Καθώς αύριο συνέρχεται το Γιούρογκρουπ που θα εξετάσει την πορεία της δεύτερης «αξιολόγησης», με βασικό «μενού» για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων τα Εργασιακά, η κυβέρνηση φαίνεται όλο και πιο πολύ να εστιάζει τη δράση της στην επικοινωνιακή διαχείριση της συμφωνίας που βρίσκεται στα σκαριά.

Δηλαδή, στον τρόπο που θα «πουλήσει» προς τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα την κατοχύρωση των παλιών και την επιβολή νέων μέτρων, αφού η αναμενόμενη συμφωνία, ανεξάρτητα από τις τελικές διατυπώσεις που θα έχει και το πότε θα ολοκληρωθεί, είναι από χέρι αντιλαϊκή και αντεργατική. Και αυτό ισχύει πρωτίστως για τα Εργασιακά, τα οποία η κυβέρνηση είχε κάνει προπαγανδιστική «σημαία» στη διαπραγμάτευση.

Σήμερα, που η κλεψύδρα του χρόνου τελειώνει, γίνεται φανερό ότι οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης ήταν ο κουρνιαχτός για να κρυφτεί η ουσία: Τα κείμενα πάνω στα οποία γίνονται οι συζητήσεις μέχρι τελευταίας ώρας, όποια και αν είναι η τελική τους μορφή, κρατάνε σε ισχύ τον πυρήνα όλων των μέχρι τώρα αντεργατικών ανατροπών, παραμένουν δηλαδή σε λειτουργία όλες οι βασικές διατάξεις που οδήγησαν τα προηγούμενα χρόνια σε μια εκτεταμένη εργασιακή ζούγκλα, και σε ορισμένες περιπτώσεις πάνε ένα βήμα πιο πέρα τα κεκτημένα του κεφαλαίου.

Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι η διαπραγμάτευση δεν γίνεται στο κενό. Ακόμα και κανένα νέο αντεργατικό μέτρο να μην έφερνε η τρέχουσα «αξιολόγηση» - που φέρνει - οι εργοδότες με το ισχυρό νομικό οπλοστάσιο που έχουν στα χέρια τους, το οποίο παραμένει αλώβητο και ενισχύεται, θα κλιμακώσουν την επίθεση στους χώρους δουλειάς, μειώνοντας μισθούς, αφαιρώντας δικαιώματα και απολύοντας κατά το δοκούν.

Με άλλα λόγια, η διατήρηση και μόνο του σημερινού καθεστώτος στην αγορά εργασίας σημαίνει όλεθρος για την εργατική τάξη. Για παράδειγμα, η λειτουργία του όλα τα προηγούμενα χρόνια οδήγησε σε μείωση κατά 26,3% το μέσο μισθό στο σύνολο της οικονομίας την πενταετία 2009 - 2014, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της κυβέρνησης.

Ειδικότερα, στο Δημόσιο μειώθηκε κατά 26%, στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (πρώην ΔΕΚΟ) κατά 35,4%, στις τράπεζες κατά 30%, στον ιδιωτικό τομέα (χωρίς τις τράπεζες) κατά 27,4%, ενώ ο κατώτερος μισθός, με κυβερνητική απόφαση, μειώθηκε μεσοσταθμικά κατά 24,8%. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της επίθεσης στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, οι οποίες πλέον καλύπτουν μόλις το 10% των μισθωτών, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία ουσιαστικά έχει οδηγηθεί σε ατομικές συμβάσεις. Ετσι, δεκαπλασιάστηκαν σχεδόν οι επιχειρησιακές συμβάσεις των «ενώσεων προσώπων», από 130 το 2012 στις 1.300 σήμερα, με το 80% να οδηγούν σε μεγάλες μειώσεις μισθών.

Τι υποστηρίζει όμως η κυβέρνηση απέναντι σε όλο αυτό τον ορυμαγδό; Ακόμα και στη δική της εκδοχή περί επαναφοράς της «επεκτασιμότητας» των κλαδικών συμβάσεων και της «ευνοϊκότερης σύμβασης», στο πόρισμα της διορισμένης επιτροπής των «εμπειρογνωμόνων», με τις εξαιρέσεις που αποδέχεται στο όνομα της «οικονομικής κατάστασης» μιας επιχείρησης, στην ουσία τη μετατρέπει σε «άταφο νεκρό» για να τον επιδεικνύει στα «δελτία των 8».

Το ίδιο ισχύει και με τη συζήτηση για την «αντιπροσωπευτικότητα» μιας κλαδικής σύμβασης. Οι «μηχανισμοί ελέγχου» που προβλέπει το πόρισμα, αν εφαρμοστούν, θα αποτελέσουν την κρησάρα απ' όπου ελάχιστες συμβάσεις θα μπορούν να περάσουν. Την ίδια στιγμή, κυβέρνηση και κουαρτέτο φαίνεται πως καταλήγουν στη διατήρηση των «ενώσεων προσώπων», που λειτουργούν ως εντεταλμένοι του εργοδότη μέσα στη μεμονωμένη επιχείρηση.

Οσο για το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» που ανεμίζει στην προπαγάνδα της, σημειώνουμε τούτο σε ό,τι αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις: Η επεκτασιμότητα υποσκάπτεται εδώ και 20 χρόνια στα περισσότερα κράτη - μέλη της ΕΕ, ενώ η αρχή της ευνοϊκότερης σύμβασης υπονομεύτηκε καταρχήν στη Γερμανία, την «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής οικονομίας!

Δείκτης για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης στα Εργασιακά είναι και η τροπολογία που κατέθεσε και ψήφισε μόλις την περασμένη βδομάδα για την απελευθέρωση των «δουλεμπορικών γραφείων», μιας από τις πιο επαίσχυντες μορφές απασχόλησης, η οποία βέβαια και αυτή χωράει πολύ άνετα μέσα στο «ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Ανάλογη είναι η στάση της κυβέρνησης και στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων. Με τους νόμους που ψηφίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, μαζί με την αύξηση του ποσοστού επί του αριθμού των εργαζομένων, δόθηκαν και πρόσθετες διευκολύνσεις στους εργοδότες, καθιστώντας ακόμα πιο φθηνές γι' αυτούς τις απολύσεις.

Συγκεκριμένα, με το νόμο 4393/2012: Μειώθηκε το ποσό της αποζημίωσης απόλυσης των μισθωτών υπαλλήλων. Περιορίστηκε το χρονικό διάστημα προειδοποίησης καταγγελίας της σύμβασης εργασίας από τον εργοδότη. Αυξήθηκε η δυνατότητα καταγγελίας των συμβάσεων εργασίας για τους πρώτους δώδεκα (12) μήνες (από 2 που ίσχυε), χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης για τον εργαζόμενο.

Ολα τα παραπάνω οδήγησαν σε μία αγορά εργασίας, όπου σήμερα, χωρίς δηλαδή να έχει ακόμα καταργηθεί η διοικητική έγκριση, τα αφεντικά απολύουν «κατά ριπάς». Αποκαλυπτικά γι' αυτό είναι τα στοιχεία του πληροφοριακού συστήματος «Εργάνη». Σύμφωνα με αυτά, το 2015 αποχώρησαν από την εργασία τους τόσοι εργαζόμενοι, που σε απόλυτο αριθμό ξεπερνούν τον αριθμό των μισθωτών κατά το ίδιο έτος!

Συγκεκριμένα, το 2015 ο αριθμός των μισθωτών ανήλθε σε 1.673.732 άτομα. Το ίδιο χρονικό διάστημα, οι «αποχωρήσεις» μισθωτών από την εργασία τους - όπως η αστική καταγραφή χαρακτηρίζει τις απολύσεις, τη λήξη συμβάσεων ορισμένου χρόνου και τις «οικειοθελείς» αποχωρήσεις - ανήλθαν σε 1.709.052 άτομα! Ηταν, δηλαδή, σαν να εγκατέλειψε την εργασία του ή να την έχασε τουλάχιστον για μία φορά το σύνολο των μισθωτών της χώρας!

Απ' αυτή την αθλιότητα που ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί το παραμικρό. Κι όχι μόνο αυτό. Εχει δηλώσει ότι θα αποδεχτεί την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ για την κατάργηση της διοικητικής έγκρισης και ταυτόχρονα συζητά και νέα αύξηση του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων από το 5% στο 10% του προσωπικού κάθε μήνα.

Ομως, ακόμα και αν δεν αυξηθούν περαιτέρω τα ποσοστά, οι απολύσεις οδεύουν προς την πλήρη απελευθέρωση, αφού οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απολύουν μαζικά πάνω από τα θεσμοθετημένα όρια, με μόνη υποχρέωση να μπουν στη «γραφειοκρατική βάσανο» της υποβολής «κοινωνικών σχεδίων» για τις ...συνέπειες που θα έχουν οι απολύσεις! Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα ποσοστά των απολύσεων παύουν να έχουν κάποια σημασία για τις μεγάλες επιχειρήσεις, καθώς αυτές θα μπορούν να απολύουν μαζικά, χωρίς τίποτα να τις εμποδίζει...