Γιατί το ΚΚΕ προβάλλει την αντίθεση με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό για τη συγκρότηση του μετώπου και δεν καλεί σε αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο, όπως άλλα κόμματα;

Εχουμε επανειλημμένα τονίσει και το επαναλαμβάνουμε, ότι η θέση μας αυτή, δεν έχει ομοιότητα με διάφορα νεφελώδη καλέσματα για γενικά αντικυβερνητικά - αντισημιτικά μέτωπα ή για αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο. Κι αυτή μας η θέση δεν έχει σχέση με το ότι δήθεν το ΚΚΕ δεν παλεύει ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, όπως πρόλαβαν μερικοί να μας κατηγορήσουν. Τοποθετούμαστε έτσι απλά γιατί πιστεύουμε ότι αυτή η γραμμή που προβάλουν κάποιοι σχηματισμοί για αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο, αφορά μόνο μια μικρή, μερική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα σημερινά πολιτικά κόμματα, που το πολύ - πολύ να οδηγήσει σε μια κυβερνητική εναλλαγή, με διατήρηση της ίδιας γραμμής πλεύσης, με πολύ μικρές προσωρινές διαφορές στο επίπεδο τακτικής, πράγμα που δυστυχώς, δε θα αποτελεί ούτε απλή ανάσα για το λαό και τα προβλήματά του.

Η πάλη του ΚΚΕ κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όπως και η πάλη κατά της συναίνεσης στο μονόδρομο της ΟΝΕ και του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, περιέχεται στην πρότασή μας, είναι αναπόσπαστες πλευρές της. Δεν τους αντιμετωπίζουμε σαν κάποιους ξεχωριστούς, αυτοτελείς στόχους, αλλά εντάσσονται στη γενικότερη πορεία της κοινωνικής και πολιτικής πάλης με την καθοδήγηση του ΑΑΔΜ.

Φυσικά το πρόβλημα δε βρίσκεται στους όρους «μονοπώλια» και «ιμπεριαλισμός» που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ, για να δείξει ότι πίσω από αυτή τη γραμμή συσπείρωσης «ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό» δεν μπορείς να κάνεις ούτε βήμα, αν φυσικά δεν επιδιώκεις μια απλή διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος, μια απλή κυβερνητική εναλλαγή προσώπων και πολιτικών, στην κατεύθυνση τού «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

Οταν μιλάμε για μονοπώλια αναφερόμαστε στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις που κυριαρχούν στην παραγωγή και την αγορά με βασικό γνώρισμα την απόσπαση μονοπωλιακού υπερκέρδους. Μιλάμε για τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια, για τις συμφωνίες που συνάπτονται ανάμεσα στα διεθνή μονοπώλια, για τη δράση των διεθνών ενώσεων που μοιράζουν τον κόσμο με όλα τα μέσα, ακόμα και με τον πόλεμο. Αναφερόμαστε στη διαδικασία σύμφυσης κράτους και μονοπωλίων. Είναι αδύνατον να εξηγηθεί η φτώχεια, η ανεργία, η απόλυτη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής της λαϊκής οικογένειας, η χρεοκοπία μικρών επιχειρήσεων, το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, δίχως να εκτιμηθεί ο ρόλος των μονοπωλίων.

Οταν μιλάμε για τον ιμπεριαλισμό δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στις συνέπειες που έχει για την καθημερινή ζωή του εργαζόμενου η συμμετοχή και ενσωμάτωση όλα αυτά τα χρόνια της χώρας μας στη στρατηγική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Οταν κάνουμε λόγο για γραμμή εναντίωσης και ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ξεκαθαρίζουμε ποιοι συσπειρώνονται μεταξύ τους εναντίον ποιων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και για ποιο σκοπό συσπειρώνονται. Κι εδώ δεν μπορεί να περιοριστούμε μόνο στο κυβερνητικό πρόβλημα, αφού έτσι κι αλλιώς αυτό αποτελεί μέρος του γενικότερου πολιτικού προβλήματος.

Μελετώντας τις θέσεις των άλλων κομμάτων, για παράδειγμα, ο καθένας καταλαβαίνει ότι η αντιπαράθεση είναι για το αν η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί σήμερα ή αύριο, θα είναι του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, ή αλλιώς αν θα είναι των «δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού και του προοδευτικού εκσυγχρονισμού» ή του «παραδοσιακού συντηρητισμού». Βεβαίως αυτή η άποψη υπάρχει γιατί δεν έχουν αυτές οι δυνάμεις ενδιαφέρον να αλλάξουν τα πράγματα ουσιαστικά, εκ βάθρων, απλά θέλουν, επιδιώκουν να διατηρήσουν την υπάρχουσα κατάσταση, στοχεύουν απλώς στην αναπαλαίωση του πολιτικού σκηνικού. Σε τελευταία ανάλυση δηλαδή, το περίφημο «αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο» είναι μέτωπο στην καλύτερη περίπτωση υπέρ μιας άλλης «διαχείρισης» και στη χειρότερη είναι απλά για την αναδιανομή της κυβερνητικής εξουσίας και λείας.

Ετσι, σύμφωνα με τις θέσεις της ελληνικής και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και των «ανανεωτών» συμμάχων της, ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζεται αποκλειστικά με τον ένα πόλο του δικομματισμού. Και το ισχυρίζονται αυτό κόντρα στην ίδια την πραγματικότητα. Με βάση αυτό το σχήμα στην Ελλάδα τον ταυτίζουν μόνο με τη ΝΔ, στην Ευρώπη με τους χριστιανοδημοκράτες, με τον Μπερλουσκόνι, με τους Αγγλους συντηρητικούς κλπ. Στη βάση αυτής της «αντινεοφιλελεύθερης» πολιτικής κυβερνούν από κοινού στη Γαλλία το Σοσιαλιστικό Κόμμα με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Υ, εφαρμόζοντας καραμπινάτες νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Ο νεοφιλελευθερισμός όλα τα προηγούμενα χρόνια εμφανίστηκε ως η «ΟΝΕ με αντιλαϊκό πρόσωπο» και ο αντινεοφιλελευθερισμός, ο «προοδευτισμός», ως η «ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο». Ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζεται με την άρνηση του κεϋνσιανισμού, ενώ ο προοδευτισμός ταυτίζεται με τη σκέψη για επαναφορά δήθεν ορισμένων κεϋνσιανών μεθόδων στον κλονιζόμενο από βαθιά κρίση καπιταλισμό. Ομως το γεγονός είναι ότι είναι βαθιά αδιέξοδη κάθε προσπάθεια να υποκατασταθεί η γραμμή αντίθεσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με μια γραμμή, κακέκτυπη επαναφορά της παλιάς γραμμής «δεξιά - αντιδεξιά και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις».

Ο αντινεοφιλελευθερισμός του ΣΥΝ έχει πάρει ένα περιεχόμενο και με την τελευταία απόφαση του Συνεδρίου του, που υπηρετεί το σχήμα Δεξιά - ΠΑΣΟΚ και λοιπές δυνάμεις. Ο ΣΥΝ και ως ένα βαθμό και το ΔΗΚΚΙ - με διαφορές στην εκφορά του πολιτικού του λόγου - δεν αναγνωρίζουν, πέρα από το κυβερνητικό πρόβλημα, κανένα πρόβλημα που να σχετίζεται με τη δράση των μονοπωλίων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προτάσεις των άλλων κομμάτων επαγγέλλονται κοινωνικές παροχές, αλλά ούτε λόγος για τα κέρδη των μονοπωλίων, το πλαίσιο και το γενικότερο καθεστώς της δράσης τους. Ετσι εξηγείται και η κριτική που ασκείται από τα άλλα κόμματα προς την κυβέρνηση, ότι «δεν πείθει η κυβέρνηση το λαό», ότι «δε διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και συναίνεση», ότι «δεν παίρνει μέτρα διαφάνειας» και άλλα παρόμοια.

Η πρόταση του ΚΚΕ είναι διαφορετική, όχι μόνο στο πολιτικό περιεχόμενο, στην προοπτική, αλλά και στο πώς βλέπουμε το ρόλο των λαϊκών μαζών για θετικές εξελίξεις. Μήπως είναι τυχαίο ότι ο κυρίαρχος προβληματισμός στη χώρα μας, όσον αφορά τις συμμαχίες αρχίζει και τελειώνει με τις σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα, ενώ οι κοινωνικές δυνάμεις είναι στο περιθώριο, αφού μόνο ψηφοφόροι θεωρούνται κάθε τέσσερα χρόνια, μόνο σαν «κουκιά» τους αντιμετωπίζουν;

Η κοινωνικοπολιτική συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι σήμερα υποχρεωτικός δρόμος, υποχρεωτική επιλογή, για όλες τις ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της κοινωνίας μας.

Με εντεινόμενους ρυθμούς, οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ παλεύουν για την υπερκάλυψη των πλάνων της Οικονομικής Εξόρμησης, που προκηρύχτηκε προς τιμήν του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος. Τα ποσοστά κάλυψης των πλάνων είναι ενθαρρυντικά και αισιόδοξα για την τελική έκβαση της μάχης, αφού ήδη το πανελλαδικό πλάνο έχει καλυφτεί κατά 23,47%.

Ο χαρακτήρας της πανεξόρμησης που βρίσκεται σε εξέλιξη και θα κορυφώνεται όσο πλησιάζει η 14η Δεκέμβρη - ημέρα έναρξης του Συνεδρίου - είναι διττός, οικονομικός και πολιτικός. Μαζί με το κουπόνι, τα κομματικά μέλη κρατούν ανά χείρας και τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος για το Συνέδριο, στοχεύοντας στην πλατιά διακίνηση και μελέτη τους από το λαό, στο να αποτελέσουν αφετηρία για την ανάπτυξη προβληματισμού και διαλόγου πάνω στα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, πάνω στη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ.

Παράλληλα, αξιοποιώντας τις σχέσεις εμπιστοσύνης που έχουν οικοδομηθεί ανάμεσα στο ΚΚΕ και στα λαϊκά στρώματα, την απήχηση των θέσεων και της πολιτικής του, ζητούν από τον καθένα να ενισχύσει οικονομικά το Κόμμα, που, με συνέπεια και συνέχεια, αταλάντευτα, στάθηκε στο πλευρό του λαού και αγωνίστηκε για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων.

Αυτό το κάλεσμα «πιάνει τόπο», όπως, άλλωστε, μαρτυρούν τα ποσοστά κάλυψης των οικονομικών πλάνων των Κομματικών Οργανώσεων. Πιο συγκεκριμένα: Σταθερά στην πρώτη θέση παραμένει η ΚΟΠ με 40,82%, δεύτερη η ΚΟΘ με 29%, ακολουθεί το Αιγαίο με 27,89%, τέταρτη η Αττική με 25%, πέμπτη η ΚΟΑ με 23,43%, έκτη η Ανατολική Μακεδονία - Θράκη με 23%, έβδομη η Βορειοδυτική Ελλάδα με 21,80%, όγδοη η Θεσσαλία με 21,43%, ένατη η Ανατολική Στερεά - Εύβοια με 20,79%, στη δέκατη θέση η Δυτική Πελοπόννησος με 16,86%, αμέσως μετά ακολουθούν η Ανατολική Πελοπόννησος με 16,82%, η Δυτική Μακεδονία με 16,60%, η Κεντρική Μακεδονία με 16,43% και η Κρήτη με 16,13%.

Η ΚΟΒ του «Ριζοσπάστη» έχει καλύψει το πλάνο της κατά 68,5%.