Σήμερα αναμένεται να ανακοινωθεί και επίσημα από την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν η τελική επιλογή της κοινοπραξίας που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα «Σαχ Ντενίζ ΙΙ», για το ποιος αγωγός, ο ΤΑΡ (Trans Adriatic Pipeline) ή ο Nabucco West, θα μεταφέρει το αζέρικο φυσικό αέριο στην ευρωπαϊκή αγορά. Σύμφωνα με την ενημέρωση που έκαναν την Τετάρτη στελέχη της κοινοπραξίας στον Ελληνα πρωθυπουργό, η επιλογή του ΤΑΡ θεωρείται δεδομένη.

Το ίδιο προκύπτει και από την ανακοίνωση που εξέδωσε την ίδια μέρα ο αυστριακός όμιλος πετρελαίου και φυσικού αερίου «OMV», επικεφαλής της κοινοπραξίας «Nabucco West», σημειώνοντας ότι «το πρόγραμμα Nabucco δεν επελέγη από την κοινοπραξία». Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η ανακοίνωση της αντιπροέδρου της Βουλγαρίας, Ντ. Μπόμπεβα, η οποία χαρακτήρισε την απόρριψη του Nabucco West «πολύ θλιβερό γεγονός για τη Βουλγαρία, η οποία και θα μπορούσε να εξασφαλίσει μεγάλα οφέλη από τέτοια έργα υποδομής, επωφελούμενη της γεωγραφικής θέσης της».

Ο αγωγός ΤΑΡ θα διασχίζει εδάφη της Ελλάδας και της Αλβανίας και με υποθαλάσσια κατασκευή θα φτάνει στην Ιταλία. Υπενθυμίζεται ότι βασικός μέτοχος του κοιτάσματος που θα εφοδιάζει με φυσικό αέριο την Ευρώπη μέσω του TAP είναι η αζέρικη κρατική εταιρεία «Socar», η οποία εδώ και μέρες φέρεται να έχει οριστικοποιήσει τη συμφωνία με την κυβέρνηση για την εξαγορά του 66% της ΔΕΠΑ, που έχουν στην κατοχή τους το Δημόσιο και τα ΕΛΠΕ.

Δεν είναι αθώα η ανάσυρση απ' τη ναφθαλίνη (από την εποχή της 10ετίας του '50 ακόμη) κάλπικων διλημμάτων όπως «Αριστερά ή Δεξιά», από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η προβολή στο πολιτικό επίπεδο του συγκεκριμένου διλήμματος δεν είναι απλά επιλογή τακτικής στις επόμενες εκλογές, αλλά συστατικό μέρος της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Προβάλλει στο λαό επιλογές εντός των τειχών του συστήματος, πατώντας πάνω στην εμπειρία του από τη διακυβέρνηση της σημερινής τρικομματικής συγκυβέρνησης και των προηγούμενων, του ΠΑΣΟΚ και της τρικομματικής Παπαδήμου, αλλά και στην αναζήτηση από το λαό άλλης λιγότερο επώδυνης πολιτικής για τον ίδιο, με δεδομένο ότι έχει καλλιεργηθεί ήδη (σ' αυτό έχει συμβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ), έκπτωση των απαιτήσεων ικανοποίησης των αναγκών της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Επομένως, και το «μη χειρότερα» θεωρείται ικανοποίηση, ενώ δεν είναι ή δεν μπορεί κιόλας να διασφαλιστεί σε περίοδο που η κρίση συνεχίζεται βαθιά και συγχρονισμένη, και η διαχείρισή της για έξοδο υπέρ του κεφαλαίου δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών για παροχές στο λαό. Ετσι στην αντιλαϊκή αντιδραστική «Δεξιά», ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάσσει τη «φιλολαϊκή Αριστερά».

«Μπαίνουμε σε μια περίοδο πολιτικής πόλωσης ανάμεσα στο δίπολο που εκφράζουν στη χώρα οι πολιτικές δυνάμεις με ξεκάθαρη τοποθέτηση τόσο πάνω στο Μνημόνιο όσο και πάνω στην παραδοσιακή ιδεολογική αντίθεση Δεξιάς - Αριστεράς. Και αυτή η αντίθεση στη χώρα μας ήδη εκφράζεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ», είπε πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας. Από κοντά και ο Δ. Παπαδημούλης προεξοφλώντας ότι «οι εκλογές θα είναι ένα σκληρό ντέρμπι πολιτικά, πολωμένο ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό δίλημμα θα είναι ή κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».

Υπάρχει επίσης ένα ακόμη στοιχείο σ' αυτό το κάλπικο δίλημμα που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συμμετοχή του στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος στην οποία καλεί το λαό να συμβάλλει για τη σταθεροποίησή του στο συγκεκριμένο δίπολο «Δεξιά - Αριστερά» ή «ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ». Η καπιταλιστική οικονομική κρίση και οι τεράστιες δυσκολίες διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου από το 2009 ακόμη, δηλαδή το γεγονός ότι έχουν επιβληθεί τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα από το αστικό πολιτικό σύστημα δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία του, όπως είχε διαμορφωθεί μετά τη μεταπολίτευση. Ηδη έχει δρομολογηθεί η αναμόρφωσή του, αλλά η τελική μορφή του δεν έχει ολοκληρωθεί και οι διεργασίες εντείνονται.

Είναι γεγονός ότι οι πόλοι που διαμορφώνονται στο αστικό πολιτικό σύστημα είναι δύο, ο ένας με κορμό τη ΝΔ, ο άλλος με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, στον ανταγωνισμό και τη διεκδίκηση ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση. Μπορεί αυτός ο μεταξύ τους ανταγωνισμός να εκφράζεται με την πιο μεγάλη οξύτητα, και έτσι γίνεται στο αστικό πολιτικό σύστημα ανάμεσα στους δύο πόλους. Αυτό όμως δε σημαίνει ταυτόχρονα και διαφορές στην στρατηγική, δηλαδή τι σκοπό υπηρετεί η πολιτική τους.

Η ΝΔ προβάλλει το δικό της μείγμα πολιτικής για έξοδο από την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξη με ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, με το δικό του μείγμα πολιτικής, προβάλλει την αναγκαιότητα της ενίσχυσης της «υγιούς επιχειρηματικότητας», δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων. Για παράδειγμα, ταξική διαφορά υπέρ της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, δεν υπάρχει είτε οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται όπως τις κάνει η ΝΔ, είτε με τη μορφή των ΣΔΙΤ που βασικά προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται επομένως για δύο διαφορετικά μείγματα πολιτικής που υπηρετούν στρατηγικά τον ίδιο στόχο.

Η διαμάχη μεταξύ ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δημιουργεί προβλήματα στην αστική τάξη, γιατί δε διασφαλίζει κοινοβουλευτική πλειοψηφία το κάθε κόμμα. Αλλά, ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απειλεί την κυριαρχία της. Η κοινή γραμμή πλεύσης αποτελεί και δύναμη του συστήματος αφού η εναλλαγή στην κυβέρνηση δεν αλλάζει τη στρατηγική. Ταυτόχρονα με την εναλλαγή κόμματος στη διακυβέρνηση, ο λαός θα κρατά στάση αναμονής σε σχέση με την αντιμετώπιση των προβλημάτων του από μια ενδεχόμενη κυβέρνηση μετά τις εκλογές, με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, για να εκτιμήσει τη «νέα» κατάσταση. Και αυτό βεβαίως διευκολύνει το σύστημα.

Με το δίλημμα «Δεξιά - Αριστερά» ο ΣΥΡΙΖΑ μιμείται το ΠΑΣΟΚ της περιόδου μέχρι το 1981 που κέρδισε τις εκλογές και αναδείχτηκε στην κυβέρνηση, αν και το ΠΑΣΟΚ τότε είχε αντιμονοπωλιακά, αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, όπως «Εξω από το ΝΑΤΟ», «Εξω οι Βάσεις του θανάτου», ή «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων», ανεξάρτητα αν τα πίστευε ή έκανε ότι τα πίστευε, και παραμονές των εκλογών του 1981, η αστική τάξη είχε πραγματικές ανησυχίες μήπως το ΠΑΣΟΚ υλοποιήσει κάτι απ' αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοια συνθήματα. Σήμερα η αστική τάξη δεν εκφράζει ζωηρές ανησυχίες από το ενδεχόμενο μιας διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλη μια πλευρά που δείχνει ότι το σύνθημα είναι σκόπιμο και αποπροσανατολιστικό για το λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός των άλλων, κάνει και ένα διαχωρισμό ανάμεσα στη σημερινή ΝΔ με αρχηγό τον Α. Σαμαρά, και τις προηγούμενες με αρχηγό τον Κώστα Καραμανλή, ή ακόμη πιο παλιά με αρχηγό τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή. Σήμερα μάλιστα ταυτίζει τη ΝΔ με ακροδεξιό κόμμα, γιατί δε δίνει μάχη με τη Χρυσή Αυγή. Αλλά πάντα η ΝΔ είχε τέτοια τακτική. Το βασικό εδώ είναι ότι ο διαχωρισμός που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλαστός. Δεν παίρνει υπόψη του πώς εξελίσσεται η τακτική ενός αστικού κόμματος.

Βεβαίως, αυτός ο διαχωρισμός, γίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ για να ενισχυθεί εκλογικά, να πάρει ψήφους και είναι δικαίωμά του να θέλει ψήφους από παντού. Αλλά με το συγκεκριμένο διαχωρισμό, εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις σε πλαστούς διαχωρισμούς, χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις στην αστική πολιτική. Η συρρίκνωση της ΝΔ χρειάζεται, πρέπει να γίνει, αλλά έχει ουσία όταν αυτή η συρρίκνωση γίνεται από το λαό με συνείδηση ότι είναι κόμμα αστικό, κόμμα των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, διαχειριστής των συμφερόντων του και όχι με την αντίληψη ποιο κόμμα είναι μνημονιακό, ποιο αντιμνημονιακό, ποιο είναι ακροδεξιό, ποιο δεν είναι κ.λπ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να μετατρέψει την «κοινωνική πόλωση» σε «πολιτική πόλωση» και να κάνει τη «δημοκρατική ανατροπή» αναδεικνύοντας την «κυβέρνηση της Αριστεράς». Στις Θέσεις για το συνέδριό του αναφέρεται: «Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θέτει ευθέως θέμα δημοκρατικής ανατροπής της και διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία ως απαραίτητη προϋπόθεση για να σταματήσει η λεηλασία των εργαζομένων και η καταστροφή της χώρας. Δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε μια κυβέρνηση της Αριστεράς να πετύχει τους στόχους της.

Αυτές οι προϋποθέσεις είναι, υπογραμμίζουμε, η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των ανέργων, των μεσαίων στρωμάτων και των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της αγροτικής παραγωγής, της νεολαίας, των καταπιεσμένων κοινωνικών κατηγοριών, των δυνάμεων της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού. Είναι η δημιουργία ενός ισχυρού μαζικού κινήματος με αντινεοφιλελεύθερη οπτική και στόχευση και η επέκταση και η εμβάθυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι η διαμόρφωση ενός ρωμαλέου ενωτικού πολιτικού κινήματος ανατροπής του υπάρχοντος κομματικού και πολιτικού συστήματος».

Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας την άποψη της μετατροπής της «κοινωνικής πόλωσης» σε «πολιτική πόλωση» εννοεί τη μετατροπή της αντίθεσης των λαϊκών δυνάμεων στην κυβερνητική πολιτική σε πολιτική επιλογή ανάδειξης της κυβέρνησης της Αριστεράς με βασική δύναμη και μοχλό το ΣΥΡΙΖΑ. Καλεί δε, για την επίτευξη αυτού του στόχου σε συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων και τη δημιουργία από τη συμμαχία αυτή ενός ισχυρού κινήματος, που να πάρει και πολιτικά χαρακτηριστικά (πολιτικό κίνημα), αλλά με στόχευση την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης και την ανάδειξη της κυβέρνησης της Αριστεράς, δίνοντας σ' αυτό το κίνημα «αντινεοφιλελεύθερη στόχευση».

Με όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας στο πολιτικό επίπεδο το δίλημμα «Δεξιά - Αριστερά» και καλώντας το λαό να επιλέξει με την προτροπή να επιλέξει «αριστερά», συγκαλύπτει σκόπιμα τις πραγματικές αντιθέσεις και τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα στην κοινωνία, δηλαδή την αντίθεση ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, δηλαδή τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα από τη μια μεριά και το κεφάλαιο, τα μονοπώλια από την άλλη. Σ' αυτή την πλευρά συναντιέται ο ΣΥΡΙΖΑ με τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, στο στόχο ενίσχυσης των καπιταλιστών, ώστε να βγουν απ' την κρίση.

Ταυτόχρονα, μέσα απ' αυτή τη λογική, θέλει να επιδράσει στις λαϊκές συνειδήσεις ότι μπορούν να προσδοκούν διέξοδο σε όφελός τους, με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στην οικονομία. Δηλαδή, υπάρχει δρόμος, για φιλολαϊκές λύσεις αρκεί να αλλάξει κόμμα στην κυβέρνηση.

Ως προς αυτό, πατά επίσης στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, που για πάνω από 20 χρόνια εγκλώβισε τις λαϊκές προσδοκίες για «καλύτερες μέρες» στη διαχείριση σε όφελος του κεφαλαίου εφαρμόζοντας αντικειμενικά αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική έχει φθαρεί, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δοκιμαστεί ως κυβέρνηση, άρα ας του δώσει ο λαός την ευκαιρία. Ουσιαστικά, αξιοποιεί το γεγονός ότι υπάρχει σε μεγάλα τμήματα του λαού η αντίληψη της ανάθεσης σε κόμμα - κυβέρνηση, μέσω της ψήφου, να του λύσει τα προβλήματα και συμβάλλει, προβάλλοντας και «αγωνιστικό προφίλ», στον εγκλωβισμό τους σ' αυτή τη λογική που σημαίνει χειραγώγηση στην πολιτική σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επομένως καλεί σε ανατροπή, αλλά μιας μορφής διαχείρισης του καπιταλισμού με ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης, εστιάζοντας τις αιτίες της κρίσης, επομένως και των βάρβαρων συνεπειών της στην εργατική τάξη, στο λαό, όχι στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, αλλά στη διαχείρισή της. Επικίνδυνη προπαγάνδα, γιατί δεν είναι ανατροπή, πολύ περισσότερο σε όφελος του λαού.

Οι αντιδικίες ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος θα διευθύνει τη διαχείριση και με ποιο μείγμα δεν αναιρούν την κοινή τους ανάγκη να συρθούν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις μακριά από εκεί που ορίζει το ταξικό τους συμφέρον, σε λογική διαχείρισης, μειωμένων απαιτήσεων, αποδοχής των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης.

Γι' αυτό τους χρειάζονται τα κάλπικα διλήμματα, που μαζί με τις αυταπάτες, ωθούν εργατικές λαϊκές συνειδήσεις να «ξεστρατίσουν» απ' το δρόμο που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους να ακολουθήσουν, συνειδητοποιώντας, καταρχήν, την αιτία των προβλημάτων και κατά, δεύτερον, την ανάγκη οργάνωσης της πάλης εναντίον της.

Στην ίδια κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τη γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα για το στήσιμο «αριστερού πόλου» διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους με βάση τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, για να μην ενωθούν με βάση το ταξικό τους συμφέρον απέναντι στον κοινό τους αντίπαλο. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να μη σημειώσουμε και την υποκρισία του, καθώς την ίδια ώρα που ξορκίζουν τη «δεξιά», κάνουν ανοίγματα κοινής δράσης με κόμματα όπως οι «Ανεξάρτητοι Ελληνες». Φαίνεται ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν μαζί τους, κάνοντας λόγο για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».

Οι αστοί δεν ανησυχούν με το ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τυχαία η υποδοχή του από τον ΣΕΒ, άλλωστε διαβεβαιώνει ότι δεν είναι κατά της επιχειρηματικότητας. Σήμερα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όταν τους χρειαστεί από τη θέση της κυβέρνησης, με δεδομένη την καταβαράθρωση της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα.

Η σοσιαλδημοκρατία είχε την ικανότητα να χειραγωγεί λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Τώρα τέτοιες εξετάσεις δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στους αστούς. Οταν ανάγει τις αιτίες της κρίσης στην πολιτική διαχείρισής της, συγκαλύπτοντας τις πραγματικές, καλώντας το λαό να αναδείξει μια άλλη κυβέρνηση για άλλη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας και της οικονομικής κρίσης, ήδη έχει ενταχθεί στο αστικό πολιτικό σύστημα, αναλαμβάνοντας να γίνει ο άλλος πόλος του, ή ο ένας από τους δύο βασικούς του μοχλούς. Μόνο που το παλιό κάλπικο δίλημμα, σήμερα το επαναφέρει με άλλη ονομασία, «Δεξιά - Αριστερά».

Η ταξική ουσία ποια είναι; Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για πολιτική διέξοδο από την κρίση και ανάπτυξη με κέντρο την επιχειρηματικότητα, δηλαδή τα μονοπώλια. Δεν τα αμφισβητεί, όπως δεν αμφισβητεί την εξουσία τους, την ΕΕ και την Ευρωζώνη, αναζητά και σε άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία κ.λπ.) συμμάχους. Επομένως, είναι με τους κεφαλαιοκράτες. Αλλά αυτή τη διέξοδο την «πλασάρει» ως ωφέλιμη στο λαό. Στην ανάπτυξη του κεφαλαίου εγκλωβίζει το λαό, με φρούδες ελπίδες ό,τι απ' αυτήν θα ανακουφιστεί.

Να γιατί είναι επικίνδυνο το κάλεσμά του για κοινωνική συμμαχία εργατών, μεσαίων στρωμάτων αγροτών κ.λπ. με αντινεοφιλελεύθερο περιεχόμενο. Επειδή ακριβώς αυτό το περιεχόμενο, το οποίο απέχει ακόμη και απ' αυτό της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, είναι εχθρικό για το λαό.