Μόλις 704 ευρώ! Αυτός είναι ο μισθός που είχαν το 2004 δυόμισι εκατομμύρια μισθωτοί, ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ. Αυτό είναι το εργατικό εισόδημα που μπαίνει σε κάθε σπίτι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού. Στοιχεία που αναδεικνύουν ανάγλυφα το επίπεδο του εργατικού εισοδήματος, το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αλλά και τον τρόπο διαβίωσης για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.

Η επεξεργασία των στοιχείων του ΙΚΑ δείχνει ότι: Για 2.516.987 εργαζόμενους το ετήσιο εισόδημά τους είναι 8.455 ευρώ! Δηλαδή, μόλις 704 ευρώ το μήνα. Που σημαίνει ότι για κάθε εργάσιμη μέρα του μήνα (25 μέρες), το μεροκάματο αντιστοιχεί σε 28,16 ευρώ. Το συνολικό εισόδημα γι' αυτά τα 2,5 εκατομμύρια μισθωτούς ανέρχεται στα 21,3 δισ. ευρώ (για την ακρίβεια στα 21. 283 εκατομμύρια ευρώ), ποσό που αντιστοιχεί στο 12,7% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) για τον ίδιο χρόνο.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι για το 2003, περίπου 20 χιλιάδες μεγάλες επιχειρήσεις στη χώρα μας είχαν καθαρά κέρδη 10,3 δισ. ευρώ. Μια χούφτα κεφαλαιοκράτες απομυζούσαν κέρδη που έφταναν στο μισό σχεδόν, απ' αυτό που είχαν πέρυσι 2,5 εκατομμύρια μισθωτοί! Δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις, για να δει κάποιος σε ποιους κατευθύνεται ο πλούτος αυτής της χώρας. Ποιοι και πόσοι καρπώνονται τους κόπους και τον ιδρώτα εκατομμυρίων.

Παράλληλα, γίνεται καθαρό ότι δύο βασικοί παράγοντες που οδηγούν τα εργατικά εισοδήματα να διαμορφώνονται σε αυτά τα εξευτελιστικά επίπεδα, είναι το ύψος του κατώτερου μισθού και ημερομισθίου που καθορίζεται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και η υποαπασχόληση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Εθνική Συλλογική Σύμβαση που είχε υπογράψει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καθόριζε το μεροκάματο στα 25 ευρώ και τον κατώτερο μισθό στα 560 ευρώ. Και αυτό στο τέλος του 2004 (31/12). Αντίστοιχα, για το 2005 το κατώτερο μεροκάματο (μετά την 1/9) διαμορφώνεται στα 26,41 ευρώ και ο κατώτερος μισθός στα 591 ευρώ.

Στην ίδια λογική κινείται και η καταγγελία της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που έκανε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για το 2006. Αν και σ' αυτή δεν αναφέρεται συγκεκριμένο ποσοστό, τα κριτήρια που θέτει οδηγούν σε ένα ποσοστό αύξησης της τάξης του 7% - 8%. Ποσοστό, που ακόμα και αν ικανοποιούνταν από τους εργοδότες, θα κρατούσε, έτσι και αλλιώς, τα μεροκάματα πολύ κάτω από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Και αυτό γιατί, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, όπως προκύπτει και από το κείμενο της καταγγελίας της σύμβασης, συνεχίζει να αναπαράγει τα γνωστά ιδεολογήματα περί «ανταγωνιστικότητας» και «παραγωγικότητας», να υποτάσσει τα «αιτήματά» της, όχι στις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά στις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Και ακόμα να καλλιεργεί τον επικίνδυνο μύθο ότι όντας μέσα στην ΕΕ, σταδιακά μπορούμε να συγκλίνουμε με τους μέσους ευρωπαϊκούς μισθούς. Σημειώνουμε ότι τον ίδιο μύθο, πλασάρει και η κυβέρνηση, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, που πιπιλίζουν τη «σύγκλιση» στο μέλλον... Λες και δεν υπάρχουν οι σημερινές ανάγκες των εργαζομένων και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να περιμένουν μερικά χρόνια για να τις ικανοποιήσουν.

Στον αντίποδα αυτής της αντεργατικής λογικής κινείται το πλαίσιο διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ. Ενα πλαίσιο που οι ταξικές δυνάμεις αδιαπραγμάτευτα προβάλλουν και μπροστά στην απεργιακή κινητοποίηση στις 14 Δεκέμβρη. Τα 1.300 ευρώ κατώτερο μισθό, 52 ευρώ κατώτερο μεροκάματο, 1.050 κατώτερη σύνταξη, δεν είναι σύνθημα. Είναι η ρεαλιστική αποτύπωση των αναγκών που έχει σήμερα η εργατική λαϊκή οικογένεια. Είναι η ελάχιστη προϋπόθεση, για να ξεκολλήσουν πλατιές μάζες εργαζομένων από το βούρκο της ανέχειας, των 590 ευρώ κατώτερο μισθό που έχει επιβληθεί και από τα 704 ευρώ μισθό κατά μέσον όρο που διαμορφώνουν οι επιχειρηματίες στη βάση αυτών των κατώτερων ορίων, για τα 2,5 εκατομμύρια μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα.

Αυτά τα αιτήματα είναι αιτήματα πάλης στις σημερινές συνθήκες και όχι σε κάποιο μακρινό και απροσδιόριστο μέλλον. Είναι διεκδικήσεις που πέραν της ακρίβειας, της φορολογίας, της ανεργίας, συνυπολογίζεται το γεγονός ότι σήμερα το 47,5% των συνολικών δαπανών για την Υγεία είναι από την τσέπη των ίδιων οικογενειών. Οτι κάθε μήνα μια εργατική οικογένεια είναι υποχρεωμένη να πληρώνει 94,3 ευρώ για υπηρεσίες Υγείας. Είναι απαίτηση που παίρνει υπόψη της ότι κάθε χρόνο οι λαϊκές οικογένειες επιβαρύνονται με 3 δισεκατομμύρια ευρώ για την παιδεία των παιδιών τους.

Είναι ακόμη διεκδίκηση, που επιχειρεί να δημιουργήσει ρήγμα, στην αέναη και σταθερή υπερκερδοφορία των επιχειρήσεων. Γιατί η αλήθεια είναι μία: Δε θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να αυξήσουν το εργατικό τους εισόδημα, αν με αποφασιστικότητα δεν απαιτήσουν μείωση των κερδών των επιχειρήσεων. Αν δεν πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων - τις θεωρίες για ηλίθιους - ότι μπορούν να αυξάνονται τα κέρδη και τα υπερκέρδη των επιχειρηματιών και ταυτόχρονα να αυξάνονται οι μισθοί, να βελτιώνεται η θέση των εργαζομένων. Οσο δε θίγονται τα κέρδη των επιχειρήσεων, όσο οι εργαζόμενοι θα υποκύπτουν στους εκβιασμούς για αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, τόσο θα χειροτερεύει η θέση τους.

Αυτό τον φαύλο κύκλο, υψηλή κερδοφορία επιχειρήσεων, αύξηση της παραγωγικότητας, χαμηλοί μισθοί, όξυνση της λαϊκής ανέχειας, επιχειρεί να «σπάσει» το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Να εξοπλίσει τους εργαζόμενους, με αιτήματα που θα πηγαίνουν το κίνημα μπροστά, θα βελτιώνουν την κατάσταση της εργατικής τάξης, και δε θα τους κρατάνε - όπως κάνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ - υπόδικους σ' αυτό το απάνθρωπο μαρτύριο του Σισύφου. Υπόδουλους στις ορέξεις και στα σχέδια των εκμεταλλευτών τους.

Με την πλατιά σύσκεψη συνδικάτων και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ την περασμένη Τρίτη στην Αθήνα, δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα της μάχης για την επιτυχία της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας και των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ στις 14 του Δεκέμβρη. Στην Αθήνα, η απεργιακή συγκέντρωση έχει ήδη οριστεί για τις 11 το πρωί στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά) και στη Θεσσαλονίκη, στις 10 το πρωί, στο Αγαλμα Βενιζέλου. Αμεσα, μέσα από πλατιές συσκέψεις και συνεδριάσεις, αναμένεται όλες οι τοπικές Γραμματείες του ΠΑΜΕ να ορίσουν την ώρα και τον τόπο των συγκεντρώσεων στις 14 Δεκέμβρη.

Η επιτυχία του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου στις 12 του Νοέμβρη αποτελεί ένα πολύτιμο εφόδιο στο πλατύ άνοιγμα και στη δουλιά που μπορούν και πρέπει να αναπτύξουν οι ταξικές δυνάμεις με ορίζοντα τις 14 Δεκέμβρη, χωρίς κανέναν εφησυχασμό και καθυστέρηση. Στόχος της προετοιμασίας και της ίδιας της απεργιακής κινητοποίησης για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ είναι μέσα και από αυτή την αναμέτρηση με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, τα κόμματα και τους συνδικαλιστικούς της εκπροσώπους, να ανέβει η ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης, να γίνουν βήματα στην οργάνωση της πάλης ενάντια σε κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ.

Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της απεργίας και των ταξικών απεργιακών συγκεντρώσεων που θα διοργανώσει το ΠΑΜΕ σε κάθε πόλη της χώρας, είναι να γίνει η οργάνωση της απεργίας υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, των συνδικάτων και των σωματείων τους. Σ' αυτή την κατεύθυνση, οι ταξικές δυνάμεις προκρίνουν την αναγκαιότητα να μην περιοριστεί η δουλιά μόνο στις διοικήσεις των σωματείων. Μέχρι την απεργία να υπάρξει δράση των συνδικάτων και να παρθούν πρωτοβουλίες που θα βοηθάνε στη συμμετοχή στην απεργία. Ιδιαίτερη και σχεδιασμένη δουλιά χρειάζεται στους μετανάστες και τις γυναίκες, ενώ καθοριστικό ρόλο καλούνται να παίξουν και οι Επιτροπές Νέων των συνδικάτων.

Πυρήνας της δουλιάς και σ' αυτή την απεργιακή μάχη αποτελεί το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Η εκλαΐκευσή του, η συζήτηση με τους εργάτες και τους υπαλλήλους της αναγκαιότητας να αποτελέσει η ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών τους αναγκών μπούσουλα στην ανάπτυξη των αγώνων τους, πρέπει να σημαδέψει και αυτό το πλατύ άνοιγμα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στους χώρους δουλιάς. Ιδιαίτερα μπροστά στη μάχη της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και της υπογραφής των κλαδικών Συμβάσεων, στην οποία οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν ήδη ορίσει το συναινετικό πλαίσιο, με το οποίο θα προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το ΣΕΒ και την εργοδοσία.

Σημαντικό βήμα στο συντονισμό της πάλης των εργαζομένων από κλάδους και χώρους δουλιάς που βρίσκονται στη δίνη της εντεινόμενης αντεργατικής επίθεσης, αλλά και σταθμός στην αγωνιστική προετοιμασία της απεργίας στις 14 του Δεκέμβρη, αποτελεί η κοινή συγκέντρωση στην πλατεία Ομόνοιας και πορεία προς το υπουργείο Εργασίας, που διοργανώνουν από κοινού την επόμενη Τρίτη, 29 Νοέμβρη, στις 6μ.μ. ταξικά συνδικάτα, σωματεία και Επιτροπές Αγώνα της Αθήνας.

Στη συγκέντρωση καλούν, ύστερα από πλατιά σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο εργοστάσιο της «Σεξ Φορμ», η Πανελλαδική Ενωση Λιθογράφων, το Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, το Συνδικάτο Μετάλλου «Ο Προμηθέας», το Εργοστασιακό Σωματείο της «ΣΟΦΤΕΞ», το Σωματείο απ' το «ΦΥΡΟΓΕΝΗ», το Συνδικάτο Φαρμάκου, το Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Ιλίου, η Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου, η Ομοσπονδία Φαρμάκου, η ΟΕΚΙΔΕ, η Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Τρόφιμα και τα Ποτά, το Σωματείο Χαρτεργατών και η Επιτροπή Αγώνα ΙΝΤΡΑΚΟΜ.

Η κινητοποίηση της Τρίτης αποτελεί δυναμική συνέχεια των αγώνων που εξελίσσονται ήδη σε πολλούς τόπους δουλιάς. Οπως στη «Σεξ Φορμ», όπου οι εργάτριες βρίσκονται «στο πόδι» εδώ και 13 βδομάδες, και στη «Σόφτεξ», όπου κλιμακώνεται η μάχη ενάντια στις απολύσεις και τις εργασιακές ανατροπές που προωθεί η πολυεθνική εργοδοσία.

Στον κλάδο του μετάλλου, την τελευταία πενταετία εκατοντάδες εργαζόμενοι έχουν μείνει στο δρόμο: οι 170 εργάτες του «ΦΥΡΟΓΕΝΗ» εξακολουθούν επί ενάμιση χρόνο να είναι «ξεκρέμαστοι». Ανεργοι έμειναν 350 εργαζόμενοι στον «Ιππόκαμπο», χωρίς μεροκάματο έμειναν 420 εργαζόμενοι απ' την ΙΝΤΡΑΚΟΜ με τη μορφή - όπως ονομάζει προκλητικά η εργοδοσία - της «εθελούσιας αποχώρησης», 50 ήταν οι πρόσφατες απολύσεις στην «ΕΛΚΟ - ΒΑΓΙΩΝΗΣ», νέα συρρίκνωση προσωπικού σχεδιάζεται στην «ΙΝΤΕΡΚΑΜΠ» και στη «ΦΟΚΟ», μετά από δεκάδες απολύσεις που έχουν ήδη γίνει.

Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας «στενάζει» απ' την ανεργία. Δεκάδες εργοστάσια μεταφέρονται επιδοτούμενα σε χώρες με χαμηλότερα μεροκάματα, βιοτεχνίες βάζουν λουκέτο, γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, εκατοντάδες εργατικές οικογένειες μετρούν νέους ανέργους. Η ανασφάλιστη εργασία, η μερική απασχόληση, οι απλήρωτες υπερωρίες, η εργοδοτική τρομοκρατία οργιάζουν. Ανάλογη είναι η εικόνα και στα εργοστάσια των άλλων κλάδων, σωματεία των οποίων συμμετέχουν στη μεθαυριανή κινητοποίηση.

Φραγμό στην ασυδοσία του κεφαλαίου και των πολιτικών που το στηρίζουν μπορούν να βάλουν μόνο οι εργαζόμενοι. Ενισχύοντας τους ταξικούς αγώνες τους, διεκδικώντας αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες τους, σε σύγκρουση με το σύνολο της πολιτικής που με κάθε τρόπο προωθεί τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης στο όνομα της αύξησης των κερδών του κεφαλαίου.