελληνικές (Μεταξά, Κορυζή, Τσουδερού) και το Παλάτι, που όχι μόνο δε φρόντισαν, όπως είχαν υποχρέωση, για την ενίσχυση της άμυνας του νησιού, αλλά και την υπονόμευσαν, τη σαμποτάρισαν κυριολεκτικά, όπως διαπιστώνουν κι οι επίσημες στρατιωτικές εκθέσεις...».
ΦΕΡΝΩ στα μάτια το γερο - Σφακιανό, που την άνοιξη εκείνη συναντήσαμε στην Αγια - Ρούμελη στο φτωχόσπιτό του, εκεί στην έξοδο του φαραγγιού της Σαμαριάς. Τότε, που, αποκλεισμένοι από την αγριεμένη θάλασσα, μας φιλοξένησε μια βδομάδα. Κρατούσε στην αγκαλιά του τον εγγονό του και το χαιρόταν με τρυφεράδα απέραντη. Του κρυφομιλούσε...
ΞΕΡΕΙ η Κρήτη να ζυμώνει όπως πρέπει το χτες και το σήμερα. Είναι η Κρήτη, που αναμετρήθηκε με τους φονιάδες του Χίτλερ. Είναι το ίδιο το νησί της αντρειοσύνης, που προχτές έστειλε το μήνυμά του: «ΟΥΤΕ ΓΗ ΟΥΤΕ ΝΕΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ». Μακριά κι αλάργα από τη γη μας οι βάσεις και του πυρηνικού θανάτου ο όλεθρος. Η Σούδα για την Κρήτη, για την πατρίδα μας, το μεγάλο λιμάνι της ειρηνικής συνεργασίας των λαών της Μεσογείου. Κι όχι πίστα εξόρμησης των αμερικανοΝΑΤΟικών για τη δολοφονία των λαών.
(1ο μέρος)
Της απεσταλμένης μας Ελένης ΜΑΥΡΟΥΛΗ
Αυτό είναι κάτι που ο οποιοσδήποτε ταξιδιώτης θα αντιληφθεί με την πρώτη ματιά. Οπου και να γυρίσει το βλέμμα υπάρχουν γερανοί, οικοδομικά υλικά και χιλιάδες οικοδόμοι. Νιώθεις ότι η πόλη βρίσκεται σε φάση... αναδόμησης. Παντού γκρεμίζονται οικοδομικά τετράγωνα και ανεγείρονται καινούρια, με εκπληκτικούς ρυθμούς όπως μας διαβεβαίωναν ξένοι διπλωμάτες.
Οπως εξήγησε, η 5η Ολομέλεια του 11ου Συνεδρίου του ΚΚ Κίνας το 2005, «υιοθέτησε ένα 5ετές οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα το οποίο θέτει 3 βασικούς στόχους». Οπως λέει «ο πρώτος, είναι ο διπλασιασμός του μέσου κατά κεφαλήν εισοδήματος και η μείωση κατά 20% της κατανάλωσης ενέργειας ανά κάτοικο, σε σύγκριση με το 2000. Ο δεύτερος, είναι η ανάπτυξη της υπαίθρου και ο τρίτος είναι η οικοδόμηση αρμονικής σοσιαλιστικής κοινωνίας».
Ο Κινέζος αξιωματούχος τονίζει ότι στον οικονομικό αυτό τομέα, εξίσου σημαντικό πλέον θεωρείται η δημιουργία νέων κινεζικών ισχυρών εμπορικών και βιομηχανικών φιρμών. «Η ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων, όπως λέει, βασίστηκε κυρίως στην υπερκατανάλωση πρώτων υλών, που οδήγησε και σε χειροτέρευση της μόλυνσης του περιβάλλοντος, καθώς και σε μεγάλες εισαγωγές ξένου, κυρίως τεχνολογικού, κεφαλαίου. Με δεδομένο το μειωμένο αριθμό καθαρά κινεζικών προϊόντων αλλά και τον «τεχνολογικό αποκλεισμό που έχει επιβάλλει η δύση, πρέπει κινεζικά κεφάλαια να επενδύσουν πολύ περισσότερο στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας για να επιτευχθεί ανάπτυξη με τη χαμηλότερη δυνατή ενέργεια, με τη χαμηλότερη δυνατή κατανάλωση πρώτης ύλης».
Οι παραδοχές του Τσενγκ Ξιν Λι έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν όσα πρόλαβε να πληροφορηθεί και να δει ο «Ρ» στο σύντομο χρονικό διάστημα της παραμονής του στην κινεζική πρωτεύουσα. Παρακολουθώντας τα δεκάδες εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα, όλα κρατικής ιδιοκτησίας, και παρά τη δυσκολία της γλώσσας, οι εικόνες από τα ρεπορτάζ που κάλυπταν την ειδησεογραφία στις κινεζικές επαρχίες, ιδιαίτερα στα κεντρικά και στα δυτικά της χώρας, ήταν περιγραφικότατες. Τα χωριά, οι κωμοπόλεις, τα σπίτια, οι δρόμοι, τίποτε δε θυμίζει την εικόνα της σύγχρονης μεγαλούπολης που δίνει, σε πρώτο τουλάχιστον επίπεδο στον ταξιδιώτη, το Πεκίνο.
Μια βόλτα στους δρόμους της πρωτεύουσας είναι αρκετή, καθώς χιλιάδες κάτοικοι της υπαίθρου επισκέπτονται στα πλαίσια οργανωμένων προγραμμάτων εσωτερικού τουρισμού, καθημερινά, τα αξιοθέατα και τα μνημεία του Πεκίνου. Δίπλα στους μοντέρνους και δυτικόστροφα ντυμένους πρωτευουσιάνους μοιάζουν, πράγματι, σαν φιγούρες βγαλμένες από μια άλλη ιστορική περίοδο.
Ο υπεύθυνος του Γραφείου Πολιτικής Μελέτης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Κίνας εξηγεί σχετικά: «Ο ρυθμός αύξησης του εισοδήματος στα χωριά είναι αρκετά χαμηλότερος από ό,τι στις πόλεις και αυτό καθιστά δυσκολότερη τη μείωση των διαφορών μεταξύ των δύο πλευρών. Η επιτάχυνση της εκβιομηχάνισης και της αστικοποίησης είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων αυτών, και γι' αυτό, κατ' αρχάς, θα πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των αγροτών που ασχολούνται με πρωτογενή τρόπο παραγωγής. Σήμερα, ο αγροτικός πληθυσμός είναι το 57% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Την τελευταία 5ετία πετύχαμε ρυθμό 1,2% στην αστικοποίηση των χωριών. Αν συνεχίσουμε έτσι, το 2010, ο αγροτικός πληθυσμός θα έχει μειωθεί στο 50% και το 2020 στο 40%».
Ο Τσενγκ Ξιν Λι υπογραμμίζει σ' αυτό το σημείο ότι ορισμένοι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει πως η ανάπτυξη της υψηλής τεχνολογίας και η αστικοποίηση του παγκόσμιου πληθυσμού θα είναι τα γεγονότα που θα σημαδέψουν τον 21ο αιώνα. Υπό αυτό το πρίσμα, και αν λάβει κανείς υπόψη του το μέγεθος του κινεζικού πληθυσμού, «τότε αν επιτευχθούν αυτοί οι δύο στόχοι, δε θα αφορούν μόνο την Κίνα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο». Κατά τη γνώμη του, δεδομένου του πληθυσμιακού μεγέθους, «η εκβιομηχάνιση και αστικοποίηση της Κίνας θα επηρεάσει την παγκόσμια αγορά, λειτουργώντας ως κινητήρια δύναμη για την παγκόσμια ανάπτυξη».
«Σκοπός μας, πάντα - συμπληρώνει ο Κινέζος αξιωματούχος - είναι να παράγονται προϊόντα καλύτερης ποιότητας και χαμηλότερης τιμής. Ηδη, υπάρχουν στοιχεία τέτοιων αλληλεπιδράσεων σε παγκόσμιο επίπεδο: το 2005, η κινεζική παραγωγή ατσαλιού ήταν 370 εκατομμύρια τόνοι - το 37% παγκοσμίως, ήταν 1,1 δισεκατομμύρια τόνοι τσιμέντου (40% παγκοσμίως), ενώ καλύψαμε το ένα τέταρτο της παγκόσμιας παραγωγής σε δημητριακά και ηλεκτρονικά».
Ολοκληρώνοντας την πρώτη αυτή παρουσίαση ο υπεύθυνος του Γραφείου Πολιτικής Μελέτης της ΚΕ του ΚΚ Κίνας καταλήγει ότι τρίτος στόχος για την τρέχουσα πενταετία είναι «η οικοδόμηση αρμονικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, δηλαδή μιας κοινωνίας δίκαιης, δημοκρατικής, που θα διοικείται στη βάση νόμων. Μιας κοινωνίας που θα διασφαλίζει την κοινή ειρηνική διαβίωση όλων των μειονοτήτων και κοινοτήτων». Επαναλαμβάνει ότι κριτήριο της παρούσας φάσης είναι η μαρξιστική λογική ότι «η κοινωνία πρέπει να αποδίδει στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, αλλά και ανάλογα με τις ανάγκες του».
Επισημαίνει ότι αυτή τη ρήση η κινεζική ηγεσία προσπαθεί να την υλοποιήσει στην κλίμακα του 1,3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που είναι ο τωρινός πληθυσμός της χώρας. Τονίζει ότι η φάση της αύξησης του κατά κεφαλήν εισοδήματος είναι κρίσιμη, καθώς μπορεί να οξύνει ακόμη περισσότερο τις διαφορές και τις κοινωνικές ανισότητες και μέσα στις πόλεις, αλλά ιδιαίτερα μεταξύ πόλεων και υπαίθρου.
Η παρατήρηση του Τσενγκ Ξιν Λι όσον αφορά την ύπαρξη ανισοτήτων και εντός των πόλεων είναι αληθής. Στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους της πρωτεύουσας, τις ώρες του μποτιλιαρίσματος, βλέπει κανείς πολυτελή ή λιγότερο πολυτελή σύγχρονα αυτοκίνητα πλάι πλάι σε αγκομαχούντα τετράτροχα ή τρίτροχα και χιλιάδες ποδήλατα που χρησιμοποιούν τις ειδικές λωρίδες. Πίσω ακριβώς από τις φωτισμένες βιτρίνες των ξένων εταιριών, τα ψηλά κτίρια των κινεζικών και ξένων τραπεζών και των πολυεθνικών, υπάρχουν, ακόμη, χαμηλές συνοικίες με φτωχόσπιτα, στα στενά δρομάκια των οποίων ίσα ίσα που χωρά ένα ποδήλατο.
Ενόψει και της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008, οι περισσότερες από αυτές τις συνοικίες πλησιάζουν στο τέλος της ύπαρξής τους. Στη θέση τους θα ανεγερθούν είτε υπερσύγχρονα κτίρια είτε μοντέρνες κατοικίες, αλλάζοντας ριζικά την εικόνα που κάποιος μπορεί να είχε μέχρι σήμερα για το Πεκίνο. Το παραδοσιακό χρώμα δεν παύει να υπάρχει σε ορισμένες κατασκευές, αλλά σίγουρα δε θυμίζει τίποτε από ό,τι κάποιος, ίσως, με βάση όσα είχε μέχρι σήμερα ακούσει, θα περίμενε να δει στην κινεζική πρωτεύουσα.
Ο Τσενγκ Ξιν Λι παραδέχεται ότι «όσο αυξάνονται αυτές οι διαφορές και η ανισότητα, τόσο μειώνεται η σταθερότητα σε ολόκληρη τη χώρα». Και αυτό, συνεχίζει ο ίδιος, «έχει συνέπειες στη συνολική οικονομική ανάπτυξη της Κίνας». Γι' αυτό, συμπληρώνει, «η κινεζική ηγεσία προσπαθεί να προσανατολίσει τις προσπάθειές της στην ανάπτυξη σε ατομικό επίπεδο, κυρίως με ταυτόχρονη ενίσχυση επιστήμης, παιδείας, τεχνολογίας και στην καλλιέργεια σοσιαλιστικής συνείδησης».
(συνεχίζεται....)