Στην περίοδο που ζούμε, περίοδο καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, για τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως Κόμμα ταιριάζει η λαϊκή έκφραση «θεοί και δαίμονες», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι αντίπαλοι της εργατικής τάξης είναι και αήττητοι. Στο χώρο που δουλεύω εγώ και οι σύντροφοί μου, το εργοστάσιο της «Βιομηχανίας Ελληνικών Λιπασμάτων» (πρώην ΒΦΛ) Καβάλας, είναι σε ανεβασμένο βαθμό στους εργαζομένους εκτός των άλλων δύο ζητήματα που αναφέρουν οι Θέσεις, η Θέση 28 παράγραφος Γ' και Ε', δηλαδή η ενίσχυση των αντιδραστικών τάσεων στη λαϊκή συνείδηση και των κοινοβουλευτικών αυταπατών.

Τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν στους εργαζομένους και στους εργολαβικούς αυτού του εργοστασίου, καθώς και η στάση που έχουν μέχρι στιγμής με βάση και τις εξελίξεις, μας δείχνει ότι πολλοί εργαζόμενοι και κυρίως οι εργολαβικοί, που πληρώνονται με βάση την ΕΓΣΣΕ ενώ κάνουν βαριά και ανθυγιεινή εργασία, δεν έχουν καταλάβει βασικά ζητήματα της Πολιτικής Οικονομίας, το πώς κινείται η καπιταλιστική παραγωγή, η σχέση της με την πολιτική, με αποτέλεσμα να εξηγούν τις γενικότερες εξελίξεις και αυτές του εργοστασίου με μικροαστικό τρόπο π.χ. οι βουλευτές «λαμόγια», οι δημόσιοι υπάλληλοι με τους υψηλούς μισθούς, να πουλήσει το εργοστάσιο ο Λαυρεντιάδης που είναι «λαμόγιο» (ενώ όταν το είχε αγοράσει μόνο καλά λόγια λέγανε γι' αυτόν) σε άλλον επιχειρηματία που θα είναι «καλός» κτλ. Η αδυναμία μας ως κομμουνιστών που δουλεύουμε στο συγκεκριμένο χώρο, είναι ότι δεν έχουμε επιμείνει όσο πρέπει σε αυτά τα ζητήματα παρά το ότι σχεδόν κάθε μέρα ανοίγονται κουβέντες για τις εξελίξεις, για το Κόμμα, το ΠΑΜΕ, τις θέσεις που έχουμε για διάφορα ζητήματα, ακόμα και για ιστορικά - ιδεολογικά ζητήματα. Η δικαιολογία ότι είμαστε λίγοι, δε στέκει. Οταν ολοκληρωμένα, συλλογικά καθορίσαμε πως θα αντιμετωπίσουμε ζητήματα, δείξαμε εμπιστοσύνη σε τίμιους συναδέλφους μας, βάλαμε στόχους, καθορίσαμε συγκεκριμένα τη δράση μας, είχαμε αποτελέσματα.

Τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν κατά καιρούς στη συνείδηση των εργαζομένων και κυρίως των εργολαβικών δείχνει ότι έχουμε ακόμα «πολύ ψωμί» μπροστά μας για να κάνουν κτήμα τους τις απόψεις του Κόμματος, τα βασικά της κοσμοθεωρίας μας - το μαρξισμό, λενινισμό - να αποκτήσουν ταξική εργατική συνείδηση.

Τα εμπόδια που μπαίνουν στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης όπως είχε αναφέρει η Εκθεση της ΝΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ 2012 τεύχος 1, σε εμάς στο εργοστάσιο «κάνουν μπαμ». Ζητήματα όπως: i) ο έντονος και χυδαίος αντικομμουνισμός - η αρνητική πείρα που μεταφέρουν εργάτες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ii) η απευθείας συνεννόηση αστικών κομμάτων με την εργοδοσία, iii) το ότι προβαλλόταν κυρίως στους εργολαβικούς το «κίνημα των πλατειών», iv) ο φόβος της ανεργίας στους εργολαβικούς - μιας και είναι συμβασιούχοι - που τους αποτρέπει να οργανωθούν και να κινητοποιηθούν, v) το ότι στις εκλογές για ΔΣ στο σωματείο το Σεπτέμβρη του 2012 οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ κατέβηκαν σε ενιαίο ψηφοδέλτιο, vi) το ότι ξεχωρίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση από την εργοδοσία, vii) το ότι πιστεύουν τα ιδεολογήματα «όλοι θίγονται από τα μέτρα της κυβέρνησης», «είναι διεφθαρμένο το κράτος», «οι συνδικαλιστές είναι κάτι ξεχωριστό από εμάς» και αυτό γίνεται αξιοποιώντας το χαρακτήρα της τωρινής διοίκησης του σωματείου κτλ.

Η κατάσταση όσον αφορά το συνδικαλισμό είναι ένας παράγοντας που επιδρά σε όλα αυτά. Πάρα πολλοί εργαζόμενοι ενώ δεν έχουν καλή εικόνα για το ΔΣ παρόλα αυτά του δείχνουν εμπιστοσύνη και κρατούν μέχρι στιγμής στάση αναμονής, «παρακολουθώντας» τις εξελίξεις. Εμείς οι εργολαβικοί δεν είμαστε μέλη του σωματείου, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται ο διαχωρισμός των εργαζομένων με βάση τις εργασιακές σχέσεις, μάλιστα σε τακτά χρονικά διαστήματα έντεχνα καλλιεργείται από την εργοδοσία και τους βαμμένους αντικομμουνιστές αυτός ο διαχωρισμός.

Με τη δράση που αναπτύξαμε καταφέραμε να αποσπάσουμε την αναγνώριση από τους εργαζομένους ότι εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε σαν τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ότι μας χαρακτηρίζει συνέπεια στις αρχές μας. Μια μικρή έκφραση ήταν και οι εκλογές για το ΔΣ το Σεπτέμβρη του 2012 που το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΠΑΜΕ είχε μια μικρή αύξηση ψήφων όπως και στην ψήφιση της νέας ΣΣΕ το Δεκέμβρη του 2012, που είχε αύξηση των ψήφων σε σχέση με αυτές των εκλογών για το ΔΣ. Οι ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ αφήνουν θετική εντύπωση, αναγνωρίζεται το ΠΑΜΕ ως η μόνη οργανωμένη εργατική δύναμη που παλεύει και διεκδικεί με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, ενώ οι πιο πολλοί εργαζόμενοι του εργοστασίου, η μεγάλη πλειοψηφία τους, δε συμμετέχουν στη δράση του ΠΑΜΕ.

Λόγω του ότι οι δυνάμεις, ΝΔ - Χρυσή Αυγή - Πατριωτική Κίνηση Καβάλας - σοσιαλδημοκρατία, κυριαρχούν στους εργαζομένους, μας δείχνει ότι χρειάζεται ένταση της ιδεολογικοπολιτικής πάλης στα ζητήματα που αφορούν όλες τις πτυχές των εργαζομένων και των οικογενειών τους, οι θέσεις, το Πρόγραμμα του Κόμματος και η κοσμοθεωρία μας, ο μαρξισμός - λενινισμός πρέπει να είναι ο οδηγός μας.

Οι Θέσεις για το Συνέδριο στα ζητήματα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης βοηθούν, καθοδηγούν στο πώς να βάλουμε τη «σφραγίδα» του Κόμματος στις εξελίξεις του εργοστασίου, στο πώς η πολιτική συνείδηση των εργατών θα μετατραπεί σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική με την ανάλογη δράση.

Προτείνω να ξεκινήσει η διαδικασία για τη δημιουργία σύγχρονου μαρξιστικού - λενινιστικού εγχειριδίου Πολιτικής Οικονομίας, με βάση την πείρα του Κόμματος - της σοσιαλιστικής οικοδόμησης που γνωρίσαμε, τους κλασικούς της θεωρίας μας (Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν), τις Θέσεις του Κόμματος για τα ζητήματα της οικονομίας - της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης - της διάρθρωσης της κοινωνίας - του χαρακτήρα της εποχής μας κτλ. Πιστεύω ότι αυτό το εγχειρίδιο θα είναι ένα επιπλέον ιδεολογικό εργαλείο που θα μας βοηθήσει εσωκομματικά να αφομοιώσουμε σε καλύτερο βαθμό ζητήματα της Πολιτικής Οικονομίας με βάση το μαρξισμό - λενινισμό. Για να εκλαϊκεύουμε ζητήματα της οικονομίας στους εργάτες, εργαζομένους και στα παιδιά τους, έτσι ώστε να μη «βλέπουν» μόνο την επιφάνεια του καπιταλισμού, αλλά να αρχίζουν να κατανοούν τα «βαθύτερα» της καπιταλιστικής οικονομίας.

Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου εκτιμά: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξής του, στην κρατικομονοπωλιακή του βαθμίδα». «Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα».

Ηταν σωστές αυτές οι εκτιμήσεις; Αναμφισβήτητα ναι. Εγιναν αλλαγές από τότε; Ασφαλώς έγιναν. Ας δούμε τις κυριότερες.

1] Ενταξη της χώρας στο ευρώ με αποτέλεσμα την κατάργηση του εθνικού νομίσματος, αύξηση εισαγωγών και τιμών, ακρίβεια.

2] Σύνοδος του ΝΑΤΟ το 1999 και απόφαση να παρεμβαίνει «όπου θίγονται τα συμφέροντα της συμμαχίας», συγκρότηση του ευρωστρατού, επεμβάσεις σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν. Αμερικανικές βάσεις στα Βαλκάνια, συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και ΝΑΤΟ, με τις οποίες παραχωρούνται η ελληνική επικράτεια και επίλεκτες μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων στο ΝΑΤΟ.

• Οι οικονομικές εξελίξεις στη χώρα:

Ετος 2004: Εισαγωγές 38 δισ. ευρώ, Εξαγωγές 12,6 δισ. ευρώ, Ελλειμμα Ισοζ. 10,7 δισ. ευρώ, Τρεχ. Συναλ. 5,8 δισ. ευρώ.

Ετος 2008: Εισαγωγές 63,8 δισ. ευρώ, Εξαγωγές 19,8 δισ. ευρώ, Ελλειμμα Ισοζ. 34,7 δισ. ευρώ, Τρεχ. Συναλ. 14,5 δισ. ευρώ.

Ετος 2012: Εισαγωγές 46 δισ. ευρώ, Εξαγωγές 21,94 δισ. ευρώ, Ελλειμμα Ισοζ. 15,2 δισ. ευρώ, Τρεχ. Συναλ. 7,5 δισ. ευρώ.

Ο βιομηχανικός τομέας από 21% έπεσε στο 17% του ΑΕΠ. Οι υπηρεσίες από 75% ανέβηκαν στο 79%.

• Τρόικα: Με τον πιο ωμό τρόπο επιβάλλει τους προϋπολογισμούς, καθορίζει αλλαγές των εργασιακών σχέσεων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, επιβάλει τα προγράμματα εξαθλίωσης του λαού μας. Τοποθετεί τοποτηρητές στο Γενικό Λογιστήριο, στα υπουργεία σε κάθε κρίκο της κρατικής δομής.

Εκτιμώντας αυτές τις εξελίξεις, φαίνεται καθαρά ότι η εξάρτηση μεγάλωσε, βάθυνε, έγινε πιο άμεση. Ομως, σε αντίθεση με την πραγματικότητα, οι θέσεις διαπιστώνουν ότι η χώρα «παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και την ΕΕ».

Ο Λένιν μιλώντας για τον ιμπεριαλισμό αναφερόταν σε αναπτυγμένο βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό με χαρακτηριστικά την εξαγωγή κεφαλαίων και το μοίρασμα του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, μίλαγε για μια χούφτα μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία) που καταδυναστεύουν χώρες και λαούς με πολλαπλάσιο πληθυσμό και έκταση.

Θεωρώ ότι είναι σοβαρό λάθος της ΚΕ η έμμεση αλλά σαφής προσπάθεια ταύτισης του καπιταλιστικού συστήματος με τον ιμπεριαλισμό, πως κάθε καπιταλιστική χώρα είναι λίγο - πολύ ιμπεριαλιστική.

Μια τέτοια εκτίμηση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μια ιμπεριαλιστική χώρα έχει αναπτυγμένη οικονομία, εξαγωγή κεφαλαίων, πολεμική και πολιτική μηχανή επιβολής σε άλλες χώρες, ηγεμονεύει σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

• Παγκόσμια οικονομία - ΑΕΠ

Οι 67 χώρες κατέχουν το 43% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Οι 5 χώρες BRICS κατέχουν το 18%. Οι ΗΠΑ το 23% και οι χώρες της ευρωζώνης 14%.

Από τα παραπάνω στοιχεία φαίνεται ότι 12 χώρες κατέχουν πάνω από το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Οι ΗΠΑ έχουν με απόσταση την ισχυρότερη οικονομία και πολεμική μηχανή. Η Γερμανία ηγείται στην ΕΕ. Ενώ οι 5 (BRICS) με 13,7% τρισ. ΑΕΠ, με πληθυσμό 3 δισ. κατοίκους και 4 τρισ. εκατ. δολάρια συναλλαγματικά αποθέματα συμπληρώνουν το καρέ των ισχυρών σήμερα.

Είναι φανερό ότι η χώρα μας με βάση τους οικονομικούς δείκτες που αναφέρθηκαν, με βιομηχανικό τομέα 17% και 78% τον τριτογενή, τόσο με αυτοτελή αξιολόγηση όσο και συγκριτικά με άλλες χώρες δε μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί εξαρτημένη.

Εκτιμήσεις ότι υπάρχει συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ότι μ' αυτή την πολιτική συμφωνεί η άρχουσα τάξη ή για «ανισότιμη αλληλεξάρτηση» δεν αλλάζουν την ουσία, ότι αντικειμενικά η χώρα είναι εξαρτημένη οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά.

Η ΚΔ για να βοηθήσει τα ΚΚ να καθορίσουν πολιτικές σε κάθε χώρα τις είχε κατατάξει σε κατηγορίες με βάση το επίπεδο ανάπτυξής τους. Με βάση το επίπεδο ανάπτυξης και τους υποκειμενικούς παράγοντες καθόριζαν το χαρακτήρα της επανάστασης και τους τακτικούς στόχους στη χώρα τους.

Αναφερόμενος σ' αυτό ο Στάλιν έλεγε ότι η στρατηγική και τακτική αποτελούν «την επιστήμη της διεύθυνσης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου». Σε αντίθεση με τα παραπάνω, την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους, παρά την έκφραση διαφορετικών εκτιμήσεων εσωοργανωτικά και δημόσια ακόμη από το 17ο και το 18ο, η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης όπως γίνεται και με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο.

Με βάση αυτή την εκτίμηση, αγνοώντας την πείρα που διδάσκει ότι οι εκλογές έχουν τη δική τους «λογική», πως λειτουργούν και επιδρούν «ειδικοί κανόνες» οργανώθηκαν οι δύο αναμετρήσεις με κύριο περιεχόμενο το στρατηγικό στόχο και το πρόγραμμά του.

Αναφορές για σχέδια ενάντια στο ΚΚΕ από το 2007 περιορίζουν και αποπροσανατολίζουν. Είναι γνωστό ότι η άρχουσα τάξη και οι ξένοι, είχαν και έχουν σχέδια τόσο για ενσωμάτωση όσο και συρρίκνωσης και περιθωριοποίησης του κόμματος. Αυτό ισχύει. Ομως ο κύριος παράγοντας που καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η πολιτική γραμμή, ότι πήγαμε στις εκλογές με το στρατηγικό στόχο, για το σοσιαλισμό.

Ταυτόχρονα, υπήρχαν λαθεμένες εκτιμήσεις και αντιφατικές παρεμβάσεις που μπέρδεψαν και στοίχισαν. Φαίνεται ότι στο ΠΓ και την ΚΕ υπήρχε βεβαιότητα ότι το κόμμα θα εξασφαλίσει μεγάλο ποσοστό και την τρίτη θέση. Γι' αυτό παρά τις τοποθετήσεις «οι εκλογές δε δίνουν λύση» ζητάμε εκλογές από το Δεκέμβριο του 2011, γίνεται και η δήλωση «δε θα πάρουμε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης».

• Ακόμη:

Επιμονή μεγάλη «Το ΚΚΕ δεν είναι αριστερά». Αρθρα επί άρθρων για τον οπορτουνισμό χωρίς καμία πολιτική - τακτική κίνηση αντιμετώπισής του. Αντίληψη παντογνώστη και κριτή των πάντων, όλοι και όλα να κρίνονται στη δική μας λογική, άστοχες τοποθετήσεις για το «κίνημα της πλατείας», «της πατάτας», «ο λαός να αλλάξει την ψήφο του». Ελλειψη πρόβλεψης αλλά και σχέδιο αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ για τη συσπείρωση και τα ποσοστά του.

Και τώρα τι κάνουμε; Τι χρειάζεται;

Επανεκτίμηση της κατάστασης, να συνειδητοποιηθεί ότι δε βρισκόμαστε στο 1917. Η Ελλάδα δεν είναι Ρωσία των 150 εκατ. κατοίκων και της τεράστιας έκτασης. Χρειάζεται όχι αντιγραφή αλλά δημιουργική αφομοίωση της πείρας του παγκόσμιου κινήματος. Ο Λένιν άλλαζε κατ' επανάληψη τακτικές χωρίς να χάνει το στόχο, ακολουθούσε πολιτική συσπείρωσης στο κόμμα. Δέχτηκε τον Τρότσκι στο μπολσεβίκικο κόμμα, αξιοποιούσε τους διαφωνούντες, επεδίωκε συνεργασίες με μικροαστικά κόμματα και στο μαζικό κίνημα και σε πολιτικό επίπεδο. Αξιοποιούσε τις εκλογές από το 1905 μέχρι και το Σεπτέμβρη του 1917. Αν μετά την επανάσταση στην κυβέρνηση και την πολιτική ζωή της Ρωσίας ήταν μόνο οι μπολσεβίκοι δεν ήταν επιδίωξη του Λένιν, διαμορφώθηκε από τη στάση των αριστερών εσέρων, των μενσεβίκων και άλλων ομάδων.

Επόμενα η επανεκκίνηση, επανατοποθέτηση της πολιτικής του κόμματος, με αφετηρία και βάση τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ είναι όρος για την αποφασιστική και ολόπλευρη ανάπτυξη και ισχυροποίηση του ΚΚΕ.