Τα φορολογικά έσοδα αποτελούν την κυριότερη πηγή εσόδων του Κρατικού Προϋπολογισμού. Για το 2000 προϋπολογίζεται να φθάσουν τα 9.860,0 δισ. δρχ. ή το 62,8% των συνολικών εσόδων του Τακτικού Προϋπολογισμού. Και ενώ υπάρχει αύξηση της φορολογίας κατά 504,9 δισ. δρχ. σε σύγκριση με το 1999 η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει πως με τη φορολογική της πολιτική υποτίθεται ότι «βελτιώνει τον τρόπο κατανομής του εισοδήματος, διασφαλίζει ένα δίχτυ προστασίας στις αδύναμες οικονομικές τάξεις και προσπαθεί να κατανείμει τα κοινωνικά βάρη στη μεταβατική αυτή περίοδο των μακροοικονομικών και διαρθρωτικών προσαρμογών της ελληνικής οικονομίας» (Εισηγητική Εκθεση, σελ. 49). Ωστόσο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά:

ΠΡΩΤΟΝ πρέπει να σημειωθεί η εκρηκτική αύξηση των φορολογικών εσόδων, τα οποία, όπως φαίνεται στον ΠΙΝΑΚΑ 1, σχεδόν πενταπλασιάστηκαν την περίοδο 1989-2000 (από σχεδόν 2 τρισ. δρχ. το 1989 σε περίπου 10 τρισ. δρχ. το 2000).

ΔΕΥΤΕΡΟΝ το ποσοστό των έμμεσων φόρων όχι μόνο παραμένει υψηλό, αλλά τα τελευταία χρόνια αυξάνει κιόλας. Οι έμμεσοι φόροι επιβάλλονται στη λαϊκή κατανάλωση και συνεπώς θα πληρωθούν κατά κύριο λόγο από τους εργαζόμενους και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και έτσι θα συνεχίσουν να αποτελούν την πιο αντιλαϊκή μορφή φορολογίας, αφού κατανέμει ίσα βάρη σε άνισα εισοδήματα.

ΤΡΙΤΟΝ και οι άμεσοι φόροι πληρώνονται κυρίως από τους μισθωτούς και συνταξιούχους: Το κύριο μέρος των άμεσων φόρων αποτελούν οι φόροι φυσικών προσώπων στους οποίους η συμμετοχή των μισθωτών και συνταξιούχων, όχι μόνο είναι πλειοψηφική, αλλά επιπλέον αυξάνεται (1996: 55,0%, 1997: 56,8%, 1998: 58,4%).

ΤΕΤΑΡΤΟΝ με δεδομένα τα παραπάνω, καθώς και το γεγονός ότι -όπως φαίνεται στο σχετικό πίνακα- η ετήσια αύξηση των φορολογικών εσόδων βρίσκεται πολύ πάνω από τον πληθωρισμό, προκύπτει ότι στην πραγματικότητα η αύξηση αυτή σημαίνει ουσιαστική αφαίρεση λαϊκού εισοδήματος.

Συμπερασματικά πρέπει να σημειωθεί ότι και με τα στοιχεία του νέου Προϋπολογισμού αποδεικνύεται το άδικο του φορολογικού συστήματος και η έντονα αναδιανεμητική του λειτουργία σε βάρος των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και σε όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες, τα μονοπώλια που δρουν σε συνθήκες φορολογικής ασυλίας. Οι τράπεζες, οι μεγάλες βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις κτλ ανακοινώνουν διαρκώς επί σειρά ετών και νέα ρεκόρ κερδών. Ωστόσο η συμμετοχή τους στα φορολογικά έσοδα του κράτους -δήθεν στο όνομα της «ανάπτυξης»- παραμένει εξαιρετικά χαμηλή, αν δε μειώνεται κιόλας. Και γίνεται λόγος για τα φανερά κέρδη, αυτά που δηλώνονται... Γιατί ασφαλώς η μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή αυτών των μονοπωλιακών κολοσσών αποτελεί κοινό μυστικό. Οσο για τις «εκστρατείες» του ΣΔΟΕ για την πάταξη της φοροδιαφυγής, έχουν περισσότερο θεαματικό χαρακτήρα και πάντως δεν περιορίζουν ούτε στο ελάχιστο τη φορολογική ασυδοσία των μονοπωλίων.

Το ΚΚΕ έχει πάγιες διακηρυγμένες θέσεις για ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος. Οχι μόνο γιατί το σημερινό είναι άδικο και έντονα αντιλαϊκό, αλλά και γιατί, χωρίς μια ριζική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, χωρίς την ουσιαστική ενίσχυση των εσόδων του κράτους, από τους έχοντες και για χρόνια φοροδιαφεύγοντες, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αναπτυξιακή ούτε αναγκαία κοινωνική πολιτική. Το Κόμμα μας θεωρεί ότι βασικός άξονας μιας δημοκρατικής φορολογικής μεταρρύθμισης, αλλά και άσκησης μιας γενικότερης προοδευτικής δημοσιονομικής πολιτικής πρέπει να είναι η φορολόγηση των πραγματικών εσόδων, κερδών, εισοδημάτων και περιουσίας, με παράλληλα μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής. Μέτρα είσπραξης των βεβαιωμένων φόρων και την πάταξη της φοροκλοπής, ιδιαίτερα του μεγάλου κεφαλαίου. Φορολόγηση των εισοδημάτων με προοδευτική κλίμακα, ώστε να επιβαρύνονται περισσότερο τα μεγάλα εισοδήματα. Μέτρα αντιστροφής της σχέσης άμεσων - έμμεσων φόρων, με στόχο τη μείωση της έμμεσης φορολογίας. Μέτρα μείωσης της φορολογίας των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων και ενίσχυσης του προβληματικού τους εισοδήματος. Την αύξηση του αφορολόγητου ποσού στα έσοδα ενός οικογενειακού προϋπολογισμού.