Αναλαμβάνοντας τα «ηνία» της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, την προηγούμενη Δευτέρα, ο Γ. Παπανδρέου ήρθε για ακόμα μια φορά να επιβεβαιώσει την αταλάντευτη συμπόρευση του ΠΑΣΟΚ με τις αποφάσεις των «ευρωατλαντικών» κέντρων. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήρθε να επικυρώσει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τη συνεπή του στάση απέναντι στις επιταγές του κεφαλαίου, διαθέτει εκείνες τις προδιαγραφές και καλύπτει εκείνες τις ανάγκες που επιβάλλει για τα αστικά κόμματα σε συνθήκες «παγκοσμιοποίησης» (ιμπεριαλισμό) η «νέα τάξη πραγμάτων», ώστε να αναλάβει το συντονισμό της παγκόσμιας «σοσιαλδημοκρατίας».

Η ανάληψη της προεδρίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από τον Γ. Παπανδρέου συνοδεύτηκε από την παρουσίαση των αναγκαίων ιδεολογικών αναπροσαρμογών, στις οποίες χρειάζεται να προχωρήσει η «σοσιαλδημοκρατία», προκειμένου να χειραγωγήσει το λαό για τα ...«θετικά» της παγκοσμιοποίησης. Λειτούργησε και σαν μια καλοστημένη επιχείρηση διασποράς αυταπατών, ανάμεσα στους εργαζομένους, ότι, στα πλαίσια του συστήματος, μια «υπεύθυνη σοσιαλιστική διακυβέρνηση», μπορεί να «φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο»...

Το ΠΑΣΟΚ όπως και όλα τα «σοσιαλδημοκρατικά» κόμματα άσκησαν με συνέπεια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Εβαλαν τις βάσεις του Μάαστριχτ, του Συμφώνου Σταθερότητας, της ΟΝΕ και της «στρατηγική της Λισαβόνας» και υπηρέτησαν με συνέπεια την πλουτοκρατία. Ετσι, εάν σήμερα επιχειρούσαν οποιαδήποτε ουσιαστική αντιπαράθεση με τα κόμματα της «συντήρησης» - όπως επιχειρούν να κάνουν το διαχωρισμό - θα προχωρούσαν επί της ουσίας στην καταδίκη της δικής τους πολιτικής. Η έντονη, λοιπόν, κρίση που διαπερνά σήμερα τη «σοσιαλδημοκρατία», είναι απόρροια της ταύτισής της με τη στρατηγική των νεοφιλελεύθερων κομμάτων. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής σύμπνοιας, είναι σήμερα οι «σοσιαλιστές» να αναζητούν εναγωνίως συνθήματα, νέους μηχανισμούς και μορφές χειραγώγησης, προκειμένου να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση στα λαϊκά στρώματα ότι μπορεί να υπάρξει «σοσιαλιστική» διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος και άρα λόγος της δικής τους ύπαρξης.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Γ. Παπανδρέου στην παρθενική του ομιλία ως πρόεδρος της «σοσιαλιστικής διεθνούς», υιοθέτησε το σύνθημα «εκδημοκρατισμός της παγκοσμιοποίησης», φτάνοντας στο σημείο ούτε λίγο, ούτε πολύ να υποσχεθεί την εξάλειψη της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της πείνας που θα προέλθει μέσα από τον «επαναπροσδιορισμό της παγκοσμιοποίησης». Την ίδια στιγμή, βέβαια, που επιχειρούσε να εγκλωβίσει τις πλατιές λαϊκές μάζες, να κοροϊδέψει το λαό, μοιράζοντας «ανέξοδες» υποσχέσεις, φρόντιζε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στο μεγάλο κεφάλαιο, εντάσσοντας τον «εκδημοκρατισμό» μέσα στην «ενσωμάτωση» και στην «περιφερειακή συνεργασία» που έχουν «ανοίξει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η παγκοσμιοποίηση». Σε εκείνους τους «μονόδρομους», δηλαδή, που οδηγούν στην ανέχεια τους λαούς και εξασφαλίζουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Στον «εκδημοκρατισμό» των «σοσιαλιστών» οι νόμοι της «αγοράς», η «ανταγωνιστικότητα» και η «επιχειρηματικότητα», μπορούν να συνυπάρξουν με το «κοινωνικό κράτος» και τη λαϊκή ευημερία. Οπως ...συνυπήρξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας, επί «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης, όπου οι στρατιές των ανέργων κάθε χρόνο να πολλαπλασιάζονται, οι «μερικά» απασχολούμενοι κάθε χρόνο να διευρύνονται, οι άνθρωποι που πλέον ζουν κάτω από τα όρια της «επίσημης», δηλαδή σύμφωνα με την αστική στατιστική, φτώχειας να ανέρχονται στα δύο εκατομμύρια...

Μάλιστα, σα να μην αποτελούν τα παραπάνω αποτελέσματα της δικής του πολιτικής, το ΠΑΣΟΚ σήμερα με περίσσεια υποκρισία επιχειρεί να εμφανιστεί σαν εκφραστής των λαϊκών συμφερόντων και προστάτης των λαϊκών δικαιωμάτων. Δημαγωγικά επιχειρεί να δημιουργήσει τις πλαστές διαχωριστικές γραμμές από τη ΝΔ, όταν παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση για την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις, για νέα επέλαση στο Ασφαλιστικό, για ιδιωτικοποιήσεις και των τελευταίων κρατικών επιχειρήσεων. Οταν φτάνει ακόμα και στο σημείο να υποδεικνύει στην κυβέρνηση πιο προωθημένες «μεταρρυθμίσεις», ανοίγοντάς της διάπλατα το δρόμο, για να προχωρήσει σε πιο αντιδραστικές «αλλαγές».

Το ΠΑΣΟΚ ζητάει από την κυβέρνηση, λοιπόν, να προχωρήσει πιο αποτελεσματικά. Φροντίζει, μάλιστα, να της εξασφαλίσει και τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Το ΠΑΣΟΚ όπως και τα κόμματα που συγκροτούν τη Σοσιαλιστική Διεθνή καλλιεργούν τη συναίνεση και την ταξική συνεργασία. Προβάλλοντας ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» μεταξύ των εργατών, των εργοδοτών και των κυβερνήσεων, καλούν τους συνδικαλιστικούς φορείς να συμμετέχουν σε «κοινωνικούς διαλόγους», ανοίγουν τις πόρτες για να περάσουν οι απαιτήσεις του κεφαλαίου. Συγχρόνως, προσπαθούν να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη κοινωνική συναίνεση για το καπιταλιστικό σύστημα, επιδιώκοντας ιδεολογικά να αποτρέψουν το λαϊκό κίνημα από την ταξική πάλη.

Για τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να υπάρχει κανένα περιθώριο για αυταπάτες ότι το ΠΑΣΟΚ κινείται σε μια πορεία μακριά και ενάντια στο λαό, στο πλευρό των μονοπωλίων και των νεοταξικών σχεδιασμών. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει το ΠΑΣΟΚ είναι η συναίνεση και όχι η αντίθεση απο τη σκοπιά τάχα των λαϊκών συμφερόντων στην ασκούμενη από τη ΝΔ αντιλαϊκή πολιτική. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει η «σοσιαλδημοκρατία» είναι η «συνδιαχείριση» του συστήματος ή, στην περίπτωση της Γερμανίας, η απευθείας «συμμαχία» με τα συντηρητικά κόμματα... Ο λαός χρειάζεται να καταδικάσει τους πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου και να συγκροτήσει μια λαϊκή κοινωνικοπολιτική συμμαχία, ενισχύοντας το ΚΚΕ, με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Αυτό, βέβαια, που η ηγεσία του ΣΥΝ αρνείται να αποδεχτεί, αλλά η ίδια η ζωή έρχεται να επιβεβαιώσει, είναι η πολιτική και ιδεολογική συγγένεια με το ΠΑΣΟΚ που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους κατά καιρούς. Στη βάση αυτής της συγγένειας, εκδηλώθηκαν οι προτάσεις του πρώην προέδρου του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλου προ ολίγων ημερών για συνεργασία μεταξύ των δύο κομμάτων όχι μόνο στις δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές, αλλά και σε κυβερνητικό επίπεδο. Είχε προηγηθεί η κατάθεση παρόμοιας πρότασης από τον Στ. Πιτσιόρλα. Οι συστάσεις τους χαιρετίστηκαν από κορυφαία στελέχη του ΣΥΝ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Α. Τσοχατζόπουλος, η Αννα Διαμαντοπούλου. Η χρονική συγκυρία, που επιλέχτηκε για την ανακίνηση των κεντροαριστερών σεναρίων, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Η άρχουσα τάξη δε σταματά να αναζητά σχήματα, που θα συμβάλουν στην πιο αποτελεσματική λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, με πάγιο στόχο τη διαιώνιση του εγκλωβισμού των λαϊκών στρωμάτων στους πολιτικούς «μονοδρόμους» εξυπηρέτησης των συμφερόντων της, για αναχαίτιση του ριζοσπαστισμού που συνοδεύει τη διογκούμενη αγανάκτηση από την ακολουθούμενη αντιλαϊκή πολιτική.

Το «επιχείρημα» των τοπικών κοινωνιών, που δήθεν αποφασίζουν ανεξάρτητα, είναι πέρα για πέρα σαθρό και έωλο. Οι τοπικές κοινωνίες, στις οποίες αναφέρεται ο ΣΥΝ, διαπαιδαγωγήθηκαν στη λογική των συνεργασιών με το ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνοντας και οι ίδιες την πολιτική σύγκλιση, λογική που εκφράστηκε και στα ανώτερα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως η ΚΕΔΚΕ, όπου στελέχη του ΣΥΝ συνυπέγραφαν με αυτά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κάθε αντιλαϊκή πολιτική επιλογή που αφορούσε στην ΤΑ. Στο όνομα των τοπικών κοινωνιών λοιπόν, κρυμμένος ουσιαστικά πίσω απ' αυτές, ο ΣΥΝ είναι έτοιμος να επιδοθεί εκ νέου στο γνωστό αλισβερίσι με το ΠΑΣΟΚ, με το ψευδοεπιχείρημα πως προέχει η απόφαση της «τοπικής κοινωνίας», που θα ληφθεί με βάση τις τοπικές ιδιαιτερότητες χωρίς «ισοπεδωτικές αντιλήψεις και εκ των άνω σχεδιασμούς»! Τώρα, γιατί είναι κακοί οι εκ των άνω σχεδιασμοί, όταν αυτοί αφορούν στην κατάρτιση ενός ψηφοδελτίου που θα υποστηρίξει όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται την πολιτική πλατφόρμα που το κόμμα καθορίζει, μόνον η ηγεσία του το καταλαβαίνει.

Η ηγεσία του ΣΥΝ θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Θέλει συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ, γιατί και τα «βρίσκει» μαζί του και εξασφαλίζει θώκους στην ΤΑ, θέλει και να εμφανίζεται πολέμιός του, θέλει και συνδιαχείρηση κυβερνητικής εξουσίας και του αστικού συστήματος με τους υποτιθέμενους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες, στο όνομα της «καλής» συνύπαρξης ανθρώπων και κερδών τα οποία δεν αμφισβητεί. Το πρόβλημα λοιπόν λύνεται πολύ απλά. Συμπορεύεται μαζί του στη μισή Ελλάδα και αποφασίζει στην άλλη μισή («σε κεντρικό και νομαρχιακό επίπεδο») να μην «υπάρξει καμιά διαπραγμάτευση για ζητήματα εκλογικών συνεργασιών». Ετσι «έχει απ'όλα ο μπαχτσές», προκειμένου να σπέρνει συγχίσεις, συμβάλλοντας στον εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων στο σύστημα.