Απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι υπάρχουν περιθώρια φιλολαϊκών λύσεων μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με συγκεκριμένες αναφορές στις τοποθετήσεις των υπόλοιπων πολιτικών αρχηγών, έδωσε με τη δευτερολογία της η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Αναλυτικά, η τοποθέτησή της έχει ως εξής:

«Δημιουργείται, κατά τη γνώμη μας, ένα ερώτημα: Από τη μια μεριά, υπάρχει μια συναίνεση, ανεξαρτήτως διαφορετικών απόψεων, μέσα στη Βουλή, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση - όχι η Ευρώπη και η ευρωπαϊκή συνεργασία - πρέπει να προχωρήσει, να κάνει και ορισμένες διορθωτικές κινήσεις, ομοσπονδοποιημένη, με Σύνταγμα κλπ. Να προχωρήσει, βάσει της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που καθορίζει συγκεκριμένες τέσσερις ελευθερίες και πολλά άλλα πράγματα. Ταυτόχρονα, είναι γενική απαίτηση, ανεξάρτητα από την κριτική που γίνεται, να αντιμετωπιστεί η ανεργία στα πλαίσια της Ευρώπης και στην Ελλάδα. Αλλά ας μιλήσουμε για την Ελλάδα.

Πώς συμβιβάζονται αυτά τα δύο;

Για να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης, σημαίνει:

Πρώτον, ότι αυτοί που έχουν τα κλειδιά της ιδιοκτησίας και της διαχείρισης στον τομέα της οικονομίας, δηλαδή το κεφάλαιο, οι κεφαλαιοκράτες, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, επενδύουν, έχοντας κοντά στο νου τους το κριτήριο να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Κριτήριο, όμως, για τις επενδύσεις είναι η κερδοφορία. Δεν επενδύουν με κίνητρο τις θέσεις εργασίας και στο κάτω - κάτω, από την πλευρά τους, καλά το βλέπουν. Ποιος θα τους βάλει να επενδύσουν με άλλο κριτήριο;

Δεύτερον, πρέπει οπωσδήποτε να διευρυνθεί η παραγωγική βάση της χώρας, η αξιοποίησή της και στον τομέα της παραγωγής και στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών. Ποιος θα το επιβάλει αυτό; Τελικά, το επιβάλλουν οι νόμοι της αγοράς. Και όποιος θεωρεί ότι η αγορά - αυτή η αγορά που όλοι λέμε - στην Ευρώπη μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς, πέραν από τις αρχές που έχει η Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι έξω από τα πράγματα. Και δε νομίζω ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που αγνοούν.

Πρέπει να διευρυνθεί η παραγωγική βάση της χώρας. Ας πούμε ότι μια κυβέρνηση το αποφασίζει. Αυτό σημαίνει κατευθείαν σύγκρουση με τις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τον καταμερισμό εργασίας, που ισχύει στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στα πλαίσια των συμφωνιών της με τα άλλα οικονομικά κέντρα. Αρα, δε συμβιβάζονται αυτά τα πράγματα. Οι επενδύσεις σήμερα έχουν μεγαλύτερο κόστος σε σχέση με το παρελθόν, λόγω της ανάγκης των νέων τεχνολογιών να ανεβάσουν την παραγωγικότητα κλπ. Κριτήριο, επομένως, για τις επενδύσεις είναι να χρησιμοποιείται λιγότερη ζωντανή εργασία. Αντικαθίσταται ένα μέρος της ανθρώπινης εργασίας από τα μηχανήματα. Πώς θα συνδυαστούν οι επενδύσεις που έχουν υψηλό κόστος και η διατήρηση και, μάλιστα, αύξηση της ίδιας ανθρώπινης εργασίας; Δε γίνεται αυτό, αν δεν πάμε σε άλλες καταστάσεις, όπως η γενική μείωση του ορίου απασχόλησης. Μα, η γενική μείωση του ορίου απασχόλησης αντίκειται στα συμφέροντα της ισχυρής εργοδοσίας και στα συμφέροντα των μικρομεσαίων, οι οποίοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα στο συναγωνισμό με τους μεγάλους. Εφόσον αυτή είναι η κοινωνικοταξική διάρθρωση της κοινωνίας, οι κοινωνικές αντιθέσεις - αυτή είναι η Ευρώπη, αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτή είναι η σύγχρονη αγορά - πώς θα αντιμετωπιστούν αυτά τα κοινωνικά προβλήματα;».

Συνεχίζοντας η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε: «Να μην κρύβουμε από το λαό ότι οι ξένοι επενδυτές για να έρθουν στην Ελλάδα βάζουν τις εξής απαιτήσεις, τις οποίες ξέρουμε όλα τα κόμματα:

- Πρώτον, φορολογικό παράδεισο.

- Δεύτερον, πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, που σημαίνει αύξηση και της απόλυτης και της σχετικής ανεργίας.

- Τρίτον, πλήρη ασυδοσία στο περιβάλλον.

- Τέταρτον, πλήρη άρση και των τελευταίων προστατευτικών νόμων της εργατικής νομοθεσίας, αλλιώς δεν έρχονται στην Ελλάδα.

- Πέμπτον, καταστολή όλων των κινητοποιήσεων. Λένε καθαρά πως δε θα έρθουν στην Ελλάδα, εφόσον θα υπάρχουν απεργίες. Αυτό το ξέρουμε και γι' αυτό το λόγο ψηφίζονται οι νόμοι καταστολής. Δεν ψηφίζονται μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα, αλλά και για τους ξένους επενδυτές.

Πώς μπορούμε να υποστηρίζουμε τα θεμέλια και το σκελετό ενός οικοδομήματος και να απαιτούμε αυτό το οικοδόμημα να είναι όμορφο για όλους; Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Από ένα σημείο και μετά, στην πολιτική και στα κοινωνικά προβλήματα, υπάρχει ο ένας δρόμος ή ό άλλος. Πολύ συγκυριακά μπορεί να έχεις και σχετική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού και διατήρηση της κερδοφορίας. Αυτό μπορεί να γίνει συγκυριακά σε μια συγκεκριμένη φάση και είναι συνάρτηση και του συσχετισμού δύναμης και της δύναμης του κινήματος».

«Εμείς - συνέχισε - δε συμφωνούμε, κύριε πρωθυπουργέ, με το κύριο όπλο κριτικής, που υπάρχει απέναντί σας, τόσο από τη Νέα Δημοκρατία, όσο και από το Συνασπισμό, οι οποίοι αναφέρουν ότι είμαστε στην 15η θέση και γιατί δεν είμαστε στη δέκατη ή γιατί βρίσκεται η Πορτογαλία σ' αυτήν τη θέση, γιατί βρίσκεται η Ισπανία στην άλλη, ή, εν πάση περιπτώσει, μόνο στο ζήτημα της κρατικής επιχορήγησης. Οχι ότι αυτά δεν είναι δείκτες κατάστασης στην Ελλάδα. Είναι, αλλά εδώ μπαίνει το εξής ζήτημα:

- Είχαμε ανεβασμένους ρυθμούς ανάπτυξης; Είχαμε.

- Εχουμε άνοδο της παραγωγικότητας στην Ελλάδα; Εχουμε.

- Είχαμε αντίστοιχη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα; Οχι, είχαμε επιδείνωση.

Ολα δείχνουν ότι το επίπεδο της αγοραστικής ικανότητας του Ελληνα εργαζόμενου είναι στα επίπεδα του 1980, όταν οι ανάγκες αυξάνονται αλματωδώς και τα μέσα και οι δυνατότητες που υπάρχουν να ζήσουμε καλύτερα είναι πολύ περισσότερα. Στο κάτω - κάτω, δεν είχαμε καμιά συμφορά, όπως πόλεμο ή εμπάργκο στην Ελλάδα, για να πεις ότι πισωγύρισε. Αντίθετα, είχαμε πάρα πολλές εισροές. Δε θα συμφωνήσουμε, επίσης, ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα στηρίζεται αποκλειστικά, όπως λέγεται, στις κοινοτικές εισροές και στα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων. Υπάρχει μεγάλη συσσώρευση κεφαλαίου στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο το έξω χρήμα. Οσοι στέκονται σ' αυτήν την άποψη, είναι γιατί θέλουν να κρύψουν τη συσσώρευση κεφαλαίου και την κερδοφορία στην Ελλάδα. Απόδειξη είναι ότι έχουμε εξαγωγή κεφαλαίου και επενδύσεις στο εξωτερικό. Από πού παράχθηκαν αυτά, από κοινοτικά ποσά; Δεν είναι σωστό. Πρώτα - πρώτα, το κράτος έβαλε ένα σωρό κεφάλαια. Δηλαδή, εδώ πέρα απομονώνονται μερικοί δείκτες, προκειμένου - να το πω καθαρά - να διασωθεί όλη η βάση και η λειτουργία του ίδιου του συστήματος και δε μιλάω για το πολιτικό σύστημα μόνο, μιλάω για το κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Οι κοινοτικές εισροές ήρθαν στην Ελλάδα, γιατί υπήρχε και συσσώρευση, γιατί υπήρχε κρατική επένδυση, κρατικά χρήματα. Και κρύβουμε και την άλλη πλευρά ότι τα κοινοτικά ποσά που ήρθαν στην Ελλάδα τα ξαναεπιστρέψαμε έξω, αγοράζοντας προϊόντα από το εξωτερικό, ένα μεγάλο μέρος ξαναέφυγε έξω. Μας χρηματοδότησαν, δηλαδή, για να χρηματοδοτηθεί η γερμανική, η γαλλική, δεν ξέρω ποια άλλη βιομηχανία, όπως έγινε και με τις αγροτικές επενδύσεις. Δόθηκαν οι επιδοτήσεις στην αγροτιά, αλλά με κύριο στόχο να εξασφαλίσει η αγροτιά στους βιομηχάνους και τους εμπόρους.

Γιατί τα θέτω αυτά; Δε λέω ότι φέρνω τίποτε καινούριο, τίποτε κοσμογονικό. Εδώ τα πράγματα είναι τα εξής: Αν συμφωνείς με την Ευρωπαϊκή Ενωση - όχι γενικά με την Ευρώπη και την ευρωπαϊκή συνεργασία - με τα Ευρωσυντάγματα, όση κριτική και αν κάνεις, αυτή η κριτική δεν μπορεί να πιάσει τόπο, από τη στιγμή που δέχεσαι ότι στην κοινωνία το κουμάντο το κάνει το μεγάλο κεφάλαιο. Δε γίνεται».

Καταλήγοντας, η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε στον προβληματισμό για το μετριασμό της οξύτητας των κοινωνικών προβλημάτων, όπως τόνισε: «Αυτός ο προβληματισμός υπάρχει από παντού. Δεν είναι ούτε προϊόν σκέψης της σοσιαλδημοκρατίας, ούτε των ανανεωτικών - και δεν ξέρω τι άλλο σχημάτων - ούτε των νεοφιλελεύθερων. Ακόμα και η ίδια η μεγάλη εργοδοσία ανησυχεί, διότι μια απότομη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαών της Ευρώπης θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην πραγματοποίηση της κερδοφορίας. Η κερδοφορία σημαίνει κατανάλωση. Αμα, όμως, δεν έχει κατανάλωση;

Το θέμα είναι αυτή η ανησυχία για την περίφημη κοινωνική πολιτική, η οποία υπάρχει και στο Ευρωσύνταγμα - και αλίμονο αν δεν υπάρχει - να ομολογεί ότι θα επιδεινωθούν τα προβλήματα και είναι επιλογή να κάνουμε πολιτική φτωχοκομείου, πολιτική εξαγοράς και "διαιρεί και βασίλευε" για να αμβλύνουμε τις οξείες γωνίες. Κοινωνική συνοχή δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία ταξική. Καθαρά πράγματα. Αλλο αν είσαι με την ταξική κοινωνία, είσαι. Κάποιος δε θέλει το σοσιαλισμό; Με γεια του με χαρά του. Αλλά δεν μπορεί τώρα να μιλάει για τον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Είναι άλλο πράγμα να διεκδικείς βελτίωση της θέσης των εργαζομένων στις συνθήκες του καπιταλιστικού συστήματος, γιατί εν πάση περιπτώσει "καπιταλισμό έχουμε αυτή τη στιγμή και δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε", όμως η γραμμή διεκδίκησης δεν μπορεί να είναι μέσα στη λογική του πτωχοκομείου της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Ολοκληρώνοντας τη δευτερολογία της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε: «Τέλος εγώ να δεχτώ, κύριε πρωθυπουργέ, ότι μπορεί να εμφανίσετε - να πω την αλήθεια δεν έχω ασχοληθεί λεπτομερειακά με τον προϋπολογισμό - με τις σύγχρονες στατιστικές αύξηση των δαπανών στην Παιδεία και την Υγεία. Αυτό είναι το πρόβλημα; Εγώ θα σας πω ότι και αν προβλέπεται κάτι τέτοιο, που δε φαίνεται να προβλέπεται, προβλέπεται ακριβώς για να υποβοηθήσετε τους καλύτερους όρους ιδιωτικοποίησης σ' αυτόν τον τομέα. Είναι γνωστό ότι τα κέντρα υγείας περνάνε σε ιδιώτες, τμήματα των νοσοκομείων περνάνε σε ιδιώτες, τα νοσοκομεία έχουν τεράστια ελλείμματα. Επομένως, αν σκέφτεστε να ιδιωτικοποιήσετε ορισμένα "φιλέτα" του δημόσιου τομέα, βεβαίως πρέπει να πληρώσετε και πρέπει να αυξήσετε τις δαπάνες.

Αρα, λοιπόν, δεν αντιμετωπίζεται το ζήτημα με κάποιους οικονομικούς δείκτες. Αν κάνετε, μάλιστα, γενναία επιχορήγηση, οι ιδιωτικοποιήσεις σ' αυτόν τον τομέα θα γίνουν μια ώρα αρχύτερα. Το θέμα για μας είναι: Ανεβαίνει η συμμετοχή του εργαζομένου στα νοσήλια; Ανεβαίνει. Πληρώνει περισσότερο από την τσέπη του ο εργαζόμενος για την Παιδεία και την Υγεία; Δεύτερον, πέφτει η ποιότητα; Και τέλος - αυτή είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όποιοι δεν την αποκαλύπτουν, δεν το κάνουν για να μη δείξουν τις ευθύνες τους - πάμε στην εξατομικευμένη κοινωνική πολιτική. Αν η κατάσταση συνεχιστεί και δεν έχει μεγάλους κραδασμούς ο καπιταλισμός στην Ευρώπη και μπορέσουν να κουμαντάρουν καλύτερα το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί δεν είναι εύκολο να περάσει, πάμε στην εξής βάση, σε ατομική βάση αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων σε ατομική συμφωνία. Ξέρουμε τι συνεπάγεται αυτό. Δε θα μιλάμε για 21% και για 25%. Θα μιλάμε για πολύ περισσότερη φτώχεια. Αρα, εμείς δεχόμαστε τους ρυθμούς ανάπτυξης. Μόνο που λέμε ότι είναι συγκυριακοί.

Η Ελλάδα μπήκε σε διαφορετική φάση στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και είχε περιθώρια ανάπτυξης. Ομως, αυτή η ανάπτυξη δε θα είναι μόνιμη σίγουρα, όσα κοινοτικά ποσά και αν έρθουν. Επομένως, ο κύκλος της κρίσης θα χτυπήσει και στην Ελλάδα και θα είναι πάρα πολύ οξύς και βαθύς. Και να συμφωνήσουμε στο ότι δεν είναι ούτε η σοσιαλδημοκρατική, ούτε η νεοφιλελεύθερη διαχείριση που θα καθορίσουν το βάθος και την αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι πολύ βαθύτεροι οι παράγοντες και οι αιτίες. Απλώς, τα δυο κόμματα θα προσπαθήσετε να κριθείτε ποιο θα μπορέσει καλύτερα να επιβάλει μια αργόσυρτη πορεία σ' αυτήν την κρίση. Δεν μπορείτε, όμως, να την ανακόψετε. Από αυτήν την άποψη, ο ελληνικός λαός πρέπει να προετοιμάζεται ιδεολογικά και πολιτικά, με τη δράση του και με την ψήφο του, για να αντιμετωπίσει χειρότερες μέρες που μπορεί να αποδειχθούν λιγότερο χειρότερες, αν ξεκαθαριστούν τα πράγματα με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με την πορεία ενσωμάτωσης της Ελλάδας».