Η επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, ποτέ άλλοτε δεν είχε τέτοια έκταση και βάθος.

Με βάση λοιπόν τις παραπάνω διαπιστώσεις η ενότητα της εργατικής τάξης μαζί με την ανάπτυξη των αγώνων προβάλλει ως αναγκαία συνθήκη. Απόλυτα σωστή και κοινή από όλους θα λέγαμε διαπίστωση.

Ποια θα είναι η βάση αυτής της ενότητας και των αγώνων; Και σε βάρος ποιων θα τη στρέψουμε; Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να διαφοροποιούνται ανάμεσα στις δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, και όχι μόνο.

«Ενάντια στον ιμπεριαλισμό», απαντά ο κ. Πολυζωγόπουλος και οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μέσω της διακήρυξής τους για την 1η Μάη. Ποιοι είναι οι ιμπεριαλιστές; Η αμερικανική κυβέρνηση και ορισμένοι όπως οι Μπλερ, Αθνάρ που θέλουν να κάνουν ζημιά στην Ευρώπη, απαντά και πάλι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ με τη συνέντευξη Τύπου (15/4) και τη διακήρυξή τους για την 1η Μάη. Ποιος έκανε αυτόν τον πόλεμο και ποιος τον στήριξε; Οι Αμερικανοί και ο Μπλερ με τον Αθνάρ είναι η απάντηση, «διότι η Ευρώπη - κυρίως η ΕΕ αν και ήθελε, αν και αποτόλμησε δεν κατάφερε να αποτρέψει τον πόλεμο», δηλώνει ο πρόεδρος στη συνέντευξή του.

Ποιοι είναι τα θύματα αυτού του πολέμου; «Η Ευρώπη και η ενοποίησή της αποτελεί το μεγάλο θύμα αυτού του πολέμου», αποφαίνεται ο πρόεδρος. Και εμείς οι αφελείς νομίζαμε ότι το μεγάλο θύμα είναι ο λαός του Ιράκ και οι άλλοι λαοί.

Μήπως η ελληνική κυβέρνηση, άλλες κυβερνήσεις έχουν ευθύνες; «Απαιτούμε από τα κράτη και τις κυβερνήσεις - μαζί και την ελληνική κυβέρνηση - που δε νομιμοποίησαν αυτόν τον πόλεμο, να μην παρέχουν καμία διευκόλυνση», απαντά η ΓΣΕΕ.

Δυο μέρες αργότερα ήρθε (η πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης έτσι καυχήθηκαν) το κοινό ανακοινωθέν της ΕΕ για το Ιράκ που νομιμοποιεί τον πόλεμο και τις δυνάμεις κατοχής και ζητά τη συμμετοχή των Ευρωπαίων στη μοιρασιά μέσω του ΟΗΕ. Οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ τηρούν «σιγήν ιχθύος». Υποθέτουμε ότι η σιωπή οφείλεται στην κατανόηση του τι λέει το κοινό ανακοινωθέν.

Ενδιαφέρον έχει και η απάντηση που δίνουν στην επίθεση ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, το είδος της ανάπτυξης που χρειαζόμαστε, τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει η πάλη των εργαζομένων της χώρας και της Ευρώπης.

-- Για την ανάπτυξη: Λέει ο κ. Πολυζωγόπουλος στη συνέντευξή του και η διακήρυξη της ΓΣΕΕ για την 1η Μάη. «Επαναφέρουμε τις προτάσεις μας για εκπόνηση περιφερειακών και κλαδικών πολιτικών οι οποίες δίνουν απάντηση σε ζητήματα ανταγωνισμού και οργάνωσης της παραγωγής» και συνεχίζουν: «είναι ανάγκη η εισαγωγή και αξιοποίηση των επιτευγμάτων της νέας τεχνολογίας, η άνοδος του επιπέδου εκπαίδευσης και κατάρτισης του εργατικού δυναμικού, η εισαγωγή σύγχρονων μεθόδων διοίκησης». Καημός και αυτός... Δε μας λένε καλύτερα ποιος κέρδισε μέχρι σήμερα. Ποιος θα κερδίσει από όλα τα παραπάνω. Ποιες προϋποθέσεις είναι αναγκαίες για να λειτουργήσουν όλα αυτά σε όφελος των εργαζομένων;

-- Για τις εργασιακές σχέσεις: Προτεραιότητά μας απαντά η διακήρυξη «η δημιουργία ενός κοινωνικά αποδεκτού πλαισίου, για το δραστικό περιορισμό των ελαστικών μορφών απασχόλησης». Απόλυτα κατανοητό εφόσον το Μάαστριχτ και η Λευκή Βίβλος, οι αποφάσεις των συνόδων κορυφής της Βαρκελώνης και των Βρυξελλών, το σύμφωνο «σταθερότητας για τα Βαλκάνια» δεν αμφισβητούνται και έχουν και τη δική τους στήριξη να αναζητιέται «κοινωνικά αποδεκτό πλαίσιο» ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους κεφαλαιούχους.

-- Για το ασφαλιστικό: Λέει η διακήρυξη: «οι εξελίξεις στο ασφαλιστικό έχουν δημιουργήσει νέες συνθήκες. Απαιτείται να εργαστούμε και να παρέμβουμε με κάθε τρόπο ώστε να αποτραπούν νέες παρεμβάσεις». Ο,τι έγινε έγινε παιδιά; Και με τα αυξημένα όρια συνταξιοδότησης - τις μειωμένες συντάξεις, την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης - τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - τα μεγάλα λόγια ότι το ασφαλιστικό «κλείδωσε» για τα επόμενα 30 χρόνια;

-- Για τις προτεραιότητες και τους στόχους του εργατικού κινήματος: «Αγωνιζόμαστε για εμβάθυνση των πυλώνων του ευρωπαϊκού οράματος που συνθέτουν την κοινωνική Ευρώπη με εσωτερική συνοχή και αλληλέγγυα στάση έναντι των λαών που δοκιμάζονται που υποφέρουν» και επομένως, προσθέτουν, «η στρατηγική της διεύρυνσης της ΕΕ με ταυτόχρονη ενδυνάμωση της κοινωνικής Ευρώπης είναι συμβατή με την ευρωπαϊκή προοπτική όπως την προσεγγίζουν τα ελληνικά συνδικάτα».

Και αφού στο κείμενο της συνέντευξης και στη διακήρυξη αναφέρονται αρκετά ακόμα τέτοια -όπως αρνούμαστε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική - μας καλούν όλους στο Σύνταγμα να γιορτάσουμε την 1η Μάη «με ενότητα, με αγώνες, με προοπτική»...

Ας απαντήσουμε ξανά λοιπόν σε αυτούς τους κυρίους, γιατί η παγίδα «ενότητα» που στήνουν δε θα πιάσει και πάλι, παρά ορισμένους της ΚΕΔΑ και του ΣΥΝ που θέλουν να πιαστούν, ορισμένους περιθωριακούς και ορισμένα πρωτοκλασάτα κυβερνητικά στελέχη.

1) Πλήρη ιδεολογικό και πολιτικό αφοπλισμό απέναντι στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, αφού η ταξική πάλη είναι το παρωχημένο, το ξεπερασμένο και η «κοινωνική συνοχή», ο «κοινωνικός διάλογος» είναι το ζητούμενο και οι προτεραιότητες.

2) Πλήρη αδυναμία υπεράσπισης των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου. Η πραγματικότητα τραγική. Απόλυτη χειροτέρευση και ήττα σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η «ενότητα» την οποία την κάνουν πράξη 10ετίες τώρα στα συνδικαλιστικά όργανα οι συγκεκριμένες πλειοψηφίες η ζωή απέδειξε ότι πρόκειται για το «χορό του Ζαλόγγου». Δε θα πάρουμε, χορεύτε ξανά μόνοι σας...

Να υπενθυμίσουμε σε όσους καμώνονται πως ξεχνούν ότι: Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές μαζί τα τελευταία χρόνια σχεδίασαν και υλοποιούν τη «Νέα Τάξη». Ομόφωνα αποφάσισαν το ΝΑΤΟ - ο «ευρωστρατός» οι δυνάμεις ταχείας επέμβασης να επεμβαίνουν στο εσωτερικό οποιασδήποτε χώρας κρίνουν οι ίδιοι ότι «θίγονται» τα συμφέροντά τους. Ομόφωνα αποφάσισαν το «δικαίωμα» του προληπτικού πολέμου. Ομόφωνα διεξήγαγαν τους προηγούμενους πολέμους στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν. Χωρίς την άμεση και έμμεση στήριξη από όλες τις κυβερνήσεις της ΕΕ ο τελευταίος πόλεμος σε βάρος του Ιράκ θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο ως αδύνατο να διεξαχθεί.

Ομόφωνα οι ηγέτες της ΕΕ σοσιαλδημοκράτες και συντηρητικοί (και με τη σύμφωνη γνώμη των Αμερικανών) τόσο με παλιότερες αποφάσεις τους (συμφωνίες Μάαστριχτ πχ) όσο και πιο πρόσφατες (Βαρκελώνης, Βρυξελλών) αποφάσισαν τη σειρά μέτρων με στόχο την όσο γίνεται μεγαλύτερη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και εκ τούτου την ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση υπερκερδών για τα μονοπώλια.

Γενίκευση της μερικής απασχόλησης, πάγωμα μισθών, πλήρη απελευθέρωση των ωραρίων εργασίας, άρση της μονιμότητας, αύξηση ορίων ηλικίας, μείωση δαπανών για υγεία πρόνοια, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση με ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση ενδεικτικά και μόνο μπορούν να αναφερθούν ως αποτέλεσμα της ομοφωνίας τους.

Συνεπώς η εργατική τάξης της χώρας μας θα γιορτάσει ΕΝΩΤΙΚΑ - ΤΑΞΙΚΑ - ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ με ένα πλαίσιο που με σαφήνεια θα λέει ότι:

1) Ο πόλεμος αυτός όπως και οι προηγούμενοι σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν ήταν ιμπεριαλιστικοί κατακτητικοί γι' αυτό άδικοι και παράνομοι, ανεξάρτητα αν είχαν την «ομπρέλα» του ΟΗΕ. Ηταν αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης, της όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και προετοιμάστηκαν ομόφωνα και ενιαία από την αμερικάνικη κυβέρνηση, τις κυβερνήσεις της ΕΕ και αρκετές ακόμα αστικές κυβερνήσεις (πχ Αυστραλίας κλπ) και χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους θα ήταν δύσκολο ως αδύνατο να διεξαχθούν.

2) Το «όχι» των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων στον πόλεμο, κυρίως του γαλλογερμανικού άξονα και της Ρωσίας δεν είχε να κάνει με το σεβασμό στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του ιρακινού λαού και συνολικά στα κυριαρχικά δικαιώματα των λαών. Αφορούσε τον τρόπο υποταγής του Ιράκ. Τη «νομιμοποίηση» του πολέμου μέσω του ΟΗΕ, διότι κάτι τέτοιο εξασφάλιζε στις γαλλογερμανικές και ρώσικες πολυεθνικές πρώτο ρόλο στο μοίρασμα της λείας. Πράγμα που με αισχρό και κυνικό τρόπο επιδιώκεται και συντελείται εκ των υστέρων με τη νομιμοποίηση του πολέμου και της κατοχής του Ιράκ, και στο όνομα της ανοικοδόμησης μέσω του ΟΗΕ, ούτως ώστε να καλυφθεί το χαμένο έδαφος.

3) Η κυβέρνηση της χώρας μας πρόσφερε στους προηγούμενους πολέμους και στον τελευταίο υπερπολύτιμη βοήθεια για τη διεξαγωγή τους. Η συμμετοχή της χώρας μας σε αυτούς δεν επιβάλλεται από κανένα εθνικό και λαϊκό συμφέρον. Εχει να κάνει και επιβάλλεται από τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, όσο και από την ανάγκη αλληλοϋποστήριξης των καπιταλιστών μεταξύ τους. Γι' αυτό καμιά «συμμαχική συμφωνία» ΝΑΤΟική ή διμερής δεν μπορεί να γίνεται σεβαστή από το λαό μας. Ούτε νοείται συνεπής αντιπολεμική δράση χωρίς μέτωπο συνολικά ενάντια στην ΕΕ και την πολιτική της, ενάντια στην κυβέρνηση της χώρας μας και τις αντιλήψεις περί «εθνικών συμφερόντων» που δήθεν επιβάλουν τέτοιες συμφωνίες και συμμετοχές.

4) Η προσπάθεια για εξασφάλιση ενιαίας θέσης και φωνής της ΕΕ η άποψη που λέει ότι αυτό είναι καλό για τους εργαζόμενους της χώρας μας και της Ευρώπης είναι αποπροσανατολιστική, αντιδραστική. Ανταποκρίνεται αποκλειστικά και μόνο στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η ζωή με τρόπο που καθιστά γελοία κάθε αμφισβήτηση απέδειξε ότι κάθε φορά που γινόταν κατορθωτή μια τέτοια ενότητα καθιστούσε την Ευρωπαϊκή Ενωση πιο βάρβαρη και πιο αντιλαϊκή απέναντι στους λαούς της και τους άλλους λαούς. (Πχ ομόφωνες αποφάσεις σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων, ομόφωνη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κλπ).

5) Η διεύρυνση της ΕΕ με 10 νέες χώρες μπορεί βεβαίως να συνεπάγεται διεύρυνση του «ζωτικού» χώρου των πολυεθνικών της ευρώπης, σε καμιά περίπτωση όμως δε συνιστά διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όπως ψευδώς ισχυρίζονται Σημίτης - Καραμανλής - Κωνσταντόπουλος και η εργατική αριστοκρατία της χώρας μας και της Ευρώπης (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΕΚΑ - ΣΕΣ κλπ).

6) Το κύριο και βασικό κριτήριο για τη διαμόρφωση των διεκδικήσεων, των αιτημάτων της εργατικής τάξης δεν μπορεί να είναι «η ανάπτυξη», η «παραγωγικότητα», η «ανταγωνιστικότητα», η «αύξηση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος», η «αύξηση του πληθωρισμού» και άλλοι τέτοιοι «δείκτες» που η αστική σκέψη χρησιμοποιεί και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός επαναλαμβάνει ως εκπαιδευμένος παπαγάλος.

Είναι φανερό ότι «άβυσσος» χωρίζει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και τη συγκέντρωση στο Πεδίο του Αρεως, όπου καλεί το ΠΑΜΕ, από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό και την παρασυναγωγή στο Σύνταγμα, όπου καλούν ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - ΕΚΑ.